บทที่ 54 โศกนาฏกรรมของอาจารย์พละ
บทที่ 54 โศกนาฏกรรมของอาจารย์พละ
แต่ในสายตาของทุกคน ฟางชิวดูไม่สนใจอันตรายที่กำลังจะเกิดขึ้นแม้แต่น้อย
ชายหนุ่มก้มมองลงไปที่เชือกผูกรองเท้า คล้ายกับว่าเชือกผูกรองเท้าหลวม
พอฟางชิวย่อตัวผูกเชือกรองเท้า วัตถุสีขาวก็พุ่งผ่านหน้าไปอย่างเฉียดฉิว
หลบทันได้ไงอะ!
ทุกคนพร้อมใจถอนหายใจโล่งอก เกือบจะโดนหัวแล้วไหมล่ะ
ทันใดนั้นเอง
ตูม!
“อ๊าก!” เสียงกรีดร้องดังตามออกมาในทันที
ทุกคนมองไปที่จุดเสียงร้องดังขึ้น แล้วก็เห็นว่าอาจารย์พละกำลังก้มหน้าลง มือยกเอาปิดใบหน้าครึ่งหนึ่งเอาไว้ สีหน้าดูเจ็บปวดมาก
“ใครทำ!” อาจารย์พละลุกขึ้นยืนด้วยความโกรธแล้วมองไปรอบ ๆ
เขาเห็นว่าสาเหตุมาจากลูกบอลที่กลิ้งอยู่บนพื้น
อาจารย์พละก็มองไปที่นักศึกษาที่มีสีหน้างุนงงในสนามฟุตบอลที่อยู่ไม่ไกล และตวาดอย่างโกรธเคืองว่า “เกาเฟย! ฉันรู้ว่านายเป็นคนทำ มาหาฉันเดี๋ยวนี้!”
เกาเฟยวิ่งเข้ามาด้วยความเจ็บปวดในใจ
ชายหนุ่มมั่นใจในลูกเตะของตนเล็งไปที่ใบหน้าของฟางชิวแน่ ๆ
ปรากฏว่าฟางชิวบังเอิญย่อตัวและก้มศีรษะตอนลูกบอลกำลังพุ่งไปพอดี
หลบได้ไงวะ!
นี่ไม่นับว่าเขาแพ้หรอกนะ!
แต่ทำไมลูกบอลเข้าโค้งแล้วโดนอาจารย์พลศึกษาเต็ม ๆ ก็ไม่รู้
เขายังไม่คิดไม่ถึงเลยว่าวิถีลูกบอลจะโค้งได้อย่างไร
หรือทักษะลูกเตะของเขาจะดีขึ้น?
“ผมขอโทษครับอาจารย์ ผมไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ ผมขอโทษ! ผมขอโทษ!” เกาเฟยวิ่งไปหาอาจารย์พละแล้วขอโทษอย่างรวดเร็ว
ใจของเกาเฟยรู้สึกขมขื่น เขาทำร้ายตัวเองด้วยเท้าข้างนี้จริง ๆ
ฟางชิวผูกเชือกรองเท้าเสร็จก็ยืนขึ้น ใช้สายตามองไปที่เกาเฟยที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าอาจารย์
รอยยิ้มเยาะเย้ยผุดขึ้นที่มุมปากของฟางชิว
จริง ๆ แล้วทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุมของเขาทั้งหมด
ลูกดอกที่เล็กและเร็วแค่ไหนเขาก็หลบได้ ไม่ต้องพูดถึงลูกบอลที่ใหญ่ขนาดนี้หรอก!
ลูกบอลที่เข้าโค้งนั้น แน่นอนว่าเขาเพิ่มพลังปราณเข้าไป
จะว่าไปก็รู้สึกสงสารอาจารย์เหมือนกันแฮะ
ฟางชิวขอโทษอาจารย์ในใจอย่างเงียบ ๆ
“บ้าเอ๊ย! ฉันจะให้อาจารย์หม่าฝึกเธอให้หนัก ๆ เลย ไหนว่าไม่มีเวลาฝึกกรีฑาไปด้วยเรียนไง การฝึกของเธอง่ายเกินไปหน่อยมั้ง เธอถึงได้ว่างขนาดนี้!”
อาจารย์พละคิดว่าเกาเฟยไม่ได้ตั้งใจ
ถ้าตั้งใจก็ไม่รู้ว่าจะแม่นขนาดไหน
เขาเคยสร้างความขุ่นเคืองให้กับเกาเฟยเหรอ ก็ไม่นะ หรือเขาสร้างความขุ่นเคืองกับโค้ชกรีฑาอย่างอาจารย์หม่า ก็ไม่อีก!
“ครับ! ครับ! อาจารย์พูดถูก ขอบคุณครับอาจารย์!”
เกาเฟยรีบวิ่งหนีไปพร้อมกับลูกบอลในอ้อมแขน
การแข่งบาสเกตบอลยังคงดำเนินต่อไป
อาจารย์พละไม่กล้ายืนข้างสนามอีกต่อไป เขารีบไปที่มุมที่ปลอดภัย เฝ้าดูนักศึกษาห้องสามแข่งกันอย่างเงียบ ๆ
ทว่ายิ่งมองก็ยิ่งแปลกใจ
การส่งลูกของฟางชิวแม่นยำเกินไป
ทั้งเวลา ทั้งมุมและแรง
แม่นยำมาก!
นักกีฬาแข่งบาสของมหาวิทยาลัยยังทำเหมือนเดิมไม่ได้เลย!
เขาเริ่มสงสัยเกี่ยวกับนักศึกษาที่ส่งลูกอย่างเดียวในสนามคนนี้
ยิ่งดูยิ่งรู้สึกว่าเด็กคนนี้แอบซ่อนความสามารถเอาไว้
คงไม่ได้แค่แข็งแกร่งเพียงอย่างเดียวแน่นอน
เขาต้องจับตาดูเด็กคนนี้ให้ดีเสียแล้ว
ดวงตาของอาจารย์พละเริ่มวาบประกายขึ้นเรื่อย ๆ เวลามองไปทางสนามบาส
ฟางชิวยังคงรับลูก จ่ายลูก สนุกกับการแข่งต่อไป
นี่ไม่ใช่การขโมยความสนใจจากเพื่อนร่วมชั้น แต่เป็นการช่วยให้เพื่อนร่วมชั้นแต่ละคนได้ทำคะแนนและทำให้พวกเขามีความสุขต่างหาก
ตัดไปที่สนามฟุตบอล
เกาเฟยและผองเพื่อนจับตาดูฟางชิวระหว่างที่กำลังเล่นฟุตบอล
ชายหนุ่มยังไม่ยอมแพ้
ที่ผ่านมาขโมยไก่สำเร็จแท้ ๆ แต่เสียข้าวสารไปอีกกำมือ*[1] วันนี้ต้องขโมยไก่ให้ได้!
ดังนั้นเขาเลยต้องคอยมองหาโอกาสต่อไป
ในที่สุดเกาเฟยก็เห็นว่าฟางชิววิ่งไปเก็บลูกบาสอีกครั้ง
ดวงตาของเกาเฟยเป็นประกายขึ้นทันที
โอกาสมาแล้ว!
โดยไม่ต้องคิด เกาเฟยเตะลูกบอลออกไปทันที
ฟุตบอลหมุนตัดอากาศไปอย่างรวดเร็ว พุ่งเข้าหาฟางชิวเป็นครั้งที่สอง
คราวนี้ฟางชิวหันหลังกลับมาพอดี!
“อ๊ะ! ระวัง!”
ผู้คนในสนามบาสเกตบอลต่างพากันโห่ร้องทันทีที่เห็นเหตุการณ์
เกาเฟยที่สนามฟุตบอลแสร้งทำเป็นตะโกนว่า “ระวัง!”
หลี่ชิงสือมองดูลูกบอลที่พุ่งออกไปด้วยความตื่นเต้น ความคาดหวังฉายชัดในดวงตา เขารอเวลาที่ฟางชิวจะถูกโจมตีมานานแล้ว
เมื่อกี้โชคของเกาเฟยไม่ดี ลูกบอลไปโดนหน้าอาจารย์ซะได้
คราวนี้หลี่ชิงสือไม่เชื่อว่าฟางชิวจะหลบได้อีก
เขามองไปที่วิถีลูกบอลที่ตีแนวโค้งอย่างแม่นยำไปยังจุดหมาย
รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนหน้าของเกาเฟย
คราวนี้ลูกบอลต้องโดนหัวฟางชิวแน่ ๆ
และในตอนที่ลูกบอลกำลังจะโดนหัวของฟางชิว
ทุกคนก็คิดว่าโศกนาฏกรรมกำลังจะเกิดขึ้น
แต่ฟางชิวกลับสะดุดกะทันหันขึ้นมาซะงั้น
ชายหนุ่มเจ้าของเป้าทรุดตัวลงไปข้างหน้าแล้วรักษาสมดุลให้มั่นคงด้วยการก้าวไปข้างหน้าสองก้าว
ลูกบอลเลยลอยเหนือหัวของเขาไปพอดิบพอดี
เห็นแล้วเกาเฟยก็รู้สึกอยากจะบ้าตาย
อะไรมันจะบังเอิญขนาดนี้!
ฟางชิวโชคดีเกินไปแล้ว!
หลี่ชิงสือก็เอะใจขึ้นมา ฟางชิวจะโชคดีพอที่จะหลบลูกบอลได้ถึงสองครั้งติดต่อกันได้ยังไง?
ส่วนคนอื่นถอนหายใจอย่างไม่รู้ตัว เข้าใจกันว่าฟางชิวแค่โชคดีมาก
หลังจากที่ลูกบอลลอยผ่านหัวของฟางชิวไป มันก็กระแทกกับห่วงบาสเกตบอลอย่างแรง
ลูกบอลก็เปลี่ยนทิศทางในทันใด
บังเอิ๊ญบังเอิญกระแทกเข้าหน้าของอาจารย์พละที่กำลังนั่งอยู่บนม้านั่งหินอ่อนอีกครั้ง อาจารย์ผู้โชคร้ายก็ดันกำลังก้มศีรษะลงครุ่นคิดบางอย่างอยู่พอดี จึงไม่ทันเห็นว่ามีลูกบอลพุ่งเข้ามา
เปรี้ยง
ลูกบอลอัดกระแทกหน้าอาจารย์พละเสียงดังลั่น…
นักศึกษาทุกคนพากันเงียบ
ทุกคนพูดไม่ออกกับสิ่งที่เห็น
นี่… บังเอิญเหรอ?
สองรอบติดต่อกันเนี่ยนะ
ลูกบอลลอยมาสองรอบก็โดนทั้งสองรอบเลยอ่ะนะ
ครั้งแรกโดนซีกขวา ครั้งที่สองโดนซีกซ้าย
วันนี้อาจารย์จะน่าสงสารไปไหนเนี่ย!
เกาเฟยที่อยู่ในสนามฟุตบอลตะลึง
หลังจากที่เห็นว่าลูกบอลโดนหน้าอาจารย์พละ ใบหน้าของเกาเฟยก็เปลี่ยนเป็นสีซีดทันที
แย่แล้ว!
เขาทำให้ตัวเองซวยมากขึ้นกว่าเดิม!
“เกาเฟย!!!”
เสียงโกรธดังก้องไปทั่วสนามกีฬา
เกาเฟยตัวสั่น ปฏิเสธไปอย่างรวดเร็วว่า “อาจารย์ ไม่ใช่ผมนะ!”
“ยังกล้าเถียงอีก เห็นอยู่ว่าเป็นเธอ! ฉันได้ยินเธอตะโกน! มานี่เดี๋ยวนี้!”
อาจารย์พละตะโกนอย่างโกรธจัด
ฟางชิวมองไปที่เกาเฟยที่กำลังวิ่งด้วยความตื่นตระหนก รอยยิ้มหยันที่มุมปากยกสูงขึ้นกว่าเดิม
ชายหนุ่มเห็นว่าก่อนหน้านี้หลี่ชิงสือยืนอยู่ข้างเกาเฟย เข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น
หาเรื่องเขาสองครั้งติดต่อกัน
หลี่ชิงสือนี่งี่เง่าจริง ๆ!
นี่เป็นเพียงบทเรียนเล็ก ๆ น้อย ๆ หากยังไม่ยอมหยุดอีก วิธีสั่งสอนมันจะไม่ใช่แค่นี้แน่!
แต่ก็รู้สึกสงสารอาจารย์พละจริง ๆ แฮะ
ฟางชิวขอโทษอาจารย์พละอีกครั้งในใจ
“อาจารย์ครับ ผมขอโทษ ผมขอโทษ ครั้งนี้ไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ ผมไม่ได้ตั้งใจนะครับ”
เกาเฟยวิ่งไปโค้งคำนับขอโทษทันที
การแสดงออกจริงใจกว่าครั้งที่แล้วมาก
“แค่พูดไม่ได้ตั้งใจเรื่องก็จบแล้ว? ฉันได้ยินเมื่อกี้ว่าเธอปฏิเสธความผิดทั้งหมด กล้าพูดทั้งที่เป็นคนเตะเองแท้ ๆ อาจารย์ของเธอไม่ได้สอนให้รู้จักซื่อสัตย์เหรอ?”
อาจารย์พละโกรธมาก
โดนบอลอัดหน้าสองครั้งติดก็ไม่ได้อะไรเท่าไหร่หรอก
เขาเป็นอาจารย์ ตำหนินักศึกษาได้
ที่ทำให้หงุดหงิดจริง ๆ ก็คือ เกาเฟยกล้าโกหกหน้าเขา!
เขาไม่ได้ตาบอด เด็กคนนี้เป็นคนเตะ เห็นอยู่ชัด ๆ!
ถ้าระดับกีฬาไม่ดีก็ซ้อมได้ แต่ถ้าผู้เล่นคุณภาพไม่ดีก็จบ!
“ผมแค่รีบปฏิเสธไปหน่อย” เกาเฟยพูดด้วยเสียงต่ำ
“ฉันจะคิดอีกทีตอนที่ฉันไปเรียกโค้ชกรีฑาของเธอมาก็แล้วกัน แล้วฉันจะดูว่าเขาสอนเธอยังไง!”
อาจารย์พละโบกมือบอกเกาเฟยให้ออกไปให้พ้นทาง นักศึกษาห้องสามเลยสามารถเล่นแบบไม่มีอาจารย์คอยคุมแล้ว
หลังจากจัดแจงเสร็จแล้ว อาจารย์ก็ตรงไปที่อาคารสถาบันการกีฬา
เกาเฟยเดินกลับไปที่สนามฟุตบอลด้วยความตื่นตระหนก
หลี่ชิงสือก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วเพื่อปลอบโยนเพื่อน
เกาเฟยโบกมือ บอกว่าไม่เป็นไร
ยังไงเกาเฟยก็เป็นนักวิ่งหนึ่งร้อยเมตรในทีมกรีฑา แม้ว่าอาจารย์หม่า โค้ชของเขาจะมาที่นี่ เขาอาจจะโดนโค้ชตำหนิสองสามประโยค คงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร
สิ่งเดียวที่เขากังวลตอนนี้คือการถูกอาจารย์พละเกลียด
เพราะในอนาคตช่องทางความฝันอาจจะแคบลงได้
เกาเฟยเกลียดฟางชิวมาทันที
‘บอกสิว่านายจะย่อตัวอะไรหนักหนา ถ้านายไม่หลบ ฉันจะเตะไปโดนอาจารย์ได้ยังไง และฉันโดนอาจารย์เกลียดได้ยังไง!’
คิดแล้วเขาก็ยิ่งโกรธฟางชิวที่ยังคงเล่นในสนามบาสเกตบอลต่อไปหน้าตาเฉย
วันนี้เขาติดกับไอ้เด็กนี้ถึงสองครั้ง
หน้าตานี้จะกู้คืนมาได้อย่างไร!
เกาเฟยไม่ได้สังเกตว่าเรื่องที่เกิดขึ้นผิดปกติ เขาแค่คิดว่าฟางชิวโชคดีเท่านั้น
แม้ว่าฟางชิวจะหลบได้สองครั้งติดต่อกัน
แต่ก็ไม่เชื่อหรอกว่าจะรอดในครั้งที่สามได้!
ถ้าครั้งที่สามไม่โดน ก็ยังมีครั้งที่สี่และห้า!
วันนี้เกาเฟยฮึกเหิมมากกว่าเดิม!
ชายหนุ่มจะไม่มองหาโอกาสอีกแล้วเขาจะเตะบอลก็ต่อเมื่อตอนเห็นฟางชิวอยู่เพียงลำพังเท่านั้น
คราวนี้อาจารย์ไม่อยู่ ไม่มีทางที่จะอัดบอลโดนอาจารย์แน่ ๆ
ถ้าโดนคนอื่นก็ค่อยขอโทษก็แล้วกัน
……
ฟางชิวยังคงเล่นบาสเกตบอลต่อไป
หลังจากเล่นไปห้านาที ฟางชิวก็ออกจากสนามชั่วคราวและให้คนอื่นแทนที่ตำแหน่งเขา
ทันทีที่ฟางชิวออกจากสนาม คนที่ช่วยส่งลูกคนใหม่ก็ทำได้ไม่ดีเท่าฟางชิวอย่างเห็นได้ชัด
หากไม่มีการส่งลูก ความเร็วในการทำคะแนนของทีมก็ลดลง ทั้งทีมเริ่มหนักใจไปตาม ๆ กัน
เกาเฟยที่อยู่ในสนามฟุตบอลเห็นว่าฟางชิวยืนพักผ่อนอยู่ข้างสนามก็รู้ทันทีว่าโอกาสมาถึงแล้ว
ยืนอยู่คนเดียว ตอนนี้ไม่ใช่ว่าดีที่สุดเหรอ?
พระเจ้าส่งโอกาสให้ขนาดนี้ เขาต้องขอโทษแล้วถ้าฉวยโอกาสนี้เอาไว้ไม่ได้!
เกาเฟยขยิบตาให้หลี่ชิงสือที่กำลังเลี้ยงบอล หลี่ชิงสือเลยเข้าใจทันที
หลี่ชิงสือเตะบอลตรงไปให้เกาเฟย
เกาเฟยรับลูกบอลมา ยิ้มให้เพื่อนสนิทแล้วส่งเสียงหัวเราะอย่างร้ายกาจออกมา
หลังจากวางลูกบอลบนพื้น เกาเฟยก็ถอยหลังไปสองสามก้าว คำนวณระยะทางที่บอลจะถึงฟางชิวและคำนวณว่าต้องใช้แรงเท่าไรอย่างรวดเร็ว
คิดได้แล้วชายหนุ่มก็เตะลูกบอลทันที
ฟางชิวเอี้ยวหน้ากลับมาพอดี
ดวงตาของเขามองไปที่เกาเฟยอย่างเย็นชา
เกาเฟยรู้สึกประหลาดใจที่ฟางชิวหันหน้ามาอย่างกะทันหัน หรือเขาถูกจับจริง ๆ
แต่ลูกธนูพาดคันศรแล้ว มีแต่ต้องยิงออกไปเท่านั้น!
เขาเฟยไม่มีเวลาแม้แต่จะหยุดคิด
เสียง ‘ปึง’ ดังออกมา
ลูกบอลถูกเตะออกไปอย่างแรง พุ่งทะยานไปที่ตำแหน่งของฟางชิวตรง ๆ
ฟางชิวมองดูลูกบอลอย่างเย็นชา รอยยิ้มเยาะเย้ยที่มุมปากเลือนหายไป เหลือเพียงความเย็นยะเยือกในดวงตาของเขาเท่านั้น
ครั้งที่สาม!
สามครั้งแล้ว คิดว่าเขาเป็นแค่ลูกพลับอ่อนหรืออย่างไร!
คิดว่าจะบีบเขาได้ง่าย ๆ สินะ?
คิดจะเตะบอลใส่ก็เตะ?
ลูกบอลลอยตรงมา ฟางชิวเบี่ยงไปทางขวาอย่างใจเย็น
ลูกบอลลอยหวือผ่านเขาไป ตกลงกับพื้นแล้วกลิ้งออกไปไม่ไกล
ไม่โดนเป้าหมาย!
เกาเฟยก็แสร้งทำเป็นโบกมือให้ฟางชิว “เพื่อนร่วมชั้น ฉันขอโทษนะ แต่ช่วยเตะบอลกลับให้หน่อย ขอบคุณ!”
“ได้!”
ฟางชิวเดินไปเก็บลูกบอล มองไปที่เกาเฟยด้วยสายตาเย็นเยียบ
“เพื่อนร่วมชั้น ช่วยส่งบอลมาหน่อย” เกาเฟยตะโกนอีกครั้ง
ในเวลานี้ สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่ฟางชิว
ทุกคนเพิ่งเห็นคนที่เตะบอลเกือบจะโดนฟางชิวสามรอบแล้ว
ไม่ว่าจะเกาเฟยตั้งใจหรือไม่ก็ตาม
พวกเขาสงสัยว่าฟางชิวจะทำอะไรต่อไป
[1] ขโมยไก่สำเร็จ ยังเสียข้าวสารไปอีกกำมือ หมายถึง ฉวยโอกาสไม่สำเร็จแล้วยังขาดทุนอีก
