มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง บทที่ 300 ออกจากเกาะสองใจ
เมื่ออู๋ซื่อซวินพูดเช่นนี้ สีหน้าของอู๋หนานฝ่าก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
แม้ว่าเขาอู๋หนานฝ่าจะเคยเตือนอู๋ซื่อซวินว่าอย่ายั่วยุผู้คนในงานประมูลหลงหาง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าอู๋หนานฝ่าจะกลัวเปาหารสิ่งที่เขากลัวคือชายที่อยู่เบื้องหลังบริษัทหลงหาง
อย่างไรก็ตาม ก็แค่กลัวเท่านั้น
“เหยาเผิงก็มาที่เกาะสองใจด้วยหรือ?” อู๋หนานฝ่าถาม
“ผมได้ยินจากเปาหารบอกว่าไอ้หมอนี่ดูเหมือนจะมาที่นี่เพื่อทำธุระบางอย่าง แต่ไม่เกี่ยวข้องกับบริษัทมากนัก”อู๋ซื่อซวินกล่าว ตอนที่เขาได้ยินชื่อของเหยาเผิง เขาก็รู้สึกตกใจเช่นกัน”แต่ว่า พ่อ ทำไมคุณถึงกลัวเหยาเผิง”
“กลัว ไม่ถึงกับกลัว ที่ผ่านมาเขากับผมก็อยู่ใครอยู่มัน อย่างมากสุดก็แค่ไม่อยากยั่วยุเขาเท่านั้นเอง” อู๋หนานฝ่าส่งเสียงอย่างเย็นชาและพูดว่า”ว่าแต่ ลูกรู้ไหมว่าทำไมพ่อถึงกลัวเหยาเผิง?”
“ผมไม่รู้” อู๋ซื่อซวินส่ายหัว
เขาไม่ค่อยรู้เกี่ยวกับเรื่องราวระหว่างตระกูลร่ำรวย ดังนั้นจึงไม่เหมือนพ่อของเขาที่รู้รายละเอียดของเหยาเผิง
“เหยาเผิงผู้นี้เปิดบริษัทในเยียนจิง และความแข็งแกร่งของเขาก็อยู่ในระดับปานกลาง แม้ว่าเขาจะแข็งแกร่งกว่าเรา แต่เกาะสองใจนี้เป็นดินแดนของเรา เขาไม่สามารถควบคุมที่นี่ได้เลย หลักๆที่ได้ยินมาคือเขาเพิ่งเกาะตระกูลมู่ได้สำเร็จ”อู๋หนานฝ่ากล่าว
“ตระกูลมู่?คุณหมายถึงตระกูลมู่ที่เป็นตระกูลที่ร่ำรวยอันดับหนึ่งในสี่ของเยียนจิงหรือ?” อู๋ซื่อซวินดูจริงจัง
“นอกจากพวกเขาแล้ว ทั้งประเทศตงหัว มีตระกูลใดบ้างที่กล้าใช้นามสกุลมู่?” อู๋หนานฝ่าพูด จากนั้นเขาก็เยาะเย้ย”ความยิ่งใหญ่ของตระกูลมู่ มากจนสามารถขยี้เราให้ตายต่อหน้าพวกเขาได้ด้วยมือเดียว ดังนั้นเราจึงปล่อยให้เหยาเผิงเปิดบริษัทขนส่งบนเกาะสองใจ และเราก็ไม่ได้ขัดขวางมัน”
“พ่อ ถ้าอย่างนั้น เราจะปล่อยให้เหยาเผิงคนนี้อยากทำอะไรก็ทำต่อหน้าเรางั้นเหรอ?” อู๋ซื่อซวินพูด
เขาไม่กล้าที่จะรุกรานตระกูลมู่ ดังนั้นแม้แต่เหยาเผิงก็ไม่สามารถรุกรานได้หรือ?
ดวงตาของอู๋หนานฝ่าเป็นประกายด้วยสีที่มืดมนและเย็นชา”อันที่จริงผมไม่อยากไปยุ่งเรื่องของเหยาเผิงเลย แต่เรื่องนี้ ในเมื่อเปาหารมายุ่งด้วย นั่นหมายความว่า เบื้องหลังต้องมีเงาของเหยาเผิงด้วย ผมจึงจำเป็นต้องยุ่ง”
มิฉะนั้น ในอนาคต เกาะสองใจจะต้องเปลี่ยนนามสกุลเหมือนที่ลูกชายของเขาพูดแน่ๆ!
“มือของเหยาเผิงนี้ยื่นเข้ามายาวเกินไปแล้ว เราควรเตือนเขาบ้าง แม้ว่าเหยาเผิงจะได้รับการสนับสนุนจากตระกูลมู่ ตราบใดที่เราไม่ทำให้เขาขุ่นเคืองเกินไป เขาก็ไม่กล้าขอความช่วยเหลือจากตระกูลมู่หรอก ”
“เพราะท้ายที่สุดแล้ว ให้ตระกูลมู่ช่วยครั้งสองครั้งยังพอว่า หากมีหลายครั้งเกินไป ตระกูลมู่จะรู้สึกเบื่ออย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้”
“ดังนั้น หากเหยาเผิงต้องการเปิดบริษัทหลงหางบนเกาะนี้ต่อไป เขาต้องปฏิบัติตามกฎของตระกูลอู๋ของเรา!”เมื่อได้ยินสิ่งที่พ่อของเขาพูด อู๋ซื่อซวินก็เผยรอยยิ้มได้ใจในทันที
เขากลัวว่าพ่อของเขาจะกังวลเกี่ยวกับบริษัทหลงหาง และไม่แก้แค้นให้เขา ถึงตอนนั้น เขาคงต้องหาวิธีอื่นแล้ว
อย่างไรก็ตาม มีอีกสิ่งหนึ่งที่เขาไม่ได้บอกพ่อของเขา
นั่นคือเจียงหว่าน ภรรยาของมู่เซิ่ง ซึ่งสวยมาก ครั้งนี้ที่เขาหาเรื่องมู่เซิ่ง อีกจุดประสงค์หนึ่งก็คืออยากได้เจียงหว่าน ผู้หญิงคนนี้ หากเขาไม่ได้ เขาคงจะอยู่ไม่เป็นสุขแน่ๆ!
หลังจากเห็นพ่อของเขาออกไปจัดการเรื่องต่างๆ เขาก็ไปหาลุงอู๋ทันที ซึ่งเป็นผู้อาวุโสที่มีการฝึกฝนสูงสุดในครอบครัวของเขา และมีความแข็งแกร่งเป็นปรมาจารย์บู๊ และพูดว่า”ลุงอู๋ผมรบกวนคุณช่วยจับคนหนึงหน่อยได้ไหม…”
…
“คุณเจียง คุณไม่ต้องกังวล มู่เซิ่งต้องมีความมั่นใจที่จะจัดการกับมันอย่างแน่นอน เขาจึงเลือกที่จะอยู่ต่อ”ในห้อง เจ้าของร้านขายชุดแต่งงานเห็นเจียงหว่านซึ่งกำลังเดินไปมาด้วยท่าทางกังวล และเธอก็เริ่มเอ่ยปากปลอบ
“แต่ว่า อู๋ซื่อซวินเป็นจักรพรรดิท้องถิ่นของเกาะสองใจฉันเกรงว่ามู่เซิ่งจะเสียเปรียบ”เจียงหว่านกล่าวด้วยใบหน้ากังวล
ในงานประมูล เธอถูกมู่เซิ่งเกลี้ยกล่อมให้ออกมา แต่ต่อมา ยิ่งเธอรู้เกี่ยวกับความแข็งแกร่งของตระกูลอู๋บนเกาะสองใจเธอก็ยิ่งกังวลมากขึ้น ในที่สุดเธอก็อยู่นิ่งไม่ได้ เป็นเจ้าของร้านชุดแต่งงานกับหยางเหนิงที่เกลี้ยกล่อมเธอ จนเธอสงบลงในที่สุด
“อย่ากังวลไป สามีของคุณเก่งขนาดนั้น คุณไม่เชื่อในตัวเขาหรือ?” หยางเหนิงก็พูดอยู่ข้างๆ พูดตามตรงนะ ตัวเขาเองก็ไม่แน่ใจว่ามู่เซิ่งจะสามารถแก้ปัญหานี้ได้หรือไม่ แต่เนื่องจากคำสั่งของมู่เซิ่ง เขาจึงส่งเจียงหว่านมาอยู่ในโรงแรมแห่งนี้
เพื่อป้องกันอันตราย เขายังจงใจเปลี่ยนเป็นโรงแรมขนาดเล็ก
เมื่อเจียงหว่านได้ยินสิ่งนี้ เธอก็เงียบลงเล็กน้อย เธอนึกถึงท่าทางสงบของมู่เซิ่ง ราวกับว่าสามารถจัดการทุกอย่างได้อย่างง่ายดาย ในโลกนี้ มีเพียงมู่เซิ่งเท่านั้นที่สามารถให้ความรู้สึกปลอดภัยเช่นนี้แก่เธอ ราวกับว่าหากมีเขาอยู่ ก็ไม่มีอะไรในโลกที่จะทำให้เธอกลัวได้
“คุณเจียง คุณยังไม่ได้กินข้าวเย็นใช่ไหม?เราจะเอาอาหารเย็นกลับมาให้นะ” เจ้าของร้านขายชุดแต่งงานขยิบตาให้หยางเหนิงแล้วดึงเขาออกมา
“คุณดึงผมออกมาทำอะไรเหรอ?” หยางเหนิงพูดพร้อมกับขมวดคิ้ว
“ถ้ามู่เซิ่งไม่สามารถจัดการกับตระกูลอู๋ได้ เราควรทำอย่างไร?เราต้องช่วยเจียงหว่านไหม?”เจ้าของร้านขายชุดแต่งงานถามทันทีที่เธอเดินออกจากประตูโรงแรม
เมื่อได้ยินคำถามนี้ หยางเหนิงก็ขมวดคิ้วและนิ่งเงียบ
“ถ้าตอนนี้ไม่รีบวิ่งหนี บางทีเราอาจซวยไปด้วยก็ได้ เพราะท้ายที่สุดแล้ว ตระกูลอู๋มีธุรกิจใหญ่โต ไม่ใช่คนที่เราสามารถยั่วยุด”เจ้าของร้านชุดแต่งงานเห็นหยางเหนิงไม่พูดอะไร เธอก็พูดเสริม
เธอเป็นชาวเกาะเกาะสองใจดังนั้นเธอจึงเข้าใจความน่ากลัวของตระกูลอู๋ได้ดี
ปกติเห็นผู้คนนับไม่ถ้วนมีเรื่องกับตระกูลอู๋ แต่ท้ายที่สุดพวกเขาก็ยังจบลงในลักษณะเดียวกัน ตายอย่างอนาค
เธอกลัวมากว่ามู่เซิ่งจะลงเอยแบบเดียวกัน ถึงตอนนั้น เธอก็จะได้รับผลกระทบด้วย
“อย่างไรก็ตาม ถ้ามู่เซิ่งมีความสามารถจริงๆ หากจากไปตอนนี้ เราจะพลาดโอกาสที่ดีนี้”หยางเหนิงก็พูดในที่สุด และถอนหายใจยาว”เราได้ทำให้มู่เซิ่งขุ่นเคืองไปแล้วครั้งหนึ่ง หากมีครั้งที่สอง เกรงว่าเราจะเป็นได้แค่คนแปลกหน้าสำหรับมู่เซิ่ง”
“มันก็ยังดีกว่าตายนะ”เจ้าของร้านชุดแต่งงานกล่าว”และสิ่งที่เราควรทำก็ได้ทำไปแล้ว แม้ว่าหลังจากเหตุการณ์นั้นแล้วมู่เซิ่งจะรู้ เขาก็ไม่โทษเราหรอก”
“คุณต้องไปให้ได้ใช่ไหม?” หยางเหนิงถาม
“ไร้สาระ ไม่ไปจะรอตายเหรอ หรือคุณคิดหรือว่า มู่เซิ่งสามารถเอาชนะตระกูลอู๋ได้?เกรงว่าท่านหลงมา ก็ไม่มีความสามารถนี้มั้ง?”เจ้าของร้านชุดแต่งงานถามกลับ
ก็จริง
ท่านหลง อยู่ในเจียงหนาน ถือได้ว่าทำได้ทุกอย่าง เรียกได้ว่าเรียกฝนเรียกลมได้เลยแหละ แต่บนเกาะสองใจ เป็นการยากที่จะต่อสู้กับตระกูลอู๋ เพราะท้ายที่สุดแล้ว นี่คืออาณาเขตของตระกูลอู๋
“ฉันจะออกจากเกาะสองใจก่อน ถ้าคุณอยู่ต่อ คุณจะต้องพบกับจุดจบที่น่าอนาถที่สุด”เจ้าของร้านขายชุดแต่งงานตัดสินใจทิ้งร้านชุดเจ้าสาวที่เธอเปิดมานานอย่างเด็ดเดี่ยวและจะไปจากเกาะสองใจ
เมื่อเห็นว่าเจ้าของร้านเจ้าสาวตัดสินใจที่จะไป หยางเหนิงก็ถอนหายใจและไม่พูดอะไรอีก
สติของเขาบอกเขาว่าเขาควรไป มู่เซิ่งไม่สามารถเอาชนะตระกูลอู๋ได้
อย่างไรก็ตาม ในใจก็รู้สึกเสียดาย… เพราะเขาไม่ต้องการเป็นนักเลงที่ไม่มีสถานะภายใต้ท่านหลง และเขาต้องการเดิมพันในตัวมู่เซิ่ง
จะไปหรือไม่ไป?
