เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 805 มีเรื่องขอให้เธอช่วย
ในห้องแต่งตัวของคุณปู่ทั้งสองคน ช่างแต่งหน้ากำลังแต่งหน้าให้พวกเขาอย่างใจเย็น
ในตอนนี้เอง มีคนรับใช้คนหนึ่งถือกล่องยาวสองกล่องเดินเข้ามา “คุณชายคะ”
วริศรับมาจากมือของเธอ คนรับใช้ก็หันหลังเดินออกไป
“คุณปู่ครับ นี่คือไม้กอล์ฟของAndrewDickson ผมเอามาให้คุณปู่กับคุณปู่ปริตต์” วริศแนะนำ “ข้างบนแกะสลักเป็นวันที่คุณปู่กับคุณปู่ปริตต์รู้จักกันครับ”
“ขอบใจมาก!” คุณปู่นโรตม์ยิ้ม เขาอดไม่ได้ที่จะชมวริศ “หลานชายของฉันใส่ใจฉันขนาดนี้ แค่ของขวัญก็ถูกใจฉันขนาดนี้”
ปกติคุณปู่นโรตม์ชอบเล่นกีฬา โดยเฉพาะเล่นกอล์ฟ
ในตอนนี้เอง คุณปู่ปริตต์กลับพูดว่า ไม้กอล์ฟไม่ใช่ของสำคัญ ฉันถูกใจนาย ลองคบกับหลานสาวของฉันได้ไหม เธอเป็นผู้หญิงน่ารัก ใครเห็นใครก็ชอบ!”
วริศสีหน้าอ่อนโยน เขาปฏิเสธอย่างชัดเจน “ขอโทษครับคุณปู่ปริตต์ ผมมีคนรักแล้ว และผมจะแต่งงานกับเธอในอนาคต”
“แล้วทำไมนายไม่พาเธอกลับมาด้วยล่ะ?” คุณปู่ปริตต์ถาม “วันนี้เป็นโอกาสพิเศษ”
วริศพูดไม่ออก
แต่คุณปู่นโรตม์กลับยิ้มและพูดว่า “เขายังไม่มีแฟน มันคือข้ออ้างเพราะไม่อยากแต่งงาน วริศ เดี๋ยวหลานไปอยู่เป็นเพื่อนเธอ เธอมาที่นี่ครั้งแรก ยังไม่คุ้นเคย หลานต้องเป็นเจ้าบ้านที่ดี”
พูดขนาดนี้แล้ว เขาปฏิเสธไม่ได้
แค่อยู่เป็นเพื่อน
วริศมองดูชายชราสองคน เขาบอกลาอย่างอ่อนโยน จากนั้นก็ออกไปจากห้องแต่งหน้า
ชั้นสองของบ้าน บนระเบียงที่หรูหรา
ญาดานั่งอยู่บนเก้าอี้หวาย เธอแกว่งไปแกว่งมาอย่างเบื่อหน่าย ถือขนมอยู่ในมือ ในปากก็เคี้ยวขนม
มองดูสองพ่อลูกตระกูลสาระทาที่อยู่ในลานบ้าน
ดรัสวัตกำลังปลอบใจอะไร จารวีกระทืบเท้าด้วยความโมโห ไม่มีท่ามีของลูกสาวตระกูลผู้ดีเลยแม้แต่น้อย
มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นมา ญาดาตกใจ แต่กลับไม่หันไปมอง เพราะเธอเดาออกว่าคือใคร
วริศเดินเข้ามาหาเธอ อยู่ที่นี่จริงๆด้วย
มาถึงระเบียง นั่งลงตรงข้ามญาดา เห็นเธอยิ้ม เขาก็มองออกไปตามสายตาของเธอ และเห็นภาพในลานบ้านเหมือนกัน
จารวีโมโหราวกับมดที่อยู่ในกระทะร้อน ดรัสวัตจับมือลูกสาวและตบไหล่ปลอบใจเธอเบาๆ
วริศมองไม่นาน เขาหันมามองญาดา “โกรธเหรอ?”
“โกรธอะไรคะ?” ญาดาไม่หันมามอง เธอบ่น “แค่ขาไม่ยาวเท่าเธอ วิ่งไม่เร็วเท่าเธอ”
เธอหันกลับมามองที่วริศ “ตอนนี้พี่ก็นั่งอยู่ตรงข้ามฉันไม่ใช่เหรอ เธอจะดีใจทำไม พี่ยังไม่ไปหาเธอเลย เหอะ!”
“แค่นี้ก็หึงเหรอ?” วริศเยาะเย้ยเธอ
แต่เธอกลับมองบน “ไม่ได้หึง แค่ยิ่งมองก็ยิ่งไม่ชอบเธอ”
“ดังนั้น ต่อไปถ้าเธอวิ่งเร็วกว่า” วริศหยิบกาน้ำชาขึ้นมาเทชาลงในถ้วย “เธอก็จะหันหลังกลับไม่ได้ ต้องมาต้อนรับฉัน ใช่ไหม?”
ญาดารับถ้ายชาที่เขายื่นมาให้ เธอเงยหน้าดื่มจนหมด กระหายน้ำมาก
ในตอนนี้เอง ในลานชั้นล่าง
จารวีที่โมโหแต่ทำอะไรไม่ได้ เธอเงยหน้าขึ้น เห็นสองพี่น้องที่นั่งอยู่ตรงระเบียงพอดี
เธอตกใจ จากนั้นก็รีบตั้งสติ กลายเป็นผู้หญิงรู้ความในทันที จากนั้นก็พูดกับพ่อตัวเองว่า “คุณพ่อคะ หนูไปก่อนนะคะ” พูดจบ เธอก็เดินไปห้องนั่งเล่น
บนระเบียงชั้นบน ญาดาพูดกับวริศว่า “ฉันคิดว่าจารวีกำลังจะขึ้นมา”
วริศหันไปมอง เห็นจารวีเดินไปห้องนั่งเล่น และหายไปจากสายตาของเขา
วริศหันไปมองญาดา เขาพูดด้วยสายตาที่จริงจัง “มีเรื่องอยากให้เธอช่วย ทำเสร็จแล้วมีรางวัล”
แต่ญาดาคิดว่า เรื่องนี้ดูเหมือนจะไม่เกี่ยวกับจารวี เพราะพี่วริศไม่เคยเห็นจารวีอยู่ในสายตา
