ตอนที่ 169 : เจ้าช่วยบอกข้ามากกว่านี้ได้ไหม?
บาร์ดนั้นคิดมาเสมอว่าบุตรทองคําจะทําบางสิ่งที่ใหญ่โตขึ้นมา
และความรู้สึกของเขาก็ถูกต้อง คนพวกนี้ได้ทําเรื่องใหญ่โตจริงๆโดยการฆ่าเจ้าเมืองไปถึงสองคนภายในเวลาไม่ถึงสามเดือน ทว่าพวกเขาก็ยังไม่ได้ละเมิดกฎ พวกเขานั้นไม่อยู่ในความสนใจของขุนนางในฮอลเลวิลถึงแม้ว่าพวกเขาจะทําเรื่องใหญ่โตขึ้นก็ตาม
บาร์ดเคยพูดเรื่องนี้กับพ่อของเขามาก่อน ทว่าพ่อของเขากลับหัวเราะและบอกว่าเขานั้นคิดมากเกินไป
แต่เขาแค่คิดมากไปจริงๆงั้นเหรอ?
เมื่อมองไปที่นักเวทย์ที่แท้จริงพวกนั้น บาร์ดก็รู้สึกได้ว่าพ่อของเขานั้นคิดผิดเขาสูญเสียความรอบคอบไปจนหมดเพราะความชรา
ผู้เล่นทั้งสองจ้องไปที่บาร์ดและบาร์ดก็จ้องไปที่พวกเขาเช่นกัน
พวกเขาจ้องหน้ากันเป็นเวลานาน จนกระทั่งโรแลนด์เดินลงมา
เมื่อเขาเห็นบาร์ดและกลุ่มคนราวๆยี่สิบคนที่อยู่ด้านหลังเขา เขาก็เดินเข้ามาหาบาร์ดพร้อมรอยยิ้ม “พวกเราไม่ได้เจอกันมาพักหนึ่งแล้วนะบาร์ด”
บาร์ดเองก็ยิ้มออกมาเช่นกัน “ก็จริง ข้ามาที่นี่เพื่อเอารางวัลจากสาขาใหญ่มาให้เจ้า”
โรแลนด์อึ้งไปเล็กน้อย เขาไม่คิดเลยว่าบาร์ดจะนํามันมาให้เขาจริงๆ เพราะถึงอย่างไรก็ตามจากที่อัลเล่ามาพวกสาขาใหญ่ของฮอลเลวิลนั้นเป็นพวกไร้เหตุผลและบ้าอํานาจ ถึงแม้ว่าบาร์ดจะยืนยันว่าแบบจําลองเวทย์ ของเขานั้นจะได้รับผลตอบแทน แต่โรแลนด์ก็ไม่ได้หวังกับมันมากนัก
หากเป็นตามที่อัลโด้เล่า บางทีรางวัลเขาอาจจะถูกยักยอกหรือบางทีเขาอาจจะไม่ได้อะไรเลยนอกจากคํา
ทว่าบาร์ดก็มาที่นี่พร้อมของรางวัล
“ขอบคุณมากที่ช่วยนํามันมาให้ถึงที่นี่” โรแลนด์ยิ้มให้กับเพื่อนที่มาใหม่ “ไปคุยกันที่ห้องวิจัยของฉันกันเถอะ”
“ไม่จําเป็นต้องรีบหรอก พวกเราค่อยไปกันหลังจากนี้ก็ได้” บาร์ดชี้ไปที่ของรางวัลที่อยู่ด้านหลังเขา “โปรดตรวจสอบของรางวัลจากสาขาใหญ่เสียก่อน”
จากนั้นบาร์ดก็พูดต่อ “มันเป็นกฎเพราะพวกข้าต้องขอลายเซ็นต์ลงนามจากเจ้าด้วย”
หลังจากตกตะลึงไปพักหนึ่งโรแลนด์ก็พยักหน้าออกมา
บาร์ดโบกมือของเขา เหล่าทาสที่อยู่ด้านหลังเขาก็แบกกล่องสีดําที่หนักมากมาไว้ตรงหน้าเขา
เมื่อกล่องแรกเปิดขึ้น บาร์ดก็พูดว่า “หนึ่งร้อยเหรียญทอง”
โรแลนด์ถึงกับตกใจไปอีกครั้ง
แสงสีทองของเหรียญสะท้อนอยู่ใต้แสงอาทิตย์ทําให้เขาแทบจะลืมตาไม่ขึ้น นักเวทย์สองคนเองก็อ้าปากค้างเช่นกัน“พระเจ้านั่นมันมากกว่า 1.6 ล้านหยวนอีกนะ”
ทั้งสองมีท่าทีที่อิจฉาขึ้นมา
โรแลนด์มองไปที่บาร์ด “ไม่ใช่ว่ามันมากเกินไปหน่อยเหรอ? มันน่าจะได้แค่ห้าสิบเหรียญทองเท่านั้น”
“หลังจากขากลับไป พวกเขาต่างลงความเห็นกันว่ามันเป็นการปรับปรุงเวทย์ที่ยอดเยี่ยมมันมีความยากอยู่ในระดับเดียวกับเวทย์ระดับศูนย์มีการใช้พลังเวทย์เทียบเท่ากับเวทย์ระดับหนึ่งทว่าผลลัพธ์ของมันกับเทียบได้กลับเวทย์ระดับสองชั้นสูง”บาร์ดพูดขึ้นอย่างจริงจัง“ข้าคิดว่ารางวัลมันควรจะได้เป็นสองเท่า”
เขาติดกับคําว่า “เมื่อข้ากลับไป”
โรแลนด์เข้าใจความหมายโดยนัยของเขาในทันที เขาพยักหน้าและพูดว่า “ขอบคุณสําหรับการช่วยเหลือของนายนะบาร์ด
บาร์ดยินดีขึ้นมาเมื่อเห็นว่าโรแลนด์เข้าใจสิ่งที่เขาต้องการจะสื่อ จากนั้นเขาก็โบกมือกล่องอีกหลายสิบกล่องก็ถูกยกมาวางไว้เบื้องหน้าพวกเขา และพบว่ามันเป็นวัสดุหลากสีสัน
“วัสดุเวทย์พวกนี้มีมูลค่ารวมกว่าห้าร้อยเหรียญทอง” บาร์ดพูดต่อ “ไม่ใช่ของหอคอยเวทย์แต่เป็นของสําหรับเจ้า”
โรแลนด์เลิกคิ้วขึ้นทันที
วัสดุเวทย์นั้นมีราคาแพงมาก
พวกที่ไม่ใช่ผู้ใช้เวทย์จะมองว่ามันไร้สาระแค่พวกรากไม้กับหินที่สามารถหาได้ตามถนนจะมีค่าขนาดนั้นได้ยังไงหรือเพราะแค่ว่ามันมีคําว่าเวทมนตร์มาเกี่ยวข้องแค่นั้นเหรอ ดังนั้นคนจํานวนมากจึงพยายามกดราคาของ พวกมัน
ทว่าสําหรับผู้ใช้เวทย์แล้วพวกวัสดุเวทย์ต่างๆต่างมีค่ายิ่งกว่าเหรียญทองเสียอีก
ดังนั้นราคาของพวกมันจึงเกิดการผันผวนอยู่ตลอดเวลา
แม้ว่าราคาของมันจะขึ้นๆลงๆ แต่มันก็ไม่ได้มีราคาถูกเลยแม้แต่น้อย
โรแลนด์พยักหน้า“ขอบคุณมากนะบาร์ด”
บาร์ดยังคงรอยยิ้มบนใบหน้าเอาไว้ “เจ้าใจดีเกินไปแล้วและมีการประกาศจากสาขาใหญ่มาแล้วว่าเจ้าจะได้กลายเป็นประธานของหอคอยเวทย์ในเมืองเดลพอลแห่งนี้ ส่วนอัลโด้จะได้รับตําแหน่งใหม่ที่เมืองหลวง”
โรแลนด์ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาคิดว่าคําสั่งนี้ถูกสั่งออกมาเพื่อให้เขาและอัลโด้เป็นศัตรูกัน
เมื่อเห็นใบหน้าของโรแลนด์บาร์ดก็เดินเข้ามาใกล้และพูดด้วยเสียงเบา “ข้าคัดค้านคําสั่งนี้เป็นการส่วนตัวแล้วแต่ข้าก็ไม่มีอํานาจพอที่จะเปลี่ยนแปลงมัน กัวร์จากตระกูลอลิสโตเติลเป็นผู้ออกคําสั่งนี้เขานั้นเป็นชายที่ หยิ่งยโส”
หลังจากตกตะลึง โรแลนด์ก็มองเข้าไปในดวงตาที่จริงจังของบาร์ดและพยักหน้าออกมาเบาๆ
“และนี่คือรางวัลทั้งหมด” บาร์ดโล่งอกเมื่อเห็นว่าโรแลนด์ไม่ได้มีท่าที่โกรธเคืองแต่อย่างใดเขาเรียกผู้ช่วยของเขาและพูดกับโรแลนด์ว่า “โปรดตรวจสอบของทั้งหมดแล้วลงนามที่นี่ด้วย”
โรแลนด์มองไปยังลิสต์รายชื่อและมองไปที่กล่องหลายสิบใบ เขารู้สึกว่าจํานวนน่าจะถูกต้องแล้วจากนั้นเขาเลยเซ็นต์ชื่อเป็นภาษาจีน
บาร์ดสับสนเล็กน้อยเมื่อเห็นตัวอีกษรแปลกๆ จากนั้นเขาก็ยิ้มออกมา “เอาละ ตอนนี้ธุระของพวกเราก็เสร็จสิ้นแล้วตอนนี้ถึงเวลาแล้วที่เจ้าควรจะเป็นเจ้าภาพเลี้ยงอาหารเย็นให้ข้าใช่ไหมโรแลนด์?”
“แน่นอนสิ”
โรแลนด์โบกมือของเขา เหล่านักเวทย์ฝึกหัดนับสิบจากหอคอยเวทย์ก็เริ่มขนย้ายกล่องพวกนั้นในตอนนั้นโรแลนด์ก็นําทางบาร์ดและพรรคพวกของเขาไปยังคฤหาสน์ของโรแลนด์
เมื่อยืนอยู่ข้างนอกคฤหาสน์ บาร์ดก็ถามขึ้นด้วยความประหลาดใจ “นี่มันคฤหาสน์ของอัลโด้ไม่ใช่เหรอ? เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
“จัดการคนของนายให้เรียบร้อยก่อน แล้วค่อยไปคุยกันในห้องวิจัยของฉัน” โรแลนด์เรียกพ่อบ้านและกล่าวว่าเขาต้องการให้เขาดูแลคนของบาร์ด
หลายนาทีให้หลัง โรแลนด์และบาร์ดก็นั่งลงที่ห้อง
โรแลนด์บอกบาร์ดว่าอัลโด้นั้นจากไปแล้วและพูดว่า “ก่อนที่จะรู้ตัว อัลโด้ก็จากไปเสียแล้ว”
บาร์ดประหลาดใจเล็กน้อย แต่เขาก็ถอนหายใจออกมา “มันก็สมเหตุสมผลอยู่ หากข้าเป็นอัลโด้ข้าคงหนีไปนานแล้ว”
“นายคิดว่าอัลโด้เองก็ไม่ได้รับความยุติธรรมเหมือนกันงั้นเหรอ? แล้วทําไมนายถึงไม่พยายามช่วยเขาล่ะ?”
บาร์ดคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ข้าคงต้องพูดแบบนี้ อัลโด้ไม่คู่ควรพอที่จะช่วย เขาใจอ่อนเกินไปที่จะต่อสู้เพื่อผลประโยชน์ของเขาในฐานะนักเวทย์ ที่สําคัญเขาอ่อนแอ ในฐานะหนึ่งในขุนนางข้าไม่สมควรจะต่อสู้กับเพื่อนหรือคนใกล้ชิดของข้าเพียงเพราะต้องการจะช่วยคนแปลกหน้า”
โรแลนด์มองเข้าไปในดวงตาของเขา “แล้วทําไมนายถึงช่วยสู้เรื่องผลประโยชน์ของฉันกันล่ะ? นายคิดว่าฉันมีค่าพองั้นเหรอ?”
บาร์ดนั่งลง “เพราะข้าเห็นศักยภาพในตัวเจ้า นอกจากนั้นข้ายังชื่นชมเจ้าที่ฆ่าจอห์นลงได้ ข้าอยากจะเป็นเพื่อนกับเจ้า ถึงแม้ว่าข้าจะไม่ได้อะไรตอบแทน แต่อย่างน้อยข้าก็จะไม่ตายเพราะอุบัติเหตุเล็กๆน้อยๆเหมือนที่เกิดขึ้นกับจอห์น”
เมื่อมองเข้าไปในใบหน้าที่จริงจังของบาร์ด โรแลนด์ก็ถึงกับหมดคําพูด
เพราะถึงยังไงการฆ่าใครสักคนก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก
บาร์ดกล่าวต่อไปว่า “ตอนนี้บุตรทองคําเกิดขึ้นในเมืองหลวงมากขึ้นเรื่อยๆ และพวกเราก็พบเข้ากับรูปปั้นของเจ้าตรงบริเวณนอกเมืองหลวง มันไม่สามารถทําลายได้ราวกับว่ามันเป็นรูปปั้นของเหล่าเทพเจ้าสิ่งนั้นมันคืออะไรกัน? ข้าสงสัยถึงการมีอยู่ของมันมากเจ้าช่วยเล่ามันให้ข้าฟังหน่อยจะได้ไหม?”
