มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง บทที่ 310 ลุงอู๋คุกเข่าลง
ต้องบอกว่า แม้ว่าอู๋ซื่อซวินจะเป็นทายาทมหาเศรษฐีที่เหลวไหลไปวันๆ แต่อย่างน้อยเขาก็ยังมีสมองอยู่บ้าง ตอนนี้เขาชัดเจนมากว่า หลังจากรุกรานมู่เซิ่ง ในสถานการณ์เช่นนี้ เขาทำได้เพียงลงมือก่อน และจับตัวเจียงหว่าน ใช้เธอในการขู่มู่เซิ่ง จึงจะสามารถหนีไปจากที่นี่ได้
มิฉะนั้น เขาไม่มีวี่แววว่าจะสามารถออกจากที่นี่ได้สำเร็จเลย
เมื่อมองไปที่ฉากนี้ อู๋หนานฝ่าเกือบหยุดหายใจ ลูกชายของเขาสามารถออกจากที่นี่ได้สำเร็จด้วยการทำเช่นนั้น แต่การทำเช่นนั้น มันทำให้มู่เซิ่งขุ่นเคืองอย่างสิ้นเชิง
เขาอยากจะเอื้อมมือไปหยุดมัน แต่มันก็สายเกินไปแล้ว
อู๋ซื่อซวินถือมีดสั้นแล้ว แทงไปทางเจียงหว่านอย่างแรง
ซ่า!
แสงสีเลือดปรากฏขึ้น
แต่ในสายตาของทุกคน มู่เซิ่งวาบไปตรงหน้าเจียงหว่าน จับมีดสั้นด้วยมือเดียว และใบมีดก็ตัดผ่านฝ่ามือของมู่เซิ่งในทันที แต่ความเจ็บปวดแค่นี้ มู่เซิ่งไม่ได้ขมวดคิ้วด้วยซ้ำ คว้ามีดที่วางอยู่ตรงหน้าเจียงหว่านไปโดยตรง
เขามีหลายวิธีที่จะขัดจังขวางอู๋ซื่อซวิน แต่มู่เซิ่งไม่ต้องการเห็นมีดสั้นเผลอไปทำร้ายเจียงหว่าน ดังนั้นวิธีที่เด็ดขาดที่สุดคือใช้มือของเขาจับมีดไว้
ตามด้วยอีกมือ พยุงเจียงหว่านไว้ พลังเสวียนในร่างกายของเขา ไหลเชี่ยว รักษารอยแผลเป็นให้หายในทันที
“จางเสวียนหลง พาเจียงหว่านไปโรงพยาบาลก่อน”มู่เซิ่งพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม
จางเสวียนหลงพยักหน้า และพูดกับเจียงหว่านว่า”พี่สะใภ้ คุณไปกับผมก่อนเถอะ ถ้าคุณไม่รักษาอาการบาดเจ็บให้หาย พี่มู่ก็ไม่สามารถจัดการกับเรื่องนี้อย่างสบายใจ ”
เจียงหว่านรู้ว่ามู่เซิ่งจะไม่มีวันปล่อยอู๋ซื่อซวินไป แต่เธอเดาไม่ได้ว่ามู่เซิ่งจะลงมืออย่างไร ดังนั้นจึงให้เธอไปก่อน แต่ในใจเจียงหว่านก็รู้ดีว่า มู่เซิ่งจะไม่มีวันยอมให้ตัวเองได้รับบาดเจ็บ..
ก็เหมือนกับมีดที่แทงมาเมื่อกี้นี้ ทั้งๆที่มู่เซิ่งสามารถเตะมันออกไป แต่เขาก็ยังเลือกที่จะจับมันด้วยมือของเขา
“มู่เซิ่ง ฉันจะไปโรงพยาบาลก่อนนะ และคุณก็อย่าลืมดูแลอาการบาดเจ็บของคุณด้วย ดังนั้นอย่าได้รับบาดเจ็บ ได้ไหม?”เจียงหว่านพูดเบาๆ
มู่เซิ่งพยักหน้า
จากนั้น จางเสวียนหลงจึงพยุงเจียงหว่านและค่อยๆจากไปจนละสายตาจากทุกคน
หลังจากรอให้เจียงหว่านจากไป มู่เซิ่งจึงสัมผัสฝ่ามือของเขา ความสามารถของพลังเสวียนคือ ยิ่งเขาก้าวไปเป็นนักเสวียนนานเท่าไร เขาก็ยิ่งเข้าใจข้อดีและข้อเสียของมันมากขึ้น มิฉะนั้น ระหว่างนักเสวียนและปรมาจารย์บู๊คงไม่ต่างกันขนาดนั้นหรอก คนบนโลกจึงกล่าวกันว่า ต่อหน้านักเสวียน ปรมาจารย์บู๊นั้นก็เหมือนเด็กละอ่อนที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ เปราะบางมาก
“ต่อไป เรามาคุยเรื่องของเราได้ยัง?”มู่เซิ่งเช็ดข้อมือแล้วนั่งลงบนโซฟา
เมื่ออู๋หนานฝ่าได้ยินเช่นนี้ เขาคุกเข่าลงบนพื้น และร้องไห้อย่างขมขื่น”คุณมู่ ผมขอโทษ ผมรู้ว่าผมผิดไปแล้ว ตระกูลอู๋ของเราเองที่มีตาแต่หามีแววไม่ ไม่รู้ว่าคนใหญ่คนโตอย่างคุณมาที่เกาะ ได้โปรด ได้โปรดปล่อยตระกูลอู๋ของเราไปเถอะ ต่อไปตระกูลอู๋ของเราจะเป็นสุนัขรับใช้ของคุณ คุณให้กัดใครก็กัดคนนั้น เราจะเชื่อฟังคุณทุกอย่าง!”
ท่านหลงฟังแล้วรู้สึกคุ้นเคยกับคำเหล่านี้
เขานึกย้อนไป จึงจำได้ว่า ก่อนหน้านี้อู๋หยู่เหวินได้คุกเข่าต่อหน้ามู่เซิ่งที่วิลล่าในเขตซีไห่ และเขาก็พูดกับมู่เซิ่งแบบนี้ บังเอิญ ตอนนั้นก็เป็นตระกูลอู๋ ในตอนนั้น มู่เซิ่งพยักหน้า ก็รับอู๋หยู่เหวินเป็นสุนัขรับใช้ของเขา ตอนนี้เขาอยู่ในเจียงหนานถือว่ารุ่งเรืองเลยทีเดียว
แต่คราวนี้ เห็นได้ชัดว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะโชคดีเหมือนอู๋หยู่เหวิน
ยกเว้นว่าปัจจุบันผู้ใต้บังคับบัญชาของมู่เซิ่งเต็มแล้ว ไม่จำเป็นต้องมีผู้ใต้บังคับบัญชาอื่นเพิ่มอีก อีกประเด็นคือตระกูลอู๋ได้ทำให้มู่เซิ่งโกรธจริงๆ
จางเสวียนหลงอยู่กับมู่เซิ่งนานที่สุด ดังนั้นเขาจึงรู้ว่าตำแหน่งของเจียงหว่านในใจของมู่เซิ่งนั้นสำคัญแค่ไหน
ไม่ว่าคุณจะรุกรานมู่เซิ่งมากแค่ไหน คุณก็ยังมีโอกาสรอด แต่ถ้าคุณทำให้เจียงหว่านขุ่นเคือง คุณก็ต้องตายอย่างเดียว
“ไอ้ลูกเลว ยังไม่คุกเข่าลงอีก?” เมื่อมองไปที่อู๋ซื่อซวินที่ยืนอยู่ข้างๆ อู๋หนานฝ่าก็รีบตะโกน
อู๋ซื่อซวินกล่าวว่า”พ่อ ทำไมเราต้องคุกเข่าด้วย เราไม่ต้องกลัวเขาหรอก!”
คำพูดนี้ที่อยู่ในหูของอู๋หนานฝ่า เขารู้สึกเหมือนหัวใจของเขากำลังจะระเบิด ไอ้หมอนี่ กำลังพูดอะไรอยู่ เขาเกลียดตัวเองที่ไม่ปล่อยน้ำอสุจิอู๋ซื่อซวินไว้ที่กำแพงในตอนนั้น!
“พ่อ ลืมไปแล้วเหรอ ลุงอู๋ยังอยู่กับเรานะ?” อู๋ซื่อซวินเตือน
“ลุงอู๋?” อู๋หนานฝ่าตกตะลึง
ลุงอู๋ นักบู๊ที่เก่งที่สุดของตระกูลอู๋ และเป็นปรมาจารย์บู๊เพียงคนเดียว
ในสายตาของอู๋ซื่อซวิน ลุงอู๋เป็นไพ่ตายสุดท้ายของตระกูลอู๋ แม้ว่าเขาจะไม่สามารถจับเจียงหว่านได้ การปล่อยให้ลุงอู๋จับตัวมู่เซิ่ง ก็อาจสามารถพลิกสถานการณ์ได้เช่นกัน
“ลุงอู๋ เป็นปรมาจารย์บู๊ คุณคิดว่าเขาสามารถช่วยตระกูลอู๋ของคุณได้หรือ?” มู่เซิ่งยืนอยู่ข้างๆแล้วยิ้ม
เหยาเผิงก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเหมือนกัน ปรมาจารย์บู๊? กระจอก อยู่ต่อหน้านักเสวียนอย่างพี่ใหญ่ผม การจะฆ่าปรมาจารย์บู๊นั้น นิ้วเดียวของมู่เซิ่งก็เพียงพอที่จะฆ่าเขาได้แล้ว
“เหอะๆ ถึงคุณจะมีภูมิหลังใหญ่โตแล้วไง มีลุงอู๋อยู่ คุณยังสามารถห้ามพวกเราไม่ให้ออกไปได้เหรอ!” อู๋ซื่อซวินเย้ยหยัน “ตราบใดที่กูสามารถออกจากที่นี่สำเร็จ ก็จะมีโอกาสกลับมารุ่งอีกครั้งในอนาคต”
ดวงตาของอู๋ซื่อซวินเต็มไปด้วยสีสันที่บ้าคลั่ง
ตราบใดที่ลุงอู๋ไม่ล้ม ตระกูลอู๋ก็ไม่นับว่าล้ม!ติดตามลุงอู๋ ใช่ว่าตระกูลอู๋จะไม่สามารถสร้างความรุ่งโรจน์ได้อีก
อู๋หนานฝ่าคุกเข่าลงบนพื้น แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดอะไร แต่เขาก็เต็มไปด้วยความคาดหวังเพราะคำพูดของลูกชาย บางทีลุงอู๋อาจสามารถพาพวกเขาพลิกกลับมาจากสถานการณ์ที่สิ้นหวังได้จริงๆ?
อย่างไรก็ตาม ฉากต่อมาได้เปลี่ยนความคิดของเขาให้กลายเป็นความสิ้นหวัง
“เหรอ?”มู่เซิ่งชำเลืองมองลุงอู๋ที่ยืนอยู่ด้านข้างอย่างคลุมเครือ
ลุงอู๋ตัวสั่นเหมือนแกลบและคุกเข่าลงให้กับมู่เซิ่งโดยตรง”ผม ไม่กล้าที่จะต่อต้านคุณมู่หรอก!จากนี้ไป ผมจะออกจากตระกูลอู๋ ชีวิตและความเป็นความตายของตระกูลอู๋ ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับผมอีก!”
“นี่ นี่ นี่…”
อู๋ซื่อซวินมองไปที่ฉากข้างหน้าเขา เลือดของเขาพุ่งพล่าน และเขารู้สึกว่าลูกตาของเขากำลังจะระเบิด!
ทำไม
ทำไมกัน
ลุงอู๋เป็นลูกชายของเพื่อนที่เป็นตายและตายของปู่ทวดของเขา ที่ติดตามตระกูลอู๋มาหลายสิบปี และเขาก็ซื่อสัตย์มาก ตระกูลอู๋ก็ดีต่อเขามากเช่นกัน ทำไมตอนนี้ถึงคุกเข่าลงให้มู่เซิ่ง เขาเชื่อว่า ถึงตระกูลอู๋จะพังพินาศจริงๆ ลุงอู๋ก็ไม่ยอมจำนนแน่นอน ทำไมตอนนี้เขาถึงคุกเข่าให้กับมู่เซิ่งล่ะ
จริงที่ลุงอู๋ ไม่กลัวตาย
แต่ว่า ในฐานะปรมาจารย์บู๊ ความสามารถในการรับรู้ของลุงอู๋นั้นแข็งแกร่งกว่าคนทั่วไปหลายร้อยเท่า
มีเพียงลุงอู๋เท่านั้นที่สังเกตเห็นการกระทำของมู่เซิ่งในการรักษาด้วยพลังเสวียนในเมื่อกี้นี้ หลังจากสังเกตเห็นแล้ว ลุงอู๋ก็ตกใจกลัวและตัวแข็งทื่อ เขาไม่เคยคาดคิดว่าชายหนุ่มตรงหน้าเขาจะเป็นนักเสวียน
ในฐานะปรมาจารย์บู๊ สถานะของนักเสวียน เขารู้เป็นอย่างดี
เมื่อเขารู้ว่ามู่เซิ่งเป็นนักเสวียน ลุงอู๋ได้ด่าทุกคนในตระกูลอู๋แล้ว โดยเฉพาะอู๋ซื่อซวินไม่น่าเลย ไปทำให้นักเสวียนขุ่นเคือง กลัวชีวิตจะยาวไปเหรอ แม้ว่าลุงอู๋จะภักดีต่อตระกูลอู๋ แต่เขายังมีสมองนะ การผิดใจกับนักเสวียน ไม่ใช่แค่หาที่ตายแล้ว
เบื้องหลังนักเสวียนทุกคน มีพละกำลังมหาศาล ยิ่งไม่ต้องพูดถึงนักเสวียนหนุ่มอย่างมู่เซิ่ง ดังนั้น เมื่อมองมู่เซิ่งเพียงครั้งเดียว ลุงอู๋ก็คุกเข่าลงทันที
“ลุงอู๋ คุณ ทำไมคุณถึงคุกเข่าลงกับคนประเภทนี้ ไม่ต้องกลัว ตราบใดที่คุณจับเขาได้ กองกำลังที่อยู่ข้างหลังเขาจะไม่กล้าทำอะไรคุณ” อู๋ซื่อซวินตะโกนใส่ลุงอู๋
