มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง – บทที่ 10 ดินเนอร์ราคาสูงเสียดฟ้า

มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง บทที่ 10 ดินเนอร์ราคาสูงเสียดฟ้า

“คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงมาหางานให้ฉัน?”

คำพูดเย็นชาของมู่เซิ่งดังขึ้นข้างหูจางเหวินเจี๋ย ทำให้ทุกคนขมวดคิ้วพร้อมกัน

เขาพูดว่าอะไรนะ?

มือเรียวของเจียงหว่านที่ถือแก้วไวน์แข็งค้างอยู่ในอากาศ เธอหันไปมองมู่เซิ่งด้วยความประหลาดใจ

จ้าวหลินโกรธจนแทบคลั่ง เธอตะโกนว่า “แกพูดบ้าอะไรของแก! เหวินเจี๋ยใจดีอยากช่วย แต่คุณแกกลับไม่เห็นคุณค่า แถมยังดูถูกเขาอีก?แกนี่มันเกินไปจริงๆ ปฏิบัติต่อตัวเองเหมือน ทำตัวเป็นเจ้านาย ทั้งๆ ที่ตัวเองเอกแต่เกาะเจียงหว่านกินไปวันๆ”

“มู่เซิ่ง นายพูดเกินไปแล้วนะ”

“ใช่ เมียนายคอยช่วยอยู่ตลอด ทำไมต้องทำตัวเหมือนกับตัวเองส่งส่งแบบนั้นล่ะ?”

“คนกระจอกยังไงก็เป็นคนกระจอกอยู่วันยังค่ำ อย่าไปให้โอกาสเขาเลย!”

ทุกคนดูหมิ่นมู่เซิ่งให้เป็นผู้แพ้ในสายตาของพวกเขา เขาไม่มีทั้งอาชีพและแสร้งทำตัวห่างเหิน คิดไม่ออกเลยว่าทำไมเขาถึงอยู่ในตระกูลเจียงได้

การแสดงออกของจางเหวินเจี๋ยกลายเป็นเย็นชาทันที ในยามปกติ หากคนที่อยู่ด้านล่างสุดของสังคมเช่นมู่เซิ่งทำกับเขาแบบนี้ เขาจะสั่งสอนบทเรียนอย่างแน่นอน แต่ตอนนี้อยู่ต่อหน้าเจียงหว่าน เขาต้องรักษาท่าทางให้ดีที่สุด

“ฮ่าๆ ๆ ไม่เป็นไรหรอกครับ คนหนุ่มสาวมักเย่อหยิ่งแบบนี้เป็นเรื่องธรรมดา ผมเข้าใจว่าเขาไม่ต้องการเริ่มต้นจากจุดต่ำสุด ดูจากท่าทางของคุณ คุณคงไม่เคยกินอาหารแบบนี้สินะ?”

จางเหวินเจี๋ยโยนเมนูให้มู่เซิ่งอย่างไม่เห็นแก่ตัว “อยากกินอะไรสั่งได้ตามสบายเลยนะ มื้อนี้ผมจะเลี้ยงคุณเอง!”

“เหวินเจี๋ยเป็นคนใจกว้างจริงๆ”

“ใช่ แกนี่มันเนรคุณชะมัด ต่อให้แกเลียนแบบเขาทั้งชาติ แกก็ทำไม่ได้”

จ้าวหลินกล่าวอย่างสุภาพ “จะดีเหรอ? เหวินเจี๋ย”

“มีอะไรไม่ดีกันเหรอครับ ป้าจ้าวอุตส่าห์จัดงานเลี้ยงต้อนรับผมกลับบ้าน ผมต่างหากที่ต้องรับน้ำใจของคุณป้า” จางเหวินเจี๋ยโบกมือ

เมื่อทุกคนได้ยิน พวกเขารู้สึกว่าจางเหวินเจี๋ยเป็นคนดีมาก ทุกคนต่างพากันยกย่องไม่หยุด และพวกเขารู้สึกว่ามู่เซิ่งพูดแรงเกินไป

“แน่ใจนะว่าให้สั่งตามใจน่ะ?”

หลังจากได้รับเมนูมู่เซิ่งยิ้มอย่างไม่คาดคิด

“ทำไมล่ะ? คุณคิดว่าผมจ่ายไม่ไหวเหรอ?” จางเหวินเจี๋ยผงะและพูดอย่างเหยียดหยาม “ผมอยู่ต่างประเทศ มีอาหารแพงๆ อะไรที่ผมยังไม่เคยลองกินล่ะ? สั่งมาเถอะ เรื่องราคาค่อยว่ากันทีหลัง”

“สงสัยไม่เคยกินอาหารดีๆ พอเห็นราคาคงจะตกใจแทบช็อกเลยสินะ”

“ฮ่าๆ ๆ โคตรกระจอกเลย ”

พวกผู้หญิงมองไปที่มู่เซิ่งอย่างเหยียดหยาม “ทำเหมือนผ่านโลกมามาก แค่สั่งอาหารยังทำท่าเรื่องมากแบบนี้เลย”

มู่เซิ่งยิ้มและไม่พูดอะไร เขาเขียนตัวอักษรภาษาอังกฤษบนเมนูอย่างเงียบๆ

หลังจากนั้นไม่นาน ผู้จัดการโรงแรมก็เข้ามาพร้อมเมนูในมือด้วยสีหน้าที่จริงจัง “คุณลูกค้าครับ คุณแน่ใจนะครับว่าจะสั่งอาหารพวกนี้?”

“สั่ง ทำไมถึงถามแบบนี้ล่ะ?”

จางเหวินเจี๋ยพูดอย่างเย็นชา แสร้งทำเป็นขู่ต่อหน้าทุกคน แต่ตอนนี้เขาถูกผู้จัดการถามอีกครั้ง ซึ่งทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย “ในใบสั่งอาหารเขียนว่ารายการละ 2 เมนูนะครับ!”

“ยังไม่รับไปอีก”

ผู้จัดการก้มหัวลง คนที่สามารถเขียนตัวหนังสือภาษาอังกฤษด้วยลายมือแบบนี้นี้ต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน

เขาเพิ่งเห็นคนแปลกหน้าสั่งอาหารแบบนี้เป็นครั้งแรก ดังนั้นเขาจึงรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยจึงเข้ามาถาม เผื่ออาจเกิดความผิดพลางบางอย่าง

ไม่นาน บริกรก็เริ่มเสิร์ฟอาหาร

ด้วยมือและเท้าที่ฉับไว โต๊ะจึงเต็มไปด้วยอาหารรสเลิศทุกประเภท และจานสุดท้ายคือคาเวียร์สีขาวสองกองเล็กๆ แต่งแต้มด้วยทองคำเปลวสีทองซึ่งดูน่าดึงดูดอย่างยิ่ง

“กินสิ เจียงหว่าน”

มู่เซิ่งตักคาเวียร์กองหนึ่งขึ้นมาด้วยช้อนเงิน และนำไปป้อนปากของเจียงว่าน “ผมสั่งเมนนูนี้ให้คุณโดยเฉพาะเลยนะ”

เจียงหว่านอดไม่ได้ที่จะผงะ เธอต้องการที่จะผลักมันออกไปโดยสัญชาตญาณ แต่หลังจากเห็นการแสดงออกที่จริงใจของมู่เซิ่ง เธอก็อ้าปากออกเล็กน้อยและกินมัน

“อืม รสชาติแบบนี้…อร่อยใช้ได้เลย”

เมื่อคาเวียร์เข้าไปในลำคอ มันจะส่งกลิ่นหอมเค็มจางๆ ออกมาซึ่งมันกลมกล่อมและหวานอร่อยอย่างคาดไม่ถึง

“อืม รสชาติดีใช่ไหม?” มู่เซิ่งพูดอย่างมั่นใจ

“ใช่ มู่เซิ่ง นายรู้ได้ยังไงว่าคาเวียร์ที่นี่อร่อยมาก” เจียงหว่านถามด้วยความสงสัยเล็กน้อย เธออดไม่ได้ที่จะก้มหน้าลง เมื่อรู้ว่าเธอกินไปครึ่งจานโดยไม่รู้ตัว แก้มของเธอเปล่งประกายสีแดงระเรื่อ “มู่เซิ่ง ฉันขอโทษ มันอร่อยมากเลยน่ะ”

“ไม่เป็นไร ผมจะกินของเหลือของคุณเอง ผมไม่รังเกียจน้ำลายของคุณหรอก” มู่เซิ่งหัวเราะเบา ๆ

“นายว่าอะไรนะ?” เจียงหว่านรู้สึกหงุดหงิดและพูดว่า “รังเกียจเหรอ? ฉันจะให้ฉันให้นายกินก็ดีแค่ไหนแล้ว มู่เซิ่ง อย่ามั่นใจให้มากนะ”

“โอเค ผมไม่ได้รังเกียจ น้ำลายภรรยากินทุกวันยังไม่พอเลย”

“อยากตายหรือไง”

แก้มของเจียงหว่านกลายเป็นสีดอกกุหลาบมากขึ้นเรื่อย ๆ และกำปั้นของเธอก็ฟาดใส่มู่เซิ่งราวกับเม็ดฝน

เมื่อเห็นฉากนี้ จางเหวินเจี๋ยรู้สึกโกรธขึ้นในใจ เขาเหลือบมองทั้งสองคนอย่างเย็นชาและพูดอย่างเหยียดหยามว่า “นี่มันอะไรนะ? อ๋อ คาเวียร์นี่เอง ฉันไม่เข้าใจพวกคนจนจริงๆ ของพวกนี้น่ะฉันกินที่ต่างประเทศจนเบื่อแล้วล่ะ เบื่อจนไม่อยากจะสั่งมากินแล้ว”

“เอาล่ะ เหวินเจี๋ย อย่าไปสนใจคนพวกนั้นเลย ไม่ช้าก็เร็วยังไงต้องหย่าอยู่ดี อย่าไปใส่ใจเลยนะ”

จ้าวหลินลุกขึ้นและยื่นแก้วไวน์ให้จางเหวินเจี๋ย

ไม่ว่าจะเป็นสภานะของจางเหวินเจี๋ยหรืออำนาจเบื้องหลัง จ้าวหลินมีความคิดต้องการให้ลูกสาวของเธอหย่ากับมู่เซิ่งโดยเร็วที่สุด ในสายตาของเธอ มู่เซิ่งเป็นคนไร้ประโยชน์ที่ไม่คู่ควรกับลูกสาวของเธอ มีเพียงจางเหวินเจี๋ยเท่านั้นที่มีคุณสมบัติเหมาะสม

“อย่ากังวลไปเลยครับ คุณป้า เถ้าผมได้คบกับเธอ ผมจะดูแลเธออย่างดี ไม่ปล่อยให้เธอต้องทนทุกข์ทรมาน”

เมื่อได้ยินการสนับสนุนของจ้าวหลิน จางเหวินเจี๋ยรู้สึกโล่งใจมาก เขาโบกมือและพูดอย่างกล้าหาญว่า “บริกร เอาไวน์ที่แพงที่สุดมาให้ฉัน 2 ขวด!”

หลังจากนั้นไม่นาน ไวน์ 2 ขวดก็ถูกยกขึ้นมาอีกครั้ง ตอนนี้จางเหวินเจี๋ยมีสถานะที่ไม่ธรรมดา ใครๆ ก็อยากประจบประแจง ดังนั้นพวกเขาจึงยกแก้วขึ้นและกล่าวชมเชยสารพัด

หลังจากดื่มไปได้สามรอบ ฟ้าก็เริ่มมืด

ไวน์บนโต๊ะถูกดื่มหมดแล้ว จางเหวินเจี๋ยโบกมือให้บริกรด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า

วันนี้แม้ว่าเขาจะไม่ได้สื่อสารกับเจียงหว่านมากนักและถูกเพิกเฉย แต่เขาก็ได้สื่อสารกับจ้าวหลินคนเป็นแม่ ด้วยการสนับสนุนของแม่ยาย ทำไมเขาต้องกลัวเรื่องเจียงหว่านอีก?

“คิดเงินด้วย เอาบัตรรูดซะ!”

จางเหวินเจี๋ยหยิบเครดิตของเขาออกมา มองไปที่เจียงหว่านและจงใจพูดเสียงดัง

ในเวลานี้ เมื่อทุกคนเห็นบัตรธนาคารในมือของจางเหวินเจี๋ย พวกเขาอดไม่ได้ที่จะเปล่งเสียงอุทานออกมา

บัตรทองของประเทศตงหัว!

ธนาคารประเทศตงหัวเป็นธนาคารที่ใหญ่ที่สุดในโลก หากคุณมีเงินฝากมากกว่า 100,000 คุณสามารถออกบัตรบรอนซ์ได้ ในขณะที่ผู้ถือบัตรเงินต้องมีเงินฝาก 1 ล้าน และบัตรทองต้องมีเงินฝากมากกว่า 5 ล้าน!

พ่อของจางเหวินเจี๋ยมีเงินฝากมูลค่ามากกว่า 100 ล้านหยวน แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาจะมีเงินมากมายขนาดนั้น เขาใช้เวลานานกว่าจะได้บัตรทองของประเทศตงหัว

สักพักก็มีบริกรเดินเข้ามา

“ขออภัยครับ คุณผู้ชาย ยอดเงินในบัตรของคุณไม่เพอครับ”

จางเหวินเจี๋ยตอบด้วยโกรธ “นี่มันเรื่องบ้าอะไร? ฉันเพิ่งฝากเงินหนึ่งล้านไปเมื่อสองสามวันก่อน แล้วนี่กลับมาบอกว่ายอดเงินในบัตรไม่พองั้นเหรอ?”

“ต้องขออภัยจริงๆ ครับ ยอดคงเหลือในบัตรของคุณคือ 6.7 ล้านเหรียญตงหัว แต่ครั้งนี้ค่าอาหารทั้งหมดคือ 13 ล้านเหรียญครับ”