ขาดทุนไม่อั้น ขอแค่ฉันได้เป็นเศรษฐี – บทที่ 217 ร้านของเรามีหลายสไตล์!

ที่ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูสาขาหมิงหยุนวิลล่า

ระหว่างทางเผยเชียนคอยมองร้านรวงในละแวกที่ก่อนหน้านี้กำลังปรับปรุงอยู่ ร้านที่ว่ามีทั้งร้านอินเทอร์เน็ต ร้านกาแฟ บาร์ คาเฟ่บอร์ดเกม และอื่นๆ

ทำเลของร้านพวกนี้ค่อนข้างดีพอสมควร เช่น ร้านอินเทอร์เน็ตตั้งอยู่หน้าทางเข้ามหาวิทยาลัยฮั่นตงเจียวต้าวิทยาเขตตะวันออก

เทียบกับร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูที่ต้องเสียเวลาเดินไปร้านประมาณยี่สิบนาทีแล้ว ร้านใหม่ที่อยู่ตรงหน้ามหาวิทยาลัยนั้นใกล้กว่ามาก เป็นธรรมดาที่ร้านนี้จะเป็นที่นิยมในหมู่นักศึกษามากกว่า

เผยเชียนเช็กดูการตกแต่งภายในกับแผนผังร้านนี้แล้วพบว่าลอกสไตล์ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูมาชัดๆ

เฟอร์นิเจอร์และอุปกรณ์ต่างๆ ในร้านเป็นของใหม่หมด ไม่ว่าจะเป็นคอมพิวเตอร์ คีย์บอร์ด เมาส์ โต๊ะ เก้าอี้ ในร้านมีเคาน์เตอร์บาร์ขายกาแฟและเครื่องดื่มต่างๆ ด้วย

แต่ร้านก็ไม่ได้ตกแต่งหรูหราเท่าร้านอินเทอร์เน็ตโมหยู แถมยังดูแคบกว่า คอมพิวเตอร์ที่ให้ใช้บริการมีหลายเครื่อง แต่สเป็กไม่น่าจะสูงเท่าคอมพิวเตอร์ของร้านอินเทอร์เน็ตโมหยู

จางหยวนเป็นคนประกอบคอมพิวเตอร์ทั้งหมดในร้านอินเทอร์เน็ตโมหยู สามารถใช้เล่นเกม AAA ทุกเกมในตลาดได้แม้จะเปิดกราฟิกระดับสูงสุด เพราะเป็นคอมพ์ที่สเป็กสูงมาก

แต่ว่ากันตามตรงแล้ว คอมพ์สเป็กสูงแบบนั้นถือว่าค่อนข้างเกินความจำเป็น

เทียบกันแล้ว คอมพิวเตอร์ของร้านอินเทอร์เน็ตเปิดใหม่ประกอบมาได้คุ้มค่ากว่า สามารถใช้เล่นเกมกระแสหลักในตลาดได้ลื่นๆ แถมราคาน่าจะอยู่ที่ประมาณครึ่งหนึ่งของคอมพิวเตอร์ของร้านอินเทอร์เน็ตโมหยู แม้จะใช้วัสดุประกอบและจัดแต่งออกมาได้คล้ายคลึงกัน แต่ราคาของทั้งสองเครื่องกลับแตกต่างกันมาก

ถ้าเอาไปเทียบกับคอมพิวเตอร์ในร้านอินเทอร์เน็ตทั่วไป จะถือว่าคอมพิวเตอร์กับบรรยากาศของที่นี่ดีกว่าพอสมควร

มีพนักงานแจกใบปลิวอยู่ตรงทางม้าลายใกล้ๆ ร้าน ดูแล้วน่าจะเป็นนักศึกษา

ถ้ามีร้านมาเปิดแย่งลูกค้าแบบนี้ ก็เป็นไปได้สูงที่จะทำให้ลูกค้าที่เดิมคิดจะไปใช้บริการร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูเปลี่ยนใจ

เพราะหลายๆ คนไม่ได้อยากได้คอมพิวเตอร์หรือบรรยากาศร้านที่ดีขนาดนั้น พวกเขาไม่มีทางถ่อไปตั้งไกลเพียงเพื่อเหตุผลนั้นแน่ๆ

สถานการณ์ของคาเฟ่บอร์ดเกม บาร์ และร้านกาแฟก็คล้ายๆ กัน

ถึงลูกค้าจะไม่ได้เยอะมาก แต่ทำเลของแต่ละร้านดีกว่าร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูหมด น่าจะแย่งลูกค้าร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูไปได้แน่ๆ

เผยเชียนดีใจมาก

ดีเลย ถึงเผยเชียนจะไม่รู้ว่าใครเป็นคนช่วย แต่เขาก็จะจดจำบุญคุณครั้งนี้เอาไว้และหาโอกาสตอบแทนคนผู้นั้นให้ได้ในอนาคต!

ดูจากสถานการณ์ปัจจุบัน เนื่องจากละแวกนี้ไม่ค่อยมีคนสัญจรผ่านไปมา ร้านเหล่านี้น่าจะยังทำกำไรไม่ได้ ยอดขาดทุนของแต่ละร้านก็คงจะแตกต่างกันออกไป

ร้านอินเทอร์เน็ตน่าจะมีรายได้เยอะที่สุด คาเฟ่บอร์ดเกมก็น่าจะไล่ๆ กันมา ส่วนบาร์กับร้านกาแฟ… เผยเชียนคิดว่ากิจการน่าจะไม่ดีเท่าไหร่

คนที่มาเปิดร้านเหล่านี้เพื่อช่วยเผยเชียนให้ขาดทุนต้องเป็นคนใจบุญสุนทานมากแน่ๆ!

ว่าแล้วเผยเชียนก็นึกถึงบอสหลี่ที่เคยช่วยแย่งลูกค้าร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูสาขาหลักขึ้นมา

หรือว่าคนคนนั้นจะเป็นบอสหลี่

จากเรื่องเข้าใจผิดครั้งก่อน บอสหลี่น่าจะยังแค้นฉันอยู่ ทำไมถึงเปลี่ยนมาเป็นพันธมิตรได้ล่ะ

เผยเชียนรู้สึกอบอุ่นในใจ ดูสิ ฉันไม่ได้มีแค่ศัตรูนะ!

คนแบบอาจารย์เฉียวกับหร่วนกวางเจี่ยนถือเป็นศัตรูของเผยเชียน แต่บอสหลี่ไม่เหมือนกัน เพราะเขาคือมิตรแท้!

เผยเชียนตั้งใจจะตรวจสอบเรื่องนี้ดู เพราะอยากรู้ว่าบอสหลี่เป็นคนปิดทองหลังพระจริงหรือเปล่า ถ้าเป็นเขาจริงๆ เผยเชียนจะต้องหาทางตอบแทนบุญคุณให้เหมาะสม!หลังจากสำรวจจนรอบ เผยเชียน จางหยวน เลขาซิน และหลินชั่นหรงก็มุ่งหน้าไปที่หมิงหยุนวิลล่าเพื่อตรวจสอบสถานการณ์

หลินชั่นหรงเป็นเชฟที่กลายมาเป็นผู้จัดการสาขา ช่วงนี้ผันตัวมารับผิดชอบโมหยูเดลิเวอรี่ด้วย แต่ยังสร้างผลงานอะไรไม่ได้ ทำกิจการขาดทุนมาอย่างต่อเนื่อง

เผยเชียนเล็งเห็นความสามารถนี้ จึงเลือกเขามาเป็นผู้จัดการสาขาประจำภัตตาคารแห่งใหม่

ก่อนจะมาที่นี่ หลินชั่นหรงได้เตรียมการเบื้องต้นตามที่บอสเผยสั่งเรียบร้อยแล้ว

โต๊ะ เก้าอี้ และเฟอร์นิเจอร์ต่างๆ ของวิลล่า ทางนิติบุคคลเข้ามาขนออกไปหมดแล้ว ตอนนี้วิลล่าทั้งหลังดูโล่งสุดๆ

ครั้งก่อนที่มา เผยเชียนเดินชมจนทั่วและพอจะมีไอเดียคร่าวๆ แล้ว

ที่เขาต้องทำก็แค่บอกไอเดียที่ต้องการคร่าวๆ แล้วปล่อยให้ผู้เชี่ยวชาญจัดการรายละเอียดต่างๆ อย่างการตกแต่งและรูปแบบโต๊ะกับเครื่องครัวที่ควรใช้งาน

ห้องนั่งเล่นสูงเจ็ดเมตร กินพื้นที่สองชั้น ดูโอ่โถงโอ่อ่า

เผยเชียนเดินนำหม่าหยางกับจางหยวนเข้าไปในห้องนั่งเล่นแล้วเริ่มอธิบาย

“ทำตู้เก็บไวน์ตรงนี้แล้วซื้อไวน์แพงมาใส่ โต๊ะเก้าอี้ใช้ของคุณภาพชั้นหนึ่งเท่านั้น แต่ละโต๊ะตั้งห่างกัน ตรงนี้เอาสักเจ็ดถึงแปดโต๊ะก็พอ แต่ละโต๊ะจัดเก้าอี้ไม่เกินสี่ตัว ห้ามจัดเกินนี้เด็ดขาด

“ด้านนอกซื้อโต๊ะ เก้าอี้ กับร่มมาวางในสวนได้ วันไหนอากาศดีจะได้ให้ลูกค้าออกมานั่งกินลมชมวิวข้างนอก

“การตกแต่งภายในเอาเป็นห้าสไตล์ สไตล์มินิมอล สไตล์จีน สไตล์ญี่ปุ่น สไตล์ยุโรป แล้วก็สไตล์ธรรมชาติ แต่ละสไตล์ต้องแสดงให้เห็นผ่านเครื่องตกแต่ง ผ้าคลุมโต๊ะ ไฟประดับ และจานชาม

“เราจะตกแต่งร้านตามอาหารที่ลูกค้าสั่ง โดยเฉพาะในห้องส่วนตัวเพราะบรรยากาศเหมาะสุด เดี๋ยวติดหน้าต่างบนเพดานเพิ่มเข้าไปด้วย เฟอร์นิเจอร์กับของตกแต่งต้องเตรียมมาให้ครบทุกสไตล์ จะได้จัดตกแต่งได้อย่างประณีต

“นอกจากจะแต่งให้เข้ากับประเภทอาหารแล้ว ไฟประดับกับของตกแต่งต่างๆ ก็เอาให้ดูอบอุ่น ร้านนี้เอาไว้ต้อนรับพนักงานของเราเป็นหลัก เพราะงั้นไม่ต้องแต่งให้เป็นทางการมาก

“อาหารส่วนใหญ่ของร้านต้องสั่งจองล่วงหน้า เช่น ถ้าลูกค้าจองอาหารตะวันตกมา เราก็ต้องตกแต่งห้องให้เป็นสไตล์ยุโรป ถ้าลูกค้าสั่งอาหารญี่ปุ่นก็ตกแต่งแบบญี่ปุ่น

“อาหารที่เสิร์ฟมีสองแบบ แบบแรกใช้วัตถุดิบธรรมดา สามารถสั่งได้ตลอด พนักงานเราจะได้กินอาหารประเภทนี้ อีกแบบจะใช้วัตถุดิบพรีเมี่ยม เช่น ชิราโกะปลาปักเป้า วานิลลาตาฮิติ ปลาทูน่าครีบน้ำเงิน พาร์ม่าแฮม อย่าลืมติดต่อคนส่งวัตถุดิบไว้ด้วย จองเสร็จแล้วลูกค้าต้องจ่ายมัดจำก่อนมากินอาหารที่ร้าน”

เผยเชียนพาหลินชั่นหรงเดินชมรอบๆ ไปพร้อมอธิบายสิ่งที่ต้องการ

เป้าหมายหลักของเขามีอยู่สองอย่าง

อย่างแรก จุดประสงค์หลักของร้านคือให้บริการพนักงาน ร้านต้องออกแบบมาให้อบอุ่นและมีระดับที่สุด เผยเชียนไม่ได้ตั้งใจจะรับลูกค้าเยอะมากนัก จำนวนลูกค้าสูงสุดที่วางเอาไว้อยู่ที่ประมาณเจ็ดสิบถึงแปดสิบคน

ห้องโถงจุคนได้ประมาณยี่สิบคน ห้องส่วนตัวแต่ละห้องจุได้หกถึงเจ็ดคน ถ้าอากาศดีก็เปิดโต๊ะตรงระเบียงกับสวนเพิ่มได้

เผยเชียนไม่คิดจะพาพนักงานมาพร้อมกันหมดรวดเดียว ตอนนี้เขามีพนักงานในสังกัดมากกว่าสองร้อยคน วิลล่าหลังนี้ไม่สามารถจุคนได้ขนาดนั้น ต้องแบ่งมากินเลี้ยงเป็นกลุ่มๆ

เขาสามารถพาพนักงานหลักประมาณเจ็ดสิบถึงแปดสิบคนมากินเลี้ยงด้วยกันได้ จากนั้นก็ให้หัวหน้าแต่ละแผนกพาลูกน้องมาทีหลัง

เพราะยังไงจุดประสงค์หลักในการกินเลี้ยงก็คือการผลาญเงิน จะมากินด้วยกันหรือไม่ก็ไม่ได้ต่างอะไร

อย่างที่สอง เขาอยากผลาญเงินให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

การจัดเตรียมเฟอร์นิเจอร์ จานชาม ไฟประดับ เครื่องตกแต่งแต่ละสไตล์ช่วยผลาญเงินได้ก้อนโตทีเดียว ทำให้ค่าแรงคนงานเพิ่มสูงขึ้นตามไปด้วย และเนื่องจากเขามีเหตุผลที่สมเหตุสมผล ระบบจึงไม่ได้ห้ามอะไรในจุดนี้

เพราะทั้งหมดที่ทำไปก็เพื่อให้ลูกค้าได้ประสบการณ์การรับประทานอาหารที่ดีที่สุด ถึงจะต้องเสียค่าใช้จ่ายเพิ่มขึ้นและดูเป็นการตัดสินใจที่ไม่คุ้มค่าเท่าไหร่ก็ตาม

นอกจากนั้นเผยเชียนไม่ได้สนใจว่าลูกค้าคนอื่นจะคิดยังไง ภัตตาคารนี้สร้างมาเพื่อพาพนักงานมากินเลี้ยงและผลาญเงิน ดังนั้นยิ่งร้านไม่เป็นที่รู้จักก็ยิ่งดี

จะดีมากถ้าไม่มีใครรู้จักร้านเลย ถ้าเป็นแบบนั้นภัตตาคารก็จะขาดทุนได้อย่างต่อเนื่อง เป็นไปตามที่เผยเชียนต้องการ

หลังจากอธิบายการตกแต่งภัตตาคารส่วนต่างๆ ครบหมดแล้ว เผยเชียนก็หันมองหลินชั่นหรง “นี่เป็นแนวทางคร่าวๆ มีคำถามอะไรไหม”

หลินชั่นหรงดูลังเลใจเล็กน้อย “บอสเผยครับ ผมเห็นด้วยกับทุกอย่างเลย แต่เราจำเป็นต้องเตรียมการตกแต่งไว้หลายสไตล์ขนาดนั้นด้วยเหรอครับ”