คุรุการแพทย์ – บทที่ 52 ไม่มีเงินแล้ว!

บทที่ 52 ไม่มีเงินแล้ว!

บทที่ 52 ไม่มีเงินแล้ว!

“หมอ!”

เพียงแค่คำเดียว

แม้ว่าพลังเสียงก่อนหน้านี้จะหายไป

สำหรับคนทั่วไปก็ยังเป็นเสียงที่ทรงพลังมากอยู่ดี

ร่างกายทั้งสองคนสั่นไหวอีกครั้งโดยไม่รู้ตัว

ไม่สิ ไม่ใช่แค่สั่น แต่เป็นเคลื่อนไหวเลยต่างหาก

ความปรารถนาของปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้คือการเป็นหมออย่างนั้นหรือ นี่มันน่าแปลกจริง ๆ

งั้นแปลว่าสำหรับชายลึกลับ ต่อให้แข็งแกร่งแค่ไหนก็ไร้ประโยชน์ เขาคงต้องการเป็นหมอที่ยอดเยี่ยม เพื่อที่จะสามารถช่วยชีวิตผู้คนได้มากขึ้นเท่านั้น

คำว่า ‘หมอ’ ทำให้หลี่จีหุบปากในทันที

เขาพูดไม่ออก

เพราะสิ่งที่ชายลึกลับพูดนั้นถูกต้องทุกอย่าง หมอมีหน้าที่ช่วยชีวิตผู้คน

ชายลึกลับมีความปรารถนาที่แสนจะธรรมดา ไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไรเลย

เฉินชงก็เงียบไปเช่นกัน

เขาพยายามที่จะแข็งแกร่งขึ้น

แต่หลังจากแข็งแกร่งเท่าชายลึกลับแล้ว เขาจะทำอะไรต่อไป?

แข็งแกร่งขึ้นแล้วอย่างนั้นหรือ?

หลังจากที่แข็งแกร่งขึ้นล่ะ?

เฉินชงนึกอะไรไม่ออกเลย

ชายหนุ่มมึนงงอยู่พักหนึ่ง ชักสงสัยว่าการไล่ล่าครั้งนี้มันถูกต้องแล้วหรือเปล่า?

“ท่านผู้อาวุโสช่างห่วงใยผู้คนจริง ๆ” หลี่จียิ้มอย่างขมขื่น

เขาเตรียมคำพูดมาหลายพันคำเพื่อชักชวนให้ชายลึกลับเข้าร่วมกองทัพ ตอนแรกมั่นใจมากว่าจะชักชวนสำเร็จ

ทว่าตอนนี้กลับพูดอะไรไม่ออกเลย

“ผมมีคำขอสุดท้าย ท่านผู้อาวุโส หลังจากนี้เราจะได้พบกันอีกไหม!” หลี่จีมองผ่านม่านน้ำด้วยดวงตาที่เลื่อมใส

ได้ยินคำขอของหลี่จีแล้ว เฉินชงก็มองไปยังกลางทะเลสาบ เขาเองก็อยากเห็นใบหน้าที่แท้จริงของชายลึกลับเช่นกัน

“ไม่!”

คำตอบนั้นทำให้คนทั้งสองคนพลันจิตตก

เวลานี้ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสี อีกไม่นานพระอาทิตย์ก็จะโผล่ขึ้นมา พอฟ้าสว่าง ชายลึกลับก็จะจากไปอย่างแน่นอน

เพราะฟางชิวเลือกที่จะปกปิดตัวตนที่แท้จริง เป็นไปไม่ได้เลยที่จะรู้ว่าใครคือชายลึกลับ

เฉินชงจึงทำได้แค่ถามออกไปว่า

“ผู้อาวุโส! ผมมีคำถามจะถามคุณ คุณช่วยเปิดเผยใบหน้าที่แท้จริงได้ไหม” เฉินชงตะโกนถามด้วยความเคารพ

ไม่มีคำตอบใดกลับมา

ผิวน้ำที่ใต้เท้าของชายลึกลับสั่นไหว เขากำลังจะไปจากที่นี่แล้ว!

แย่แล้ว!

ทั้งสองที่ยืนอยู่ริมฝั่งเริ่มตึงเครียด

หลี่จีตะโกนเสียงดังทันที “ผู้อาวุโส พวกเราสองคนนับถือคุณมาก ต่อให้รู้ตัวตนของคุณ พวกเราก็จะไม่เปิดเผยมันออกไปหรอก และจะไม่ส่งผลกระทบต่อการเรียนของคุณอย่างแน่นอน! คุณให้โอกาสพวกเราได้ไหมครับ?” เขาพูดเสร็จก็มองไปที่กลางทะเลสาบ

ชายลึกลับคนนั้นดูเหมือนจะครุ่นคิด ระลอกคลื่นบนผิวน้ำกลับมาสงบนิ่ง

“เมื่อกี้หาฉันเจอได้ยังไง” เสียงชายลึกลับดังผ่านทะเลสาบออกมา

หลี่จีชี้ไปที่อุปกรณ์มองภาพกลางคืนบนหัวของเขา “ผู้อาวุโส นี่คืออุปกรณ์ของทหาร เห็นการเคลื่อนไหวทุกสิ่งมีชีวิต!”

หลังจากที่พูดจบ เขาก็รีบพูดเพิ่มอีกประโยคว่า

“ถ้าคุณเข้าร่วมกองทัพ ผมจะมอบให้คุณทันที!”

“ฮึ!”

เสียงพ่นลมหายใจทำให้ร่างกายของหลี่จีสั่นสะท้านขึ้นในทันใด สีหน้าของครูฝึกพลันแปรเปลี่ยน

“เพื่อเป็นการตอบแทนที่ตอบคำถามของฉัน ฉันจะให้ลองสกัดการโจมตีของฉัน ลาก่อน!”

เสียงพูดดังมาจากทะเลสาบอีกครั้ง

“เรื่องจริงใช่ไหม?”

ได้ยินแล้วหลี่จีก็มีความสุขขึ้นในทันที

นี่ไม่ใช่ว่าเขาจะได้เรียนรู้เคล็ดลับหรอกหรือ?

ใครจะกลัวกัน ตอนนี้พร้อมที่จะสกัดการโจมตีแล้วต่างหาก

ครั้งหนึ่งหลี่จีเคยรับการโจมตีจากผู้อาวุโสที่เก่งศิลปะการต่อสู้ กระนั้นก็ฝีมือต่ำต้อยกว่าชายลึกลับ

เพื่อเคล็ดลับของศิลปะการต่อสู้แล้ว เขาย่อมสงบสติอารมณ์รับคำท้าได้ อย่างไรชายลึกลับมีพลังมากกว่าผู้อาวุโสศิลปะท่านนั้นเพียงน้อยนิด เขาอาจรับมือได้ก็ได้!

“ผมเชื่อคำพูดของผู้อาวุโสได้ไหม”

“ไร้สาระ!”

เสียงคำรามอย่างเย็นชาดังออกเข้ามาในหูของทั้งสองคน

หลี่จีตกตะลึงเมื่อพบว่าภาพในอุปกรณ์มองกลางคืนเปลี่ยนไป

ปรากฏว่าร่างสีแดงสดในม่านน้ำค่อย ๆ จางลง

ชายลึกลับหายไปแล้ว หายไปจนได้!

หลี่จีตกใจ จึงรีบปรับอุปกรณ์มองกลางคืนอย่างรวดเร็ว แต่คนตรงหน้าก็หายตัวไปแล้วจริง ๆ

เป็นไปได้อย่างไร!

เขาจ้องภาพทั้งหมดนี้ด้วยความตื่นตระหนก ไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง

ตราบใดที่เป็นสิ่งมีชีวิตและมีอุณหภูมิร่างกาย ถ้ามีอุณหภูมิร่างกาย ก็ต้องมีความร้อน และถ้ามีความร้อน ก็สามารถสร้างรังสีอินฟราเรดได้ ใช้กล้องส่องตอนกลางคืนมองย่อมมองเห็น

แต่ตอนนี้ชายลึกลับได้หายตัวไปแล้ว!

หรือชายลึกลับตายแล้ว?

มีแต่คนตายเท่านั้นที่ไม่มีอุณหภูมิร่างกาย

แต่มันจะเป็นไปได้อย่างไร!

เพราะมีม่านน้ำอยู่ตรงหน้าหรือ!

เป็นไปได้ไหมว่า… ชายลึกลับสามารถควบคุมอุณหภูมิในร่างกายของเขาเองได้?

หลี่จีกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

ความสามารถในการควบคุมอุณหภูมิร่างกายอย่างนั้นหรือ น่าตกใจจริง ๆ!

ความสามารถแบบนี้ไม่มีใครทำได้หรอก!

หลี่จีคิดว่าที่ฝึกฝนมาทั้งหมดนั้นน้อยไปเลยเมื่อเทียบกับชายลึกลับแล้ว

หลี่จีไม่เคยเห็นคนระดับปรมาจารย์มาก่อนเลย แค่เคยได้ยินมาก็เท่านั้น ไม่รู้เลยว่าจะน่ากลัวขนาดนี้ เขาสกัดการโจมตีไม่ได้เลย!

เฉินชงที่อยู่ข้าง ๆ ไม่รู้เรื่องนี้เลยระวังอยู่อย่างตั้งใจ

ดวงตาของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

นี่เป็นครั้งที่สองที่ได้ประมือกับชายลึกลับแล้ว เขายิ่งอยากเห็นพลังที่แท้จริงของคนคนนั้น!

ขณะนั้นเอง จู่ ๆ ผิวน้ำก็ปั่นป่วนรุนแรง

ทั้งสองเห็นร่างมนุษย์โผล่ออกมาจากม่านน้ำ

ไม่ใช่ชายลึกลับ แต่เป็นมวลน้ำรูปร่างคล้ายคน!

ร่างจำลองตั้งท่าพร้อมโจมตี

ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วปานสายฟ้า!

ก่อนที่หลี่จีกับเฉินชงจะตื่นจากความตกใจ ร่างจำลองก็มาอยู่ข้างหน้าแล้ว

ตูม!

ทั้งสองคนพยายามสกัดการโจมตี

ตูม!

แต่ในวินาทีต่อมา ร่างทั้งสองก็ลอยออกไปไกล…

กว่าทั้งสองคนจะได้สติ ท้องฟ้าก็สว่างแล้ว

จุดที่ชายลึกลับเคยอยู่นั้น ไร้ร่องรอยของมนุษย์ให้เห็น

ทุกอย่างเหมือนกับว่าแค่ฝันไป

แต่อาการบาดเจ็บที่หน้าอกแสดงให้เห็นว่าทุกอย่างเคยเกิดขึ้นจริง

ทั้งสองคนลูบหน้าอกตนเอง หันมามองหน้ากันอย่างมึนงง

ชายลึกลับสุ่มโจมตีแท้ ๆ แต่ทั้งสองคนกลับไม่สามารถสกัดกั้นได้เลย นั่นแปลว่าชายลึกลับจะต้องแข็งแกร่งขนาดไหนกัน?

ทั้งสองคนนึกถึงการโจมตีครั้งสุดท้ายอีกครั้ง

ยิ่งหมกมุ่นอยู่กับความทรงจำเท่าไร

พวกเขาก็ยิ่งตระหนักบางอย่างได้

ที่แท้…

เป็นไปได้ไหมว่าชายลึกลับไม่ได้กำลังโจมตีพวกเขา แต่กำลังสอนพวกเขาอยู่?

เป็นการสอนแบบปรมาจารย์นี่เอง!

พวกเขาถอนหายใจออกมาแล้วครุ่นคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นไปอีกพักใหญ่

…

ฟางชิวมาถึงอีกฟากหนึ่งของทะเลสาบ และพบกับสถานที่สำหรับฝึกในที่สุด

ตีห้าแล้ว เขาก็ตัดสินใจกลับหอพัก และในขณะที่เขากำลังเดินกลับไปที่หอพักนั้น ฟางชิวนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้

เขาไม่คาดคิดว่าตนเองจะพ่ายแพ้ให้กับเทคโนโลยี

รอยยิ้มขมขื่นผุดพรายขึ้นบนใบหน้าชายหนุ่ม

ใครจะคิดว่าหลี่จีจะใช้อุปกรณ์ทหารค้นหาตัวเขา แบบนี้เขาอาจถูกหลี่จีเปิดโปงในอนาคตแน่ ๆ

โชคดีที่ไม่เพียงแต่ลมหายใจเท่านั้น แต่เขายังควบคุมอุณหภูมิร่างกายได้อีกด้วย

ฟางชิวไม่ได้ทำอะไรมาก เขารวบรวมอากาศเย็นเข้าไปในร่างกายอย่างรวดเร็วเพื่อสร้างภาพลวงตาว่าตนไม่มีอุณหภูมิร่างกาย จากนั้นค่อยขับลมเย็นออกไปในภายหลัง

ต้องเป็นคนระดับปรมาจารย์เท่านั้นที่สามารถทำได้

“ฉันต้องซื้อเสื้อผ้าให้ชายลึกลับคนนั้นแล้วสิท่า” ฟางชิวกล่าวเบา ๆ

สีเสื้อผ้าของเขานั้นจำง่ายเกินไป ตอนนี้ชายหนุ่มไม่แน่ใจว่าหลี่จีกับเฉินชงจะเคยเห็นเสื้อผ้าของเขาหรือไม่

ฟางชิวใส่เสื้อผ้าชุดนี้ไม่ได้อีกต่อไปแล้ว

หลังจากกลับมาที่หอพักเพื่อปลุกเพื่อนร่วมห้องแล้ว ฟางชิวก็ไปล้างหน้าแปรงฟัน ก่อนที่จะก็ใช้โทรศัพท์ค้นหาเสื้อผ้าในจิ่งตงมอลล์

ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจสั่งชุดออกกำลังกายสี่ชุด รวงมถึงรองเท้าผ้าใบสีดำและหมวกแก๊ปสีดำ

สีดำสนิททั้งหมดจะพรางตัวได้ง่ายในเวลากลางคืน แม้จะทำให้ตาพร่ากว่าปกติในตอนกลางวันก็ตาม

ฟางชิวไม่คิดจะใส่ชุดแบบนี้ในสถานที่ที่มีผู้คนพลุกพล่านอยู่แล้ว

เขาคงใช้ตอนออกไปข้างนอกในฐานะชายลึกลับตอนออกกำลังกายตอนเช้าเท่านั้น

หลังจากซื้อเสื้อผ้าแล้ว ฟางชิวก็พบว่าเขาเหลือเงินเพียงสองร้อยหยวน

ไม่มีเงินแล้ว!

เห็นทีจะต้องหาวิธีทำเงินอีกแล้ว…

ความเศร้านี้คืออะไรกัน!

ฟางชิวเกาหัว ครุ่นคิดต่ออย่างหนัก

แสดงความสามารถหรือ ไม่ดีมั้ง

หรือควรมองหาผู้ป่วยโรคกระดูกรวย ๆ อีกสักราย?

ถึงจะหาเจอ แต่ใช่ว่าคนป่วยจะยอมให้รักษา

จนกว่าตารางเรียนจะเริ่มขึ้น ฟางชิวก็ยังตัดสินไม่ได้ว่าจะหาเงินได้อย่างไร เขาจึงไม่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อีก

ชายหนุ่มไม่รู้ว่าตัวเขาเองจะพัฒนาทักษะแพทย์ขึ้นหรือเปล่า

แปดโมงเช้าแล้ว

สัปดาห์ใหม่ของการเรียนได้เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง

วิชาพื้นฐานทฤษฎีแพทย์แผนจีน

เฉียวมู่เดินเข้าไปในห้องเรียนพร้อมกับกองกระดาษในมือ แทนที่จะเปิดจอโพรเจกเตอร์ เขากลับยิ้มแล้วบอกกับทุกคนว่า “ในคลาสวันนี้ พวกเรามาทดสอบกันเถอะ”

พูดจบเขาก็มอบกองกระดาษทดสอบให้กับตัวแทนนักศึกษาแจกมันให้กับทุกคน

“ไม่ใช่มั้งครับอาจารย์ เพิ่งจะเรียนก็ให้ทำแบบทดสอบแล้วเหรอ พวกเรายังเข้าใจไม่ถึงไหนเลย!” เพื่อนร่วมชั้นต่างพากันบ่นเมื่อรู้ว่าต้องทดสอบวันนี้

นักศึกษาที่ได้รับกระดาษทดสอบเห็นคำถามที่ยาวเป็นพรืดแล้วก็ปวดหัวไปตาม ๆ กัน

ทำไม่ได้แน่นอน!

“ฉันแค่อยากรู้ระดับความรู้ที่แท้จริงของพวกเธอ ฉันจะได้จัดแผนการสอนครั้งต่อไปให้เป็นไปตามระดับของพวกเธอไง”

เฉียวมู่เอ่ยยิ้ม ๆ “เอาล่ะ วางหนังสือไว้ที่มุมโต๊ะ ห้ามโกง ห้ามแอบบอกกันล่ะ”

“โธ่ จารย์… ถ้าจะลอกก็ต้องลอกจากคนที่ทำได้สิครับ ที่นี่มีที่ไหน?”

ซุนฮ่าวบ่น

ในชั่วพริบตา เขารู้สึกว่าทุกคนกำลังมองเขาด้วยสายตาที่บอกว่า ‘แย่’

จากนั้นสายตาเหล่านี้ก็หันไปหาฟางชิวที่อยู่ข้าง ๆ เขาแทน

ซุนฮ่าวตกตะลึงทันที

ใจสลายเลยอะ ไม่น่าพูดเลย!

คนเดียวในชั้นเรียนที่เข้าใจคำถามแบบทดสอบเหล่านี้คือฟางชิว พูดไปงี้ไม่ใช่ช่วยให้อาจารย์สนใจฟางชิวหรอกเหรอ?

“นักศึกษาคนนี้พูดถูก ฟางชิวมานั่งตรงนี้ ทำแบบทดสอบซะ” เฉียวมู่ชี้ไปที่นั่งทางด้านซ้ายของตน

“ครับ” ฟางชิวพยักหน้า รับกระดาษทดสอบและปากกาไป ก่อนที่จะย้ายที่นั่ง

ซุนฮ่าวมองไปที่ฟางชิวด้วยสีหน้าสิ้นหวัง “อย่าทิ้งฉันนะเพื่อน”

คนอื่น ๆ ในห้องเรียนต่างพากันหัวเราะอย่างมีความสุข

หลังจากที่ทุกคนได้รับกระดาษครบแล้ว เฉียวมู่ก็ดูนาฬิกาของเขาแล้วพูดว่า “มีเวลาหนึ่งชั่วโมง มาเริ่มได้”

ทันใดนั้นทั้งคลาสเรียนก็เงียบลง

ทุกคนเริ่มอ่านคำถามอย่างระมัดระวัง

แต่ไม่นานทั้งห้องเรียนก็เต็มไปด้วยเสียงพลิกกระดาษ

ทำไม่ได้สักข้อเลยเว้ย!

เอกสารขาดหมดแล้ว แต่ยังไม่พบคำถามสักสองสามข้อที่สามารถตอบได้เลย

แล้วทั่วทั้งห้องเรียนก็ปรากฏภาพหนึ่งขึ้น

เป็นภาพฟางชิวที่นั่งอยู่คนเดียว นั่งตัวตรงเหมือนกับที่เขาบอกคนไข้ในแผนกกระดูกและข้อไม่มีผิด ชายหนุ่มนั่งแค่ที่หนึ่งในสามของบนเก้าอี้ มือขีดเขียนคำตอบอย่างต่อเนื่อง

นักศึกษาจำนวนยี่สิบเก้าคนเกาหัว ถูใบหูอย่างงงงวย ไม่สามารถเขียนคำตอบออกมาได้เลย

ทางเดินแคบตรงกลางดูเหมือนจะแยกโลกทั้งสองออกจากกัน

เฉียวมู่มองไปที่ฟางชิวที่ยังคงเขียนคำตอบแล้วพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

หลายนาทีผ่านไป

บรรยากาศในห้องเรียนดูเคร่งขรึมขึ้นเรื่อย ๆ

คำถามในกระดาษเป็นคำถามที่คนส่วนใหญ่ไม่รู้

ไม่ใช่ว่าได้เรียนรู้และลืมไปแล้ว แต่พวกเขาไม่เข้าใจจริง ๆ เลยทำได้แค่เดาเท่านั้น

ทว่าก็ไม่มีความมั่นใจเลย

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ขณะที่ทุกคนกำลังคิดหนัก ฟางชิวก็หยุดเขียน

เฉียวมู่นั่งบนเก้าอี้ มองไปที่ฟางชิวด้วยความประหลาดใจ

บอกได้เลยว่าคำถามของการทดสอบครั้งนี้ยากที่จะเขียนคำตอบให้เสร็จสมบูรณ์ภายในหนึ่งชั่วโมง

ไม่ต้องพูดถึงครึ่งชั่วโมงเลย

เฉียวมู่คิดอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดก็พูดขึ้นมาว่า

“เขียนเสร็จแล้วก็ส่งได้เลย”

ประโยคนี้ทำให้ทุกคนที่กำลังคิดหนักอยู่ครู่หนึ่งตกตะลึง ทั้งหมดก็มองไปที่ฟางชิวโดยไม่รู้ตัว

เป็นไปไม่ได้หรอก!!

คำถามตั้งมากมาย แต่เขียนคำตอบเสร็จในครึ่งชั่วโมงเนี่ยนะ?

หรือว่าฟางชิวจะทำไม่ได้เหมือนกัน?

ทันใดนั้น ฟางชิวก็ยืนขึ้น และแล้วทุกคนก็เห็นว่าเอกสารแบบทดสอบของเขาเต็มไปด้วยคำตอบยาวเป็นพรืด

อะไรนะ!

ทำได้จริง ๆ หรือ!

ทุกคนมองไปที่ฟางชิวราวกับว่ากำลังชื่นชมในปาฏิหาริย์

ฟางชิวจะเก่งเกินไปแล้ว!