เผยเชียนเดินไปที่โต๊ะทำงานของลู่หมิงเหลียง
เขาตั้งใจจะไปบอกเสี่ยวลู่ไว้ล่วงหน้า
เผยเชียนจ้างหม่าอี้ฉวินไว้เป็นเครื่องรางถ่วงดุลโชคตัวเอง
ถ้าลู่หมิงเหลียงเกิดเข้าใจผิด แล้วให้หม่าอี้ฉวินไปแก้เนื้อเรื่องทั้งหมดในเกม จะกลายเป็นเรื่องอันตรายได้
ฝีมือการเขียนของหม่าอี้ฉวินค่อนข้างดีเลยทีเดียว เกิดไปแก้เนื้อเรื่องแล้วทำให้เกมดังขึ้นมาจะทำยังไง
ดังนั้นเผยเชียนจึงต้องทำให้แน่ใจว่าหม่าอี้ฉวินจะไม่ได้ทำอะไรเลย
พอเห็นบอสเผยเดินมาหา ลู่หมิงเหลียงก็ตื่นตัวทันที เขารีบลุกขึ้นถาม “บอสเผย มีอะไรเหรอครับ”
ช่วงนี้เผยเชียนไม่ค่อยได้เข้าออฟฟิศเท่าไหร่เพราะยุ่ง
เขาต้องถ่ายซีรีส์ชีวิตประจำวันของบอสเผยและทำธุระข้างนอก
แถมยังเปิดเทอมแล้วด้วย เขาต้องเข้าเรียนบ้าง
ต้องไปเช็กร้านอินเทอร์เน็ตเป็นครั้งคราวด้วย ทุกครั้งที่เห็นความเสี่ยงที่จะทำให้ร้านดังขึ้นมาได้ เขาจะรีบจัดการทันที
เผยเชียนจึงรู้สึกเหนื่อยล้า
พนักงานพวกนี้ไม่ได้ช่วยให้ชีวิตเขาง่ายขึ้นเลย!
“ไม่มีอะไร ผมแค่จะมาบอกคุณว่าเราจ้างคนวางเนื้อเรื่องคนใหม่มา” เผยเชียนพูดขึ้นอย่างไม่คิดอะไร
ลู่หมิงเหลียงตอบทันที “เข้าใจแล้วครับ บอสเผย! เดี๋ยวผมจะให้แก้เนื้อเรื่องทั้งสามเกมทันที!”
“ไม่ใช่ๆๆ! ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น!” เผยเชียนส่ายหัวดิกๆ “ที่ผมจะบอกคือ…เขายังใหม่ ไม่ค่อยคุ้นเคยเรื่องเกมเท่าไหร่ เดือนนี้อย่าเพิ่งให้เขาทำอะไร ให้เขาดูงานไปก่อน โอเคมั้ย
“อย่าให้เขามามีส่วนร่วมกับเกมนักออกแบบเกมเด็ดขาด ห้ามไม่ให้เขาแตะต้องเนื้อเรื่องเลย!”
ลู่หมิงเหลียงอึ้งไป
หา
จ้างพนักงานใหม่มาแต่ห้ามไม่ให้เขาทำงาน
อยากให้ดูงานไปก่อน ให้ช่วยงานสักนิดก็ไม่ได้
อะไรเนี่ย…
ความคิดแรกที่ผุดขึ้นในหัวลู่หมิงเหลียงคือรู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกๆ
แต่พอคิดดูดีๆ ก็ฟังดูสมเหตุสมผล
ใครเป็นคนเขียนเนื้อเรื่องกับบทพากย์เกมนักออกแบบเกม
บอสเผยไง!
ถึงนักวางเนื้อเรื่องคนนี้จะมีประสบการณ์ แต่มาตรฐานก็คงเทียบบอสเผยไม่ได้
อีกอย่างเขาก็เป็นแค่มือใหม่ ให้ดูงานน่าจะเหมาะกว่า
ถ้าคิดตามนี้ก็สมเหตุสมผลดีที่บอสเผยจะให้เขาดูงานไปก่อนหนึ่งเดือน!
ลู่หมิงเหลียงรีบพยักหน้า “โอเคครับ บอสเผย! เข้าใจแล้วครับ! เดี๋ยวผมให้เขาดูงานต่างๆ จะได้เข้าใจเป้าหมายการออกแบบเกมของบอส!”
เป้าหมายการออกแบบเกมของฉันเหรอ
เกมฉันมีเป้าหมายการออกแบบเกมด้วยเหรอ ไล่ให้คนเลิกเล่นแบบนี้น่ะเหรอ
เอาเหอะ จะอะไรก็ช่าง…
เผยเชียนขี้เกียจอธิบายอะไรให้มากความและหันกลับออกไป
แต่ก็ต้องรีบหันกลับมาทันที
เขาบังเอิญเห็นหน้าจอคอมพิวเตอร์ของลู่หมิงเหลียงซึ่ง…เปิดงานภาพของเกมนักออกแบบเกมเอาไว้!
มีทั้งภาพออริจินัลและโมเดลต่างๆ
เผยเชียนเหลือบไปเห็นร่างคอนเซ็ปต์ของภาพออริจินัลและรู้สึกคุ้นตา
แปลกจริง
ทำไมถึงรู้สึกคุ้นๆ นะ
เผยเชียนขมวดคิ้วถาม “ภาพออริจินัลพวกนี้…”
ลู่หมิงเหลียงตอบอย่างตื่นเต้น “โอ้ บอสเผยดูออกด้วยเหรอครับ ใช่ครับ ภาพพวกนี้ออกแบบโดยมืออาชีพอย่างคุณหร่วนกวางเจี่ยน! บอสเผยกับคุณหร่วนกวางเจี่ยนนี่มีสายสัมพันธ์ระหว่างกันจริงๆ เห็นแค่แวบเดียวก็รู้เลย!”
เผยเชียน “???”
อะไรวะเนี่ย!
เขาหันไปจ้องลู่หมิงเหลียงอย่างทำใจเชื่อไม่ลง “ผม…บอกให้คุณไปจ้างนักวาดที่แพงที่สุดไม่ใช่เหรอ”
ลู่หมิงเหลียงพยักหน้า “ใช่ครับ คุณหร่วนคือนักวาดที่แพงที่สุดบนเว็บแล้วครับ”
แม่งไรเนี่ย!
เผยเชียนแทบกระอักเลือด
ผ่านไปแค่ไม่กี่เดือน หร่วนกวางเจี่ยนก็เลื่อนขั้นจากนักวาดไร้ชื่อไปเป็นนักวาดที่แพงที่สุดแล้วเหรอ
ขนาดที่ดินยังราคาขึ้นไม่เร็วเท่านี้เลย!
ลู่หมิงเหลียงเห็นเผยเชียนทำหน้าตื่นก็คิดว่าบอสเผยน่าจะตกใจและดีใจ เขารีบพูดต่ออย่างตื่นเต้น “พอคุณหร่วนได้ยินว่าเป็นโปรเจ็กต์ของบอส เขาก็คิดราคากันเองให้ ดูจะดีใจมากๆ เลยครับ!
“บอสเผยไม่ต้องออกโรงเองก็ช่วยประหยัดงบทีมพัฒนาไปได้หลายหมื่นหยวน บอสเป็นที่รู้จักกว้างขวางในวงการจริงๆ ครับ!”
เผยเชียนอึ้งไปสักพักก่อนจะถามออกไป “เรายังแก้ไขสัญญาได้ไหม”
ลู่หมิงเหลียงนิ่งไป “หา บอสเผย…อยากจ่ายเงินให้เพิ่มเหรอครับ ผมว่าน่าจะยากเพราะทางเว็บไซต์ตอบรับสัญญาไปแล้ว ตอนนี้ก็ผ่านมาครึ่งทางแล้วด้วย
“ให้แก้สัญญาน่าจะยากมากครับ อีกอย่างคุณหร่วนก็ไม่น่าจะรับข้อเสนอด้วย
“บอสเผยครับ ถ้ารู้สึกไม่ดีก็ค่อยพาคุณหร่วนไปเลี้ยงข้าวส่วนตัวก็ได้ครับ ไม่งั้นเราจะตกลงทำงานระยะยาวกับคุณหร่วนโดยใช้ราคาตลาดก็ได้นะครับ”
เผยเชียน “…กลับไปทำงานเถอะ”
ชายหนุ่มพูดอะไรไม่ออก
ตอนแรกเขาไม่ได้ตั้งความหวังอะไรกับงานภาพของเกมเลย
เขาแค่อยากผลาญเงินให้ได้เยอะๆ แต่ได้ภาพที่ไม่ได้สวยมาก!
ผลเป็นยังไงน่ะเหรอ
ไม่ได้ตามที่คิดไว้สักอย่าง!
นอกจากจะผลาญเงินไม่สำเร็จแล้ว หร่วนกวางเจี่ยนผู้ที่เป็นมืออาชีพแต่แสร้งเป็นมือใหม่ยังเป็นคนออกแบบงานภาพให้อีก
เผยเชียนปวดหัวขึ้นมาตุบๆ
นี่มันหมายความว่ายังไงกัน นักวาดบนเว็บรวมทรัพยากรก็มีตั้งมากมาย ทำไมฉันถึงยังโดนไอ้มืออาชีพคนนี้มาตามหลอกหลอนอีก
แกมาติดใจอะไรในตัวฉัน! เปลี่ยนคนได้ไหมเนี่ย!
เผยเชียนกลับไปที่ห้องทำงานแล้วทิ้งตัวลงบนเก้าอี้
เจ็บปวดเหลือเกิน!
“ช่างเถอะ แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว ต้องมองโลกในแง่บวกเข้าไว้…
“ฉีกสัญญาไม่ได้ ทำได้แค่รอดูงาน
“ยังดีที่เกมนักออกแบบเกมไม่ได้เน้นเรื่องภาพ…”
เผยเชียนพยายามปลอบใจตัวเอง
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้น
เผยเชียนมองออกไปเห็นว่าเป็นหม่าหยาง
“มีอะไร อย่าบอกนะว่าเกิดอะไรขึ้นกับร้านอินเทอร์เน็ต!”
เผยเชียนตื่นตัวขึ้นมาทันที
หม่าหยางไม่น่าจะมาบอกข่าวดีหรอกน่า
ช่าง…น่าหดหู่เหลือเกิน!
อย่าให้สำนวน ‘เคราะห์ซ้ำกรรมซัด’ เป็นจริงสิ!
หม่าหยางทำหน้าจริงจัง “พี่เชียน ผม…ผมว่าผมควรบอกพี่เรื่องร้านอินเทอร์เน็ตโมหยู
“จางหยวนลองคำนวณดูแล้ว ดูจากสภาพการดำเนินงานในช่วงที่ผ่านมา ร้านของเราน่าจะขาดทุนประมาณสามแสนหยวนต่อเดือน…
“พูดอีกอย่างคือรายได้ของร้านครอบคลุมได้แค่เงินเดือนพนักงานกับค่าน้ำค่าไฟฟ้า เราหาเงินจ่ายค่าเช่าที่เป็นรายจ่ายที่แพงที่สุดไม่ได้สักหยวน ไม่ต้องพูดถึงทุนที่ลงทุนไปกับร้าน…
“จางหยวนแนะนำเรื่องที่ผมคิดว่าควรพิจารณาดู คืองี้ครับ…”
หม่าหยางหยิบสมุดจดเล่มเล็กขึ้นมา ตั้งใจจะอธิบายให้เผยเชียนฟังว่าจางหยวนแนะนำอะไรมาบ้าง
กลยุทธ์มีแค่ลดราคากับจัดโปรโมชัน
เผยเชียนปลาบปลื้มใจเป็นอย่างมาก เขารีบยกมือขึ้นส่งสัญญาณให้หม่าหยางหยุดพูด
ขาดทุนสามแสนหยวนต่อเดือนเหรอ
เยี่ยมไปเลย!
เจ้าน้องรักนี่ไว้ใจได้จริงๆ!
เผยเชียนพยายามห้ามตัวเองไม่ให้ยิ้มแล้วพูดออกไปด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ฉันบอกแล้วไงว่าอย่ากังวลเรื่องนี้ นี่แหละคือสัญญาณว่าร้านกำลังไปถูกทางแล้ว!”
หม่าหยางอึ้งไป “หา เราขาดทุนสามแสนต่อเดือนนะ! จะถูกทางได้ไง”
เผยเชียนพยักหน้า “ใช่ ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูจะต้องมีภาพลักษณ์ดูดีมีระดับ!
“คิดดูสิ ถึงร้านจะมีลูกค้าไม่ค่อยเยอะ แต่ลูกค้าก็พอใจการบริการกันหมดไม่ใช่เหรอ”
หม่าหยางคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ก็ดู…ค่อนข้างพอใจกันนะครับ”
แหงสิ
คนที่คิดมากเรื่องราคาคงจะเดินหนีไปทันทีที่เห็นป้ายตรงประตู ไม่มีทางเข้ามาใช้บริการหรอก
คนที่เห็นราคาบนป้ายแล้วยังเดินเข้าร้านคือพวกมีเงินพร้อมจ่าย
คนกลุ่มนี้ย่อมต้องพอใจร้านของพวกเขาเป็นธรรมดาเพราะร้านไม่ค่อยมีคน!
พวกเขาสามารถเลือกคอมสเป็กสูงที่ชอบได้จากที่มีทั้งหมดห้าสิบเครื่อง เลือกที่นั่งในโซนคาเฟ่ได้ตามใจชอบ ส่วนใหญ่พนักงานมักจะมีเยอะกว่าลูกค้า กลายเป็นให้บริการแบบพิเศษตัวต่อตัวไป…
จะไม่พอใจกับการบริการได้ยังไง!
เผยเชียนพยักหน้าแล้วพูดขึ้น “ขาดทุนไปช่วงหนึ่งก็ไม่เป็นไรหรอก เรากำลังใช้เงินซื้อคนให้โฆษณาร้านให้เรา!
“พอคนไปบอกกันปากต่อปาก แกว่าเราจะยังขาดลูกค้าอยู่มั้ย
“ถ้าเราลดราคาตอนนี้ เราก็จะเจาะลูกค้าได้ไม่ถูกกลุ่ม ทีนี้เราจะขึ้นราคาทีหลังยังไง
“เพราะงั้นเราต้องปล่อยไปแบบนี้แหละ ใจเย็นๆ อดทนหน่อย!”
เห็นสีหน้าแน่วแน่ของเผยเชียน หม่าหยางก็ได้แต่เกาหัว
ฟังดู…มีเหตุผลอยู่เหมือนกัน
“โอเคครับ… เอาตามที่พี่ว่าเลย…” หม่าหยางตอบเสียงอ่อน
………………………………
