มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง บทที่ 90 นายโดนไล่ออกแล้ว
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้นหน้าประตูครู่หนึ่ง
เหอซวี่ชิงเดินไปก่อน เขาเปิดประตูแล้วพูดอย่างนอบน้อมว่า “สวัสดีครับประธานอู๋”
อู๋หยู่เหวินสวมสูทเรียบกริบ ยืนอยู่หน้าประตูคฤหาสน์ กำลังจะโค้งตัวทำความเคารพ เมื่อเห็นเหอซวี่โค้งตัวทำความเคารพ ก็อึ้งไปโดยไม่รู้ตัว เขาอดพูดออกมาไม่ได้ว่า “นายเป็นใคร”
“ประธานอู๋ ผมชื่อเหอซวี่ครับ เมื่อก่อนทำงานที่บริษัทการก่อสร้าง เฟยหยาง ก่อนหน้านี้เพิ่งเซ็นสัญญาความร่วมมือกับพวกคุณ มาเป็นผู้จัดการของบริษัทการก่อสร้าง หรงเหวินครับ” เหอซวี่เอ่ยขึ้น
ผู้จัดการของบริษัทการก่อสร้าง หรงเหวินงั้นเหรอ
ธุรกิจของตระกูลอู๋เยอะมาก ผู้จัดการบริษัทก่อสร้างเล็กๆ อู๋หยู่เหวินไม่ได้เก็บมาใส่ใจจริงๆ ถึงขั้นที่เขาไม่เคยได้ยินคนที่รับมาใหม่อย่างเหอซวี่ด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้กลับเห็นเขาอยู่ในบ้านมู่เซิ่ง อดให้ความสำคัญอย่างจริงจังขึ้นมาไม่ได้ ไม่แน่เหอซวี่อาจเป็นคนที่มู่เซิ่งรู้จักก็ได้
“อ๋อ ที่แท้คือนายเองเหรอ”
อู๋หยู่เหวินแสร้งทำเป็นรู้ทันที จากนั้นตบไหล่เหอซวี่แล้วพูดว่า “เหอซวี่ ฉันสนับสนุนนายมาก ไม่ต้องรอช่วงทดลองงานแล้ว พรุ่งนี้นายมาทำงานเลย ถ้าทำได้ดี ฉันจะเลื่อนตำแหน่งให้นายเป็นผู้จัดการใหญ่!”
“ผู้ ผู้จัดการใหญ่……” เหอซวี่งุนงงเล็กน้อย
เขาคิดไม่ถึงว่าเซอร์ไพรส์จะมาเร็วขนาดนี้!
หลังจากอู๋หยู่เหวินพูดจบ เขามองมู่เซิ่งแวบหนึ่ง สายตาดูประจบสอพลอ
มู่เซิ่งยิ้มบางๆ ไม่ได้สนใจ
ส่วนเหอโก๋ชินไม่ได้สังเกตเห็นภาพนี้ หลังจากเขาได้ยินว่าอู๋หยู่เหวินจะเลื่อนตำแหน่งให้ เขาตัวสั่นไปหมด “ดีจังเลย คิดไม่ถึงว่าลูกชายฉันจะได้เลื่อนตำแหน่งเป็นผู้จัดการใหญ่!”
“ใช่ ยินดีด้วยนะท่านเหอ คิดไม่ถึงว่าจะเร็วขนาดนี้ เพิ่งได้รับตำแหน่ง ก็ได้รับการยอมรับจากประธานอู๋แล้ว”
“คนหนุ่มมีความสามารถ เรื่องแบบนี้ทำได้แค่อิจฉาจริงๆ”
“เหอซวี่ ฉันเป็นเพื่อนกับพ่อนายมาหลายปี ต่อไปถ้ามีเรื่องลำบาก ต้องช่วยเหลือกันนะ”
“ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว” เหอซวี่พยักหน้าพูด เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
จ้าวหลินนั่งอยู่บนโซฟา หน้าดำหน้าแดง เธอก็คิดไม่ถึงว่าชั่วพริบตาเดียว เหอซวี่จะได้เป็นผู้จัดการใหญ่ของบริษัทการก่อสร้าง หรงเหวิน แม้ตอนนี้ยังไม่ได้ไปทำงาน แต่อู๋หยู่เหวินพูดแล้ว นี่เป็นเรื่องที่แน่นอนแล้ว!
“พวกนายสองคนยังไม่รีบลุกขึ้นอีก คิดว่าที่นี่เป็นบ้านตัวเองจริงๆ เหรอ” เหอซวี่หันมามองมู่เซิ่งกับเจียงหว่าน แล้วพูดประชดอย่างเย็นชา
เจียงหว่านหน้าซีดเผือด ลุกขึ้นอย่างไม่รู้ตัว เหอซวี่รู้จักผู้นำตระกูลอู๋ ก่อนหน้านี้บอกว่านี่เป็นบ้านของอู๋หยู่เหวิน คงเป็นเรื่องจริงสินะ
อย่าบอกนะว่า……นี่เป็นบ้านที่มู่เซิ่งเช่ามาจริงๆ
จิตใจเจียงหว่านหมดอาลัยตายอยาก แต่เธอก็เข้าใจ ถ้าไม่เช่า มู่เซิ่งจะซื้อคฤหาสน์ได้ยังไง
อู๋หยู่เหวินยืนหน้าประตูอย่างระมัดระวัง วันนี้รู้ว่าคฤหาสน์ของมู่เซิ่งเพิ่งตกแต่งเสร็จ จึงมารับบ้านใหม่ ดังนั้นเขาจึงตั้งใจมาอวยพร แต่เห็นคนในบ้านเยอะแยะขนาดนั้น จู่ๆ ก็แยกไม่ออกว่าพวกเขาเป็นอะไรกับมู่เซิ่ง จึงไม่กล้าพูดอะไร
“ประธานอู๋ รีบมานั่งสิครับ เรื่องเล็กน้อยแบบนี้ ยังต้องรบกวนคุณมาด้วยตัวเอง”
เหอซวี่เชิญอู๋หยู่เหวินมานั่ง
“พูดอย่างนั้นได้ยังไงล่ะ ไม่รบกวนเลยสักนิด มาครั้งนี้ฉันตั้งใจเตรียมของขวัญมา” อู๋หยู่เหวินเอากล่องของขวัญออกมา
เหอโก๋ชินเข้าใจว่าอู๋หยู่เหวินจะให้ลูกชายตัวเอง เขาหยิบขึ้นมาเปิดอย่างไม่เกรงใจ แล้วพูดว่า “ว้าว เป็นประกายมาก นี่ใช่ไข่มุกเรืองแสงหรือเปล่าครับ”
“ไข่มุกเรืองแสงเหรอ”
“ก่อนหน้านี้ผมเคยเห็นในอินเทอร์เน็ต เม็ดเท่าไข่นกพิราบราคาตั้งล้านกว่าแน่ะ”
“เม็ดใหญ่ขนาดนี้ คงราคาแพงมากใช่ไหมครับ”
เพื่อนแต่ละคนเบิกตาโต แล้วยื่นหน้าเข้ามาดู
“ไม่แพง เม็ดละสามล้านเอง เป็นของขวัญแห่งการเริ่มต้นสิ่งใหม่ เพื่อความสุขน่ะครับ” อู๋หยู่เหวินพูดด้วยรอยยิ้ม นี่ไม่นับประสาอะไรเลย
“สามล้านเหรอ”
เหอซวี่กับเหอโก๋ชินดีใจเป็นอย่างมาก ของขวัญแพงขนาดนี้ คิดไม่ถึงว่าอู๋หยู่เหวินจะให้ง่ายๆ แบบนี้ นี่ให้ความสำคัญกับพวกเขาขนาดไหนกัน ตอนนี้อย่าว่าแต่เป็นผู้จัดการใหญ่เลย ถึงเอาบริษัทการก่อสร้าง หรงเหวินให้เขา เหอซวี่ก็เชื่อ!
ตอนนี้เหอซวี่รู้สึกว่าเขากลายเป็นที่จับตามองของทุกคน เชิดหน้าขึ้นอย่างได้ใจ แทบอยากไปรับตำแหน่งที่บริษัทการก่อสร้าง หรงเหวินตอนนี้เลย
เขาหันมา ยังเห็นมู่เซิ่งนั่งอยู่บนโซฟา เขาโมโหมาก ชี้มู่เซิ่งแล้วก่นด่าว่า “ไอ้ขยะ นายยังไม่หลีกไปอีกเหรอ”
“ผมอยู่บ้านตัวเอง ต้องหลีกอะไรล่ะ” มู่เซิ่งพูดอย่างราบเรียบ
“บ้านตัวเองเหรอ นายเป็นแค่ขยะ จนถึงตอนนี้ยังคิดว่าที่นี่เป็นบ้านตัวเองอีกเหรอ”
เหอซวี่ก่นด่าออกมา “รีบไสหัวไปให้พ้น ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่ให้นายอยู่!”
“แล้วถ้าผมไม่ไปล่ะ”
มู่เซิ่งพูด รอยยิ้มที่มีความหมายลึกซึ้งอยู่ตรงมุมปาก
“ไม่ไปงั้นเหรอ ฉันจะโยนนายออกไปเอง!”
เหอซวี่โมโหเป็นอย่างมากทันที
ตอนนี้ประธานอู๋มาแล้ว ไอ้ขยะนี่ยังเสแสร้งต่อหน้าทุกคนอีก เขาทนไม่ไหวแล้ว ซัดหมัดไปทางหัวของมู่เซิ่งทันที
ผลปรากฏว่าเขาเพิ่งซัดหมัดออกมา ก็เห็นสีหน้าอู๋หยู่เหวินเปลี่ยนไปทันที ยื่นมือมาจับข้อมือเหอซวี่เอาไว้แน่น
“ประธานอู๋”
เหอซวี่หันมามอง แล้วพูดอย่างร้อนรนว่า “ประธานอู๋ไม่ต้องออกแรงเองหรอกครับ ผมจะลงมือไล่ไอ้ขยะนี่ออกไปเอง”
เพียะ!
ยังไม่ทันพูดจบ เสียงตบดังสนั่น ลงบนหน้าเหอซวี่โดยไม่มีสัญญาณเตือนล่วงหน้า!
แรงตบนี้หนักมาก เหอซวี่ตัวโงนเงนแล้วล้มลงบนพื้น เลือดไหลออกมาตรงมุมปาก ความไม่อยากเชื่อปรากฏบนหน้าเหอซวี่
“ประธานอู๋ตบผมทำไมครับ ผมทำผิดตรงไหนครับ”
ไม่ใช่แค่เหอซวี่ ทุกคนในที่นี้พากันตกตะลึง รวมเหอโก๋ชินอยู่ในนั้นด้วย!
นี่มันเรื่องอะไรกัน
ประธานอู๋เป็นเจ้าของคฤหาสน์หลังนี้ไม่ใช่เหรอ ยิ่งไปกว่านั้นก่อนหน้านี้ไม่นานเขายังพูดดีกับเหอซวี่อยู่เลย ทำไมตอนนี้ถึงทำร้ายเหอซวี่ล่ะ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
ทุกคนเริ่มคิดอะไรไม่ออกแล้ว
ในกลุ่มคน มีเพียงมู่เซิ่งที่ยังนั่งอยู่บนโซฟา มองภาพตรงหน้าอย่างเรียบเฉย ไม่สะทกสะท้าน
“ประธานอู๋ ทำไมล่ะครับประธานอู๋ เมื่อกี้คุณจะเลื่อนตำแหน่งให้ผมเป็นผู้จัดการใหญ่ไม่ใช่เหรอครับ”
เหอซวี่เจ็บจนดิ้นไปมาบนพื้น อยากร้องไห้แต่ร้องไม่ออก
“นายเป็นใครไม่ทราบ ฉันรู้จักนายด้วยเหรอ”
ตอนนี้อู๋หยู่เหวินเข้าใจแล้ว เหอซวี่กำลังเล่นงานมู่เซิ่งนี่เอง ไม่เพียงแค่นั้น ยังคิดจะไล่มู่เซิ่งออกไปด้วย นี่ถ้าลงมือจริงๆ ก็เท่ากับผลักเขาให้ตายสถานเดียวไม่ใช่เหรอ
อู๋หยู่เหวินกลัวจนเหงื่อออกเต็มหลัง
“คุณ คุณชายมู่”
เขาแค่นยิ้มประจบสอพลอออกมา คุกเข่าอย่างนอบน้อมลงตรงหน้ามู่เซิ่ง แล้วพูดอย่างนอบน้อมว่า “คุณชายมู่ นี่เป็นของขวัญที่ผมเตรียมให้คุณ ตั้งใจมาอวยพรที่คุณเข้ามาอยู่บ้านใหม่ครับ”
อะไรนะ
เมื่อพูดจบ ทุกคนพากันมึนงงไปหมด
นี่ นี่มันเรื่องอะไรกัน คิดไม่ถึงว่าประธานอู๋ผู้ยิ่งใหญ่ ผู้นำตระกูลอู๋ คุกเข่าตรงหน้ามู่เซิ่งเหมือนสุนัข อีกทั้งยังพูดยินดีกับมู่เซิ่งด้วย อย่าบอกนะว่ามู่เซิ่งซื้อคฤหาสน์หลังนี้จริงๆ
เขาเป็นแค่ขยะ จะเป็นไปได้ยังไง
เจียงหว่านก็อึ้งเช่นกัน ตอนนี้ความสงสัยในใจเธอหายไปหมดแล้ว กลายเป็นความตกตะลึงล้วนๆ
“ขอบใจ แต่ของขวัญนี้สกปรกแล้ว นายเก็บกลับไปเถอะ”
มู่เซิ่งส่ายหน้าพูดอย่างเรียบเฉย
“ผม ผมยังเอาของขวัญอย่างอื่นมาด้วยครับ”
อู๋หยู่เหวินอกสั่นขวัญแขวน รีบเอาของล้ำค่าที่นำมาวางไว้บนโต๊ะทั้งหมด “คุณชายมู่ นี่คือโสมร้อยปี นี่คือชาหวงซานเหมาเฟิง แล้วก็นี่คือหยกเหอเทียนระดับสูงที่ผมตั้งใจเตรียมมา……”
“ของพวกนี้เป็นของขวัญที่ผมเตรียมให้คุณ ส่วนไข่มุกเรืองแสงเม็ดนี้น่ะเหรอ ขยะ เป็นขยะที่ผมเก็บมาจากข้างทางชัดๆ!”
พูดจบ จู่ๆ อู๋หยู่เหวินโยนไข่มุกเรืองแสงออกไปทางประตู กระแทกลงบนหินจนแตกละเอียด
เพล้ง!
เห็นเศษผงเต็มพื้น ทุกคนรู้สึกปวดใจเป็นอย่างมาก
ไข่มุกเรืองแสงราคาสามล้านกว่า โยนทิ้งง่ายๆ แบบนี้เหรอ
หลังจากจัดการเรียบร้อย เหมือนอู๋หยู่เหวินรู้สึกว่ายังไม่พอ เขาหันมามองเหอซวี่ แล้วพูดเสียงเย็นยะเยือกว่า “นายชื่อเหอซวี่ใช่ไหม”
“บริษัทการก่อสร้าง หรงเหวินของเราขนาดเล็ก คงรับคนสูงส่งอย่างนายไว้ไม่ได้หรอก นายโดนไล่ออกแล้ว”
“ส่วนสัญญาที่เซ็นก่อนหน้านี้ ถ้านายต้องการฟ้องเรา เรามาลองกันสักตั้ง!”
“อ๊าก……”
เหอซวี่กับเหอโก๋ชินทรุดลงบนพื้น สีหน้าซีดเหมือนคนตาย……
