บทที่ 131 รายชื่อคนที่ได้เข้าร่วมการแข่งขันประกาศออกมาแล้ว!
บทที่ 131 รายชื่อคนที่ได้เข้าร่วมการแข่งขันประกาศออกมาแล้ว!
“หืม?”
สวีเมี่ยวหลินละมือจากงานที่ทำ และมองไปยังฟางชิวพลางถามด้วยความสงสัย “นายถามทำไม?”
“รูมเมตสามคนของผมน่ะครับ” ฟางชิวอธิบายต่อ “พวกเขายังไม่ได้อาจารย์สำหรับโครงการฝึกงานเลยขอให้ผมช่วยหาให้ ระยะนี้พวกเขาขยันมากครับ ผมเองก็ไม่รู้จักคนในโรงพยาบาลมากนัก ทำได้เพียงถามจากอาจารย์ว่าพอจะหาอาจารย์ให้พวกเขาได้ไหม”
“อย่างนี้นี่เอง”
สวีเมี่ยวหลินพยักหน้าอย่างเข้าใจ จากนั้นเขาก็ครุ่นคิดอยู่เล็กน้อยแล้วพูดว่า “พูดแล้วก็นึกถึงใครคนหนึ่งขึ้นมาได้”
“ใครครับ?” ฟางชิวถามทันที
คนที่สวีเมี่ยวหลินคิดถึงต้องไม่ใช่คนธรรมดา
“ผู้ดูแลภูเขาเหยาหวัง” สวีเมี่ยวหลินตอบ
ฟางชิวได้แล้วก็ชะงักไป
ใครจะคาดคิดว่าสวีเมี่ยวหลินจะแนะนำผู้ดูแลภูเขาเหยาหวังให้
ภาพผู้เฒ่าคนหนึ่งปรากฏขึ้นในห้วงความคิดโดยทันที
ผู้ที่ถูกกล่าวถึงเป็นชายชราที่คอยดูแลสมุนไพรบนภูเขาเหยาหวังมาตลอด ไม่นานมานี้ ตอนที่ฟางชิวเดินผ่านภูเขาเหยาหวัง ชายหนุ่มเห็นศาสตราจารย์หม่าเหวินเซวียนบรรยายความรู้ให้เหล่านักศึกษา ใกล้ ๆ กันนั้นเป็นชายชราที่ขุดสมุนไพรต่อไปอย่างไม่สนใจอะไร
“เขาเก่งมากเหรอครับ?”
ฟางชิวถามด้วยความสงสัย
“อืม”
สวีเมี่ยวหลินพยักหน้ารับและตอบ “ถ้ามองในมุมของหมอ เขาเป็นคนธรรมดานั่นแหละ แต่อีกฝ่ายหมกมุ่นอยู่กับยาสมุนไพรจีนมาตลอด ในแง่ความเชี่ยวชาญด้านสมุนไพรจีน ฉันแน่ใจว่าไม่มีใครในมหาวิทยาลัยนี้เก่งไปกว่าเขาแล้ว”
“แล้วศาสตราจารย์หม่าเหวินเซวียนล่ะครับ?”
ฟางชิวถามด้วยความแปลกใจ
“ศาสตราจารย์หม่าเก่งอยู่แล้ว แต่ถ้าเรื่องยาสมุนไพรจีนยังด้อยกว่า”
สวีเมี่ยวหลินกล่าวต่อ “ตลอดชีวิตของชายชรา เขาไม่เคยแสวงหาชื่อเสียงหรือผลกำไร เขาอุทิศจิตวิญญาณและเวลาทั้งหมดให้กับยาสมุนไพรจีน ถ้ารูมเมตของเธออยากเรียนรู้ เขาถือเป็นทางเลือกที่ดี”
ได้ยินแบบนั้น ฟางชิวประหลาดใจเล็กน้อย
คนแบบนี้ก็มีด้วย?
อุทิศทั้งชีวิตให้กับยาสมุนไพรจีน?
ไม่ค่อยมีคนธรรมดาอุทิศตัวให้ยาสมุนไพรจีนเท่าไรนัก แม้จะเป็นคนไร้พรสวรรค์ แต่หากตั้งใจศึกษาไปเรื่อย ๆ ก็ย่อมไปถึงจุดสูงสุดที่เกินกว่าคนอื่นจะเอื้อมถึง
สวีเมี่ยวหลินยังกล่าวถึงด้วยความชื่นชมแบบนี้ ทำให้ฟางชิวพอจะจินตนาการได้ว่าผู้ดูแลภูเขาเหยาหวังมีความสามารถทางด้านสมุนไพรยาจีนยอดเยี่ยมเพียงใด
“ในมหาวิทยาลัยเราเต็มไปด้วยเสือหมอบมังกรซ่อน*[1] จริง ๆ”
ฟางชิวถอนหายใจ เขากล่าวขอบคุณสวีเมี่ยวหลิน แล้วหันหลังกลับไปหาอะไรกินง่าย ๆ ที่โรงอาหารแล้วกลับหอพัก
“นายหายไปไหนมา?” ซุนฮ่าวที่นั่งหน้าโต๊ะทำงาน หันกลับมองที่ฟางชิวแล้วกล่าวต่อ “นายน่ะไม่กลับมาสักที คิดอยู่ว่าจะรอกินพร้อมกัน แต่อาหารคงเย็นหมดพอดี พวกเราเลยกินกันเสร็จแล้ว”
“อาหารต้าเหลียนดั้งเดิมพวกเรายกให้นายหมดเลย ถือว่าเป็นการขอบคุณก็แล้วกัน”
โจวเสี่ยวเทียนเองก็เห็นด้วย “พวกนายอยากแสดงความขอบคุณฟางชิวล่ะสิ?”
ฟาวชิวตอบ “ก็ยังไม่สาย”
โจวเสี่ยวเทียนรีบเอ่ย “พวกพี่ชายจะปล่อยให้นายทำร้ายสุขภาพตัวเอง อย่างการกินของว่างตอนเที่ยงคืนได้ยังไงกัน บอกมา มีข่าวดีอะไรบ้าง”
“มีข่าวดีจริง ๆ นั่นแหละ” ฟางชิวกล่าวด้วยรอยยิ้ม
โจวเสี่ยวเทียนนิ่งอึ้งไป
เขาก็แค่อยากเปลี่ยนเรื่องและถามไปอย่างนั้น ใครกันคิดว่าจะมีข่าวดีอยู่จริง
“ข่าวดีอะไร?”
จูเปิ่นเจิ้งถามด้วยความคาดหวัง เพราะตอนฟางชิวออกไป เขาบอกว่าจะไปหาอาจารย์มาให้ พอกลับมาก็บอกว่ามีข่าวดี เป็นไปได้หรือเปล่าว่า…
ซุนฮ่าวและโจวเสี่ยวเทียนต่างก็คิดเหมือนเกัน ทั้งคู่มองไปฟางชิวอย่างตื่นเต้นและคาดหวัง
“ฉันหาอาจารย์ให้พวกนายได้แล้ว”
ฟางชิวเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม
“จริงเหรอ?!”
ทั้งสามคนยืนขึ้น มองไปที่ฟางชิวอย่างความประหลาดใจและเหลือเชื่อ
“จริง ๆ”
ฟางชิวรีบดึงให้ทั้งสามคนนั่งลงเล้วพูดต่อ “อาจารย์น่ะ หาให้พวกนายได้แล้ว แต่ยังไม่แน่ใจว่าเจ้าตัวเขาจะยอมรับหรือเปล่า”
“ต้องยอมรับอยู่แล้ว พวกเราโดดเด่นขนาดนี้!”
โจวเสี่ยวเทียนผุดลุกขึ้นพร้อมกับโบกมือ เขาพูดด้วยความมั่นอกมั่นใจ พอได้สติก็จ้องฟางชิวด้วยความฉงน “เดี๋ยวนะ ก็เหมือนยังหาไม่เจอเปล่าฟะ?”
“ไม่เหมือนกันสิ”
ฟางชิวมองโจวเสี่ยวเทียนแล้วกล่าวต่อ “พวกนายไปสัมภาษณ์กับอาจารย์ทั้งห้าสิบท่านมาหมดแล้ว แต่ไม่ผ่านการสัมภาษณ์สักคน เรื่องที่จะได้เข้าฝึกงานกับพวกเขาแทบเป็นไปไม่ได้เลย”
“ถึงฉันจะไม่ใช่คนใหญ่คนโตอะไร แต่อาจารย์ที่ฉันหามาให้พวกนายไม่ธรรมดาแน่ ๆ”
กล่าวจบฟางชิวก็ยิ้มอย่างมีเลศนัย
“ใครเหรอ?” จูเปิ่นเจิ้งถามด้วยความสงสัย
ซุนฮ่าวและโจวเสี่ยวเทียนต่างมองไปยังฟางชิวด้วยสายตาเป็นประกายเช่นกัน
“ผู้ดูแลภูเขาเหยาหวัง” ฟางชิวยิ้มพลางกล่าวต่อ “ตกใจล่ะสิ เป็นยังไง อาจารย์คนนี้ดีพอไหม”
“ชายชราคนนั้นอะนะ?”
โจวเสี่ยวเทียนบังคับให้ตัวเองกล้าพูดประโยคนี้ออกมา
ใครจะคิดว่าไอ้เด็กนี่จะหาผู้ดูแลมาให้พวกเขา!
จะล้อพวกพี่ชายเล่นน่ะสิ!
ทว่าฟางชิวก็ได้บอกข้อมูลทั้งหมดของผู้ดูแลภูเขาเหยาหวังออกมาอย่างไร้ความกังวล ทั้งสามเลยชักตื่นเต้นและฮึกเหิม
“นี่เรื่องจริงใช่ไหม?”
แม้แต่จูเปิ่นเจิ้ง ผู้ที่สุขุมที่สุดในยามปกติก็ยังประหลาดใจไม่น้อย
หากฟางชิวเป็นผู้หญิง ทั้งสามคนอยากจะจูบเขาสักที
“เรื่องจริงสิ”
ทั้งสามคนยังคงกังขาอยู่ ฟางชิวจึงพยักหน้าแล้วยิ้มออกมาอีกครั้งเพื่อยืนยัน “เรื่องเกี่ยวกับยาสมุนไพรจีน ผู้ดูแลภูเขาเหยาหวังไม่เป็นสองรองใครแน่นอน แต่ยังมีปัญหาอยู่สองข้อ ข้อแรกคือพวกนายเต็มใจเรียนหรือเปล่า สองคือ การได้รับการยอมรับจากผู้ดูแลภูเขาเหยาหวังจะสำเร็จหรือไม่ขึ้นอยู่กับตัวพวกนายเอง”
“ไม่มีปัญหาแน่นอน!”
ซุนฮ่าวยืนขึ้นแล้วกล่าวว่า “พวกเราพอใจมากที่นายหาอาจารย์ที่ยอดเยี่ยมแบบนี้มาให้ ที่เหลือปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเราเอง เรามั่นใจว่าจะสามารถเอาชนะใจอาจารย์ได้”
คำพูดของเขาเต็มไปด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ยังไงพวกเราก็โดดเด่นสุด ๆ”
ฟางชิว “…”
โดดเด่นตั้งแต่ตอนไม่ถูกเลือกแล้ว
ชายหนุ่มคิด
“ฉันเองก็มั่นใจ!”
โจวเสี่ยวเทียนทำสีหน้าแน่วแน่
“จะหาอาจารย์ดี ๆ แบบนี้ได้ที่ไหนอีก ครั้งนี้พวกเราต้องทำให้เต็มที่”
จูเปิ่นเจิ้งเอ่ยอย่างมีความหวัง มองไปยังฟางชิวอย่างซึ้งใจพลางเอ่ยต่อ “เจ้าห้า ขอบคุณสำหรับข้อมูล นายช่วยพวกเราขนาดนี้ ฉันไม่รู้จะขอบคุณยังไงดี คราวหน้ามีอะไรให้พวกเราช่วยก็อย่าได้ลังเล”
“มันก็ต้องเป็นอย่างนั้นสิ” โจวเสี่ยวเทียนพยักหน้ายืนยัน “พวกเราเป็นพี่น้องกันนี่หน่า!”
ซุนฮ่าวเอ่ยตอบทันที “ถ้านายมีอะไรให้ช่วยก็บอกมาได้เลย จะทำได้หรือไม่ได้ก็ค่อยว่ากัน”
หลังจากเอ่ยประโยคนี้จบ ทั้งจูเปิ่นเจิ้งและโจวเสี่ยวเทียนก็ต่างพยักหน้า
ฟางชิว “…”
เมื่อรู้ว่าพวกตนต้องเรียนรู้จากผู้เชี่ยวชาญ ทั้งสามจึงเริ่มอ่านหนังสือเกี่ยวกับสมุนไพรจีนในทันที ถ้าเกิดโดนถามขึ้นมาแล้วตอบไม่ได้เลย พวกเขาคงอายน่าดู
แทนที่จะเป็นเสียงเจี๊ยวจ๊าว ตลอดทั้งคืนห้องพักจึงเหลือแต่ความเงียบสนิท
เช้าวันรุ่งขึ้น เวลาเจ็ดนาฬิกา
ยังไม่ถึงเวลาที่เจ้าหน้าที่จะทำงาน ทว่ารายชื่อนักศึกษาใหม่ทั้งเก้าคนที่ได้เข้าร่วมประลองความรู้ก็ประกาศอย่างเป็นทางการแล้ว!
รายชื่อนี้แปะไว้บนกระดานข่าวและโพสต์ในเว็บบอร์ดของมหาวิทยาลัยเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
หลังจากกินมื้อเช้าเสร็จ ห้องพักห้าศูนย์หนึ่งก็พูดคุยเรื่องนี้
“นายเข้าเว็บไปเช็กดูหน่อยว่ามีใครในรายชื่อบ้าง”
โจวเสี่ยวเทียนที่กลับมาที่หอพักเพื่อหยิบหนังสือก็เอ่ยเร่งเขาเช่นกัน
“รีบร้อนทำไม ไม่ใช่เรื่องของเราอยู่แล้ว”
ซุนฮ่าวชำเลืองมองโจวเสี่ยวเทียนพลางเปิดแล็ปท็อปบนโต๊ะ “เกี่ยวสิ พวกเราเป็นเพื่อนฟางชิวนี่ ก็ต้องดูหรือเปล่า ยังไงก็ต้องมีชื่อฟางชิวอยู่แน่นอน แต่ไม่รู้ว่าจะได้อันดับไหน”
โจวเสี่ยวเทียนตอบ
ไม่นานซุนฮ่าวก็เข้าสู่เว็บบอร์ดของมหาวิทยาลัย
ในนั้นมีรายชื่อเหล่านักศึกษาที่ได้เข้าร่วมประลองความรู้โพสต์ไว้อยู่ บนแถบประกาศด้านบนของเว็บบอร์ดเป็นตัวอักษรสีแดงสดดึงดูดความสนใจของทุกคนได้ในทันที
เมื่อกดเข้าไปก็เป็นประกาศกล่าวเอาไว้ว่า
[ประกาศผลการทดสอบครั้งสุดท้ายจากทางมหาวิทยาลัย และประกาศคะแนนของผู้ร่วมทดสอบ
ด้วยการสนับสนุนอย่างเข้มแข็งของโรงพยาบาล ฝ่ายวิชาการ ฝ่ายกิจการนักศึกษา ฝ่ายอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้องและอาจารย์ที่เป็นผู้เชี่ยวชาญแนวหน้า การทดสอบครั้งสุดท้ายได้สิ้นสุดลงแล้ว
การทดสอบนี้ไม่ได้มีไว้เพียงเพื่อวัดผลการเรียนของนักศึกษาเท่านั้น แต่ยังจัดขึ้นเพื่อคัดเลือกนักศึกษาเข้าแข่งขันในงานประกวดความรู้ทางการแพทย์แผนจีนของนักศึกษาใหม่ที่กำลังจะเกิดขึ้น
หวังว่านักศึกษาทุกคนที่ผ่านการคัดเลือกจะสามารถเป็นตัวแทนมหาวิทยาลัยคว้าชัยชนะมาให้กับมหาวิทยาลัยได้ หวังว่านักศึกษาที่ไม่ได้รับการคัดเลือกจะตั้งใจเรียนและพัฒนาตัวเองต่อไป!]
[ไฟล์แนบ รายชื่อเก้าอันดับแรกของการทดสอบ]
[อันดับหนึ่ง ฟางชิว 100 คะแนนเต็ม]
[อันดับหนึ่งเสมอกัน จ้าวเยี่ยนเฉิง 100 คะแนนเต็ม]
[อันดับหนึ่งเสมอกัน เจียงเหมี่ยวอวี๋ 100 คะแนนเต็ม]
…
หลังจากเห็นรายชื่อสามอันดับแรกแล้ว ทั้งสามคนที่อยู่หน้าจอต่างอึ้งไปเป็นแถบ
“เจ้าห้า นายได้อันดับหนึ่ง?”
ซุนฮ่าวหันมามองฟางชิวด้วยความประหลาดใจ เจ้าตัวกำลังอ่านหนังสือด้วยท่าทางสบายใจเฉิบราวกับว่าไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง
ไอ้หมอนี่ส่งกระดาษคำตอบภายในครึ่งชั่วโมง ใครกันคิดว่าจะได้คะแนนเต็ม!
“เจ้าห้า นายมันบ้าไปแล้ว!”
โจวเสี่ยวเทียนเอ่ยด้วยความอิจฉา
ฟางชิวยักไหล่ราวกับจะบอกว่า ‘นายทำอะไรฉันไม่ได้หรอก’
ทั้งสามไม่ได้ตกใจเพราะพวกเขาคิดไว้อยู่แล้วว่าฟางชิวจะต้องผ่านเข้ารอบ แต่คะแนนเต็มเนี่ยนะ!
ทว่าอ่านไล่ลงไปถึงอันดับที่เก้า บรรยากาศก็พลันเปลี่ยนไป ทั้งสามมองหน้ากันด้วยความไม่อยากเชื่อ
“อันดับเก้า จูเปิ่นเจิ้ง 92 คะแนน!!!” ซุนฮ่าวเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ตกใจไม่น้อย
คราวนี้ฟางชิวที่กำลังอ่านหนังสืออยู่ถึงกับหันหน้ามามองจูเปิ่นเจิ้งด้วยสายตาประหลาดใจ
“ยอดไปเลย พี่ใหญ่!”
หลังจากสงบสติอารมณ์ได้แล้ว โจวเสี่ยวเทียนก็กล่าวว่า “ซุ่มนี่หว่า!”
“ยินดีด้วยนะ” ฟางชิวยิ้มพลางเอ่ยต่อ “ที่นี้อาจารย์คงยอมรับนายเป็นศิษย์ง่ายกว่าเดิม”
“เดี๋ยวนะพี่ใหญ่”
ซุนฮ่าวที่เพิ่งรู้สึกตัวถามออกมา “บอกมาตามตรง แอบไปเรียนลับหลังเราตอนกลางคืนใช่ไหม?”
“ฉันจะไปเหมือนพวกนายได้ยังไง พอจวนตัวก็โอบเท้าพระขอพร”
จูเปิ่นเจิ้งตื่นเต้นกับความสำเร็จครั้งนี้ไม่น้อย แม้เขาเองจะไม่คาดคิดว่าจะได้อันดับเก้าในการทดสอบครั้งนี้และได้เข้าร่วมการแข่งขันด้วยก็ตาม
เขาเอ่ยอย่างจริงจังว่า “เพราะฉันอุทิศตนให้กับการเรียนและพยายามอ่านหนังสืออย่างหนักทุกวันยังไงล่ะ”
ซุนฮ่าวและโจวเสี่ยวเทียนได้ยินก็รู้สึกว่าเพื่อนร่วมห้องกำลังโม้อยู่ชัด ๆ
“พูดมาได้!”
ซุนฮ่าวถอนหายใจพลางเอ่ยกับโจวเสี่ยวเทียน “เราอยู่ด้วยกันในห้องนี้ไม่ได้แล้ว! นายก็อึดอัดใช่ไหม?”
“อึดอัด!”
โจวเสี่ยวเทียนกล่าวด้วยใบหน้าที่เศร้าหมอง “เพิ่งเปิดเทอมได้ไม่กี่วัน แค่พริบตาเดียว พวกนายก็กลายเป็นเด็กกากไปแล้ว”
“หยุดพูดได้แล้ว!”
ซุนฮ่าวลุกขึ้น มองไปยังฟางชิวและจูเปิ่นเจิ้งด้วยสายตาขมขื่นก่อนจะกล่าวว่า “ปล่อยให้เด็กเทพสองคนนี้เยินยอกันเองเถอะ เราใช้โอกาสนี้เรียนรู้จากอาจารย์ดีกว่า!”
เมื่อได้ยินแบบนั้น ดวงตาของโจวเสี่ยวเทียนก็เป็นประกาย
ทั้งสองรีบออกจากหอพักไปพร้อมหนังสือแล้วตรงไปยังภูเขาเหยาหวังโดยไม่เอ่ยคำใดอีก
“เฮ้ พวกนายรอฉันด้วยสิ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ จูเปิ่นเจิ้งไหนเลยจะกล้าลังเล เขารีบวิ่งตามทั้งสองไปทันที
เห็นแบบนั้นแล้ว ฟางชิวก็ส่ายหน้าแล้วหัวเราะเบา ๆ
เขากระโดดลงจากเตียงไปปิดแล็ปท็อปให้ซุนฮ่าว ทว่าดันเห็นโพสต์ล่าสุดที่เป็นตัวอักษรสีแดงเสียก่อน
‘ล่าสุด! รายชื่อตัวแทนนักศึกษาใหม่จากอีกแปดมหาวิทยาลัย’
หัวใจของเขาสั่นไหว
ในตอนนั้นเอง ฟางชิวก็นึกถึงเจี่ยงเมิ่งเจี๋ย เจี่ยงเมิ่งเจี๋ยเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยการแพทย์แผนจีนจิงเป่ย และมหาวิทยาลัยนี้ก็เหมือนจะเป็นหนึ่งในแปดมหาวิทยาลัยที่เข้าร่วมการแข่งขัน
“ไม่รู้ว่าจะมีชื่อของเธอด้วยไหมนะ?”
[1] เสือหมอบมังกรซ่อน หมายถึง มีคนเก่งอยู่แต่ไม่มีใครรู้ หรือคนเก่งที่ซุ่มตัวไม่บอกใครและไม่มีใครรู้
