เผยเชียนไม่ได้พยายามทำตัวนอบน้อม ประเด็นคือเขาคิดเรื่องรายละเอียดโลกในเกมไม่ออก
ไม่ใช่แค่เรื่องโลกในเกม แต่รายละเอียดอื่นๆ ภายในเกมก็ไม่สามารถออกแบบได้
เขาต้องรอให้มีแบบร่างออกมาก่อน ค่อยปรับแก้เพื่อให้มั่นใจว่าจะไม่เกิดปัญหาอะไร
หม่าอี้ฉวินฟังอย่างตั้งใจ
หลังจากได้รับหน้าที่เขียนบทให้เกมต่างๆ นี่คือครั้งแรกที่เขาได้มีส่วนร่วมในขั้นตอนค้นคว้าและพัฒนาตั้งแต่ต้น แถมดูเหมือนบอสเผยจะวางมาตรฐานเกมนี้ไว้สูง ฟังดูท้าทายมาก
เขาจะไม่ทำให้บอสเผยผิดหวัง!
บอสเผยวางแนวทางภาพรวมและตั้งเงื่อนไขไว้อย่างชัดเจน ทุกคนทยอยออกจากห้องประชุม
ตอนนั้นเองเผยเชียนก็บอกให้หม่าอี้ฉวินอยู่ต่อ
หม่าอี้ฉวินอดรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาไม่ได้
บอสเผยขอให้ฉันอยู่ต่อ บอสต้องอย่างคุยเรื่องพล็อตเนื้อเรื่องแน่เลย!
ดีเหมือนกัน ตั้งแต่เข้าเถิงต๋ามา ฉันก็พยายามทำความเข้าใจจุดประสงค์ที่แท้จริงของบอสเผยมาตลอด ได้คุยกับบอสเผยตรงๆ แบบนี้น่าจะทำให้ฉันเข้าใจอะไรมากขึ้น
ไม่รู้ว่าบอสเผยวางตีมโลกของเกมกลับใจคือฟากฝั่งไว้ยังไง ถ้าได้คำใบ้อะไรสักเล็กน้อยก็น่าจะดี…
หม่าอี้ฉวินคิดไปไกล
เผยเชียนมองหม่าอี้ฉวินพร้อมผุดยิ้ม “ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป คุณจะไม่ใช้พนักงานของบริษัทเถิงต๋าอีกต่อไป”
หม่าอี้ฉวินตะลึงงัน
หมายความว่ายังไง
ฉันก็ไม่ได้ทำงานแย่นี่ ทำไมถึงไล่ฉันออกล่ะ
ไม่ใช่แล้ว ลู่หมิงเหลียงกับเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ ก็บอกว่างานของฉันดีมาก ฉันทำอะไรพลาดเหรอ ทำไมบอสเผยถึงไม่พอใจฉัน
หรืองานเขียนของฉันออกมาแย่ บอสเผยเลยผิดหวัง ไม่น่าใช่ พวกผู้เล่นก็ชอบกันนี่
เผยเชียนยิ้มแล้วพูดต่อ “ผมจะให้คุณรับผิดชอบงานสำคัญ เถิงต๋าจะเปิดเว็บโนเวล ผมรู้ว่าการเขียนเว็บโนเวลคืองานอดิเรกและความฝันของคุณ ผมเลยอยากให้คุณรับผิดชอบดูแลเว็บไซต์นี้”
หม่าอี้ฉวินอึ้งหนักเข้าไปใหญ่ เขางงเป็นไก่ตาแตก
ความสุขเข้ามาหาโดยไม่ทันตั้งตัวจนหม่าอี้ฉวินไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวยังไง!
ตอนแรกนึกว่าจะโดนไล่ออก ทำเอากลัวจนตัวสั่น
แต่ตอนนี้ทุกอย่างชัดเจนแล้ว เขาไม่ได้โดนไล่ออก แต่โดนย้ายไปที่อื่นต่างหาก
จากวงการเกมสู่วงการเว็บโนเวล!
หม่าอี้ฉวินรู้สึกสับสนเล็กน้อย
ไม่คิดเลยว่า…จะได้กลับมาทำงานเกี่ยวกับเว็บโนเวลอีก
เขาคิดมาตลอดว่าตัวเองมีพรสวรรค์ด้านการเขียน เนื่องจากเติบโตมาในครอบครัวนักวิชาการ ทำให้ได้รับการบ่มเพาะมาอย่างดีและมีพื้นฐานทางภาษาที่แข็งแรง
ตอนเรียนมหาวิทยาลัย หม่าอี้ฉวินเริ่มลองจับงานเขียนดูและมีฐานแฟนคลับที่ชื่นชอบผลงานของเขาจำนวนหนึ่ง
หม่าอี้ฉวินรักการมีปฏิสัมพันธ์กับผู้อ่าน เขาชอบความรู้สึกที่มีคนชื่นชอบและให้ค่าผลงานของตัวเอง
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นหลังเรียนจบก็สร้างผลกระทบยิ่งใหญ่ให้ชายหนุ่ม ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะสร้างฐานผู้อ่านจากศูนย์ได้ สุดท้ายก็มีคนซื้อนิยายของเขาอ่านไม่ถึงร้อยคน ทำเอาต้องอดข้าวจนเกือบตาย
สุดท้ายเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่น ต้องทิ้งบัญชีผู้ใช้เว็บอู๋เซียนจงเหวิน แล้วเข้าทำงานในฉางหยางเกมส์จนได้เริ่มเขียนเนื้อเรื่องให้เกมต่างๆ
จนถึงตอนนี้ เขาไม่ได้แตะนิยายออนไลน์มาเป็นปีแล้ว
ถึงจะยังตามนิยายดังๆ อยู่บ้าง แต่ชายหนุ่มก็วางมือจากการเขียนไปนานแล้ว
หม่าอี้ฉวินถามเสียงสั่น “บอสจะให้ผมเป็นคนดูแลเหรอครับ แล้วตอนนี้บริษัทนั้นเป็นยังไงเหรอ…”
เผยเชียนยิ้ม “ตอนนี้ยังอยู่ในช่วงก่อตั้ง แต่ไม่ต้องห่วง เลขาซินจะจัดการเรื่องพนักงานฝ่ายการเงินและฝ่ายจัดการเอง คุณดูแลแค่เรื่องการให้บริการเว็บไซต์
“ออฟฟิศของคุณจะอยู่ชั้นบน ส่วนเรื่องพนักงาน… เราจ้างเด็กสายศิลป์จบใหม่จากมหา’ลัยฮั่นตงมา ในวงการนิยายออนไลน์ บอกไม่ได้หรอกว่าใครเหมาะกับงานมั้ย คุณให้งานพวกเขาตามที่เห็นสมควรได้เลย ให้พวกเขาทำตำแหน่งที่คุณคิดว่าเหมาะ”
สิ่งที่เผยเชียนพูดเป็นความจริง คนเหล่านี้เป็นเด็กจบใหม่จริงๆ เขาไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าพวกนั้นอ่านนิยายออนไลน์หรือเปล่า
แต่หม่าอี้ฉวินคิดต่างออกไป
ทำไมจู่ๆ บอสเผยถึงคิดจะสร้างเว็บโนเวลขึ้นมาล่ะ
ต้องไม่ใช่แค่ทำตามกระแสตลาดแน่ บอสต้องมีเหตุผลสำคัญกว่านั้นถึงเลือกทำแบบนี้!
จนถึงตอนนี้เถิงต๋าขยายกิจการออกไปหลายทิศทาง เฟยหวงสตูดิโอกับร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูดูจะไม่มีความเกี่ยวข้องกันเลยในเบื้องหน้า แต่จริงๆ แล้วล้วนเป็นตัวหมากสำคัญในเกมหมากรุกทั้งนั้น!
ถ้ามองว่าเฟยหวงสตูดิโอคือการลงทุนในอุตสาหกรรมภาพยนตร์ ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูคือการลงทุนกับกิจการหน้าร้าน แถมยังวางแผนจะทำเว็บโนเวลเพิ่มอีก…
ก็น่าจะคิดว่านี่คือการปูทางไปสู่การสร้าง IP[1]!
ถ้าสามารถสร้างIP ดีๆ ขึ้นมา เฟยหวงสตูดิโอก็จะถ่ายทำเรื่องนี้ได้ บริษัทเถิงต๋าสามารถสร้างเกมจาก IP นี้ได้ การมองการณ์ไกลและสร้าง IP ขึ้นมาก่อนจะมีประโยชน์มากๆ ในอนาคต!
ถึงจะเพิ่งเริ่มต้นทำเว็บไซต์ แต่เขาก็มีทั้งกลยุทธ์อันชาญฉลาดของบอสเผยและกำลังทุนของเถิงต๋า…
ถ้าหม่าอี้ฉวินทำพลาดขึ้นมาคงจะไม่มีหน้าไปเจอใคร!
การที่บอสเผยมอบหมายให้เขารับตำแหน่งก้าวสำคัญของแผนการโดยไม่ลังเลใจทำให้หม่าอี้ฉวินรู้สึกซาบซึ้งมาก
แต่นอกจากซาบซึ้งแล้ว เขายังรู้สึกไม่แน่ใจในความสามารถของตัวเองด้วย
“บอสเผยก็รู้เรื่องผมนี่ครับ ผมกลัวว่าผมจะทำไม่ได้
“แค่นิยายดีๆ สักเรื่องยังเขียนขึ้นมาไม่ได้ ถ้าให้ไปดูแลคนอื่น ผมกลัวว่าจะพาพวกเขาเดินไปผิดทาง ผลลัพธ์ที่ตามมาคงเกินกว่าที่ผมจะรับได้ไหว ผมกลัวว่า…”
เผยเชียนยิ้ม
พาเดินไปผิดทางเหรอ
ต้องแบบนั้นแหละ คิดว่าทำไมฉันถึงให้แกดูแลเว็บนี้ล่ะ
เผยเชียนรู้ว่าถ้าสร้างเว็บไซต์เสร็จ เขาก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากหาซื้อต้นฉบับกากๆ และจ้างนักเขียนประจำมามั่วๆ ทั้งหมดที่เขาทำได้มีแค่นี้
ซึ่งก็เป็นเรื่องที่ทำให้ชายหนุ่มต้องเป็นกังวล ด้วยดวงอภิมหาดีอันน่าพิศวงของตัวเอง เขาอาจบังเอิญไปจ้างนักเขียนดีๆ เข้า ถ้าลงผลงานให้ซื้ออ่านไป แล้วเว็บดันดังขึ้นมา เผยเชียนจะซวยเอา
จากประสบการณ์ที่ผ่านมา เขาต้องหาทางกันไม่ให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น
หม่าอี้ฉวินคือมาตรการป้องกันชั้นยอดสำหรับเผยเชียน
ความผิดพลาดซ้ำๆ ของหม่าอี้ฉวินแสดงให้เห็นว่าเขามีปัญหาใหญ่บางอย่างเรื่องความเข้าใจแนวทางการเขียนนิยายออนไลน์ เขาทำผลงานซึ่งตรงข้ามกับที่นักอ่านส่วนใหญ่ต้องการ แม้แต่นักอ่านกลุ่มเล็กๆ ก็ยังทำให้พอใจไม่ได้
ส่วนเหล่ารุ่นพี่มหาวิทยาลัยของเผยเชียน ถึงจะเคยอ่านนิยายออนไลน์มาก่อน แต่พวกเขาก็ไม่รู้เลยว่ากระบวนการรังสรรค์ผลงานนั้นเป็นยังไง
ถ้ามีของกันจริงๆ ก็คงเขียนนิยายออนไลน์ไปนานแล้ว ไม่ว่างงานมาจนถึงปัจจุบันหรอก
หม่าอี้ฉวินมีแนวทางและความเชื่อที่ไม่ถูกต้อง แต่ต้องมารับหน้าที่ดูแลบรรณาธิการ ตรวจบทนิยาย ให้คำแนะนำ และอื่นๆ ซึ่งต้องออกมาไม่ได้เรื่องแน่ๆ!
จากนั้นก็จะมีแต่บทนิยายแย่ๆ นักเขียนประจำที่จ้างมามีแต่คนฝีมือไม่ได้เรื่อง ไม่มีผลงานดีๆ บนเว็บไซต์ให้นักอ่าน เป็นแบบนี้วนเวียนไปเป็นวงจรอุบาทว์…
อืม ฟังดูดีเลย
เอาจริงๆ เผยเชียนดูจะคิดอะไรเกินเบอร์ไปหน่อย
แผนมันจะสำเร็จได้ง่ายๆ ขนาดนั้นเลยเหรอ
ถ้าตั้งใจจะสร้างเว็บโนเวลจริงจัง เผยเชียนสามารถจ้างบรรณาธิการผู้คร่ำหวอดในวงการและทุ่มเงินจ้างนักเขียนเจ๋งๆ ได้ ถึงอย่างนั้นก็ยังมีโอกาสเจ๊งสูงมากอยู่ดี
อุตสาหกรรมนี้ไม่ใช่อะไรที่ทำกำไรได้ง่ายๆ
ในเมื่อตอนจบจะออกมาเหมือนกัน เขาจึงเลือกเปิดโอกาสให้หม่าอี้ฉวินได้ทำตามฝัน
เงินไม่ใช่เรื่องสำคัญ การเปิดโอกาสให้พนักงานได้ทำตามฝันต่างหากคือเป้าหมายในชีวิตของบอสเผย!
[1] IP (Intellectual Property) ทรัพย์สินทางปัญญา
