คุรุการแพทย์

บทที่ 38 ไปจัดการเขากัน!

อันดับที่หนึ่ง ชายลึกลับ ยอดความนิยมอยู่ที่ 41,879

อันดับที่สอง เจียงเหมี่ยวอวี๋ ยอดความนิยมอยู่ที่ 36,890

อันดับที่สาม ฟางชิว ยอดความนิยมอยู่ที่ คือ 36,574

อันดับที่สี่ ชายผู้รักความยุติธรรม (อันธพาลประจำถิ่น) ยอดความนิยมอยู่ที่ 9,548

…

ความนิยมของเจียงเหมี่ยวอวี๋เพิ่มขึ้นจาก ‘ของขวัญพิธีเปิด’ ดอกไม้ดอกใหม่ของมหาวิทยาลัยมีเสน่ห์มากพอในการสร้างชื่อในพิธีเปิด ยอดความนิยมก่อนหน้านี้สูงพอที่จะรักษาตำแหน่งที่สองไว้ได้

แม้ฟางชิวจะยังคงอยู่ในอันดับสาม แต่ฐานแฟนคลับใหม่ก็ปรากฏตัวขึ้นมา ไม่เพียงแต่จะทำให้ช่องว่างระหว่างเจียงเหมี่ยวอวี๋ลดลงเท่านั้น แต่ยังตีตื้นตามหลังขึ้นมาติด ๆ อีกด้วย พอเปรียบเทียบกันแล้วก็พบว่าผลตอบรับในการร้องเพลงของฟางชิวนั้นยิ่งใหญ่แค่ไหน

ในทางกลับกัน ยอดความนิยมของหลี่ชิงสือกับเจียงเหมี่ยวอวี๋ดูเหมือนจะทิ้งห่างจากกันไปไกล อีกทั้งยังมีความนิยมห่างจากอันดับสามอยู่ไกลมากโข

หลี่ชิงสือ ยอดความนิยมอยู่ที่ 5,010…

หลี่ชิงสือดูข้อมูลเกี่ยวกับการร้องเพลงของฟางชิวในพิธีเปิดทางโทรศัพท์มือถือของเขา เมื่อดูจบเขาก็สูดอากาศเย็น ๆ เข้าปอด แล้วปิดโทรศัพท์ลง อย่างไรพรุ่งนี้เขาก็มีงานประจำปีของชมรมรับสมัครสมาชิกใหม่

เป็นเพราะว่าฟางชิวมันเก่งกาจเหรอ?

เมื่อถึงเวลานั้น ฉันจะบดขยี้นายลงเอง!

ก็แค่ร้องเพลงไม่ใช่เหรอ?

ฉันก็ทำได้เหมือนกัน!

ฟลูตมือ?

ฉันก็ทำได้!

ดูสิว่านายจะสามารถทำอะไรได้อีกไหม!

ถึงแม้ว่าหลี่ชิงสือจะยอมรับการแสดงของฟางชิวในพิธีเปิด แต่เขาก็ไม่ยอมรับว่าเขาแย่กว่าฟางชิว เขาแค่ยอมรับว่าเพลงของฟางชิวนั้นได้รับการคัดเลือกมาเป็นอย่างดี ถ้าเขาได้ร้องเพลงนี้ เขาอาจจะร้องดีกว่าฟางชิวด้วยซ้ำ!

ตอนนี้เขารู้สึกเสียใจที่ไม่ได้ฉวยโอกาสของฟางชิว ไม่เช่นนั้นเขาจะไม่ยอมให้ฟางชิวได้รับความสนใจครั้งใหญ่นี้ไปหรอก พลาดแล้วจริง ๆ

แต่ร้องคู่กันคราวนี้ความสัมพันธ์ของเขากับเจียงเหมี่ยวอวี๋ดีมากขึ้น และเขายังได้กำไรอีกด้วย

คงมีทั้งได้และมีทั้งเสีย หลังพิธีเปิดจบไปแล้วสองชั่วโมงครึ่ง ทุกคนก็จากไปกันอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ทุกคนต่างพูดเรื่องฟางชิวร้องเพลง ส่วนเจ้าตัวนั่งลงดูข้อความในโทรศัพท์ตัวเอง เป็นข้อความที่ถูกส่งมาจากเจียงเหมี่ยวอวี๋

[ยินดีด้วย นายร้องเพลงได้สุดยอดมาก]

ฟางชิวเงียบอยู่นาน ในที่สุดเขาก็ตอบกลับไปสั้น ๆ ว่า [ขอบคุณ] จากนั้นวางโทรศัพท์ลง และลุกขึ้นเดินออกไปพร้อมกับหนังสือในมือ ระหว่างทางไปโรงอาหาร ฟางชิวก็เห็นมามีคนชี้มาหา

“ดูนั่นสิ! ฟางชิวล่ะ!”

“เป็นผู้ชายที่หล่อมาก!”

…

ฟางชิวเพิ่งเข้าใจสถานการณ์ตรงหน้าหลังจากที่ใช้ความคิดไปชั่วครู่หนึ่ง

เขาไม่ได้คาดหวังว่าผลลัพธ์ของการร้องเพลงจะยิ่งใหญ่ขนาดนี้ เขาจึงตัดสินใจหยิบหน้ากากอันเดียวกับหน้ากากของชายลึกลับออกจากกระเป๋า

ตอนนี้เขาใส่หน้ากากแล้ว เขาไม่ต้องกังวลกับการถูกคนสงสัย

แต่การใส่หน้ากากในช่วงหน้าร้อนเป็นเรื่องที่ยากจริง ๆ

อีกทั้งยังเป็นทรมานตัวเองอีกต่างหาก…

พอถึงช่วงบ่าย ฟางชิวก็อ่านหนังสือต่อ ส่วนตอนกลางคืน เขาก็ฝึกเคลื่อนเหรียญทองแดง ชีวิตของฟางชิวนั้นผ่านไปอย่างเรียบง่ายมาก

เช้าวันรุ่งขึ้น หลังฟางชิวกลับมาจากการฝึกข้างนอก เขาก็ต้องรู้สึกประหลาดใจที่พบว่ารูมเมตสามคนในหอพักพากันตื่นเช้า

เพิ่งจะตีห้าเอง!

ทุกคนกำลังจะกลายเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการศึกษาแล้วหรือ?

“ทำไมถึงวันนี้ตื่นเช้ากัน” ฟางชิวถามด้วยความสงสัย

“ฉันนอนไม่หลับ วันนี้ชมรมทั้งมหาวิทยาลัยเปิดรับสมัครสมาชิกใหม่ พอฉันคิดว่าชมรมเต็มไปด้วยสาว ๆ ฉันก็อยากเข้าร่วมชมรมจนทนไม่ไหวแล้ว ฉันก็เลยต้องตื่นแต่เช้านี่ไง” โจวเสี่ยวเทียนกล่าวขณะที่ยังนั่งอยู่บนเตียง

“แล้วพวกนายล่ะ?” ฟางชิวมองไปที่ซุนฮ่าวกับจูเปิ่นเจิ้ง

“เหมือนกัน” ทั้งสองเอ่ยอย่างยากลำบากจนสังเกตเห็นได้ชัด เพราะพวกเขายังคิดอยู่ว่าจะมีชีวิตอยู่ต่ออย่างไรให้ถึงเก้าโมงเช้า

จากนั้น ทั้งสามคนก็คุยเรื่องน่าตื่นเต้นกันบนเตียง โดยพูดคุยกันว่าชมรมใดจะมีผู้หญิงมากกว่ากัน และชมรมใดจะมีผู้หญิงที่มีสวยกว่ากัน

ฟางชิวต้องเปลี่ยนหัวข้อสนทนาอย่างช่วยไม่ได้ เขาจึงชวนรูมเมตทั้งสามไปกินข้าวด้วยกันแทน

แปดโมงสามสิบนาที

ฟางชิวไม่สามารถอดทนต่อคำเชิญที่ไม่รู้จบจากรูมเมตทั้งสามคนในหอพักได้ ดังนั้นเขาจึงไล่พวกรูมเมตออกไปก่อนที่จะกลับมานั่งอ่านหนังสือต่อ

จูเปิ่นเจิ้ง ซุนฮ่าว และโจวเสี่ยวเทียนเดินไปที่สนามกีฬาของมหาวิทยาลัยอย่างมีความสุข พื้นที่ตรงนี้เป็นสถานที่ที่ชมรมทั้งหมดเปิดรับสมาชิกใหม่ แล้วฟางชิวก็จะไม่อาจแย่งซีนไปจากพวกเขา ถ้าฟางชิวไม่ได้ไปด้วย

ตอนนี้เจ้าห้าฟางชิวร้ายกาจเกินไปแล้ว ในข่าวบอกว่าสาวทุกคนถูกเจ้านี่ตกเข้าให้แล้ว นี่ถ้าเบอร์มือถือของฟางชิวถูกเปิดเผย โทรศัพท์คงจะดังไม่หยุด ข้อความสารภาพรักก็อาจถูกส่งมาทุกวันแน่ ๆ

ชมรมที่ต้องการรับสมาชิกใหม่ทั้งหมดเคยได้ยินชื่อฟางชิวมาก่อน ชมรมต่าง ๆ ย่อมต้องการแย่งตัวฟางชิวอย่างแน่นอน แต่คงไม่ใช่พวกเขาสามคน

ถ้าฟางชิวเข้าชมรมไหน ชมรมนั้นจะต้องมีสมาชิกผู้หญิงเยอะแน่ ๆ แล้วพวกเขาสามคนก็อาจจะสมัครเข้าชมรมนั้นไม่ทัน

เพราะงั้น ตอนนี้แหละดีที่สุดแล้ว

เมื่อมาถึงสนามกีฬา ทั้งสามก็อึ้งกับฝูงชนที่เดินกันเต็มพื้นที่ ยังไม่ถึงเก้าโมง สนามกีฬาของมหาวิทยาลัยก็คึกคักแล้ว แผงขายของทุกชนิด ป้ายโปสเตอร์ทุกประเภท ถูกวางเรียงรายเป็นแถว นี่ถ้าไม่รู้ว่าที่นี่เป็นสถานที่ที่เปิดรับสมาชิกใหม่ของชมรม บางคนอาคคิดว่าเป็นตลาดก็เป็นได้

แล้วทั้งสามก็พบว่าเหล่านักศึกษาให้ความสนใจเกี่ยวกับการเปิดรับสมาชิกใหม่ของชมรมหนึ่งเป็นพิเศษ!

เมื่อเห็นดังนั้น ทั้งสามในหอพักก็รีบวิ่งไปที่สนามกีฬา เพื่อไปเอาใบปลิวโฆษณาชมรมต่าง ๆ อย่างรวดเร็ว

หลังจากนั้นไม่นาน ทั้งสามก็มาถึงชมรมฝังเข็ม แล้วพวกเขาก็เห็นว่าเจียงเหมี่ยวอวี๋อยู่ที่นี่ อีกทั้งยังเป็นสมาชิกของชมรมด้วย

เจียงเหมี่ยวอวี๋เห็นทั้งสามก็เริ่มทักทายแล้วถามว่า “เพื่อนร่วมชั้นพวกนายล่ะ ฟางชิวอยู่ที่ไหน ทำไมฉันไม่เห็นเขาเลย”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ โจวเสี่ยวเทียนก็รีบพูดทันทีว่า “ฟางชิวตั้งใจเรียนหนังสือจนไม่รักชีวิตตัวเองแล้ว เขายังอ่านหนังสืออยู่เลย”

“อ่านหนังสืองั้นเหรอ?”

เจียงเหมี่ยวอวี๋ประหลาดใจ เพราะคาดไม่ถึงฟางชิวจะอ่านหนังสือในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์แรกของมหาวิทยาลัย

“เซอร์ไพรส์ที่ยิ่งกว่าเซอร์ไพรส์ ดูการแสดงแรกกับแสดงพิธีเปิดเมื่อวานเสร็จแล้ว เขาก็นั่งอ่านหนังสือทั้งวันเลย ร้ายกาจมากใช่ไหมล่ะ?” โจวเสี่ยวเทียนตอบคล้ายกับว่ากำลังอวดไอดอลของตัวเอง ส่วนจูเปิ่นเจิ้งกับซุนฮ่าวก็พยักหน้าเห็นด้วย

เจียงเหมี่ยวอวี๋ยิ้มแล้วเงียบไป

ฟางชิวตั้งใจดูการแสดงแรกในพิธีเปิด แค่นั้นเหรอ?

เป็นเพราะว่าเขาอยากจะเห็นว่าหลี่ชิงสือกับฉันร้องเพลงด้วยกันแล้วเป็นอย่างไรงั้นเหรอ?

หมายความว่าแบบนี้จริง ๆ ใช่ไหม?

ในตอนนั้นอารมณ์ของนายเป็นอย่างไรกันนะ?

เธอรู้สึกชัดเจนว่าตั้งแต่หลังวันที่ฝนตก เธอกับเขากลายเป็นคนแปลกหน้ากันโดยสิ้นเชิง แม้ว่าพวกเขาจะทักทายเมื่อเจอหน้ากัน แต่ก็เป็นแค่ตามมารยาทเท่านั้น

การเปลี่ยนแปลงนี้ทำให้เจียงเหมี่ยวอวี๋รู้สึกเศร้าจนอธิบายไม่ถูก

หลังจากบอกลาเจียงเหมี่ยวอวี๋แล้ว จูเปิ่นเจิ้ง ซุนฮ่าวและโจวเสี่ยวเทียนก็ยังคงกวาดสายตามองหาสาวสวยต่อไป เห็นได้ชัดว่าพวกเขาดึงดูดผู้หญิงให้มองไม่ได้เลย

แม้ว่าพวกเขาจะสามารถลงทะเบียนได้ตั้งแต่เก้าโมงเช้า แต่พวกเขาสามคนก็ตัดสินใจที่จะรอ เพราะจะได้รู้ว่าสาว ๆ สมัครที่ไหนเยอะที่สุด ว่ะฮ่าฮ่า! ทั้งสามคิด

ขณะที่ทั้งสามคนกำลังดูไปรอบ ๆ ป้ายก็ขึ้นแขวนตรงมุมสนามกีฬาแบบเงียบๆ ‘ขอแสดงความห่วงใยต่อโม่อี้ฉี เพื่อนร่วมชั้นที่ป่วยเป็นมะเร็งของพวกเรา’

หลังจากเห็นแล้ว นักศึกษาหลายคนก็ร่วมบริจาคเงิน ขณะเดียวกันก็รู้สึกอาวรณ์ต่ออาการป่วยของเพื่อนร่วมชั้นคนนี้ พวกเขารู้สึกว่าโลกนี้ไม่ยุติธรรม กำลังได้ใช้ชีวิตอย่างเบ่งบานแท้ ๆ แต่ก็ต้องมาสะดุดเพราะโรคภัย

ในเวลาเดียวกัน ใจกลางสนามกีฬา เหล่าชมรมก็เริ่มจัดวางอุปกรณ์ต่าง ๆ เช่นชมรมศิลปะการต่อสู้และชมรมศิลปะพื้นบ้านเตรียมแสดงความสามารถเพื่อดึงดูดสมาชิกใหม่

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่ชมรมทั้งหมดจะได้ขึ้นกล่าวสุนทรพจน์ พวกเขาก็ได้ให้ผู้ที่รับผิดชอบกิจกรรมบริจาคเพื่อการกุศลขึ้นกล่าวคนแรก และขอให้เธออธิบายเกี่ยวกับอาการป่วยโรคมะเร็งกระเพาะอาหารของโม่อี้ฉี รวมถึงสถานะครอบครัวของเธอเพื่อเรียกร้องให้ทุกคนยื่นมือช่วยเหลือเพื่อนร่วมชั้นคนนี้

นักศึกษาจึงพากันเข้าไปบริจาคกันเป็นจำนวนมาก จูเปิ่นเจิ้ง ซุนฮ่าว และโจวเสี่ยวเทียนก็บริจาคเงินคนละร้อยหยวน

…

ในหอพัก

ฟางชิวกำลังอ่านหนังสืออยู่

พอถึงสิบโมงเช้า จูเปิ่นเจิ้ง ซุนฮ่าว และโจวเสี่ยวเทียนก็กลับมาที่หอพักอย่างมีความสุข แต่ละคนมีกองใบปลิวอยู่ในมือ

“ลงทะเบียน?” ฟางชิววางหนังสือในมือลงแล้วเอ่ยถาม

“ก่อนอื่นเลย ต้องเอาใบปลิวกลับมาอ่านให้ดี แล้วค่อยไปสมัครทีหลัง เวลาลงทะเบียนหมดตอนสิบเอ็ดโมงครึ่ง ตอนนี้ยังทันอยู่”

โจวเสี่ยวเทียนพูดโดยไม่เงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับพลิกแผ่นพับในมือไปด้วย

ส่วนซุนฮ่าวก็เอนตัวไปทางฟางชิวแล้วเอ่ยถามขึ้นว่า “เจ้าห้า ทายซิว่าพวกเราเจอใคร?”

“ใคร” ฟางชิวถาม

“เจียงเหมี่ยวอวี๋น่ะสิ!” ซุนฮ่าวพูดพร้อมกับขยิบตาให้ฟางชิว “เธอยังถามถึงนายอยู่เลย เจ้าห้า ฉันสามารถบอกได้เลยว่าดอกไม้ของมหาวิทยาลัยเป็นห่วงเป็นใยนายมาก!”

เจียงเหมี่ยวอวี๋? ฟางชิวได้ยินแล้วก็ระบายยิ้ม แต่ก็ไม่ตอบอะไร

“ทายสิว่าพวกเรายังเจอใครอีก”

ซุนฮ่าวยังคงถามต่อไป

“ใคร?” ในครั้งนี้ฟางชิวชักจะอยากรู้จริง ๆ

แม้ว่าเขารู้จักคนเยอะ แต่ก็มีจำนวนคนไม่มากพอที่จะสามารถเดาปริศนาของซุนฮ่าวได้

“หลี่ชิงสือ!”

ซุนฮ่าวตอบอย่างไม่สบอารมณ์ “นายคงไม่เคยเห็นว่าหลี่ชิงสือหยิ่งแค่ไหน ตอนที่สมัครสมาชิกของชมรม ทุกคนดูดีใจที่มันมา คนน่าขยะแขยงอย่างนี้ยังสามารถดึงดูดผู้คนได้อีกหรือ นี่มันบ้าไปแล้ว!”

หลี่ชิงสือ?

ฟางชิววางหนังสือในมือลง ในดวงตาวาบประกายไฟของเขา ในเมื่อพิธีเปิดสิ้นสุดลงแล้ว ความคับแค้นใจของพวกเขาควรได้รับการแก้ไข!

“เขาแสดงความสามารถอะไรที่สนามกีฬา?”

“ร้องเพลงกับเป่าขลุ่ย ที่เหลือไม่รู้ แต่ยังไงก็ย้อนกลับไปก็คงไม่ทันแล้ว” ซุนฮ่าวดูหดหู่ลงทันที

“พวกนายดูไม่ได้เต็มใจกลับหอนะ กลับมาเพราะเบื่อใช่ไหม?” ฟางชิวถามยิ้ม ๆ

“ไร้สาระ! ถ้านายเจอศัตรูในหอพักของพวกเรา นายไม่อยากจัดการเขาเหรอ น่าเสียดายที่นายทำอะไรหลี่ชิงสือไม่ได้ คงต้องอัดเขาในที่ลับตาเท่านั้นแหละ!”

ฟางชิวลุกยืนขึ้นแล้วตบไหล่ซุนฮ่าวพร้อมพูดว่า “ไปที่สนามกีฬากันเถอะ”

“ไปสนามกีฬาทำไม?”

ซุนฮ่าวงุนงงเมื่อได้ยินประโยคนั้นเลยถามกลับไปว่า “นายหมายความว่าไง?”

จูเปิ่นเจิ้งกับโจวเสี่ยวเทียนมองไปที่ฟางชิวอย่างสงสัย แล้วดูเหมือนจะคาดเดาตำตอบได้แล้ว แววตาตื่นเต้นถึงปรากฏขึ้นในดวงตา

“ไปอัดเขากัน!” ฟางชิวตอบ

“อัดคน? อัดใคร? หลี่ชิงสือเรอะ! ฮ่า ๆๆ เจ้าห้า นายก็มีอารมณ์ขันเหมือนกันนะ ไปกันเถอะ!”

ซุนฮ่าวดีใจมากทันทีที่ได้เห็นปฏิกิริยาของฟางชิว เขาวิ่งออกไปว่องไวปานสายลมเพื่อเปิดทางให้ฟางชิวได้จัดการกับหลี่ชิงสือได้อย่างเต็มที่

คนที่มีความสามารถเหนือกว่าหลี่ชิงสือในแง่ของพรสวรรค์ มีเพียงแค่ฟางชิวเท่านั้น

ความสามารถของฟางชิวในปัจจุบันไม่ได้มีแค่เพียงการเป่าฟลูตมือกับร้องเพลง ใครจะรู้ว่าชายคนนี้ยังจะซ่อนพรสวรรค์อื่นไว้อีกไหม

แค่ทักษะการเป่าฟลูตกับการร้องเพลงก็สามารถบดขยี้หลี่ชิงสือได้แล้ว!

จูเปิ่นเจิ้งกับโจวเสี่ยวเทียนดีใจมากเมื่อได้ยินฟางชิว ในที่สุดเจ้าห้าก็จะลงมือแล้วหลังจากผ่านไปหลายวัน!

วันนี้ทุกคนในห้องพักห้าศูนย์หนึ่งที่ถูกรังแกจะต้องเอาคืน!

ทั้งสองจึงรีบออกไปที่ประตู

ทั้งสี่มาที่สนามกีฬาประหนึ่งเป็นเทพขาใหญ่

หลี่ชิงสือมองเห็นฟางชิวได้จากระยะไกล เขามองดูรอบ ๆ นึกในใจว่าฟางชิวไม่ควรเสร่อมา แต่ยังไงซะเมื่อเผชิญหน้ากันแล้ว ความอยากเอาชนะฟางชิวไม่ว่าจะจากการร้องเพลงหรือความสามารถอื่น ๆ ก็บังเกิดขึ้น!

ดูสิว่าใครจะเก่งที่สุด!

หลี่ชิงสือไม่กลัวฟางชิว เขามั่นใจในทักษะการร้องเพลงของเขา เพราะเขาได้เรียนรู้จากครูสอนร้องเพลงโดยตรง จึงไม่กลัวการแข่งขันความสามารถด้านอื่น ๆ เนื่องจากเขาเคยอยู่ในชั้นเรียนของเหล่าอัจฉริยะมาตั้งแต่เด็ก ๆ ทั้งยังมีใบรับรองอีกมากมาย

เขาตัดสินใจที่จะบังคับให้ฟางชิวแข่งด้วย!

เมื่อคิดได้ดังนั้น หลี่ชิงสือก็เดินไปที่กลางสนามกีฬาทันที เขาหยิบไมโครโฟนขึ้นมา กล่าวขึ้นว่า “สวัสดีทุกคน ฉันชื่อหลี่ชิงสือ เป็นประธานนักศึกษาการแพทย์แผนจีน และก็เป็นรองประธานของชมรมศิลปะพื้นบ้านด้วย”

“ฉันรู้ว่ามีอัจฉริยะไม่เปิดเผยตัวอยู่ในหมู่นักศึกษาอีกมาก แต่ฉันรู้สึกว่า การร้องเพลงของฟางชิวนั้นดีมาก โดยเฉพาะเพลงเมื่อวาน ‘เชิญดื่มสุรา’ เพลงนั้น”

“เมื่อครู่นี้ฉันเห็นฟางชิวพอดี เพื่อป้องกันความเขินอายในการขึ้นเวทีของฟางชิว ฉันหวังว่าพวกคุณจะช่วยขอร้องให้ฟางชิวร้องเพลงต่อจากฉัน”

ทันทีที่ประโยคเหล่านี้ดังออกมา ทุกคนก็ตกตะลึง!

“ฟางชิวมาแล้วเหรอ”

“อยู่ไหนล่ะ ว่าแต่ใครคือฟางชิวเหรอ?”

“เมื่อวานเขาร้องเพลงเชิญดื่มสุราได้ดีมาก จนฉันฟังไปตั้งหลายรอบ!”

“ฉันตั้งเป็นเสียงเรียกเข้าเรียบร้อยแล้ว!”