หวงนึกกังวล “จะช่วยได้จริงเหรอ ถึงอาจารย์เฉินฉีจะเป็นนักวาดชื่อดังในวงการ แต่เขาอาจจะลืมเรื่องเมื่อปีก่อนไปแล้วก็ได้ แกมั่นใจได้ยังไงว่าเขาจะจำแกได้”
“อีกอย่างพวกมือโปรในวงการนี้เขาตั้งราคาเงินค่าโฆษณาไว้แพงจัด ไม่มีทางลดค่าตัวของตัวเองแน่ ถ้าเราไปขอให้พวกเขาช่วยโฆษณาเกมแม่ทัพผีฟรีๆ…”
หร่วนกวางเจี่ยนส่ายหน้า “ก็ไม่แน่หรอก จากที่ดูๆ มา มือโปรพวกนี้คุยง่าย ถึงจะรับงานโฆษณาเยอะแต่ก็ช่วยโฆษณาให้กันเองบนเว่ยป๋อเป็นเรื่องปกติ”
“ที่สำคัญคือพวกเขาจะชอบงานเรารึเปล่า”
“ถ้าชอบก็คงมีใครสักคนช่วยโฆษณาแน่ แต่ถ้าไม่เราก็ทำอะไรไม่ได้”
หวงพยักหน้า “ก็ทำได้แค่ลองดู”
หร่วนกวางเจี่ยนเปิดแชตกลุ่ม หวงส่องดู มีแต่พวกคนเก่งเต็มกลุ่มจริงๆ ด้วย
เจ้าของกลุ่มชื่อเฉินฉี เขาสร้างชื่อให้ตัวเองได้สำเร็จในแวดวงนักวาดงานภาพออริจินัลให้เกมในประเทศเมื่อสองสามปีก่อน นอกจากนี้ยังได้รับเชิญให้ไปเป็นกรรมการในงานประกวดคอนเซ็ปต์อาร์ตสำหรับเกมมากมาย
ผู้ดูแลกลุ่มคนอื่นๆ ล้วนเป็นคนมีชื่อเสียงเหมือนกัน
บางคนดังในแวดวงแอนิเมชันในประเทศ
บางคนเชี่ยวชาญเรื่องการออกแบบคอนเซ็ปต์
นอกจากนี้ยังมีนักออกแบบเกม ผู้อำนวยการสร้าง นักเขียน และอื่นๆ
คนเหล่านี้เป็นคนในเครือข่ายของเฉินฉี ส่วนใหญ่เป็นนักวาด ที่เหลือเป็นคนที่อยู่ในวงการเกม แอนิเมชัน และอื่นๆ
แค่ส่งข้อความไปในกลุ่มที่เต็มไปด้วยบรรดามือฉมัง หร่วนกวางเจี่ยนรู้สึกกดดันมหาศาลแล้ว
เขาคิดมาเรียบร้อย ถ้าบอกไปโต้งๆ ว่าอยากให้ช่วยโฆษณาเกมให้ที น่าจะไม่มีใครยอมทำให้ อีกทั้งยังดูไม่มีมารยาท
“สวัสดีครับทุกคน ผมเป็นนักศึกษาภาควิชาศิลปะปีสี่ ผมเพิ่งได้โอกาสทำงานภาพออริจินัลชุดหนึ่งเลยอยากขอความเห็นจากมืออาชีพว่ามีจุดไหนที่ควรปรับปรุงบ้างจะได้ไหมครับ”
หร่วนกวางเจี่ยนพิมพ์ไปอย่างสุภาพมากๆ
ถึงจะมั่นใจในความสามารถของตัวเอง แต่เขาก็เป็นแค่รุ่นน้องในวงการ จุดไหนที่ควรก็ต้องถ่อมตนเข้าไว้
กลุ่มแชตไม่ค่อยมีความเคลื่อนไหวเท่าไหร่และบรรดามืออาชีพล้วนให้ความใส่ใจเวลาสนทนาหรือโฆษณามากกว่า
ทำให้ข้อความของหร่วนกวางเจี่ยนไม่ได้โดนดันขึ้นไปทันทีและโชว์หราอยู่ในกลุ่มไปสักพัก
สองนาทีผ่านไป คนชื่อ นักวาดหลิว ก็ตอบกลับ “ได้ ส่งมาเลย”
หร่วนกวางเจี่ยนส่งรูปงานบางส่วนที่เขาชอบเป็นพิเศษลงกลุ่ม “ขอบคุณที่ให้ความช่วยเหลือ ท่านมืออาชีพ!”
นักวาดหลิว: “ไม่เป็นไร พวกเราอยู่วงการเดียวกัน ยิ่งมีปฏิสัมพันธ์กันเราก็ยิ่งพัฒนาขึ้น ฉันก็เพิ่งเข้าวงการมาก่อนได้สองสามปีเอง”
สองสามนาทีต่อมา
นักวาดหลิว: “!!!”
“…ฉันขอถอนคำพูด คุณต่างหากที่เป็นมืออาชีพ! ดูการลงเงา สไตล์ภาพ รายละเอียดพวกนี้สิ! คุณเป็นนักศึกษาปีสี่จริงๆ เหรอ”
ไม่นานพวกที่ซุ่มอ่านอยู่ก็ออกมาโต้ตอบเมื่อได้เห็นรูป
“พวกมือโปรมาอ้างว่าเป็นมือใหม่อีกแล้วเหรอ ฝีมือขนาดนี้มาบอกว่าตัวเองเป็นมือใหม่เนี่ยนะ ถ้านายเป็นมือใหม่แล้วฉันจะเป็นอะไร!”
“พื้นฐานแน่นมาก!”
“รูปแบบการนำเสนอเป็นเอกลักษณ์สุดๆ! มังกรนั่นคือกวนอูเหรอ ถึงสไตล์งานจะฉีกแนวมาก แต่ก็ไม่ได้ทำออกมาโดดเกินไป เป็นธรรมชาติมากๆ!”
“ให้ความรู้สึกเยี่ยมยอดมาก! ทั้งตัวละคร ทั้งพื้นหลัง ทุกอย่างดูอลังการสุดๆ ไปเลย!”
“พวกมือใหม่นี่เป็นปีศาจกันหมดเหรอ!”
“ผมแนะนำเรื่องเทคนิคที่ใช้ในงานออริจินัลระดับนี้ไม่ได้เลย งานมันเทพเกินไป!”
“ดูแล้วให้ความรู้สึกเหมือนงานภาพของมืออาชีพต่างประเทศ! ขนาดงานภาพของเกม Fantasy World ยังไม่สุดจัดเท่านี้เลย!”
“ก็ยังไม่ถือว่าสมบูรณ์แบบ ยังมีรายละเอียดบางจุดให้พัฒนา…แต่คุณภาพก็เหนืองานของฉันไปมาก…”
งานภาพไม่กี่ชิ้นที่ส่งเข้าไปทำให้ทั้งกลุ่มแตกตื่น!
เนื่องจากในกลุ่มมีแต่มืออาชีพจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่จะสังเกตเห็นจุดที่คนธรรมดาไม่สามารถมองออก
คนส่วนใหญ่มักดูแค่ว่างานไปคล้ายกับอะไร หรือมีจุดไหนที่ดีเป็นพิเศษ อย่างมากที่สุดก็จะพิจารณาจากมุมมองความชอบของตัวเอง
แต่เหล่ามืออาชีพจะเห็นถึงการลงเงา รายละเอียด และสไตล์งาน…
พูดอีกอย่างก็คือ คนทั่วไปไม่สามารถมองความแตกต่างระหว่างงานที่คล้ายกันสองชิ้นออก แต่มืออาชีพบอกระดับความสามารถของนักวาดได้ทันที
ตอนนี้งานที่หร่วนกวางเจี่ยนส่งเข้าไปในกลุ่มนั้นอยู่ในจุดสูงสุดจากการลงความเห็นของเหล่าผู้คร่ำหวอดในวงการ!
“ยอดเยี่ยม! จุดสำคัญคือการใช้จินตนาการ!”
“คนที่สร้างงานแบบนี้ขึ้นมาได้นอกจากจะฉีกกรอบตัวละครดั้งเดิมได้แล้วยังต้องมีจินตนาการก้าวไกล นอกจากนี้ก็ต้องมีพื้นฐานทักษะที่ดีเยี่ยมบวกกับพรสวรรค์โดยกำเนิดถึงจะทำภาพในจินตนาการให้กลายมาเป็นของจริงได้”
“ถ้าเอางานภาพออริจินัลแบบนี้ไปสร้างเป็นเกมได้คงจะดีมาก!”
คนที่ส่งข้อความดังกล่าวมาไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นเจ้าของกลุ่มแชตและนักออกแบบคอนเซ็ปต์อาร์ตชื่อดังในแวดวงเกมภายในประเทศ เฉินฉี
เขาหยุดไปครู่หนึ่งก่อนจะถามขึ้น “คุณเข้ากลุ่มมาตอนไหนเหรอ ผมจำไม่ได้…”
หร่วนกวางเจี่ยนบุ้ยปาก เฉินฉีจำเขาไม่ได้จริงๆ ด้วย
จะว่าไปเขาก็ถูกชวนเข้ากลุ่มโดยบังเอิญเมื่อปีก่อน แล้วก็ไม่ได้ส่งข้อความอะไรเข้าไปในกลุ่มเลยตั้งแต่ตอนนั้น หลังจากนั้นก็มีหลายคนเข้ากลุ่มมาเพิ่ม เฉินฉีจึงลืมหร่วนกวางเจี่ยนไป
แต่นั่นก็ไม่สำคัญ สำหรับศิลปินแล้ว ต้องให้งานเป็นตัวชูโรงถึงจะถูก!
ทันทีที่ภาพเหล่านี้ส่งเข้าไปในกลุ่ม ทุกคนก็รู้จักนักวาดหน้าใหม่ผู้เปี่ยมไปด้วยพรสวรรค์ หร่วนกวางเจี่ยน!
“ถ้าน้องเรียนจบแล้ว สนใจมาร่วมงานกับบริษัทพี่มั้ย พี่ให้เงินเดือนแพงแน่ แถมยังมีสวัสดิการดีกว่าที่อื่นๆ อีก!”
“มาร่วมงานกับเราดีกว่า! ทำงานกับเราน้องไปได้ไกลแน่เพราะเรามีโปรเจ็กต์เกมเยอะ โบนัสก็สูง!”
คนในกลุ่มเริ่มชักชวนให้เขาไปทำงานด้วย!
เป็นธรรมดาที่หร่วนกวางเจี่ยนจะรู้สึกดีใจ การที่งานตัวเองได้รับคำชมเชยจากคนใหญ่คนโตในวงการถือเป็นเรื่องที่ควรภาคภูมิใจ!
จริงๆ แล้วก่อนจะทำงานนี้ เขาไม่ค่อยมั่นใจว่างานสไตล์ของตัวเองจะมีคนชอบหรือเด่นดังขึ้นมาได้หรือเปล่า
ในวงการคล้ายๆ กันก็ประสบปัญหานี้แบบเดียวกันนี้ ไม่มีใครรู้ว่าหนังสือหรือหนังจะดังหรือเปล่าก่อนหน้าที่จะปล่อยออกไป
ปัญหานี้ยิ่งหนักขึ้นสำหรับงานภาพออริจินัลที่ความสวยงามขึ้นอยู่กับมุมมองของแต่ละคน
แต่ผลตอบรับจากบรรดามืออาชีพก็ทำให้หร่วนกวางเจี่ยนมั่นใจในฝีมือของตัวเอง!
แต่เขาก็ยังไม่ลืมเป้าหมายที่เข้ามาในแชตกลุ่ม
“จริงๆ แล้วงานพวกนี้ผมทำให้เกมชื่อแม่ทัพผี”
หร่วนกวางเจี่ยนพิมพ์ต่อ “แต่ตอนนี้เกมติดปัญหานิดหน่อย ผมเลยอยากขอให้ทุกท่านช่วย”
เฉินฉี: “อะไรเหรอ”
หร่วนกวางเจี่ยน: “เฮ้อ เกมนี้บริษัทเล็กๆ สร้างขึ้นมาด้วยใจ แต่ไม่มีเงินทุนมากพอ ที่มีก็ลงไปกับการทำเกมให้มีคุณภาพหมด สุดท้ายเลยไม่มีเงินเหลือสำหรับโฆษณา!”
“เพราะแบบนี้ผมเลยหวังว่ามืออาชีพทุกท่านในกลุ่มนี้จะช่วยโฆษณาเกมให้ แค่แชร์ลงเว่ยป๋อก็พอแล้วครับ!”
เฉินฉี: “แชร์ลงเว่ยป๋อก็พอเหรอ ได้สิ ง่ายจะตาย เกมชื่ออะไร บริษัทไหนเป็นคนทำล่ะ”
หร่วนกวางเจี่ยน: “เกมชื่อแม่ทัพผี บริษัทเถิงต๋าเน็ตเวิร์กเทคโนโลยีเป็นคนสร้างครับ”
“เถิงต๋าเหรอ เถิงต๋า…ทำไมคุ้นๆ ชื่อจัง” เฉินฉีนึกสงสัย
………………….
