จากความทรงจำของตัวเอง เผยเชียนไปตามหาเปาซวี่ที่ร้านอินเทอร์เน็ตใกล้ๆ ประตูทิศตะวันตกของมหาวิทยาลัย
เอกลักษณ์ของเป้าหมายโดดเด่นชัดเจน
ตอนนี้เป็นช่วงฤดูใบไม้ร่วง ทุกคนใส่เสื้อแขนยาวกับกางเกงขายาว แต่เปาซวี่กลับสวมเสื้อสเวตเตอร์และพาดเสื้อโค้ตตัวหนาไว้บนพนักเก้าอี้
นั่นไม่ได้เป็นเพราะเขากลัวหนาว แต่เป็นเพราะเขาใส่ชุดนี้มาตั้งแต่หน้าหนาวที่ผ่านมาต่างหาก…
นอกจากเขาแล้วก็ไม่มีใครทำแบบนี้ได้อีก
ตอนนี้เปาซวี่กำลังนั่งเหม่ออยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์
บนหน้าจอ ตัวละครของเขานั่งเปื่อยไม่ทำอะไรอยู่บนเก้าอี้ที่ลอยอยู่เหนือเมืองหลัก
เมื่อเผยเชียนเดินเข้าไปใกล้ก็ได้กลิ่นหนังศีรษะมันเยิ้มจางๆ
กลิ่นไม่ได้รุนแรงมาก น่าจะเป็นเพราะผมของเปาซวี่บางจนแทบจะไม่เหลืออะไรบนหัวแล้ว
อืม ถ้าฉันทำให้เขายอมออกจากร้านอินเทอร์เน็ตได้ ฉันจะเอาเงินฟาดให้ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ
“เปาซวี่” เผยเชียนเอ่ยทัก
หลังจากนิ่งไปสิบวินาที เปาซวี่ก็หันหน้ามามอง ดวงตาที่ด้านใต้ดำคล้ำเป็นวงใหญ่กะพริบ “นายเรียกฉันเหรอ”
พอมั่นใจว่าถูกคน เผยเชียนก็นั่งลงข้างๆ เปาซวี่
“ฉันมีงานให้นายทำ สนใจมั้ย” เผยเชียนถาม
เปาซวี่หันกลับไปจ้องจอด้วยสายตาว่างเปล่า “ผู้จัดการร้านเน็ตเหรอ ไม่สนอ่ะ”
“เปล่า ไม่ใช่ผู้จัดการร้านเน็ต นักออกแบบเกมเพื่อสร้างเกมของนายขึ้นมาเองต่างหาก” เผยเชียนตอบ
เปาซวี่หันกลับมามองประเมินเผยเชียนช้าๆ
สุดท้ายเขาก็สรุปได้ว่าเผยเชียนเป็นแค่นักศึกษาธรรมดาคนหนึ่ง
“อย่ามาอำกันเล่น” เปาซวี่ไม่เชื่อคำของเผยเชียน
เผยเชียนพูดอะไรไม่ออก ในใจนึกสงสัยว่าสถานการณ์จะดีกว่านี้ไหมถ้าเขาใส่ชุดอื่นมา
แต่สูทของเขายังไม่มาส่ง
เผยเชียนไม่อยากให้เรื่องยืดยาวมากจึงควักเงินห้าร้อยหยวนออกมาจากกระเป๋า
“ถ้านายอยากทำงานนี้ นี่เป็นเงินเดือนล่วงหน้า”
เปาซวี่มองแบงก์ร้อยหยวนสีแดงห้าใบด้วยดวงตาเป็นประกาย
เขาเริ่มเชื่อขึ้นมาเล็กน้อยว่าเผยเชียนพูดเรื่องจริง
ถ้าจะมาหลอก เผยเชียนต้องเป็นฝ่ายขอเงิน ทำไมเขาต้องเอาเงินมาให้ด้วย
แถมยังให้ตั้งห้าร้อยหยวน
ในปี 2009 นี้ สำหรับคนแบบเปาซวี่แล้ว เงินห้าร้อยหยวนถือเป็นเงินก้อนใหญ่ เพราะค่าใช้บริการร้านอินเทอร์เน็ตในช่วงปีนี้อยู่ที่สองถึงสามหยวนต่อชั่วโมงเท่านั้น
“ไม่ใช่แค่นี้นะ บริษัทของเรามีคอมพิวเตอร์สเป็กสูงพ่วงด้วยหน้าจอคู่ นายจะเล่นเกมตอนไหนก็ได้ตามใจชอบ” เผยเชียนพูดเสริมอย่างมั่นใจ
เปาซวี่ตาเป็นประกายขึ้นมาทันที
เขาไม่ต้องเสียเงินสักแดงเดียวแต่ได้เล่นเกมบนคอมพิวเตอร์สเป็กสูงตอนไหนก็ได้!
จะไม่สะดวกสบายกว่าร้านอินเทอร์เน็ตหรือ
ทำแบบนี้ก็เหมือนกับโยนปลาตัวเล็กให้แมวผู้หิวโซ!
“ไม่ได้พูดเล่นใช่ไหม แล้วงานต้องทำอะไรบ้าง” เปาซวี่ถามอย่างงุนงง
“งานของนายก็คือการเล่นเกม! ตำแหน่งงานที่ฉันจะจ้างนายคือผู้ทดสอบเกม!”
“นายต้องทดสอบเกมของบริษัทเราและบริษัทอื่นๆ ถ้าเจอปัญหาอะไร นายก็มารายงานให้ฉันฟังให้ไวที่สุด”
“แน่นอนว่านายมีส่วนร่วมในขั้นตอนการออกแบบและเสนอความเห็นได้ด้วย”
“ฉันคิดว่านายทำตำแหน่งนี้ได้ นายคิดว่าไง”
เผยเชียนผุดยิ้มเจ้าเล่ห์
เปาซวี่ย่นปาก ลำคอสั่นเล็กน้อย
นี่คือชีวิตที่เขาเฝ้าใฝ่ฝันถึงไม่ใช่หรือ
ได้เล่นเกมและทำเงินไปด้วย จะมีอะไรดีไปกว่านี้อีก
“ได้เลย…เอ่อ ได้ ฉันจะลองคิดดู ถ้าเป็นอย่างที่นายว่าจริง ฉัน…จะลองทำดูก็ได้”
ตอนแรกเปาซวี่จะตอบไปว่า ‘ได้เลย’ แต่พอคิดดูอีกที เขาก็ยังสงสัยว่ากำลังโดนต้มอยู่หรือเปล่า
ทำให้เขาต้องเปิดทางรอดให้ตัวเอง เปาซวี่จะตัดสินใจอีกทีหลังจากเห็นที่ทำงานแล้วจริงๆ
เผยเชียนมั่นใจว่าเขาทำให้เปาซวี่คล้อยตามได้สำเร็จ
ไม่มีเหตุผลอะไรให้อีกฝ่ายปฏิเสธข้อเสนอสุดดีเยี่ยมขนาดนี้
“โอเค งั้นที่นายต้องทำตอนนี้คือ…”
“เอาเงินห้าร้อยหยวนนี้ไปอาบน้ำ ตัดผม ซื้อเสื้อผ้าใหม่”
“บริษัทเราอยู่บนตึกเฉินฮว่าแกรนด์วิว ถ้านายไปสภาพนี้ ยามอาจไม่ให้นายเข้าเพราะคิดว่าเป็นคนเร่ร่อนก็ได้”
“นายน่าจะได้เริ่มงานภายในอีกสองวัน เดี๋ยวฉันโทรบอกแล้วกัน”
“เตรียมตัวไว้ให้พร้อมล่ะ”
เผยเชียนหันกลับแล้วเดินออกไปหลังจากเสร็จกิจ
เปาซวี่มองเงินห้าร้อยหยวนในมือ น้ำตาเริ่มปริ่ม
“ในที่สุด…ก็มีคนเห็นความสามารถของฉันสักที…!”
เขากำเงินห้าร้อยหยวนแน่นแล้วฟุบลงบนโต๊ะพร้อมสะอื้นไห้
แสงหน้าจอสะท้อนลงบนหัวที่เกือบล้านของเขาฉายเป็นแสงอบอุ่น
ทุกคนที่อยู่ใกล้ๆ นึกสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น
หรือเขาจะได้ของหายากมา นั่นเป็นเหตุผลที่เขาดีใจขนาดนี้หรือเปล่านะ
…
…
เผยเชียนแสนสุขใจหลังจากจัดการเรื่องเปาซวี่เสร็จ
เขาได้คนที่ไว้ใจได้มาอีกคนแล้ว!
ได้หม่าหยางกับเปาซวี่มาก็เท่ากับได้มือซ้ายมือขวามาครบ ต่อไปอะไรๆ ก็จะง่ายขึ้น
เผยเชียนไม่กลัวว่าเปาซวี่จะถอนตัวกลางคัน เพราะอีกฝ่ายไม่มีทางแสร้งทำหน้าตาตื่นเต้นที่เห็นเมื่อครู่ได้
เปาซวี่ไม่มีทางปฏิเสธข้อเสนอที่ดีแบบนี้หรอก
น่าเสียดายที่เขาไม่สามารถหาคนมีความสามารถแบบเปาซวี่ได้อีก
เผยเชียนยังต้องจ้างคนผ่านช่องทางออนไลน์
เขาใช้เวลาห้านาทีพิมพ์คุณสมบัติที่ต้องการออกมาหลายข้อบนจอมือถือ จากนั้นก็ส่งให้ซินไห่ลู่เอาไปโพสต์ประกาศลงบนโลกออนไลน์ตามที่เขาต้องการ
มีสามตำแหน่งที่เปิดรับ
ตำแหน่งแรกคือนักออกแบบเกม คุณสมบัติที่ต้องการคือมีใจรักเรื่องเกม คนที่สามารถใช้เครื่องมือพัฒนาเกมได้จะรับพิจารณาเป็นพิเศษ
ตำแหน่งที่สองคือนักออกแบบงานภาพ คุณสมบัติที่ต้องการคือต้องเชี่ยวชาญด้านศิลปะระดับหนึ่งเพื่อที่จะสามารถเข้าใจความต้องการของนักออกแบบเกมและสื่อสารกับทีมภายนอกที่จ้างมาได้เป็นอย่างดี
ตำแหน่งที่สามคืองานบริหารจัดการทั่วไป คุณสมบัติที่ต้องการคือเป็นผู้หญิง หน้าตาดีกิริยามารยาทงาม
เงินเดือนที่ให้สูงกว่ามาตรฐานและเงินเดือนที่จะได้จริงๆ สามารถตกลงกันได้ภายหลัง
เขาไม่ได้เปิดรับตำแหน่งโปรแกรมเมอร์เพราะตัวเกมสามารถสร้างได้โดยใช้แค่เครื่องมือพัฒนาเกมและเทมเพลตต่างๆ การใช้เครื่องมือพัฒนาเกมเป็นหน้าที่หลักของนักออกแบบเกมและปัญหาอยู่ที่จะใช้งานอย่างไรแค่นั้น
สำหรับงานเฉพาะทางอื่นๆ พวกเขาสามารถขอความช่วยเหลือผ่านเครื่องมือพัฒนาเกมได้ โดยจะมีโปรแกรมเมอร์ที่เชี่ยวชาญช่วยควบคุมจากระยะไกล ซึ่งก็ต้องจ่ายเงินให้โปรแกรมเมอร์เหล่านี้ในอัตราค่าจ้างฟรีแลนซ์ จึงไม่จำเป็นต้องจ้างโปรแกรมเมอร์มาไว้ในบริษัท
ส่วนตำแหน่งนักออกแบบงานภาพมีหน้าที่ในการติดต่อสื่อสารด้วยเช่นกัน
ในเครื่องมือพัฒนาเกมมีทรัพยากรงานภาพมากมาย พวกเขาสามารถจ้างทีมแยกมาทำงานภาพให้ได้โดยต้องมีคนทำหน้าที่ติดต่อสื่อสารตลอดกระบวนการ
คนที่ทำหน้าที่ติดต่อสื่อสารต้องเป็นคนที่เชี่ยวชาญด้านศิลปะ ไม่อย่างนั้นทั้งสองฝ่ายจะไม่เข้าใจกันและประสิทธิภาพการทำงานก็จะลดลง
ส่วนตำแหน่งบริหารจัดการนั้น…
คงจะไม่มากเกินไปใช่ไหมถ้าจะจ้างสาวสวยๆ สักสองสามคนมาเป็นพนักงานต้อนรับเพราะไหนๆ ก็อุตส่าห์ลงทุนทำสำนักงานมาอลังการขนาดนี้แล้ว
ซินไห่ลู่ไม่ได้เป็นแค่เลขาของเผยเชียน เธอรับผิดชอบหลายเรื่องในบริษัทด้วยเช่นกัน ดังนั้นจึงเป็นเรื่องเหมาะสมที่จะจ้างพนักงานจัดการทั่วไปมาช่วยแบ่งเบางานยิบย่อยไปบ้าง
คุณสมบัติที่เผยเชียนระบุไปกำกวมมาก
ยกตัวอย่างเช่นตำแหน่งนักออกแบบเกม เขาบอกไปแค่ว่าต้องมีใจรักเรื่องเกมและคนที่ใช้เครื่องมือพัฒนาเกมได้จะได้รับการพิจารณาเป็นพิเศษ
แทบไม่มีข้อจำกัดอะไรเลย ใครๆ ก็สามารถสมัครตำแหน่งนี้ได้
ถ้าตั้งคุณสมบัติไว้สูงเกินไป คนที่มาสมัครก็จะเป็นพวกมืออาชีพในวงการซึ่งจะให้เป็นแบบนั้นต้องไม่ดีแน่
เขาต้องลดคุณสมบัติลงมาเพื่อที่จะได้พวกไม่เอาถ่านมาบ้าง
เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จ การเตรียมการทั้งหมดก็เกือบครบสมบูรณ์
พื้นที่สำนักงานก็ได้แล้ว อุปกรณ์สำนักงานต่างๆ ก็จะมาลงเร็วๆ นี้เหมือนกัน
เรื่องเสื้อผ้าก็จัดการแล้ว
คนข้างกายที่ไว้ใจได้ก็มีหม่าหยางกับเปาซวี่แล้ว
ซินไห่ลู่จัดการเรื่องต่างๆ ในบริษัทได้อย่างดีเยี่ยม
ขอแค่จัดการเรื่องจ้างพนักงานใหม่เสร็จ เขาก็สามารถเปิดบริษัทและเริ่มปฏิบัติการผลาญเงินได้!
พอคิดถึงอนาคตอันสดใส เผยเชียนก็รู้สึกสุขใจจนล้นอก
…………….
