ตอนที่ 161 : พยายาม
เมื่อมองไปยังลูกปิงปองโปร่งแสงสีฟ้าที่อยู่ในมือของโรแลนด์ วิเวียนก็ปิดปากของเธอพร้อมเบิกตากว้าง
ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้เก่งกาจในเวทมนตร์นัก ทว่าเธอก็รู้เรื่องทั่วไปของนักเวทย์เพราะเธอเริ่มศึกษามันมาตั้งแต่เธออายุแปดขวบ เธอรู้ดีว่าการทําสัญญากับสัตว์นั้นจําเป็นต้องตัดวิญญาณของตัวเองออก 2% เพื่อหลอมรวมเข้ากับวิญญาณของสัตว์ เพราะเหตุนี้จึงทําให้สัตว์เวทย์มีความฉลาดหลักแหลมและสามารถร่ายเวทย์ได้
โดยแท้จริงแล้ว วิญญาณ 2% ของนักเวทย์ชั้นแนวหน้าจะมีขนาดเพียงแค่ปลายนิ้วเท่านั้น
ทว่าวิญญาณของโรแลนด์กลับมีขนาดเท่าลูกปิงปอง
หรือว่าท่านโรแลนด์จะเป็นมังกรกัน? ขนาดวิญญาณของเขาน่าเหลือเชื่อเป็นอย่างมาก
วิเวียนจ้องไปที่โรแลนด์และต้องการที่จะเห็นตัวตนที่แท้จริงของเขา
โรแลนด์ไม่ได้สังเกตุเห็นการจ้องมองของเธอ เพราะว่าเขากําลังจับหัวของเขาและหอบหายใจอย่างหนัก
ถึงแม้ว่าในหนังสือของอัลโด้จะกล่าวไว้ว่าการแบ่งวิญญาณนั้นเจ็บปวด ทว่ามันก็อยู่เหนือจากความคาดคิดของเขา
มันราวกับว่ามีใครบางคนเตะเข้าที่หัวของเขา เขาคงร้องออกมาแล้วหากวิเวียนไม่อยู่ที่นี่
เขาใช้เวลาพักไม่ถึงนาทีและเขาก็กดบอลในมือของเขาเข้าไปในตัวอําพันขาวที่อยู่บนพื้น
อําพันขาวนั้นแก่มากเกินกว่าที่จะขยับตัว ทว่าในตอนนี้มันเปิดตาขึ้นมาด้วยความหวาดระแวง
เมื่อบอลนั้นเข้ามาใกล้มันก็ดิ้นแรงขึ้นเรื่อยๆ
ในขณะที่วิเวียนนั้นอุ้มมันไว้พร้อมกล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล “อําพันขาวอดทนเอาไว้ เธอจะได้มีชีวิตต่อได้”
เธอนั้นดูอ่อนโยนและใจดีก็จริงทว่าก็แอบเสียใจอยู่นิดๆ เพราะถึงยังไงอําพันขาวก็จะกลายเป็นส่วนหนึ่งของโรแลนด์และกลายเป็นสัตว์เวทย์ของเขา
เจ้าสิ่งมีชีวิตตัวน้อยนี้ดิ้นอย่างหนัก ทว่ามันก็ไม่แข็งแกร่งพอที่จะหลุดและเป็นอิสระได้
มันจ้องมองไปที่โรแลนด์ด้วยความหวาดกลัว ขณะที่โรแลนด์กําลังกดบอลสีฟ้าเข้าไปในหัวของมัน
ทันใดนั้นบอลก็ได้เข้าไปในหัวของอําพันขาวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว มันสั่นและดิ้นอย่างหนัก
วิเวียนลูบหลังของมันพร้อมน้ําตาในดวงตาของมัน “อดทนไว้อําพันขาว เธอทํามันได้”
โรแลนด์เพียงแค่เฝ้าดูพวกเธออย่างอดทน
มันอันตรายอย่างมากสําหรับนักเวทย์ในการตัดแบ่งวิญญาณของตน เพราะถึงอย่างไรการที่จะทําสัญญากับสัตว์เวทย์สําเร็จหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับที่ตัวของสัตว์
เมื่อเทียบกันแล้ว มันง่ายกว่ามากสําหรับพ่อมดและนักบวชในการทําสัญญากับสัตว์เลี้ยง พวกเขาแค่ร่ายเวทย์ใส่มัน และสัญญาจะทํางานทันทีหลังจากสิบวิผ่านไป และความสําเร็จมันเกือบ 100% เสมอ นอกเสียจากว่าสัตว์มันมีขนาดใหญ่เกินไปอาทิเช่นเสือโตเต็มวัยหรือม้าตัวยักษ์
อําพันขาวยังคงร้องออกมาและดิ้นไม่หยุด วิเวียนยังคงกอดมันไว้อยู่ เธอร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวดเมื่อเห็นสัตว์เลี้ยงและเพื่อนที่เติบโตมาด้วยกันของเธอมีท่าทางทรมาณแบบนี้
สองนาทีต่อมา อ่าพันขาวนั้นหยุดร้องทว่าขนของมันเริ่มหลุดออกมาเป็นก่อนๆ
วิเวียนมึนงงทันที เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าสัตว์เวทย์จะสญเสียขนไปเมื่อเริ่มทําสัญญา
และแน่นอนโรแลนด์นั้นมึนงงยิ่งกว่าเธออีก
ทั้งสองมองไปยังอําพันขาวที่ไร้ขน จากนั้นมันก็หลุดออกจากการควบคุมของวิเวียน
ดวงตาของมันสว่างขึ้นมากเมื่อเทียบกันแต่ก่อน เมื่อมองไปที่วิเวียนและโรแลนด์มันก็อับอายและรีบพุ่งเข้าไปใต้เตียงทันที
มันทําให้วิเวียนหวาดกลัวเป็นอย่างมาก วิเวียนตะโกนออกมา “อําพันขาว เกิดอะไรขึ้น? ออกมาเถอะ! เธอกําลังทําให้ฉันกลัวนะ!”
โรแลนด์เองก็ไม่รู้วิธีที่จะช่วยเช่นกัน
หลังจากวิเวียนตะโกนอยู่พักหนึ่งเสียงเหมือนกับเด็กสาวหกขวบก็ดังขึ้นมาจากใต้เตียง “วิเวียน ฉันโป๊อยู่ เธอช่วยเอาเสื้อผ้ามาให้ฉันหน่อยได้ไหม?”
วิเวียนสะดุ้งตัวขึ้นทันทีด้วยความดีใจ “มันได้ผล? เธอสามารถพูดได้แล้วสินะอําพันขาว?”
“ใช่นะสิ!” เสียงจากทางใต้เตียงดังขึ้นมาอีกครั้ง “วิเวียนเธอช่วยบอกให้นายท่านของข้ากลับไปก่อนได้ไหม? ข้าจะไปหาเขาเองหากขนของข้างอกกลับคืนมาในอีกสองสามวัน”
วิเวียนมองไปทางโรแลนด์อย่างขอร้อง
โรแลนด์พยักหน้า “ไม่มีปัญหา”
เขายิ้มให้วิเวียนแล้วออกจากห้องไป และพ่อบ้านที่อยู่ด้านนอกประตูก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อยที่เห็นโรแลนด์ออกมา
ทว่าท่าทางของเขาก็กลับไปเคร่งขรึมอีกครั้งและถามว่า “ท่านจะออกไปแล้วสินะ? โปรดให้ข้าได้ไปส่งท่า
“ต้องขอรบกวนแล้ว” โรแลนด์พยักหน้าให้กับชายชรา
โรแลนด์กลับมายังหอคอยเวทย์และเช็คการอัปเดตผ่านระบบ
สัตว์วิเศษ: อําพันสีขาว (สัตว์ศักดิ์สิทธิ์)
อายุ: เก้าปี
ขนาดตัว: เล็ก
ความสามารถ: การโจมตีด้วยกรงเล็บ, การได้ยินที่ไวเป็นพิเศษ, การให้กลิ่นที่ละเอียดอ่อนเป็นพิเศษ, การต่อสู้ตอนกลางคืน, การเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว, การรักษาอย่างช้าๆ, รังสีแผดเผา (ยังไม่สามารถใช้งานได้) และแสงอาทิตย์ (ยังไม่สามารถใช้งานได้)
โรแลนด์ค่อนข้างตกใจเลยที่เดียวที่เห็นความสามารถของอําพันสีขาว
ความสามารถทางกายภาพเป็นสิ่งที่ธรรมดาที่สุดในหมู่สัตว์เวทย์ และอําพันขาวนั้นดูค่อนข้างอ่อนแอในการ ต่อสู้ ทว่าความสามารถด้านเวทมนตร์ทั้งสามกลับดูไม่ธรรมดา
โรแลนด์เห็นสัตว์เวทย์มากมายในฟอรั่ม ทว่าว่าเขาไม่เคยเห็นสัตว์เลี้ยงที่มีเวทย์รักษามาก่อน นอกจากนี้ยัง สีแผดเผานั้นดูเหมือนจะเป็นเวทย์โจมตี ในขณะที่แสงอาทิตย์นั้นดูเหมือนจะเป็นเวทย์บัฟแบบกลุ่มไว้ต่อกรกลับเนโครแมนเซอร์
นี่มันน่าเหลือเชื่อมาก
โรแลนด์คิดอยู่พักหนึ่งก่อนโพสต์ความสามารถของอําพันขาวลงในฟอรั่ม
อย่างที่เขาคาดเอาไว้ ภายในฟอรั่มก็เกิดประเด็นขึ้นภายในห้านาที
เขาเห็นหลากหลายคอมเม้นต์
“เชี่ยเอ้ย นักบวชจะตกงานแล้วเมื่อสัตว์เลี้ยงตัวนี้ปรากฎกาย”
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก สัตว์เวทย์ตัวนี้มีแค่เวทย์รักษาช้าๆเท่านั้น ส่วนนักเวทย์มีวิธีรักษาที่หลากหลายกว่ามาก”
“แต่อย่างน้อยผู้ใช้เวทย์ก็จะพึ่งนักบวชน้อยลงหากเขามีสัตว์เวทย์แบบนี้”
“โรแลนด์สมกับเป็นนักเวทย์ที่แข็งแกร่งที่สุดจริงๆ ขนาดสัตว์เวทย์ที่เขาทําสัญญาด้วยยังยอดเยี่ยมเลย”
“นี่อ่ะนะยอดเยี่ยม? สําหรับฉันเจ้าแมลงวันแข็งแกร่งกว่าอีก”
จากนั้นโรแลนด์ก็ได้รับการแจ้งเตือนในการได้รับทิปจากผู้เล่นคนอื่นๆ
เขาปิดกระทู้ลงและเริ่มลองปรับปรุงแบบจําลองเวทย์ของเวทย์อัญเชิญสัตว์เลี้ยงให้ง่ายขึ้น
เมื่อโรแลนด์ได้ใช้เวทมนตร์ เขาก็พบว่าเมื่อพิจารณาจากระดับของผู้เล่นในตอนนี้ ผู้เล่นตั้งแต่ระดับสอง เป็นต้นไปน่าจะมีดีพอที่จะสามารถใช้มันได้แล้ว
เขาใช้เวลาถึงสี่วันในห้องวิจัยเวทย์ เพื่อสร้างแบบจําลองเวทย์ฉบับปรับปรุงให้ง่ายขึ้นและอัปโหลดลงในฟอรั่มในวันที่ห้า
ในวันเดียวกันนั่นเองวิเวียนก็กลับมายังหอคอยเวทย์พร้อมกับอําพันขาว
โรแลนด์ประหลาดใจอย่างมากเ
ประหลาดใจอย่างมากเมื่อเห็นอําพันขาว
บางทีมันอาจจะไม่ควรถูกเรียกว่าอําพันขาวอีกต่อไปมันควรถูกเรียกว่าอําพันฟ้าเสียมากกว่า
ขนสีขาวกลายเป็นขนสีฟ้าสะท้อนแสงอย่างเบาบางทําให้มันดูงดงามเป็นอย่างมาก
มันกระโดดลงพื้นพร้อมทั้งเดินเข้ามาหาโรแลนด์พร้อมกล่าวออกมาเสียงหวาน “นายท่าน!”
