หลังจบงานเลี้ยง ทุกคนก็กลับออกจากครัวส่วนตัวหมิงหยุนแล้วกล่าวลากันและกัน
แววตาของเปาซวี่เต็มไปด้วยความกังวลใจ เขารู้สึกหดหู่ที่จะต้องไปเที่ยวตะลอนคนเดียวเป็นเวลาหนึ่งเดือน
หลังจากนั้นทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้าน
วันพรุ่งนี้พวกเขาต้องกลับไปทำงานหนักกันเหมือนเดิม
เผยเชียนรู้สึกไม่สบายใจเมื่อได้เห็นเหล่าหัวหน้าโปรเจ็กต์ต่างๆ ทั้งที่ไปได้สวยและไม่สวย ต่างดูฮึกเหิมขึ้นหลังจบงานเลี้ยง
ตัวอย่างเช่นหม่าอี้ฉวินที่คุมเว็บจงเตี่ยนจงเหวิน ทางเว็บยังขาดทุนอย่างต่อเนื่อง แต่หลังจากบอสเผยเข้าไปปลอบใจ เขาก็กลับมามีแรงใจอีกครั้ง ก็เข้าใจได้ว่าทำไมถึงดูฮึกเหิม
แต่ทำไมหวงซื่อปั๋วก็คึกขึ้นมากับคนอื่นด้วยล่ะ
เผยเชียนไม่ค่อยเข้าใจ ฉันไม่ได้คุยอะไรกับพวกนั้นด้วยซ้ำ
หรือจะเป็นเพราะพลังอาหารหรู
ไม่นานพนักงานก็ทยอยกลับออกไปกันหมด
เผยเชียนหันมองนาฬิกา ตอนนี้สองทุ่มแล้วเขาคุมเวลางานเลี้ยงได้ค่อนข้างดีทีเดียว
พนักงานในครัวส่วนตัวหมิงหยุนกำลังเก็บกวาดทำความสะอาดร้าน ดูยุ่งกันใหญ่
แต่ก็แค่ตอนนี้แหละ เพราะครัวส่วนตัวหมิงหยุนน่าจะไม่มีลูกค้าเข้าร้านไปอีกนาน
ภัตตาคารแห่งนี้ตั้งอยู่ในทำเลลึกลับห่างไกลผู้คน คนทั่วไปน่าจะหาร้านเจอได้ยาก ถึงจะบังเอิญมาเจอเข้าก็ไม่น่าจะสู้ราคาไหว
แน่นอนว่าเผยเชียนคงเก็บข่าวเรื่องนี้ไว้ได้ไม่นานนัก เพราะเขามีพนักงานในสังกัดเยอะ พวกที่ได้ลิ้มรสอาหารดีๆ คืนนี้น่าจะกลับไปอวดให้ครอบครัวกับเพื่อนๆ ฟัง
แต่ถึงจะอวดยังไง ภัตตาคารนี้ก็ตั้งอยู่ไกลแถมยังแพงด้วย คนส่วนใหญ่ไม่น่าจะเอื้อมถึง
ถึงข่าวจะกระจายไปจนทำให้พวกไฮโซแวะมาที่ร้านก็ไม่เป็นไร ขอแค่รักษาจำนวนลูกค้าให้น้อยๆ ได้ ครัวส่วนตัวหมิงหยุนก็จะขาดทุนไปได้เรื่อยๆ
แน่นอนเผยเชียนยังไม่ลืมว่าเป้าหมายหลักของครัวส่วนตัวหมิงหยุนคือการผลาญเงินให้ได้เยอะๆ และเลี้ยงอาหารดีๆ ให้พนักงาน
ดังนั้นเผยเชียนจึงจองภัตตาคารไว้ล่วงหน้าสำหรับงานเลี้ยงครั้งต่อไป
ตามกฎปัจจุบันของระบบ เขาสามารถจัดงานเลี้ยงพนักงานได้หนึ่งครั้งทุกๆ สองเดือน
ดูเหมือนว่าจำนวนครั้งและมาตรฐานการจัดงานเลี้ยงจะขึ้นอยู่กับขนาดของบริษัทและสภาพการเงิน
แน่นอนว่าเขาก็ต้องมีเหตุผลที่เหมาะสมในการจัดงานเลี้ยงให้พนักงาน
สำหรับเผยเชียน ตอนนี้เขาสามารถหาเหตุผลได้มากมาย ไม่ว่าจะเป็นฉลองการวางขายเกม ฉลองผลงานดีเด่นของแผนกต่างๆ ตั้งแผนกใหม่ ต้อนรับพนักงาน และอื่นๆ
ดังนั้นเผยเชียนจึงจองครัวส่วนตัวหมิงหยุนไว้สำหรับงานเลี้ยงฉลองในอนาคตตามโควตาหนึ่งครั้งต่อสองเดือนของระบบ
เขาเลือกวันที่ 20 ของทุกเดือนเลขคี่เป็นวันจัดงานเลี้ยง ซึ่งใกล้กับช่วงปลายเดือน จะได้ช่วยเพิ่มโอกาสในการผลาญเงินให้กับเผยเชียน
นอกจากนั้นเผยเชียนยังจองห้องส่วนตัวที่ใหญ่ที่สุดไว้ทุกวันอาทิตย์แรกและวันอาทิตย์ที่สามของแต่ละเดือน เผื่อไว้รับรองแขกถ้าต้องเจรจาธุรกิจ
การจองเหล่านี้ถูกจัดให้มีความสำคัญที่สุด ไม่สามารถจองทับได้จนกว่าเผยเชียนจะยกเลิก
ที่ทำแบบนี้ก็เพื่อกันการจองซ้อน ถ้าพวกไฮโซเกิดจองครัวส่วนตัวหมิงหยุนติดต่อกันสองสามสัปดาห์แล้วเผยเชียนที่เป็นเจ้าของภัตตาคารไม่สามารถจองร้านได้ก็คงจะแปลกน่าดู
ถึงเผยเชียนจะไม่คิดว่าครัวส่วนตัวหมิงหยุนจะเป็นที่นิยม แต่เขาก็ต้องระวังตัวและเตรียมการเผื่อไว้
นอกจากนั้นเขายังสามารถจองร้านตอนไหนก็ได้ถ้าเกิดต้องรับรองลูกค้าเพื่อเจรจาธุรกิจกะทันหัน ถ้ามีที่ว่างในร้านและมีเวลาเตรียมวัตถุดิบล่วงหน้าสองถึงสามวัน
หลินชั่นหรงเดินอยู่ข้างเผยเชียน “เป็นยังไงบ้างครับบอสเผย อาหารถูกปากไหมครับ”
เผยเชียนพยักหน้า “อร่อยมาก ผมพอใจมาก!”
เอาเข้าจริงเขาเองก็บอกไม่ได้ว่าอาหารวันนี้ดีแค่ไหน เพราะเขาไม่เคยกินอาหารแบบนี้ที่ร้านไหนมาก่อน จึงไม่มีอะไรให้เปรียบเทียบ
แต่พอเห็นสีหน้าของหลินหวานกับเลขาซิน เขาก็พอจะเดาได้ว่าอาหารน่าจะยอดเยี่ยมเลยทีเดียว
สิ่งที่เผยเชียนต้องการจากหลินชั่นหรงนั้นเรียบง่ายมาก ขอแค่เขาเป็นเชฟที่ดีและเสิร์ฟอาหารดีๆ ตอนพวกเขามากินเลี้ยง เผยเชียนก็พอใจแล้ว
จะดีมากถ้าเชฟหลินไม่รู้เรื่องการจัดโปรโมชัน การโฆษณาร้าน และอื่นๆ
“ตอนนี้ทุกอย่างไปได้สวย รักษาสภาพนี้ไว้
“จำไว้ว่าเป้าหมายหลักคือให้ลูกค้าได้สัมผัสอาหารและการบริการที่ดี เรื่องอื่นไม่ต้องเป็นห่วง
“ทำเหมือนตอนคุณทำงานที่ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูเลย”
เผยเชียนตัดสินใจบอกใบ้ไป เพราะตอนหลินชั่นหรงเป็นผู้จัดการสาขาร้านอินเทอร์เน็ตโมหยู เขาทำอะไรไม่สำเร็จเลย เผยเชียนหวังให้อีกฝ่ายเป็นแบบนั้นไปเรื่อยๆ
หลินชั่นหรงคิดว่าเผยเชียนให้คำแนะนำตามปกติ ไม่ได้มีอะไรแอบแฝง เขาจึงพยักหน้าอย่างตื่นเต้น “ได้ครับบอสเผย ผมจะพยายามเต็มที่เพื่อให้มั่นใจว่าลูกค้าของเราจะได้รับประสบการณ์การใช้บริการที่ดีที่สุด!”
หลังจากกินดื่มกันเต็มที่ เผยเชียนกับหม่าหยางก็เดินออกจากครัวส่วนตัวหมิงหยุนแล้วมุ่งหน้าไปร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูที่อยู่ใกล้ๆ
บรรยากาศรอบๆ เงียบมาก อากาศไม่ได้หนาวเกินไป เหมาะกับการเดินย่อยอาหาร
ระหว่างทางทั้งสองเดินผ่านจุดบริการนี่เฟิงและบาร์ในละแวกนั้น
ตอนที่เดินผ่านหน้าทางเข้าบาร์ คู่หนุ่มสาวโผล่มาลากตัวพวกเขาเข้าไปด้านใน ทั้งสองดูคึกมาก
เผยเชียนกับหม่าหยางพยายามปฏิเสธสองคนนั้นเต็มที่แล้วหนีออกมา
พวกเขาเพิ่งออกมาจากครัวส่วนตัวหมิงหยุน ในท้องอัดแน่นไปด้วยอาหารและไวน์เลิศรส ทำไมจะต้องมากินเหล้าราคาถูกในที่แบบนี้ด้วย
เผยเชียนอยากไปนั่งเล่นที่ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูแล้วกลับไปนอนฝันหวานที่บ้าน เขาไม่ได้สนใจที่ที่คนเยอะเสียงดังวุ่นวายแบบนี้
แต่ระหว่างนั้นเผยเชียนก็แอบส่องด้านในร้านไปด้วย สถานการณ์ดูไม่สู้ดีเท่าไหร่ ถึงจะมีโปรโมชันเปิดร้าน แต่ก็ไม่มีลูกค้าเลยสักคน
นักร้องประจำพยายามร้องเพลงสุดพลังเพื่อสร้างบรรยากาศ แต่ก็ดูจะทำได้ไม่สำเร็จ
ไม่แปลกเลยว่าทำไมเหล่าพนักงานถึงออกมาเรียกลูกค้าอยู่หน้าร้าน
เผยเชียนรู้สึกสงสารบอสหลี่ขึ้นมา
ตั้งแต่รู้เรื่องแบรนด์ร้านอินเทอร์เน็ตที่ยอมให้บริษัทลงทุนฟู่หุยร่วมลงทุนด้วย เผยเชียนก็คิดว่าบอสหลี่น่าจะอยู่เบื้องหลังร้านรวงที่มาเปิดในละแวกนี้
เผยเชียนซาบซึ้งที่บอสหลี่ยอมทุกข์เพื่อประโยชน์ของคนอื่น แต่ถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป บอสหลี่น่าจะขาดทุนหนัก
ทำไมบอสหลี่ถึงได้ติดอกติดใจฉันนักนะ
…
พอถึงหน้าร้านอินเทอร์เน็ตโมหยู เผยเชียนกับหม่าหยางก็เปิดประตูเข้าไปด้านใน
เผยเชียนชะงักไปเมื่อสังเกตเห็นใครคุ้นๆ นั่งดื่มอยู่ที่มุมหนึ่ง
นั่นบอสหลี่หรือเปล่า
บังเอิญจัง!
ผมเพิ่งนึกถึงคุณไปตอนที่เดินผ่านหน้าบาร์คุณ
หลี่สือเห็นเผยเชียนแล้วก็ชะงักไปเหมือนกัน
เผยเชียนไม่ได้มาที่ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูสาขาหมิงหยุนวิลล่ามาพักใหญ่ หลี่สือแค่มาจิบไวน์นิดหน่อย ไม่ได้คิดว่าเผยเชียนจะมาร้านวันนี้
พอบังเอิญมาเจอกันแบบนี้ก็ดูกระอักกระอ่วนอยู่หน่อยๆ
แต่เผยเชียนดูจะไม่ได้รู้สึกอะไร ยังไงบอสหลี่ก็เป็นกัลยาณมิตรไม่กี่คนที่เขามี!
เผยเชียนนั่งลงตรงข้ามหลี่สือแล้วส่งยิ้มให้ “บอสหลี่ มาสอดแนมศัตรูถึงนี่เลยเหรอครับ”
เขาพูดเล่นๆ แต่ดูเหมือนหลี่สือจะเข้าใจผิดไป
หลี่สือคิดในใจ “บอสเผยรู้จริงๆ ด้วยว่าฉันอยู่เบื้องหลังร้านอินเทอร์เน็ตซิงเล่อและร้านอื่นๆ ในละแวกนี้…
“แต่ก็ไม่แปลก เพราะยังไงอีกฝ่ายก็คือบอสเผย…”
จากเรื่องที่เกิดขึ้นกับร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูสาขาหลัก หลี่สือก็เข้าใจเผยเชียนมากขึ้น จึงไม่กล้าประเมินอีกฝ่ายต่ำไปอีก
พอบอสเผยพูดออกมาตรงๆ แบบนี้ หลี่สือก็รู้สึกทำตัวไม่ถูก
เพราะหลี่สือเป็นคนลงทุนในร้านอินเทอร์เน็ตซิงเล่อและร้านอื่นๆ ในละแวกหมิงหยุนวิลล่า เห็นได้ชัดว่าเป้าหมายของเขาก็คือร้านอินเทอร์เน็ตโมหยู
หลี่สือมั่นใจว่าเผยเชียนยังไม่มีหลักฐานได้แต่สันนิษฐานเอา แต่ทั้งสองเป็นคนฉลาด จึงไม่มีเหตุผลอะไรให้ปฏิเสธและแกล้งโง่
หลี่สือยิ้มตอบ “ไม่ต้องสนใจผมหรอกครับบอสเผย ผมก็ทำธุรกิจตามปกติแหละ
“อีกอย่างผมไม่ได้คิดจะโจมตีร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูของคุณด้วย ผมแค่ชื่นชมวิสัยทัศน์ของคุณและอยากหาเงินให้ตัวเอง”
