คุรุการแพทย์ – บทที่ 64 ตกตะลึงขั้นสุด!

บทที่ 64 ตกตะลึงขั้นสุด!

บทที่ 64 ตกตะลึงขั้นสุด!

ฟางชิวแก้เหรียญทองแดงที่แขวนอยู่โดยไม่พูดอะไร จากนั้นก็ลุกจากเตียงไปหยิบอีกเหรียญหนึ่งออกมาจากลิ้นชัก ประกบเหรียญทั้งสองเข้าด้วยกันแล้วมัดให้แน่น ก่อนจะนำไปแขวนไว้อีกครั้ง

หลังจากทำทุกอย่างเสร็จแล้ว เขาก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วมานั่งไขว่ห้างอยู่บนเตียง เมื่อเหรียญทองแดงสองเหรียญที่แขวนอยู่นิ่งสนิท ดวงตาที่หรี่ลงก็เบิกกว้างขึ้นทันที

ดวงตาของเขาสว่างวาบ

ไปทางซ้าย!

สายตาของเขาจับจ้องไปที่เหรียญทองแดง พลังจิตของฟางชิวเริ่มเคลื่อนไหวราวกับสายลม

เหรียญทองแดงทั้งสองเหรียญเกิดการสั่น แต่เป็นการสั่นที่เล็กน้อยจนน่าประหลาดใจ

หากเป็นเหรียญทองแดงแค่เหรียญเดียว เหรียญคงจะสั่นมากกว่านี้ แต่เหรียญทองแดงทั้งสองเหรียญที่อยู่เบื้องหน้าฟางชิวนั้น ราวกับว่าเป็นหนอนขี้เกียจที่ขี้กลัวไม่มีผิด สั่นได้อยู่ครู่เดียวก็หยุดสั่นแล้ว

ยาก

นี่มันยากมาก!

ฟางชิวแอบถอนหายใจทิ้งเบา ๆ

แม้ว่าเหรียญจะดูเหมือนเล็ก แต่เขาก็รู้สึกได้ชัดเจนว่าการเพิ่มนี้จะทำให้น้ำหนักเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า

การเพิ่มน้ำหนักเป็นสองเท่านั้น ความยากก็เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าเช่นกัน หรืออาจจะเป็นสามเท่า สี่เท่า หรือแม้แต่ห้าเท่าก็ได้

ไม่ต้องพูดถึงเหรียญทองแดง เขาคิดว่าแค่เพิ่มเส้นผมลงไปเส้นเดียวก็อาจจะทำให้ความยากลำบากพุ่งสูงขึ้นแล้ว

แน่นอนว่า เขาไม่หวั่นเกรงต่อความยากลำบากเล็กน้อยเช่นนี้

ยาก หมายความว่าเป็นไปได้

ฟางชิวยังคงพยายามต่อไปโดยที่ไม่มีการหยุดพักและไม่มีความลังเลอยู่เลย

ไปทางซ้าย!

ไปทางขวา!

ไปทางซ้าย!

…

ผ่านไปเนิ่นนาน

ด้วยความพยายามอย่างต่อเนื่องของฟางชิว เหรียญทองแดงที่ห้อยอยู่ทั้งสองเหรียญก็เริ่มขยับในที่สุด

แม้ว่ามันจะยังไม่ขยับมากเท่ากับเหรียญทองแดงแค่หนึ่งเหรียญ แต่มันก็ขยับแรงกว่าตอนแรกมาก

“ต้องอย่างนี้สิ” ฟางชิวยิ้มและพยักหน้าอย่างพอใจ

พรึ่บ!

ทันใดนั้น ไฟในห้องก็กะพริบและดับลง

ฟางชิวถอนหายใจออกออกมาเล็กน้อยแล้วล้มตัวนอน

ในความพยายามครั้งนี้ ชายหนุ่มพบว่านอกจากจะขยับเหรียญทองแดงสองเหรียญได้แล้ว เขายังเหนื่อยง่ายกว่าเดิมอีกด้วย

เมื่อครู่ฟางชิวรู้สึกราวกับว่าเส้นเอ็นในหัวของเขามันตึง ๆ และยังเหนื่อยล้าไปทั้งกายและใจ

“คิดถูกที่ฝึกวิธีใหม่ ฉันจะทำอีกวันหลังก็แล้วกัน…” ตอนที่ฟางชิวนอนอยู่บนเตียง เขาก็คลี่ยิ้มออกมา ก่อนที่จะปิดตาแล้วผล็อยหลับไป

อีกด้านหนึ่ง

ห้องประชุมในอาคารเรียน

ในช่วงเวลาห้าทุ่ม คณบดีของมหาวิทยาลัยทั้งหลายก็ได้มารวมตัวกัน แม้กระทั่งผู้อำนวยการโรงพยาบาลในเครือที่หนึ่งและโรงพยาบาลในเครือที่สอง ต่างคนต่างก็มารวมตัวกันในห้องประชุมแห่งนี้

“ห้าทุ่มแล้ว ทำไมยังมีประชุมอีก”

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”

“มีเรื่องอะไรกันเหรอ มีเหตุด่วนเกิดขึ้นหรือไง?”

“ไม่เคยได้ยินว่ามีนะ!”

“ฉันเคยบอกว่า การประชุมนี้ให้จัดขึ้นเดือนละครั้งไม่ใช่เหรอ แล้วก็เพิ่งจะประชุมไปเมื่อสัปดาห์ที่แล้วเอง ถ้านี่เป็นการประชุมของคณบดี แล้วจะมีรองคณบดีไปทำไม”

ในห้องประชุมเกิดเสียงกระซิบเป็นระยะ ๆ แล้วพวกเขาก็ลอบมองจางซินหมิงที่นั่งถัดจากฉีไคเหวินด้วย

ปกติแล้วรองคณบดีจะไม่ได้เข้าร่วมการประชุมนี้

ถ้ามีรองอธิการบดีมาร่วมด้วยก็ควรมาทั้งหมดสิ ทำไมต้องให้มาแค่คนเดียว

“นี่เป็นเวลานอนแล้ว พวกเราเรียนแพทย์แผนจีนมานี่ ถ้าไม่ได้นอนเวลานี้มันจะไม่ดีต่อร่างกายจำไม่ได้กันหรือไง! หยินกับหยางจะไม่สมดุลกัน!”

“สรุปแล้วเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่?”

ในห้องประชุม

คณบดีของมหาวิทยาลัยคนอื่น ๆ กำลังถกเถียงเรื่องนี้กันอย่างเมามัน

มีเพียงฉีไคเหวิน คณบดีมหาวิทยาลัยแพทย์แผนจีน กับจางซินหมิง รองคณบดีที่นั่งอยู่ในห้องประชุมอย่างสงบนิ่ง

ทันใดนั้น รองอธิการบดีเฉินอินเซิงก็เดินเข้ามาในห้องประชุม

เป็นเหตุให้ภายในห้องประชุมเงียบลงทันที

ทุกคนมองไปที่เฉินอินเซิงด้วยความสงสัย

หลังจากที่เฉินอินเซิงนั่งลงแล้ว เขาก็กวาดตามองทุกคนที่อยู่รอบโต๊ะประชุมและกล่าวว่า “ท่านคณบดีไปอบรมสัมมนา ผมเลยมาเป็นประธานในการประชุมวันนี้”

“ลำบากทุกคนแล้วสำหรับการประชุมในครั้งนี้ นี่ก็ดึกมากแล้วแต่ยังเรียกให้พวกคุณมาที่นี่ ทุกคนคงจะสงสัยแล้วว่าทำไมถึงเรียกพวกคุณมาประชุมตอนดึก ๆ”

เมื่อได้ยินอย่างนั้นทุกคนก็พากันพยักหน้าทันที

พวกเขาอยากรู้มากจริง ๆ

เฉินอินเซิงมองดูทุกคนแล้วยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “อันที่จริง ในวันนี้ที่เรียกทุกคนมา มีเพียงหัวข้อเดียวที่อยากให้ทราบ นั่นคือการฝึกงาน”

ฝึกงาน?

ฝึกงานอะไร?

ประโยคนี้ทำให้ทุกคนตกตะลึงในทันที

พวกเขาทั้งหมดรู้สึกมึนงง ไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่เฉินอินเซิงกำลังพูดออกมาแม้แต่น้อย

“ต่อไปผมจะให้ ฉีไคเหวิน คณบดีมหาวิทยาลัยการแพทย์แผนจีนแนะนำรายละเอียดให้แก่พวกคุณ” พูดจบเฉินอินเซิงก็หันไปมองฉีไคเหวินที่นั่งอยู่ทางซ้ายก่อนหน้านี้แล้ว

ท่ามกลางความสงสัยของทุกคน ฉีไคเหวินก็ยืนขึ้นและกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“คือเรื่องมันเป็นอย่างนี้ ทุกคนรู้ดีว่านักศึกษาได้แค่นั่งเรียนในห้องเพื่อเรียนรู้การแพทย์แผนจีนทุกประเภท มีโอกาสน้อยมากที่จะได้ลงมือปฏิบัติจริง ซึ่งทำให้นักศึกษามีความรู้มีความรู้ไม่ครบถ้วน พวกเขาไม่สามารถนำความรู้ที่มีไปใช้ได้เชี่ยวชาญ ในห้าปีนี้ ต่อให้ผลการเรียนจะดีแค่ไหนก็ยังตรวจโรคไม่ได้อยู่ดี หลังเรียนจบแล้วก็ทำได้แค่ฝึกงานไปเรื่อย ๆ เพื่อค่อย ๆ สะสมประสบการณ์จริง!”

“ห้าปีสำหรับปริญญาตรี บวกอีกหกปีสำหรับปริญญาโทและปริญญาเอก รวมทั้งหมดก็เป็นสิบเอ็ดปีแล้ว แต่ก็ยังไม่สามารถตรวจโรคให้คนไข้ได้ พวกคุณไม่คิดว่ามันน่าตลกเหรอที่เป็นแบบนั้น?”

เมื่อคณบดีท่านอื่นได้ยินแบบนั้นแล้ว พวกเขาก็พยักหน้าเห็นด้วย

จากนั้น พวกเขาก็วิพากษ์วิจารณ์ความสามารถทางการแพทย์และการปฏิบัติจริงของนักศึกษาในปัจจุบัน

เรียนมาตั้งหลายปี แต่ก็ยังแย่กว่าพวกเขามาก!

“และในวันนี้ มีนักศึกษาคนหนึ่งได้ให้คำแนะนำแก่พวกเรา โดยขอให้มหาวิทยาลัยของเรายอมให้นักศึกษาฝึกงาน”

ฉีไคเหวินรีบอธิบายต่อ “อย่าเพิ่งรีบปฏิเสธ นักศึกษาจะฝึกงานยังไงน่ะหรือ”

“หนึ่งเลย มหาวิทยาลัยของเรามีอาจารย์ที่เกษียณอายุแล้วเป็นจำนวนมาก การทิ้งทักษะทางการแพทย์ของอาจารย์เฒ่าเหล่านี้ไว้ตามลำพังคงเป็นการสิ้นเปลืองไปอย่างเปล่าประโยชน์ และอาจารย์ที่เกษียณอายุแล้วทุกคนล้วนเป็นแพทย์แผนจีนที่สอนแพทย์แผนจีนทั้งนั้น พวกเขาทุกคนยังมีใจที่จะรักษาและช่วยชีวิตคนไข้”

“ถึงแม้ว่าพวกเขาอาจไม่มีไฟแล้วก็ตาม แต่ฉันคิดว่ามีอาจารย์ที่เกษียณอายุแล้วหลายท่านก็ยังคงเต็มใจที่จะถ่ายทอดประสบการณ์ทางการแพทย์ของพวกเขาให้กับนักศึกษาที่พวกเขาชื่นชอบ”

“แน่นอน อาจารย์ที่สนใจก็สามารถใช้โอกาสนี้ฝึกฝนเกลาฝีมือตนเองได้เช่นกัน”

“และเมื่อได้ฝึกงานแล้ว แรงจูงใจในตนเองของนักศึกษาก็จะถูกกระตุ้นโดยอัตโนมัติ นักศึกษาย่อมมีความปรารถนาที่จะเปรียบเทียบตนเองกับคนอื่นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ในตัวอาจารย์ของพวกเราเองก็เช่นกัน เพราะท้ายที่สุดแล้วก็ไม่มีใครอยากให้ลูกศิษย์ที่พวกเขาสอนด้อยกว่าลูกศิษย์อาจารย์ท่านอื่นแน่นอน”

“ทุกคนลองคิดดูดี ๆ นะ”

“พอเริ่มเปิดให้ฝึกงานแล้ว นักศึกษาก็จะได้กำลังใจจากพวกเรา รูปแบบการเรียนในมหาวิทยาลัยจะเปลี่ยนไปทันที”

“ในตอนนั้น มันจะเป็นสถานการณ์ที่ดีอย่างแน่นอน การเรียนการสอนจะเข้าสู่ความรุ่งโรจน์และเฟื่องฟู!”

“แล้วพวกคุณก็ไม่ต้องกังวลว่าพรสวรรค์ด้านการแพทย์แผนจีนของนักศึกษาจะลดลงอีกต่อไป!”

…

ฉีไคเหวินกล่าวถึงประโยชน์ของการฝึกงานทั้งหมด และหลังจากนั้นเขาก็มองทุกคนด้วยรอยยิ้ม

“ถูกต้อง” จางซินหมิงลุกขึ้นยืนสนับสนุนแล้วพูดอย่างรวดเร็วว่า “เมื่อนักศึกษาตั้งใจเรียนอย่างหนัก ศักยภาพโดยรวมของมหาวิทยาลัยจะเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วแน่ ๆ ไม่ว่าจะเป็นอัตราการสำเร็จการศึกษาหรือคุณภาพของนักศึกษาก็ตาม มหาวิทยาลัยของเราก็จะแซงหน้ามหาวิทยาลัยการแพทย์ที่อื่น ๆ ไปอย่างแน่นอน!”

ได้ยินอย่างนี้แล้ว

นัยน์ตาของคณบดีทุกท่านก็เป็นประกายขึ้นทันที

พวกเขาเป็นคณบดี ทำไมพวกเขาจะไม่เข้าใจความหมายที่ฉีไคเหวินกับจางซินหมิงต้องการจะสื่อ

ถ้านักศึกษาตั้งใจเรียนอย่างเต็มที่ อัตราการสำเร็จการศึกษาของมหาวิทยาลัยก็จะดีขึ้นและคุณภาพของนักศึกษาก็จะดีขึ้นด้วย หมายความว่าผลงานของพวกเขาก็จะได้รับการชื่นชม แล้วการเลื่อนตำแหน่งก็จะเกิดขึ้นในไม่ช้า

คิดดูแล้ว มันไม่ได้เลวร้ายเลย

การฝึกงานนี้ไม่ใช่แค่สามารถปรับปรุงประสิทธิภาพหน้าที่การงานของเหล่าเจ้าหน้าที่ในมหาวิทยาลัยได้อย่างมีประสิทธิภาพเท่านั้น แต่ยังช่วยกระตุ้นการเรียนรู้ของนักศึกษาด้วย สำหรับนักศึกษาแล้วนับว่าเป็นตัวช่วยที่ดี!

มุมมองทุกคนที่มีต่อฉีไคเหวินกับจางซินหมิงก็เปลี่ยนไป

ความคิดที่ยอดเยี่ยมดังกล่าวทำให้พวกเขาคิดได้

ตราบใดที่ได้รับการเลื่อนตำแหน่ง มันก็ถือว่าเป็นความสำเร็จในก้าวแรกอย่างแน่นอน!

“ใช้ได้นี่น่าเหล่าฉี คุณคิดวิธีดี ๆ แบบนี้ออกมาได้ยังไง ฉันเคยคิดจะปลุกความกระตือรือร้นของนักศึกษาเหมือนกัน ฉันคิดเรื่องนี้มาตั้งหลายเดือนก็ยังคิดไม่ออกเลย พอคณบดีฉีได้คิดวิธีแก้ปัญหานี้ออกมาได้แบบนี้ ฉันก็ไม่กังวลอีกต่อไปแล้ว” มีคณบดีท่านหนึ่งกล่าวออกมา

ในเวลานี้ คณบดีท่านนั้นก็เห็นด้วยกับการฝึกงานอย่างรวดเร็ว และก็คิดต่อไปว่าควรจะการดำเนินการฝึกงานให้ไวที่สุดอย่างไรดี

เมื่อรู้พร้อมกันอย่างนี้ ทีนี้ก็เหลือแค่รอดูว่ามหาวิทยาลัยไหนจะทำได้ดีและทำได้เร็วกว่ากัน!

คนอื่น ๆ ก็พากันพยักหน้าตาม พวกเขาเห็นด้วยกับเรื่องนี้

นี่เป็นข้อเสนอที่ไม่สามารถปฏิเสธได้

ข้อเสนอนี้ไม่ขัดขวางพวกเขาและยังช่วยพวกเขาสามารถประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน แถมยังดีต่อมหาวิทยาลัยอีกด้วย ทำไมจะไม่เห็นด้วยล่ะ!

เมื่อได้ยินอย่างนั้น ฉีไคเหวินก็คลี่ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ฉันไม่ได้คิดเรื่องนี้ขึ้นมาเอง”

“แล้วใครเป็นคนคิดเรื่องนี้ออกมาล่ะ?” ทุกคนรู้สึกประหลาดใจ

บางคนถึงกับมองไปที่จางซินหมิง เพราะนึกว่าเขาเป็นคนต้นคิดเรื่องการฝึกงานออกมา

“เป็นนักศึกษา” ฉีไคเหวินตอบ

นักศึกษา?!

ทุกคนตกตะลึง

ความคิดที่ยอดเยี่ยมนี้ นักศึกษาเป็นคนคิดขึ้นมา?

เป็นไปไม่ได้ ถ้าเป็นเรื่องจริงก็น่าอายแล้ว

เหล่าคณบดีคิดวิธีนี้ไม่ออก แต่นักศึกษาธรรมดาคนหนึ่งกลับคิดออก แล้วจะไม่ให้พวกเขารู้สึกขายหน้าได้อย่างไร

“นักศึกษา? เป็นหลี่ชิงสือเหรอ ใช่ประธานนักศึกษาของพวกคุณรึเปล่า?” คณบดีท่านหนึ่งถามด้วยความสงสัย

เขารู้แค่ว่ามีนักศึกษาที่มีชื่อเสียงในมหาวิทยาลัยแพทย์แผนจีนเจียงจิง คณบดีท่านอื่นก็เดาแบบนั้นเหมือนกัน

คนที่คิดไอเดียอันยอดเยี่ยมนี้ได้น่าจะเป็นนักศึกษาที่ค่อนข้างมีความสามารถ

และต้องเป็นคนที่เรียนมาสองสามปีแล้ว ไม่อย่างนั้นจะเสนอความคิดที่เฉียบคมแบบนี้ได้อย่างไร

น่าจะเป็นหลี่ชิงสือ เพราะเขาอยู่ปีสามแล้ว

ฉีไคเหวินส่ายหัวแล้วปฏิเสธว่า “ไม่ใช่หลี่ชิงสือ”

“ถ้างั้นก็เป็นนักศึกษาชั้นปีที่สาม ปีที่สี่ หรือนักศึกษาปริญญาโทใช่ไหม?”

ตอนนี้ทุกคนอยากรู้จริง ๆ ว่าใครเป็นคนต้นคิดของเรื่อง

ไม่ใช่หลี่ชิงสือและไม่ใช่นักศึกษาปีสาม ปีสี่ แม้แต่นักศึกษาระดับปริญญาโทก็ไม่ใช่ แล้วจะเป็นใครได้?

ฉีไคเหวินส่ายหัวอีกครั้ง หัวเราะออกมาพร้อมกับเฉลยว่า “เป็นนักศึกษาใหม่ที่ชื่อฟางชิวของมหาวิทยาลัยของผมเอง”

นักศึกษาใหม่?

ปีหนึ่ง?

ห้องประชุมพลันเงียบกริบลงในทันใด

ดวงตาของทุกคนเบิกกว้าง มองไปที่ฉีไคเหวินด้วยความไม่เชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน

นักศึกษาใหม่จะคิดวิธีดี ๆ อย่างนี้ได้อย่างไรกัน?

ผู้คนที่อยู่ในห้องประชุมนั้นล้วนแต่เป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูงของมหาวิทยาลัยต่าง ๆ

แม้จะอยู่ในตำแหน่งระดับสูง แต่พวกเขาก็คิดวิธีดี ๆ ไม่ออก ทว่าเด็กหนุ่มที่เพิ่งเข้ามหาวิทยาลัยกลับคิดวิธีนี้ออกมาได้

อึ้ง! อึ้งหนักมาก!

อับอายขายขี้หน้าจริง ๆ!

ขณะนั้นเอง

“คุณกำลังพูดถึงใครนะ?”

จู่ ๆ ก็มีเสียงหนึ่งถามขึ้นมาอย่างตกใจ “ฟางชิวเหรอ?”

ทุกคนจึงเบนความสนใจไปที่ซูมู่ตง ผู้อำนวยการโรงพยาบาลในเครือแห่งแรก

“ใช่ เป็นฟางชิว” ฉีไคเหวินพยักหน้ายืนยันในคำตอบ

“จริง ๆ แล้วเป็นเขางั้นเหรอ…” ได้ยินอย่างนั้น ซูมู่ตงก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

เมื่อเห็นดังนั้น สายตาของทุกคนก็หักเหความสนใจมาที่ร่างของฉีไคเหวินทันที และแล้วทุกคนก็รู้สึกงงงวยมากกว่าเก่า

เป็นไปได้ไหมว่าผู้ชายที่เป็นนักศึกษาใหม่จะมีส่วนเกี่ยวข้องกับซูมู่ตง ผู้อำนวยการของโรงพยาบาล

ทุกคนต่างสงสัยไปในทางเดียวกัน

ซูมู่ตงเปิดปากอธิบายด้วยรอยยิ้มบิดเบี้ยวเล็กน้อย “ฉันได้คัดเลือกนักศึกษาที่ชื่อฟางชิวมาเป็นผู้ช่วยแพทย์ในแผนกกระดูกและข้อของโรงพยาบาลเป็นกรณีพิเศษ”

อะไรนะ?

ทุกคนที่นั่งอยู่ในห้องประชุมตกตะลึง รวมถึงฉีไคเหวินกับจางซินหมิงด้วย

พวกเขาตกตะลึงมากกว่าตอนที่รู้ว่านักศึกษาใหม่เป็นคนเสนอไอเดียการฝึกงานซะอีก