บทที่ 111 ปรมาจารย์ปรากฏตัว
บทที่ 111 ปรมาจารย์ปรากฏตัว
เฉินชงนั่นเองที่ปรากฏตัวออกมา
“หมอนั่นชื่อเฉินชง มาฝึกซ้อมที่นี่ทุกวัน”
หลี่จีแนะนำเฉินชงให้ลั่วชูรู้จัก
เฉินชงเริ่มออกกำลังกาย
“เขาใช่ปรมาจารย์หรือเปล่า?”
ลั่วชูมองดูครู่หนึ่งก่อนจะขบริมฝีปาก และกล่าวอย่างเบื่อหน่าย “ไม่ใช่แน่นอน ถึงจะร่างกายบึกบึน ชอบออกมาฝึกร่างกายกลางดึก แต่มองยังไงก็ไม่ใช่ปรมาจารย์ เห็นอะไรในตัวเขาไหมล่ะ?”
“ไม่เห็น” หลี่จีส่ายศีรษะพลางกล่าวต่อ “ชายลึกลับเพิ่งปรากฏให้เห็นสองสามครั้งเอง จะให้มองออกได้ยังไง?”
ทั้งสองพูดคุยกันระหว่างรอ ทว่าหลังจากเฝ้ารอคอยมากว่าหนึ่งชั่วโมง ชายลึกลับก็ยังไม่ปรากฏ
“ฉันแน่ใจว่าคนที่นายพูดถึงไม่ใช่ปรมาจารย์แน่นอน”
ลั่วชูกล่าว
“ทำไมล่ะ?”
หลี่จีตกตะลึง
“เฮ้อ!”
ลั่วชูขมวดคิ้ว เขากล่าวอย่างเคร่งขรึม “ปรมาจารย์ในโลกนี้ล้วนได้รับการฝึกฝน แม้แต่ผู้ฝึกฝนกังฟูก็ต้องมีวินัยในตัวเองอย่างมาก นับประสาอะไรกับปรมาจารย์ หากเขาอยากเป็นปรมาจารย์ การฝึกบ่มเพาะทุกวันก็เป็นสิ่งสำคัญ นายบอกฉันว่าเขาปรากฏตัวที่นี่และจะเริ่มฝึกตอนตีสาม ตอนนี้ผ่านมาหลายชั่วโมงแล้ว ไม่เห็นจะมีใครสักคนเดียว ไม่มาฝึกแบบนี้ยังเรียกว่าเป็นปรมาจารย์อีกเหรอ?”
“ฉันไม่ได้บอกนายเหรอ?”
หลี่จีเผยรอยยิ้มเจื่อนพลางกล่าวต่อ “เพิ่งผ่านวันที่เขามาที่นี่ไม่นานเอง สถานที่ที่เขาฝึกฝนก็ไม่ใช่ที่นี่ และตอนนี้ก็เป็นวันหยุด”
“งั้นก็ต้องกลับมาหลังวันหยุด ถ้าไม่ใช่ที่นี่แล้วที่ไหน?” ลั่วชูเอ่ยถาม
“ไม่รู้สิ”
หลี่จียิ้มเจื่อน แต่ก็กล่าวอย่างมั่นใจว่า “แต่ฉันแน่ใจว่าที่ที่เขาฝึกฝนต้องอยู่ใกล้ ๆ ไม่ไกลจากที่นี่มาก”
ฟึ่บ!
ลั่วชูลุกขึ้น ดึงสุนัขตำรวจพลางกล่าว “แล้วนายมัวรออะไรอยู่ ลุกขึ้นแล้วช่วยกันมองหาสิ”
ทั้งสองคนยืนขึ้นแล้วกวาดตามองโดยรอบ
เนื่องจากพวกเขามีกล้องส่องตอนกลางคืนจึงสามารถมองเห็นทุกสิ่งได้อย่างชัดเจน สิ่งชีวิตที่เคลื่อนไหวจะไม่มีทางหลุดรอดการตรวจจับของกล้องอันนี้ได้
การเคลื่อนไหวของทั้งสองแผ่วเบาอย่างมาก ไม่รบกวนการฝึกฝนของเฉินชงแม้แต่นิด
พวกเขาตรวจสอบทั่วบริเวณ ในเวลาไม่นาน หลี่จีก็มาถึงจุดสูงสุดของภูเขาเหยาหวัง เขาจ้องมองไปยังใจกลางทะเลสาบ เมื่อเห็นลักษณะคุ้นตา ร่างกายเขาสั่นสะท้านทันที
“เจอแล้ว!”
หลี่จีระงับความตื่นเต้นภายในใจ และหันไปหาลั่วชูพลางโบกมือให้ เสียงตะโกนดังลั่นจนลั่วชูรีบวิ่งมาหาพร้อมกับสุนัขตำรวจทันที เมื่อพินิจดูอีกรอบ เขาก็เห็นร่างหนึ่งกำลังนั่งขัดสมาธิ ณ เกาะกลางทะเลสาบ
“ชายลึกลับ! ใช่เขาแน่ ต้องเป็นเขาแน่นอน!”
หลี่จีรู้สึกตื่นเต้น
ในที่สุดก็มีโอกาสไขปริศนาของชายลึกลับ!
“มัวรออะไรอยู่ ไปกันเถอะ!”
ลั่วชูดึงสุนัขตำรวจแล้วรีบวิ่งไปยังเกาะใจกลางทะเลสาบอย่างรวดเร็ว หลี่จีเองก็ติดตามไปอย่างใกล้ชิด พวกเขาวิ่งไปตลอดทาง มุ่งไปสู่ด้านหน้าทะเลสาบอย่างรวดเร็ว
ขณะนี้ ฟางชิวที่นั่งอยู่บนเกาะใจกลางทะเลสาบกำลังทำการบ่มเพาะ เมื่อทั้งสองมาถึง ชายหนุ่มก็พลันสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่คุ้นเคย และลมหายใจนี้ก็ชัดเจนว่าเป็นหลี่จี
กลับมาอีกแล้วหรือ?
ฟางชิวลืมตาขึ้นด้วยความไม่พอใจ
เห็นได้ชัดว่าหลี่จีตั้งใจมาที่นี่เพื่อพบเขา
ว่าแต่หลี่จีหาเขาเจอได้อย่างไร
คงเป็นกล้องส่องตอนกลางคืนอีกแน่ ๆ
ฟางชิวนึกว่าหลี่จีไม่กลับมาแล้ว เขาจึงไม่ได้ซ่อนพลังหยางในร่างกาย ไม่คาดคิดว่าหลี่จีจะกลับมาพร้อมกับบุคคลปริศนา
แม้จะรู้ดีว่าสองคนนี้มาหาตน ฟางชิวก็ไม่ได้อยากยุ่งเกี่ยวแต่อย่างใด
เมื่อทั้งสองรุดหน้าเข้ามาที่เกาะใจกลางทะเลสาบ ร่างของฟางชิวก็ขยับ เขาเดินออกไปทันที
หลี่จีและลั่วชูเห็นการเคลื่อนไหวของฟางชิวผ่านกล้องส่องตอนกลางคืนอย่างชัดเจน ทันใดนั้นลั่วชูก็พลันตกตะลึง
เข้าใจแล้วว่าทำไมหลี่จึงสนใจชายลึกลับ ตอนนี้เขาเห็นคนที่ว่ากำลังเดินอยู่บนน้ำ ไม่ว่าจะเดินไปตรงไหนก็ไร้คลื่นในทะเลสาบ เมื่อชายลึกลับก้าวเท้าลงไปบนน้ำ ผืนน้ำพลันสงบนิ่งอย่างผิดปกติ ราวกับว่าเหยียบย่ำลงบนพื้นดิน
ลั่วชูตกตะลึง
ไม่ว่าชายลึกลับที่หลี่จีกล่าวถึงจะแข็งแกร่งเพียงใด ลั่วชูก็รู้สึกมาโดยตลอดว่าอีกฝ่ายเพียงคุยโว แต่ตอนนี้เขาได้เห็นทุกอย่างด้วยตาของตัวเอง!
เขาเพิ่งได้รู้ว่าเป็นจริงทั้งหมด!
เดินบนผิวน้ำได้อย่างสบายใจ ชายลึกลับทำเช่นนั้นได้จริง!
ในฐานะผู้เชี่ยวชาญกังฟูอันดับหนึ่ง ลั่วชูรู้ดีว่าการเคลื่อนไหวเช่นนี้ทำได้ยากเพียงใดเขาเองก็ทำไม่ได้ อีกอย่างไม่เคยล่วงรู้มาก่อนว่ามีใครทำได้
ไม่มีใครเคยคิดจะเดินบนน้ำด้วยซ้ำ!
การเดินบนน้ำยากพอ ๆ กับการบิน มีเพียงปรมาจารย์ที่แท้จริงเท่านั้นสามารถทำได้!
มหาวิทยาลัยแพทย์แผนจีนแห่งนี้มีปรมาจารย์หลบซ่อนอยู่จริงหรือ?!
“เห็นหรือยัง?”
หลี่จีจ้องมองลั่วชูที่กำลังตกตะลึงด้วยความภาคภูมิใจพลางกล่าว “นี่ไม่ใช่ปรมาจารย์หรือไง?”
“เป็นไปไม่ได้!”
ลั่วชูระงับความตื่นตระหนกแล้วทำใจให้สงบ จากนั้นก็ไตร่ตรองครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า “จะมีปรมาจารย์ที่ทำแบบนี้ได้ยังไง เขาต้องฝึกฝนการบ่มเพาะทักษะพิเศษแน่นอน”
โลกนี้มีปรมาจารย์น้อยมาก มีเพียงไม่กี่คนที่ทำแบบนี้ได้
เพราะปรมาจารย์มีน้อยมากจนลั่วชูไม่อยากเชื่อ ปรมาจารย์ที่ยังเป็นนักศึกษาอย่างชายคนนี้จึงทำให้เขายิ่งตกตะลึง!
“บ่มเพาะทักษะพิเศษเหรอ?”
หลี่จีขมวดคิ้ว
“เขาเป็นปรมาจารย์หรือไม่ก็ลองพิสูจน์ดูสิ ไม่ลองจะรู้ได้ยังไง”
ลั่วชูจ้องไปยังฟางชิว จากนั้นเขาก็กระทืบเท้าขวาบนพื้นอย่างรวดเร็ว หินที่อยู่ด้านข้างพลันแตกกระจาย ลอยพรวดมาด้านหน้า เขาคว้าหินก้อนหนึ่งที่ขนาดเท่ากำปั้นเอาไว้
“ไป!”
ลั่วชูโยนหินด้วยมือขวา หินจากฝ่ามือพุ่งตรงไปยังฟางชิวทันที
“หืม?”
เมื่อสัมผัสได้ถึงการโจมตีของลั่วชู ฟางชิวก็หยุดเดิน ชายหนุ่มจ้องมองไปยังหินก้อนนั้นอย่างเย็นชา
เขาหรี่ตาลง ทันใดนั้นลูกธนูน้ำก็พุ่งออกมาจากทะเลสาบ สกัดกั้นการโจมตีของหินก้อนนั้นในพริบตาเดียว
“ผมเคยบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอ มายุ่งกับผมอีกทำไม?”
เสียงอันเย็นชาดังก้องออกมาจากทะเลสาบ
“เธอคือชายลึกลับใช่ไหม?”
ลั่วชูถามด้วยเสียงอันดัง แม้ในความเป็นจริงเขาจะตื่นตะหนกเกินกว่าจะบรรยายก็ตาม
เขาต้องปลุกขวัญกำลังใจให้ตัวเอง!
เมื่อได้เห็นลูกธนูน้ำ เขาก็แน่ใจแล้วว่า ชายหนุ่มตรงหน้าคือชายลึกลับ เพราะมีเพียงปรมาจารย์เท่านั้นที่สามารถทำเช่นนี้ได้
ต้นไม้ใบหญ้าล้วนเป็นกองทหารทั้งสิ้น*[1]!
มหาวิทยาลัยแพทย์แผนจีนเจียงจิงได้ซ่อนปรมาจารย์ไว้ในฐานะนักศึกษา แม้เขาจะไม่อยากเชื่อ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าก็ทำให้ไม่อาจปฏิเสธได้
เพราะมันเกิดขึ้นต่อหน้าเขาจริง ๆ แล้ว!
“ออกไปซะ แล้วอย่ามารบกวนผมอีก ไม่งั้นก็อย่าหาว่าผมไม่เตือน!”
ฟางชิวเพิกเฉยต่อคำถามของลั่วชู ชายหนุ่มขับไล่ทั้งสองด้วยน้ำเสียงเย็นชาก่อนจะหันหลังแล้วจากไป
ลั่วชูจ้องมองไปยังทิศทางที่ฟางชิวเดินไป ทว่ากล้องส่องตอนกลางคืนของเขาไม่สามารถใช้งานได้อีกต่อไป
ร่างของฟางชิวที่สะท้อนอย่างชัดเจนในดวงตาเลือนหายไปจนหมดสิ้น ตอนนี้เขาไม่สามารถมองเห็นอีกฝ่ายได้อีกต่อไป
“หยุดก่อน!”
ลั่วชูตะโกนด้วยความกังวลใจ แต่ฟางชิวก็ยังเพิกเฉยแล้วเดินจากไป
“เชื่อแล้วใช่ไหม?”
เมื่อเห็นฟางชิวหายตัวไป หลี่จีก็เหลือบมองลั่วชูพลางเอ่ยถาม
“หากเรื่องนี้แพร่สะพัดออกไป กังฟูจะยังถือเป็นศิลปะการต่อสู้ที่เขย่าโลกอยู่หรือเปล่าล่ะ?”
ลั่วชูสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ พลางครุ่นคิดกับตัวเอง
ปรมาจารย์!
มีปรมาจารย์อยู่ในมหาวิทยาลัยแพทย์แผนจีนได้อย่างไร?
ชายคนนี้สามารถเดินบนน้ำได้อย่างไร น่ากลัวไปแล้ว ความแข็งแกร่งของคนคนนี้ช่างน่าครั่นคร้าม!
ในความมืดมิด ทั้งสองยืนอยู่ริมทะเลสาบ จ้องมองไปยังทิศทางที่ฟางชิวหายตัวไป ใบหน้ายังคงเปี่ยมด้วยความตื่นตระหนก
หลังเงียบไปครู่หนึ่ง ลั่วชูก็เอ่ยขึ้น “อุตส่าห์ได้พบปรมาจารย์ แต่จากไปซะแล้ว”
หลี่จีเผยรอยยิ้มเจื่อน “ควรทำยังไงต่อไป?”
ลั่วชูถอนหายใจแผ่วเบา จ้องมองไปยังสถานที่ที่ไม่มีใครอยู่ จากนั้นชี้ไปยังสุนัขตำรวจพลางกล่าว “หาเขาไม่ยากหรอก เราต้องเจอแน่”
หลี่จีเหลือบมองสุนัขตำรวจ เบือนสายตาจากลั่วชูไปที่เกาะใจกลางทะเลสาบก่อนจะยิ้มอย่างรู้ทัน
ทว่าเมื่อก้าวไปข้างหน้า เขาก็พบว่าการจะไปถึงใจกลางของเกาะนั้นเป็นเรื่องยาก
“ว่ายน้ำไป”
ลั่วชูเอ่ยก่อนจะดึงสุนัขตำรวจกระโจนลงน้ำแล้วว่ายไปยังเกาะนั้น หลี่จีเห็นแล้วก็รีบกระโดดตามไป
ชายสองคนและสุนัขหนึ่งตัวว่ายน้ำอย่างรวดเร็วไปยังเกาะใจกลางทะเลสาบ แต่เมื่อไปถึงแค่ครึ่งทาง รอบทิศก็ผิดปกติ
ซู่!
กระแสน้ำพุ่งขึ้นจนเกิดระลอกคลื่นกลางทะเลสาบ สีหน้าของทั้งสองพลันปรวนแปร และหลังจากมองตรงไป พวกเขาก็เห็นว่าคลื่นกำลังซัดเกาะใจกลางทะเลสาบอย่างรุนแรง
น้ำไหลเชี่ยวกราก ซัดทำลายทุกสิ่งที่อยู่บนเกาะใจกลางนั้นทลายลง
หลี่จีและลั่วชูอ้าปากค้าง
“เร็วเข้า!”
ลั่วชูนึกบางอย่างได้ เขารีบว่ายน้ำเข้าใกล้เกาะใจกลางโดยเร็ว หลี่จีรีบตามไปทันที พอมาถึงเกาะใจกลางทะเลสาบ ลั่วชูก็รีบดึงสุนัขตำรวจ วิ่งไปยังที่ที่ฟางชิวทำการบ่มเพาะแล้วปล่อยให้สุนัขได้ดมกลิ่น
หลังจากดมกลิ่นไปนาน สุนัขตำรวจก็ไม่ตอบสนอง ทั้งสองจึงรับรู้ว่าแม้แต่สุนัขตำรวจก็ไม่ได้กลิ่นอะไร
“ชายลึกลับเป็นคนทำแน่นอน คงไม่อยากให้เราไล่ตามทัน”
หลี่จีและลั่วชูได้แต่ตกตะลึงกับพลังของชายลึกลับ
ทั้งที่ตอนนี้ไร้ซึ่งลมแรงหรือพายุ แต่จู่ ๆ น้ำในทะเลสาบก็ซัดกระหน่ำไปยังเกาะใจกลางทะเลสาบ
พูดง่าย ๆ เลยก็คือ คลื่นนี้จะต้องถูกสร้างขึ้นโดยชายลึกลับอย่างแน่นอน
ชายลึกลับผู้นั้นจากไปแล้วไม่ใช่หรือ?
แล้วเขาจะทำแบบนี้ได้อย่างไรในเมื่อไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว?
ควบคุมน้ำในทะเลสาบจากระยะไกลเพื่อชะล้างทุกร่องรอยที่เหลืออยู่บนเกาะอย่างนั้นหรือ?
เป็นไปได้อย่างไร?
ลั่วชูเองก็ไม่อยากจะเชื่อสายตา เขาไม่เคยเชื่อว่าเรื่องเหนือธรรมชาติจะเกิดขึ้นได้ แต่เมื่อสิ่งเหล่านี้ปรากฏขึ้นตรงหน้าได้สมจริงขนาดนี้ จะไม่ให้เชื่อได้อย่างไร?
ที่เห็นกับตาเมื่อครู่มันจริงซะยิ่งกว่าจริง และชายลึกลับเป็นคนทำให้สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นแน่ ๆ
ส่วนฟางชิวนั้น เขารู้อยู่แล้วว่าหากตนออกจากทะเลสาบ ลั่วชูจะต้องนำสุนัจตำรวจไปที่เกาะแน่ ๆ
ชายหนุ่มยืนมองในระยะห่างที่ทั้งสองไม่อาจมองเห็นได้แล้วจ้องมองไปยังพวกเขาด้วยสายตาแน่นิ่ง
“เรามาฝึกที่เกาะนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว…”
ฟางชิวถอนหายใจเสียงเบา จากนั้นเขาก็ตัดสินใจจากไปอย่างเงียบเชียบ
อีกฟากหนึ่ง
“หมดหนทางตามหาชายลึกลับแล้ว”
หลี่จีกล่าวด้วยท่าทีเศร้าสร้อยขณะบิดน้ำออกจากเสื้อผ้าที่เปียกโชก “ถ้าฉันรู้ก่อน ฉันจะไม่ทำแบบนี้ เปียกหมดเลย ลำบากตัวเองแท้ ๆ”
“ทำไมถึงบอกว่าหมดหนทางล่ะ?”
ลั่วชูจ้องมองหลี่จี
“เราควรทำยังไงต่อ?”
หลี่จีจ้องมองอีกฝ่ายด้วยความตกตะลึงพลางถามอย่างประหลาดใจ
เขายังมีแผนการอื่นอีกหรือ?
“ไม่ต้องห่วง ฉันมีวิธีอีกเยอะ!”
ลั่วชูกล่าวพร้อมกับเผยรอยยิ้มกว้าง “ก่อนที่ฉันจะมาที่นี่ ฉันเข้าไปในอ่านโพสต์หาข้อมูลเพิ่มเติม ในกระทู้นั่นน่ะมีแต่เรื่องของชายลึกลับ”
“อืม แล้วไงต่อ?” หลี่จีเอ่ยถาม
“บางโพสต์ก็น่าเชื่อถือ บางโพสต์ก็เป็นแค่ข่าวลือ”
ลั่วชูกลัวชายลึกลับจะได้ยินจึงกระซิบข้างหูหลี่จี “เรามาตั้งกระทู้สร้างสถานการณ์บีบบังคับให้ชายลึกลับปรากฏตัวดีไหม?”
“ยังไง?” หลี่จีขมวดคิ้ว
ลั่วชูยิ้มอย่างมีเลศนัย ตอบกลับไปว่า “รอฟังข่าวจากฉันก็แล้วกัน”
[1] ต้นไม้ใบหญ้าล้วนเป็นกองทหารทั้งสิ้น ใช้เปรียบเทียบกับอาการกลัวเกินกว่าเหตุ กลัวจนแทบไม่เป็นผู้เป็นคน
