ขาดทุนไม่อั้น ขอแค่ฉันได้เป็นเศรษฐี – บทที่ 222 เปิดทำการจุดให้บริการนี่เฟิง

ขาดทุนไม่อั้น ขอแค่ฉันได้เป็นเศรษฐี

วันที่ 3 สิงหาคม

เผยเชียนพาลู่หมิงเหลียงไปจุดบริการนี่เฟิงใกล้หมิงหยุนวิลล่า

ผ่านมาสามสัปดาห์แล้วหลังจากที่เผยเชียนวางแนวคิดเรื่องจุดให้บริการนี่เฟิงไว้เมื่อเดือนก่อน ตอนนี้จุดให้บริการนี่เฟิงเปิดทำการไปแล้วหลายสาขา

การเตรียมการช่วงแรกนั้นเป็นไปด้วยความยากลำบาก จุดให้บริการนี่เฟิงทั้งร้อยสาขาต้องหาผู้จัดการสาขา พนักงานส่งของ ซื้อชั้นเก็บของ อุปกรณ์สำนักงาน ติดต่อบริษัทให้บริการขนส่งต่างๆ และสั่งทำโปรแกรมสำหรับจัดส่งและจัดการสินค้า

ในที่สุดจุดให้บริการนี่เฟิงเกือบทั้งหมดก็เปิดทำการแล้ว

เผยเชียนจริงจังกับเรื่องนี้มาก เพราะการสร้างเกมเป็นการลงทุนที่มีความเสี่ยงว่าจะทำกำไรให้ได้ค่อนข้างสูง

ถ้าอยากผลาญเงินก็ต้องหวังพึ่งนี่เฟิงโลจิสติกส์

อุตสาหกรรมเน้นการใช้แรงงานถือเป็นอุตสาหกรรมขาลงในสายตาของเผยเชียน โมหยูเดลิเวอรี่เองก็ขาดทุนอย่างต่อเนื่องมาตั้งแต่เปิดให้บริการ ถือว่าประสบความสำเร็จมาก

แน่นอนว่านั่นไม่ได้เป็นเพราะโมหยูเดลิเวอรี่ไม่มีลูกค้า มีคนสั่งอาหารเพิ่มขึ้น แถมลูกค้าประจำก็มีเพิ่มมากขึ้น

แต่ด้วยค่าแรงที่ค่อนข้างสูงและยังมีกรณีบรรจุภัณฑ์ชำรุดสูญหาย การจะทำกำไรได้ต้องมีลูกค้าจำนวนมากมากลบค่าเสียหายตรงนี้

นอกจากนั้นชื่อเสียงของโมหยูเดลิเวอรี่ก็ดีขึ้นเรื่อยๆ แต่การจะขยายกิจการออกไปต้องใช้แรงงานเพิ่มขึ้น กำไรเพิ่มขึ้นมานิดหน่อย แต่ก็ต้องลงทุนเพิ่มเหมือนกัน

ดังนั้นจนถึงตอนนี้ โมหยูเดลิเวอรี่ก็ยังขาดทุนอยู่เรื่อยๆ และรักษาสภาพนั้นไว้ได้เป็นอย่างดี

จากความสำเร็จนี้ เผยเชียนจึงตั้งความหวังกับนี่เฟิงโลจิสติกส์ไว้ค่อนข้างมาก

วันนี้เผยเชียนพาลู่หมิงเหลียงมาทำความคุ้นเคยกับขั้นตอนการทำงานเพื่อที่จะส่งต่องานให้อีกฝ่ายดูแลเร็วที่สุด

นี่เฟิงโลจิสติกส์หนึ่งร้อยสาขาแรกต้องใช้พนักงานอย่างต่ำสามคน ประกอบด้วยผู้จัดการสาขาหนึ่งคน (เพื่อประจำที่จุดบริการคอยรับพัสดุจากบริษัทอื่น ดูแลการรับและส่งสินค้า ดูแลลูกค้า และทำการตลาด) และพนักงานส่งสินค้าอีกสองคน เงินเดือนของพนักงานสามคนจะอยู่ที่ประมาณหนึ่งหมื่นหยวน

จุดบริการนี่เฟิงจะได้รับส่วนแบ่งจากบริษัทส่งสินค้าที่เข้ามามีส่วนร่วม รายได้จากส่วนนี้พอแค่ครอบคลุมค่าใช้จ่ายส่วนใหญ่ของจุดบริการ โดยจุดบริการทั้งหนึ่งร้อยสาขาจะทำให้เผยเชียนขาดทุนได้เดือนละอย่างน้อยหนึ่งล้านหยวน

ส่วนเรื่องทำเลที่ตั้งจุดบริการนี่เฟิง…

แต่ละแห่งตั้งอยู่ในละแวกพักอาศัยที่มีคนอยู่จำนวนมากและย่านการค้าที่มีคนพลุกพล่านของเมืองจิงโจว

เผยเชียนมองว่าเป็นเรื่องเกี่ยวกับประโยชน์สาธารณะ ถ้าอยากให้บริการคนหมู่มากก็ย่อมต้องเปิดให้บริการในที่ที่มีคนพลุกพล่าน ยิ่งส่งของได้เยอะเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งขาดทุนได้เพิ่มขึ้นเท่านั้น

แน่นอนว่าเผยเชียนก็มีจุดประสงค์ซ่อนเร้นอยู่ด้วย เขาเปิดจุดบริการนี่เฟิงใกล้ๆ บ้านพ่อแม่และมหาวิทยาลัยฮั่นตง

ไม่ว่าจะเป็นที่ไหนพนักงานส่งของก็สามารถไปส่งได้ถึงที่ โดยที่เขาไม่ต้องเดินทางไปรับเอง

ส่วนที่ตึกเฉินฮว่าแกรนด์วิวและร้านอินเทอร์เน็ตโมหยู บริษัทส่งของสามารถไปส่งได้ถึงที่อยู่แล้ว จึงไม่จำเป็นต้องเปิดจุดบริการนี่เฟิงแถวนั้น

พอทั้งสองมาถึงจุดบริการนี่เฟิงสาขาหมิงหยุนวิลล่า เผยเชียนก็มองไปที่หน้าร้านเป็นอันดับแรก จุดบริการนี่เฟิงแห่งนี้ตั้งอยู่ด้านหลังร้านอินเทอร์เน็ตโมหยู ถือเป็นทำเลที่ดีเลยทีเดียว

ข้างๆ เป็นร้านปรับปรุงใหม่และจะเปิดให้บริการเป็นบาร์ และคาเฟ่บอร์ดเกม ถึงทำเลตรงนี้จะร้างผู้คน แต่หลังจากร้านทั้งสามเปิดก็คงจะคึกคักขึ้นมาเลยทีเดียว

ส่วนเหตุผลหลักที่เลือกทำเลตรงนี้ก็เพราะจุดบริการนี่เฟิงไม่ใช่ร้านธรรมดาทั่วไป ว่ากันตามตรงคือจุดบริการเหล่านี้เป็นเหมือนโกดังสินค้า ต่อให้ทำเลดีแค่ไหนก็ไม่ได้ช่วยทำเงินได้เพิ่ม มีแต่ต้องเสียค่าเช่ามากขึ้น

ลู่หมิงเหลียงเดินตามเผยเชียนไปที่หน้าจุดบริการนี่เฟิง ความรู้สึกแรกที่ผุดขึ้นมาคือความตื่นตะลึง

ค่อนข้างใหญ่เลยทีเดียว!

ตอนที่ลู่หมิงเหลียงได้ยินว่าตัวเองต้องมารับผิดชอบธุรกิจโลจิสติกส์ สิ่งแรกที่เขาคิดคือการส่งพัสดุ

เขาเห็นว่าบริษัทส่งพัสดุหลายๆ แห่งไม่ค่อยเป็นมืออาชีพ ป้ายหน้าจุดบริการก็ทำขึ้นลวกๆ บางที่ไม่ขึ้นป้ายด้วยซ้ำ

ด้านในของจุดบริการพวกนี้เละเทะมาก ข้าวของกระจัดกระจายเต็มไปหมด ไม่มีใครคอยดูแลรักษาความสะอาด ปล่อยให้ฝุ่นเกาะพื้นหนาเตอะ

พนักงานส่งของก็ใส่ชุดทำงานสกปรกๆ แถมยังชอบโยนข้าวของใส่รถส่งของและส่งพัสดุแค่จุดใกล้ๆ

จุดบริการของบริษัทอื่นจะสภาพประมาณนี้

แต่จุดบริการนี่เฟิงต่างจากพวกนั้นลิบลับ

ร้านที่เช่ามาทำดูดีมาก ด้านหน้ามีป้ายสั่งทำอย่างดีเขียนว่า ‘Upwind Station’ แถมตัวร้านยังดูดีกว่าบาร์ที่จะเปิดข้างๆ อีก

จริงๆ บาร์ข้างๆ นั้นดูหรูหราและสะดุดตามากกว่า ส่วนจุดบริการนี่เฟิงเป็นแบบเรียบหรูดูดี ไม่ได้เด่นสะดุดตา แต่ก็ดูดีในแบบของตัวเอง

พนักงานส่งของในเครื่องแบบสองคนกับผู้จัดการสาขายืนรอต้อนรับอยู่หน้าจุดให้บริการ

ข้างๆ มีรถสำหรับส่งของราคาประมาณสามพันหยวนจอดอยู่สองคัน เป็นส่วนหนึ่งของการลงทุนเริ่มแรก รถทั้งสองสั่งทำพิเศษ มีโลโก้นี่เฟิงโลจิสติกส์ติดอยู่ด้วย

มองผ่านกระจกเข้าไปจะเห็นด้านในของจุดบริการนี่เฟิงได้อย่างชัดเจน ด้านหน้ามีเคาน์เตอร์ขนาดใหญ่และคอมพิวเตอร์สำนักงานเครื่องสวยตั้งอยู่ จุดนี้เป็นบริเวณทำงานตามปกติของผู้จัดการสาขา

บนเคาน์เตอร์มีอุปกรณ์สำนักงานทั่วไปและเครื่องอ่านบาร์โค้ดแบบพิเศษ พอยิงบาร์โค้ดปุ๊บก็จะสามารถลงบันทึกรับส่งสินค้าได้อย่างง่ายดาย

ถัดเข้าไปในร้านมีแถวชั้นวางของจัดเรียงแยกเป็นหมวดหมู่

พัสดุแต่ละขนาดจะถูกกำหนดที่เก็บตามหมวดหมู่โดยอัตโนมัติเพื่อให้ง่ายต่อการเข้าถึง สำหรับพัสดุขนาดใหญ่ก็มีที่จัดเก็บแยกไว้ต่างหากอีกด้วย

หลังจากสำรวจทั้งร้าน ลู่หมิงเหลียงก็คิดได้เพียงอย่างเดียว

ไฮโซมาก มาตรฐานเมืองนอกชัดๆ!

แตกต่างจากบริษัทส่งพัสดุที่อื่นๆ ลิบลับ

ผู้จัดการสาขารายงานเรื่องการเตรียมการที่เสร็จเรียบร้อยแล้วและการดำเนินกิจการในปัจจุบันของจุดบริการให้ลู่หมิงเหลียงกับเผยเชียนฟัง

จุดบริการเปิดให้บริการแปดชั่วโมงตามเวลาปกติ ตั้งแต่แปดโมงเช้าจนถึงห้าโมงเย็น ถ้ามีทำงานเกินจากนั้นก็จะต้องจ่ายค่าล่วงเวลาเพิ่ม

อีกทั้งยังมีเงินพิเศษเพิ่มตามจำนวนพัสดุที่ส่ง คะแนนจากลูกค้า และอื่นๆ

หน้าที่ประจำวันของพนักงานส่งของสองคนคือจัดส่งของจากจุดบริการ ถ้าว่างจากนั้นก็ต้องเก็บกวาดจัดแจงข้าวของให้เรียบร้อย

งานของผู้จัดการสาขาจะซับซ้อนกว่าหน่อย นอกจากงานทั่วไปอย่างการจัดคลังพัสดุและรับพัสดุแล้ว ต้องรับผิดชอบคำนวณเลขพัสดุ ติดต่อกับบริษัทส่งพัสดุเจ้าอื่นๆ และโฆษณาจุดบริการภายในพื้นที่ครอบคลุมการให้บริการ

แน่นอนว่าเผยเชียนไม่ได้เข้มงวดกับเรื่องหน้าที่รับผิดชอบมากนัก ถ้าผู้จัดการสาขาคนไหนอู้งาน เขาก็ไม่ได้สนใจ

ผู้จัดการสาขากับพนักงานส่งของทั้งสองดูกระตือรือร้นมาก

ทั้งสามเคยทำงานกับบริษัทส่งพัสดุที่อื่นๆ มาก่อน แต่ย้ายมาทำกับนี่เฟิงโลจิสติกส์เพราะเงินเดือนเริ่มต้นสูงกว่าที่เก่า

แถมบรรยากาศการทำงานก็ดีกว่า

นี่เฟิงโลจิสติกส์ไม่เหมือนบริษัทส่งของอื่นๆ ที่ให้พวกเขารับผิดชอบส่งของทั่วทั้งเมือง ที่นี่พวกเขารับผิดชอบแค่พื้นที่เล็กๆ งานจึงค่อนข้างเบากว่า

หลังจากสำรวจดูจนรอบ เผยเชียนกับลู่หมิงเหลียงก็กลับไปที่ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูแล้วสั่งกาแฟดื่มกัน

“จากนี้ไปฝากคุณดูแลนี่เฟิงโลจิสติกส์ด้วย ถ้าเจอปัญหาอะไรให้ติดต่อผมโดยตรง แต่พวกปัญหายิบย่อยคุณจัดการได้เลย

“คุณเก็บทุนตามฝันหนึ่งล้านหยวนไว้ก่อนได้ ถ้ารู้สึกว่าตัวเองไม่เหมาะกับนี่เฟิงโลจิสติกส์ก็ค่อยลองไปทำอย่างอื่นดู

“ส่วนเรื่องเงินทุน ถ้ารู้สึกว่ายังขาดก็บอกได้เลย อยากได้เท่าไหร่ผมจัดให้ได้”

ขาดทุนไม่อั้น ขอแค่ฉันได้เป็นเศรษฐี

ขาดทุนไม่อั้น ขอแค่ฉันได้เป็นเศรษฐี

Status: Ongoing
ต้องทำธุรกิจให้ “ขาดทุน” เขาถึงจะรวย แต่ไม่รู้ดวงดีหรือดวงซวย ถึงได้แต่ “กำไร” เนี่ย!เผยเชียนย้อนเวลากลับไปเมื่อ 10 ปีก่อนโดยมีระบบสั่งให้เขาตั้งบริษัทอะไรก็ได้เพื่อหาเงินทำกำไรโดยจะมีการประเมินกำไรขาดทุนเป็นรอบๆแต่เผยเชียนเป็นคนหัวหมอ เขาดูแล้วว่าถ้าเขาทำธุรกิจได้กำไร เขาจะได้ส่วนแบ่งเข้ากระเป๋าตัวเองแค่ 1:100แต่ถ้าเขาขาดทุน เขาจะได้ส่วนแบ่ง 1:1 เขาจึงคิดจะตั้งบริษัทเกม และหาทางทำให้บริษัทขาดทุนด้วยการสร้างเกมที่ไม่น่าจะฮิตบ้างล่ะ ขายเกมราคาถูกบ้างล่ะ เอาเงินไปละลายกับการเช่าตึกและซื้ออุปกรณ์ทำงานต่างๆ บ้างล่ะแต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่ขาดทุนสักที เกมที่คิดว่าไม่น่าจะขายได้ก็ดันขายดีเป็นเทน้ำเทท่าทำไมการทำธุรกิจให้ขาดทุนมันถึงเป็นเรื่องยากขนาดนี้ล่ะเนี่ย?!

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท