มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง บทที่ 17 แข็งแกร่ง
ครอบครัวเจียงมู่หลงเดิมทีไม่มีทางอยู่ได้นานในตระกูลเจียง ถูกยามไล่ออกไปแบบนั้น
“พ่อ ไล่เจียงหว่านออกจากตระกูลเจียงก็ไม่ได้เป็นความต้องการของพวกเรา เป็นคุณปู่ตัดสินเอง ทำไมต้องให้พวกเราไปขอร้องเธอกลับมาด้วย” เจียงมู่หลงที่ถูกไล่ออกจากห้องผู้ป่วยพูดด้วยใบหน้าไม่พอใจ
เจียงไห่เชาส่ายหน้า พูดอย่างไร้หนทาง “เรื่องที่เกิดขึ้นมีความเกี่ยวข้องกับลูก ก็มีเพียงให้ลูกไป”
ใบหน้าเจียงมู่หลงยากที่จะมอง เดิมทีเขาอยากเอาญาติพี่น้องในตระกูลเจียงไปด้วยกัน ไปกดดันคน แต่ว่า หลังจากที่ญาติเหล่านั้นได้ยินว่าต้องไปหาเจียงหว่าน ท่าทางก็เปลี่ยนไปทันที พวกเขารู้ดี เจียงหว่านที่สามารถร่วมมือกับมู่ซื่อ กรุ๊ป ในตอนนี้ฐานะไม่เหมือนก่อนหน้านี้ ถึงแม้จะกลับมาที่ตระกูลเจียง เกรงว่าก็ต้องอยู่สูงกว่าเจียงมู่หลง
ตอนนี้เพื่อเจียงมู่หลงที่ไร้อำนาจแล้วทำผิดต่อเจียงหว่าน มันไม่ใช่ทางเรื่องที่ฉลาดนัก
“มู่หลงนะ ไม่ใช่ฉันไม่อยากช่วย แต่ตอนนี้ปลีกตัวไปไม่ได้จริงๆ บริษัทกำลังยุ่ง”
“เจียงมู่หลงนะ ตอนนี้ฉันกำลังเที่ยวอยู่ ขอโทษด้วยจริงๆ”
“ฮัลโหล ฮัลโหล เจียงมู่หลงนายพูดอะไรนะ ฉันอยู่ที่นี่สัญญาณไม่ค่อยดี ฮัลโหล………ตื้ดๆๆ……”
ญาติสักคนไม่มีใครตกลง
“บ้าเอ้ย!”
วางสายลง เจียงมู่หลงโกรธจัดกัดฟันจนจะหักแล้ว ใบหน้ามืดมนอย่างมาก “เจียงหว่านสมควรตายซะจริง!”
“เฮอะ เจียงหว่านนี่ต้องไปนอนกับมู่ซื่อ กรุ๊ปแน่ ถึงได้โอกาสนี้มา ไอ้ขยะผู้น่าสงสาร คิดไม่ถึงจะถูกสวมเขาแถมยังไม่รู้ตัว” เฉินเสว่พูดจาไม่ดี โทรศัพท์ที่มู่เซิ่งโทรไปก่อนหน้านี้? เธอไม่เชื่ออยู่แล้ว
“ไม่ว่าจะยังไง พวกเราจำเป็นต้องทำให้เจียงหว่านกลับมาก่อน การตัดสินใจของปู่นายใครก็เปลี่ยนไม่ได้” ซูไห่ชาวถอนหายใจ
ตระกูลเจียงเป็นที่พึ่งเดียวของพวกเขา บ้านหรูของพวกเขา รถสปอร์ต ทุกอย่างทั้งหมด ต่างเกี่ยวข้องกับตระกูลเจียง ไม่ว่ายังไงก็ตาม พวกเขาไม่มีทางไปจากต้นไม้ใหญ่ต้นนี้
เพียงแต่คิดไม่ออกว่าจะทำยังไงให้เจียงหว่านถึงจะกลับมา เจียงมู่หลงปวดหัวมาก ปกติเขาพูดเยาะเย้ยเจียงหว่านไปไม่น้อย วันนี้ให้เขาขอร้องเธอ มันน่าขายหน้าเกินไปแล้ว
“ให้ฉันโทรไปหาเธอก่อนเถอะ”
เจียงไห่เชาหยิบโทรศัพท์ “จะพูดยังไง ฉันก็ยังเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ของเธอ เจียงหว่านคงต้องเกรงใจฉันอยู่บ้าง”
ในตอนนี้ ที่พักของเจียงหว่าน จ้าวหลินออกไปเล่นไพ่กับคนอื่นตั้งแต่เช้า มีเพียงเจียงหว่านและมู่เซิ่งสองคนอยู่ในห้อง เจียงหว่านยิ้มหัวเราะอยู่หน้าทีวี แต่สายตากลับมองไปที่มู่เซิ่งเป็นพักๆ
“มู่เซิ่ง ตกลงนายช่วยฉันให้ได้สัญญานี้ได้ยังไงกัน?” เจียงหว่านกัดแอปเปิลถามขึ้นมา
“ฉันไม่ได้บอกเธอไปแล้วหรือไง ฉันไปหาเพื่อนช่วย”
“นั่นเป็นถึงตระกูลมู่เลยนะ” ใบหน้าเจียงหว่านตกตะลึง
“ฉันก็แซ่มู่เหมือนกันนะ!” มู่เซิ่งหัวเราะและพูด
“แหวะ หากนายมีความเกี่ยวข้องกับตระกูลมู่ จะมาอยู่ที่บ้านฉันได้ไงกันล่ะ?”
สำหรับข้อสงสัยของเจียงหว่าน มู่เซิ่งยิ้ม เดิมเขาก็ไม่อยากเกี่ยวข้องกับตระกูลมู่อยู่แล้ว ตอนที่พูดอยู่นั้นโทรที่วางบนโต๊ะก็ดังขึ้น
“เจียงไห่เชา? เขาโทรมาทำไมกัน?”
เจียงหว่านกำลังจะรับโทรศัพท์ โทรศัพท์ก็ถูกมู่เซิ่งแย่งไป “ห้ามรับ”
“ทำไมล่ะ?”
เจียงหว่านยังไม่ทันได้สติมา แต่ว่ามู่เซิ่งทำแบบนี้ คงจะมีเหตุผลของเขา
“เป็นเพราะสัญญาระหว่างเธอกับมู่ซื่อ กรุ๊ป ถูกคุณปู่รู้เข้า ดังนั้นเลยให้คนมาขอร้องให้เธอกลับไปที่ตระกูลเจียง โทรศัพท์นี้คงเป็นเจียงมู่หลงกับพ่อของเขาโทรมาแน่นอน” มู่เซิ่งไม่ได้ฟังโทรศัพท์ แต่พูดเรื่องที่คาดไว้ เขาเดาออกมาได้ไม่ต่างไปเยอะ
ได้ยินมู่เซิ่งพูดแบบนั้น ใบหน้าของเจียงหว่านค่อยๆโกรธขึ้นอยู่บ้าง ตอนที่อยู่ในห้องผู้ป่วย ท่าทางที่เจียงมู่หลงดูถูกเธอแบบนั้น เธอยังคงจำได้คาตา! หาไม่ใช่เพราะมู่เซิ่งบังเธอไว้ เพื่อเป็นพยานให้เธอ แม้เธอจะโดดลงแม่น้ำก็ล้างไม่ออก!
“อย่างนั้นพวกเราต้องทำยังไง?”
มู่เซิ่งคิดและพูด “ก่อนหน้านี้เธอบอกว่า อยู่ที่ตระกูลเจียง เพื่อที่จะต่อสู้จนสุดใช่ไหม ตอนนั้นเธอถูกเจียงมู่หลงต่อต้านอยู่ตลอดเวลา วันนี้เขามาขอร้องอ้อนวอนเธอถึงบ้าน แน่นอนไม่มีทางให้เขาได้สมความปรารถนาง่ายๆ”
“อืม! ฉันฟังนาย” เจียงหว่านกัดฟันเบา พยักหน้าอย่างแน่วแน่
“ในเมื่อเป็นแบบนี้ แบบนั้นจะไว้หน้าเขาทำไมล่ะ?”
มู่เซิ่งไม่ได้พูด และตัดสายลงทันที
โทรศัพท์สายนั้นของเจียงไห่เชาถูกตัดลง เขาโยนโทรศัพท์ลงพื้นอย่างแรง ใบหน้าจมลึกลงอย่างมาก
“พ่อ เจียงหว่านพูดว่าไงบ้าง?”
“ไอขยะนี้ เธอกลับกล้าไม่รับโทรศัพท์ฉัน!” เจียงไห่เชาโกรธจัด
เป็นถึงผู้หลักผู้ใหญ่ แถมยังเป็นผู้ใหญ่ที่มีตำแหน่งในตระกูลเจียง ถูกเจียงหว่านตัดสาย ทำให้เจียงไห่เชาไม่รู้จะทำหน้ายังไง
“ไห่เชา เรื่องนี้นายต้องช่วยพวกเราแม่ลูกนะ” เฉินเสว่เจอสถานการณ์แบบนี้ดีใจไม่ออก ใบหน้าเต็มไปด้วยความร้อนรน
เธอไม่อยากถูกตระกูลเจียงไล่ออก
“วางใจ!”
เจียงไห่เชาถุยน้ำลายลงพื้น แม้ในใจของเขาจะรู้สึกโมโห แต่เหตุผลยังคงมีอยู่ ไม่ว่ายังไง เพียงต้องไปหาเจียงหว่านถึงที่บ้านและซื้อของไปให้ แน่นอนว่าต้องเอาเจียงหว่านกลับมาได้
“มู่หลง ไปพ่อไปบ้านเจียงหว่านกับลูกสักรอบ!” เจียงไห่เชายิ้มเย็นชา “ฉันอยากรู้จริงๆ เธอใช้สิทธิ์อะไรมาตัดสายโทรศัพท์ของฉัน!”
เจียงมู่หลงพยักหน้าอย่างโหดเหี้ยม ในตอนนี้ท้องของเขาก็เต็มไปด้วยความโกรธต้องแต่แรก อดไม่ได้ที่จะไปหาเจียงหว่านเพื่อระบายความโกรธ
ไม่นาน ลงจากรถ เจียงมู่หลงและครอบครัวสามคนมาถึงหน้าบ้านของเจียงหว่าน มองดูบ้านขนาดเล็กที่ทรุดโทรม เผยสีหน้าที่ดูรังเกียจ
“เป็นคนที่ตระกูลเจียงไม่ได้ใส่ใจที่สุด สถานที่แบบนี้ มักเอาไว้ให้คนระดับล่างของตระกูลเจียงอาศัย” เจียงมู่หลงอดไม่ได้ที่จะพูดเยาะเย้ย
เฉินเสว่ปิดจมูกด้วยความขยะแขยง “รอกลับไปก่อน ต้องไปฆ่าเชื้อให้สะอาดอีกสักรอบ ใช่แล้วมู่หลงนายเตรียมของฝากมาหรือยัง?”
“ซื้อแล้ว ผมจ่ายไปเกือบสองหมื่น เดาว่าบ้านของพวกเธอคงยังไม่เคยเจอเงินมากมายขนาดนี้?” เจียงมู่หลงฝืนยิ้มขึ้นมา กดกริ่งหน้าประตู
เจียงหว่านที่อยู่ภายในห้องได้ยินเสียงกริ่ง เพียงแต่มู่เซิ่งบอกกับเธอไว้ ไม่ได้ลุกขึ้น มองดูมู่เซิ่งเดินไปเปิดประตู
“ไอ้ขยะ?” เจียงมู่หลงมองเห็นมู่เซิ่งยืนอยู่หน้าประตู อดไม่ได้ที่จะนิ่งไป “เจียงหว่านล่ะ?”
“เธอป่วยแล้ว วันนี้ไม่พบแขก” มู่เซิ่งพูดเสียงเรียบๆ
“เมื่อวานเธอยังดีๆ ป่วยอะไรกัน?” มองดูใบหน้าเย็นชาของมู่เซิ่ง เจียงมู่หลงโกรธขึ้นมา “ไอ้ขยะ เปิดประตูให้ฉัน ให้ฉันเข้าไป!”
“พูดแล้ว วันนี้ไม่รับแขก” มือมู่เซิ่งจะปิดประตูลง
“สัส! นายไอ้ขยะ มีสิทธิ์อะไรมาทำแบบกับฉัน?”
เจียงมู่หลงโมโหทันที แม้แต่หน้าเจียงหว่านเขาก็ยังไม่ได้เจอ กลับถูกรั้งอยู่หน้าประตูทำให้โกรธไฟลุก ยกหมัดขึ้นพุ่งไปทางข้างหลังของมู่เซิ่ง
ปัง!
มู่เซิ่งเหมือนมีตาด้านหลัง หลบหมัดของเขา หันมาเตะไปที่เข่าของเจียงมู่หลงทันที
ใบหน้าเจียงมู่หลงเปลี่ยนไป ล้มลงที่พื้นเสียงร้องโอดโอยเหมือนเชือดหมูดังทั่วทางเดิน
“อยากตายหรอ!”
มองเห็นลูกชายถูกเตะ เจียงไห่เชาโกรธขึ้นมาทันที ก็เตะไปที่มู่เซิ่งเช่นกัน
น่าเสียดายเท้าซ้ายที่เขาเพิ่งยื่นออกไป ก็ถูกมู่เซิ่งที่เร็วกว่าเตะเข้าไปที่หน้าท้อง ปากยังไม่ทันอ้าใบหน้าก็ขาวและล้มลงที่พื้นเช่นกัน
ทั้งสองเท้า เจียงมู่หลงพ่อลูกก็ล้มลมอยู่หน้าประตูของมู่เซิ่ง
“เลวทราม ไอ้ขยะ นายกล้าเตะลูกชายกับสามีฉัน? ฉันจะสู้กับแกด้วยชีวิต!” เฉินเสว่เห็นลูกสุดที่รักและสามีถูกเตะก็โกรธจัดอย่างมาก และก็อยากพุ่งเข้าไปเอาชีวิตมู่เซิ่ง
เฉินเสว่กำลังจะเดินหน้าไป ก็เห็นมู่เซิ่งหันหลังกลับไป ดวงตาดูเยือกเย็นเช่นกัน จ้องเธอย่างเย็นชา กำลังพูด ลมหายใจที่โหดเหี้ยมและเย็นชา พุ่งเข้ามาหาเธอ เหมือนถูกขโมยลำคอไปแบบนั้น!
“ถ้าคุณยังกล้าเดินเข้ามาอีกก้าว แม้แต่คุณผมก็กล้าทำ!”
น้ำเสียงของมู่เซิ่งเย็นชาราวน้ำแข็ง
บวกกับสายตาของเขา เฉินเสว่ถอยหลังไปทันที สายตาแบบนี้ไม่เหมือนไอ้ขยะที่เกาะคนอื่นกินสักนิด แต่กลับเหมือนแววตาสังหาร!
เฉินเสว่รู้สึกปัสสาวะจะไหล
“ไปซะ!”
มู่เซิ่งหันหลังกลับ ปิดล็อกประตูดัง
โถงทางเดินเปลี่ยนเป็นเงียบลง
