วันพุธที่ 18 สิงหาคม
เดโม่เกมกลับใจคือฟากฝั่งเสร็จสมบูรณ์แล้ว
ตัวเดโม่คือ ‘ตัวทดลอง’ ‘ตัวสาธิต’ และ ‘ตัวทดสอบ’ ของเกม เรียกว่าเป็นตัวเกมเวอร์ชันแรกสุดก็ได้
สำหรับเกมแบบเกมกลับใจคือฟากฝั่ง ขอแค่ทำโมเดลตัวละคร การเคลื่อนไหว ระบบต่อสู้ และอื่นๆ เสร็จคร่าวๆ แล้วเพิ่มฉากไปนิดหน่อยก็ทำเกมเวอร์ชันแรกออกมาได้แล้ว
ปกติแล้วการปรับปรุงตัวเกมเวอร์ชันแรกจะทำไปพร้อมๆ กับการรังสรรค์ทรัพยากรงานภาพเพิ่มเติม ระหว่างทำฉากและมอนสเตอร์ใหม่เพิ่ม ก็จะปรับปรุงการเคลื่อนไหวของตัวละคร ระบบต่อสู้ และรายละเอียดอื่นๆ ไปด้วย ทำแบบนี้ กระบวนการพัฒนาตัวเกมจะรุดหน้าไปได้เร็วขึ้น
ห้องทำงานของบอสเผย
หลี่หย่าต๋าปรับแต่งตัวเกมในคอมพิวเตอร์ของบอสเผย พอมั่นใจว่าการตั้งค่าระบบต่างๆ ถูกต้องและแก้ไขทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย เธอก็พร้อมให้บอสเผยลองทดสอบตัวเกม
เผยเชียนยืนมองหลี่หย่าต๋าปรับตัวเกมอยู่ข้างๆ
การผลิตเกมแอคชันมีเกณฑ์ที่สูงมาก
ทำไมเกมแอคชันผลิตในประเทศถึงดูกากจนทนเล่นแทบไม่ได้ แต่เกม AAA ของต่างประเทศกลับทำให้ผู้เล่นรู้สึกเล่นได้เพลินๆ ไม่ติดขัด
คำตอบคือ รายละเอียด
ตัวอย่างเช่น ถ้าตัวละครถือมีดสั้น ดาบยาว ค้อนยักษ์ หรืออาวุธประเภทอื่นๆ ท่าทางและการเคลื่อนไหวจะแตกต่างกันออกไป ดังนั้นจึงต้องใส่ใจเรื่องการเคลื่อนไหวในแต่ละเฟรม
แน่นอนว่าสามารถใช้การจัดการการเคลื่อนไหวเข้ามาช่วยได้ แต่ก็ต้องปรับแต่งเพิ่มเติมด้วย
ถ้ามีเฟรมไหนหาย ติดขัด ช้าหรือเร็วเกินไป ผู้เล่นจะรู้สึกเล่นได้ไม่ลื่นไหล
นอกจากนั้นแล้ว การโจมตีศัตรูด้วยอาวุธที่ต่างกันจะทำให้ศัตรูตอบสนองต่างกันออกไป และต้องคำนึงถึงความเสียหายที่จะเกิดกับพื้นที่รอบๆ ด้วย
เช่น การโจมตีศัตรูด้วยมีดสั้นกับค้อนยักษ์จะได้ผลลัพธ์และการตอบสนองจากศัตรูที่แตกต่างกันออกไป
ถ้าใช้ค้อนยักษ์ทุบแล้วมอนสเตอร์ไม่ชะงัก ผู้เล่นจะรู้สึกว่าผลลัพธ์จากการโจมตีนั้น ‘แย่’ และ ‘ไม่สมจริง’
ดังนั้นการปรับแต่งให้ผลลัพธ์มีความเหมาะสมจึงเป็นงานด้านเทคนิคที่ต้องใช้ความพยายามสูง
แต่ปัญหาเหล่านี้ก็แก้ได้ด้วยเงิน
เกมกลับใจคือฟากฝั่งใช้เทมเพลตการเคลื่อนไหวที่ดีที่สุด งานภาพสามมิติก็เอาของที่ดีที่สุดบนเว็บไซต์ทรัพยากรมาปรับแต่งเพิ่มเติม ดังนั้นการเคลื่อนไหวในเกมจึงลื่นไหลและดีกว่าเกมผลิตในประเทศเกมอื่นๆ อย่างเห็นได้ชัด
พูดง่ายๆ คือ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับเงิน
การปรับแต่งท่าทางการเคลื่อนไหวต่างๆ เป็นงานด้านเทคนิค หลี่หย่าต๋าจึงไม่ได้เข้าไปยุ่งเรื่องนี้ แต่ถ้าเป็นเรื่องการปรับแต่งการตั้งค่าและการออกแบบระบบ เธอจะเป็นคนจัดการ
เช่น มอนสเตอร์จะเสียเลือดเท่าไหร่ถ้าผู้เล่นใช้อาวุธชนิดต่างๆ โจมตี ต้องโจมตีกี่ครั้งถึงจะฆ่ามอนสเตอร์ได้ การโจมตีแบบต่างๆ จะทำให้เกิดการตอบสนองแบบไหน การโจมตีแต่ละครั้งทำให้เสียเลือดเท่าไหร่ สร้างความเสียหายแค่ไหน
สิ่งเหล่านี้อยู่ในการออกแบบระบบ
ถึงเกม AAA รูปแบบคล้ายๆ กันจะมีการใช้ UI ต่างๆ มาแสดงค่าพลังชีวิต แต่สิ่งเหล่านี้ก็มีการออกแบบระบบที่จำเพาะเจาะจงอยู่เบื้องหลัง ข้อมูลต่างๆ จะถูกซ่อนเอาไว้ด้วยการออกแบบระบบ
หลี่หย่าต๋าตรวจการตั้งค่าและการออกแบบระบบต่างๆ รอบสุดท้าย จากนั้นก็ยืนขึ้นแล้วเตรียมจะให้บอสเผยลองเล่นดู
เผยเชียนขัดขึ้น “เดี๋ยว ปรับการตั้งค่าให้ค่าสถานะมอนสเตอร์สูงขึ้นอีก”
หลี่หย่าต๋าอึ้งไป “เพิ่มอีกเหรอคะ ตอนนี้ก็สูงมากแล้วนะคะ”
เผยเชียนพยักหน้า “เอาขึ้นอีก เพิ่มเป็นสองเท่า ไม่สิ สามเท่าไปเลย”
หลี่หย่าต๋า “?”
ก่อนหน้านี้บอสเผยบอกไว้ว่าเกมกลับใจคือฟากฝั่งจะเป็นเกมที่ยากมากๆ ทุกคนในทีมต้องพยายามคิดหาวิธีทำให้ผู้เล่นเล่นเกมไม่ผ่านอย่างเต็มที่
ภารกิจหลักของทีมคือทำให้ผู้เล่นไม่อยากเล่นต่อ
ลู่หมิงเหลียงทำตามคำสั่งของบอสเผยอย่างเคร่งครัด เปาซวี่เองก็คอยให้คำแนะนำดีๆ เพิ่มเติม
แต่บอสเผยกลับยังไม่พอใจงั้นเหรอ
เผยเชียนไม่ได้อธิบายอะไรมาก เขารู้ดีว่าถึงลู่หมิงเหลียงจะทำตามที่บอกทุกอย่าง แต่พวกเขาก็ยังขาดความคิดสร้างสรรค์
การเพิ่มพลังโจมตีมอนสเตอร์ในเกมคือสิ่งที่ถูกต้อง
หลี่หย่าต๋าขยับแว่นแล้วปรับพลังโจมตีมอนสเตอร์เพิ่มไปอีกสามเท่าตามที่เผยเชียนสั่ง
แบบนี้โอกาสผิดพลาดที่ต่ำอยู่แล้วก็ต่ำลงไปกว่าเดิมอีก
หลังจากปรับการตั้งค่าเสร็จ หลี่หย่าต๋าก็ยืนขึ้นแล้วยื่นจอยให้บอสเผย ก่อนจะหลบไปยืนอยู่ข้างๆเธออยากเห็นมากว่าบอสเผยจะเล่นเกมเป็นยังไง!
บอสเผยมั่นใจมากตอนที่สั่งให้ปรับพลังโจมตีของมอนสเตอร์เพิ่มสามเท่า
หรือบอสจะคิดว่าความยากแค่นี้ไม่ท้าทาย
ไม่แน่ บอสเผยอาจจะเล่นเกมเทพมากเหมือนเปาซวี่ ถึงได้อยากเล่นระดับยากๆ มากกว่า
หลี่หย่าต๋าดันแว่นตาให้เข้าที่แล้วตั้งใจดูเต็มที่
เผยเชียนหยิบจอยเกม นั่งลงบนเก้าอี้ แล้วเริ่มเล่นเกม
ฉากแรกคือหมู่บ้านเล็กๆ ที่เคยสงบสุขมาก่อน แต่หลายคนสูญเสียจิตวิญญาณไปแล้วกลายเป็นผีเร่ร่อน
เสื้อผ้าของคนเหล่านี้ขาดวิ่น ใบหน้าอึมครึม ในมือถืออาวุธสุดประหลาด มีทั้งปังตอ จอบ เคียว คันฉาย และอุปกรณ์ทำไร่อื่นๆ บ้างมือเปล่า บางส่วนถือหิน
มอนสเตอร์กระจายตัวอยู่ทั่วหมู่บ้าน พฤติกรรมของพวกมันสุดแปลก
พวกที่ถือขวานกำลังสับขวานลงบนตอไม้ แต่กลับไม่มีท่อนไม้สำหรับทำฟืนวางอยู่ พวกมันได้แต่เหวี่ยงขวานขึ้นลงไปมา
บางส่วนนั่งอยู่ตรงมุม หันหน้าเข้ากำแพง พูดพึมพำฟังไม่ได้ศัพท์
บ้างก็เดินเข้าหากำแพงบ้าน แม้จะสูญเสียสตินึกคิดไปแล้ว แต่พวกมันก็ยังเดินเข้าหาเส้นทางสู่ยมโลกตามสัญชาตญาณโดยไม่รู้ว่ามีกำแพงกั้นอยู่
บางตัวร่อนไปมาในหมู่บ้านอย่างไร้จุดหมาย พอเห็นคนที่ยังมีสติครบสมประกอบก็กรีดร้องแล้วพุ่งเข้าหาอย่างบ้าคลั่ง…
ตัวเอกเองก็เป็นหนึ่งในนั้น เขาสวมชุดขาดวิ่น ในมือถือสิ่งที่ไม่น่าใช้เป็นอาวุธอยู่
ในสวนหลังบ้านที่ตัวเอกปรากฏตัวมีอาวุธพื้นฐานอย่าง ปังตอ ขวาน ท่อนไม้ คันฉาย และอื่นๆ อยู่ ตลอดการเล่นเกม ผู้เล่นจะได้อาวุธต่างๆ เพิ่ม ทุกชิ้นสามารถใช้ได้ตามต้องการขอแค่ผู้เล่นมีค่าสถานะสูงพอ
เผยเชียนเลือกปังตอที่เหมาะสำหรับผู้เล่นใหม่ แล้ววิ่งเข้าหามอนสเตอร์ตัวแรกที่เจอ
มอนสเตอร์ตัวจ้อยที่ถือคันฉายอยู่สัมผัสได้ถึงเผยเชียนที่เคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ มันแทงคันฉายเข้าใส่ก่อนที่เผยเชียนจะทันได้ฟันปังตอ!
เผยเชียนจิ๊ปากเมื่อเห็นหลอดเลือดลดลงไปมากกว่าครึ่ง
เขารีบกดปุ่มหลบตอนที่มอนสเตอร์แทงคันฉายซ้ำ เผยเชียนโดนโจมตีเข้าไปจังๆ อีกครั้งจนเลือดหมดหลอด
“ฮ่าๆๆ…”
มอนสเตอร์หัวเราะชั่วร้ายก่อนจะหันเดินจากไป
เหลือทิ้งไว้แค่หน้าจอมืดสนิท
เผยเชียน “…”
หลี่หย่าต๋า “…”
ช่างเป็นสถานการณ์ชวนกระอักกระอ่วนใจจริงๆ
