ตอนที่ 237 ปิดการใช้งานเวทมนตร์เชิงพื้นที่ในเมืองจอมเวทย์
หลี่เฉิงเปิดแผนที่ของเขาและพิกัดนับไม่ถ้วนก็ปรากฏขึ้น เหล่านี้คือที่ตั้งของโบสถ์แห่งอวกาศ
หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งหลี่เฉิงก็เผยรอยยิ้มเย็นชาและเลือกพิกัดการแจ้งเตือนของระบบดังขึ้นในหูของเขา
“ตึง ตง! คุณกําลังจะถูกส่งไปยังโบสถ์แห่งอวกาศในเมืองนักเวทย์ ยืนยันหรือไม่” “ยืนยัน!”
ขณะที่หลี่เฉิงกดปุ่มยืนยันทันใดนั้นล่าแสงเทเลพอร์ตก็ปรากฏขึ้นในอากาศ เมื่อมันหายไปเสียงของระบบก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“ตึง ตง! คุณได้เข้าสู่อาณาเขตของเมืองจอมเวทย์แล้วโปรดปฏิบัติตามกฎที่เกี่ยวข้องของอาณาจักรมิฉะนั้นคุณจะโกรธยาม!”
“ตึง ตง! ความชื่นชอบของคุณต่อสภานักเวทย์แห่งเมืองจอมเวทย์คือ -200 โปรดระวัง!” “ตึง ตง!การปรากฏตัวของคุณได้แจ้งเตือนไปยังยามแล้วโปรดระวัง!”
เมื่อเสียงของระบบดังขึ้น อาคารที่ซับซ้อนและวิจิตรงดงามทุกรูปแบบก็เริ่มเปล่งแสงอาคารหลายหลังลอยอยู่ในอากาศดูสวยงามมาก
เมื่อเขาเห็นสิ่งนี้ หลี่เฉิงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจโดยที่คิดว่านักเวทย์กลุ่มนี้ช่างรู้วิธีสนุกกับตัวเองซะจริง
เด็กสาวคนหนึ่งปรากฏตัวต่อหน้าหลี่เฉิงและถามด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลว่า “ท่านบุตรศักดิ์สิทธิ์?”
หลี่เฉิงมีออร่าที่แข็งแกร่งของเทพธิดาแห่งอวกาศโดยเฉพาะอย่างยิ่งสําหรับผู้ศรัทธาอย่างเธอที่ไวต่อออร่าประเภทนี้มากเป็นพิเศษ หลี่เฉิงพยักหน้าและถามว่า“ใช่มีผู้ศรัทธาที่นี่กี่คน?” “ทั้งหมด 25” หญิงสาวตอบ
หลี่เฉิงครุ่นคิดครู่หนึ่งและกล่าวต่อ“รวบรวมผู้ที่เคร่งศาสนามากที่สุดและเตรียมย้ายพวกเขาทั้งหมดไปยังอาณาจักรเคนท์”
เมื่อได้ยินคําพูดของหลี่เฉิงเด็กสาวก็ไม่สงสัยและพยักหน้าอย่างรวดเร็ว“ทราบแล้วท่านบุตรศักดิ์สิทธิ์”
หลี่เฉิงไม่ได้พูดอะไรมาก นี่เป็นเพียงสาขาเล็ก ๆ ท่ามกลางคริสตจักร นักบุญของเทพธิดา
แห่งอวกาศและอาร์คบิชอปทั้งหมดอยู่ในสํานักงานใหญ่
สําหรับเมืองจอมเวทย์ พวกเขามาถึงทางตันแล้วเพราะตัวหลี่เฉิงแล้ว แม้ว่าเทพธิดาแห่งเวท มนต์จะลงนามสงบศึกกับเขาแต่เขามั่นใจว่าเมืองจอมเวทย์จะเป็นคนแรกที่เคลื่อนไหวอย่างแน่นอน ถ้าเขามีปัญหา
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลี่เฉิงก็เดินออกจากโบสถ์
ในเวลาต่อมา แสงเทเลพอร์ตจํานวนนับไม่ถ้วนก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าหลี่เฉิง นักเวทย์เกือบทั้งหมดในเมืองจอมเวทย์มาจ้องที่หลี่เฉิงและหวังว่าจะกินเขา
“เนเธอร์เวิร์ล!”
“คุณยังกล้ามาที่เมืองจอมเวทย์อยู่อีกเหรอ!”
“คุณมาที่นี่มีจุดประสงค์อะไร”
“คุกเข่าและขอโทษ หรือไม่ก็อย่าโทษพวกเราที่หยาบคาย!”
เมื่อได้ยินค่าพูดของพวกเขาหลี่เฉิงก็แค่เงี่ยหูฟังนักเวทย์กลุ่มนี้เคยชินกับการถูกเอาอกเอาใจจริง ๆ เขาสงสัยว่าพวกเขาไปเอาความมั่นใจที่จะเผชิญหน้ากับเขามาจากไหนในเวลานี้แฟรงค์ที่สวมชุดนักเวทย์สีน้ำเงินอันวิจิตรก็เข้ามาหาหลี่เฉิงเขาโบกมือเพื่อหยุดนัก เวทย์ผู้ยิ่งใหญ่คนอื่น ๆ และถามว่า“เนเธอร์เวิร์ลทําไมคุณถึงมาที่เมืองจอมเวทย์?”
หลี่เฉิงเยาะเย้ยและกล่าวว่า “ทําไม? ในข้อตกลงสงบศึกที่เราลงนาม มีกฎที่ระบุว่าฉันไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้อย่างงั้นเหรอ?”
จอมเวทผู้ยิ่งใหญ่ที่อยู่ที่นี่ตอนนี้ต่างก็ตกตะลึงนี่… ช่างหยิ่งผยองเกินไปจริง ๆ
เมื่อวันก่อน เขาได้สังหารผู้คนและนักเวทย์นับไม่ถ้วนในเมือง และทําให้คริสตัลของเมืองจอมเวทย์หมดไปกว่า 90% ใครจะคิดว่าหลี่เฉิงยังจะกล้ามาที่นี่ตอนนี้? เขาไม่กลัวความตายเลยเหรอ?
หลี่เฉิงสูดหายใจอย่างเย็นชาและกล่าวว่า “ฉันมาที่นี่เพื่อถ่ายทอดข้อความของเทพธิดาของฉันเท่านั้น”
“อะไร?” นักเวทย์ทั้งหมดตกตะลึง
เทรลาฟานี?เธอมีความสัมพันธ์อะไรกับเมืองจอมเวทย์บ้าง
ก่อนที่พวกเขาจะพูดต่อการแจ้งเตือนของโลกก็ดังขึ้นในหูของพวกเขาทุกคน
“การแจ้งเตือนโลก ด้วยเหตุผลที่ไม่ทราบสาเหตุจึงไม่สามารถใช้คาถาเทเลพอร์ตในเมืองจอมเวทย์ทั้งหมดได้!”
“การแจ้งเตือนโลก ด้วยเหตุผลที่ไม่ทราบสาเหตุทุกยูนิตที่เข้าสู่เมืองจอมเวทย์จากนี้ไปจะไม่สามารถใช้คาถาอวกาศได้อย่างถาวร!”
“การประกาศระดับโลกด้วยเหตุผลที่ไม่ทราบสาเหตุม้วนคัมภีร์เทเลพอร์ตอุปกรณ์เทเลพอร์ตและพอร์ทัลเคลื่อนย้ายที่นําไปสู่เมืองจอมเวทย์ทั้งหมดจึงใช้ไม่ได้ผล!”เมื่อเสียงประกาศทั่วโลกดังขึ้น ผู้เล่นต่างตกตะลึงไม่มีใครสามารถเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นได้“อา… เกิดอะไรขึ้น?”
“บ้าจริง ฉันเพิ่งออกมาจากเมืองนักเวทย์ อันตรายจริง ๆ?”
“ฟู่ นี่มันน่าอึดอัดเกินไปสําหรับนักเวทย์”
“ทุกคน ท่าไมฉันถึงรู้สึกว่าสิ่งนี้ต้องเกี่ยวข้องกับบอสเนเธอร์เวิร์ล?”
“ถูกต้อง บอสเนเธอร์เวิร์ลเพิ่งเคลียร์ดินแดนลับที่เกี่ยวข้องกับอวกาศและก่อนหน้านี้เขาก็ต่อสู้กับเมืองจอมเวทย์และตอนนี้มีบางอย่างเกิดขึ้นกับเมืองจอมเวทย์ถ้าบอสเนเธอร์เวิร์ลไม่ เกี่ยวข้องฉันคงไม่เชื่อหรอก!”
“บอส คุณยอดเยี่ยมมากคุณต้องเป็นเชอร์ล็อคโฮล์มคนปัจจุบันใช่ไหม”
เกี่ยวกับเรื่องนี้ ผู้เล่นยังคงรักษาทัศนคติที่เป็นกลางในสายตาของผู้เล่น นักเวทย์ของเมืองจอมเวทย์หยิ่งมากและไม่ชอบผู้เล่นเลย มีเควสต์และร้านค้าไม่มากนักที่เปิดให้ผู้เล่นทั่วทั้งเมืองดังนั้นเมื่อผู้เล่นได้ยินประกาศทั่วโลกพวกเขาก็มีความสุขกับมัน
อย่างไรก็ตาม สําหรับ NPC ในเมืองจอมเวทย์มันเป็นฉากที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิงเสียงต่าง ๆ ของระบบยังคงดังก้องอยู่ในหูของนักเวทย์
“ตึง ตง! ด้วยเหตุผลที่ไม่ทราบสาเหตุ รูปแบบการเคลื่อนย้ายขั้นสูง ของคุณในหอคอยเวท มนต์ถูกปิดการใช้งาน!”
“ติ่ง ตง! ด้วยเหตุผลที่ไม่ทราบสาเหตุแฟลชของคุณถูกปิดการใช้งาน!” “ตึ๊ง ตง! ด้วยเหตุผลที่ไม่ทราบสาเหตุเทเลพอร์ตของคุณถูกปิดการใช้งาน!”
“ตึง ตง…”
นักเวทย์ทุกคนเบิกตากว้างราวกับว่าพวกเขาเพิ่งเห็นจุดจบของโลก นี่มันไม่โหดเหี้ยมเกินไปเหรอ?!
ไม่สามารถใช้ทักษะและคาถาประเภทอวกาศได้อีกต่อไป
ลําพังเพียงหอคอยเวทมนต์ก็ต้องเหนื่อยมากพอแล้วไม่ต้องพูดถึงสิ่งอื่นใดนักเวทย์ได้ใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อปรับปรุงมันให้ดีที่สุดแต่ละชั้นสูงห้าถึงหกเมตรและมีหลายร้อยชั้นในแต่ละหอคอยหากพวกเขาต้องการขึ้นไปชั้นบนสุดในอนาคตพวกเขาจะต้องปีนขึ้นไปทีละชั้นอย่างงั้นเหรอ?
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้จอมเวทผู้ยิ่งใหญ่ก็สิ้นหวังร่างกายเล็กๆของพวกเขาทั้งปีขาดการฝึกฝนมาตลอดถ้าพวกเขาต้องปีนขึ้นไปพวกเขายอมตายดีกว่า
ในฐานะประธานสภานักเวทย์ แฟรงค์กําลังคิดถึงเรื่องอื่นๆอีกมากมายในอนาคตตราบใดที่นักเวทย์เข้ามายังเมืองจอมเวทย์ พวกเขาจะไม่สามารถใช้คาถาประเภทอวกาศได้ทรัพยากรจาก
จุดทรัพยากรโดยรอบไม่สามารถขนส่งผ่านอุปกรณ์เคลื่อนย้ายได้ และสามารถขนส่งได้ด้วยกําลังคนเท่านั้น
แม้แต่พอร์ทัลเทเลพอร์ตที่นําไปสู่เมืองจอมเวทย์ก็ใช้ไม่ได้ทั้งหมดความคิดมากมายแวบเข้ามาในจิตใจของเขาขณะที่เหงื่อเย็นเยียบอาบไปทั่วเสื้อผ้าของเขา
ถ้าเป็นเช่นนั้น เมืองจอมเวทย์จะจบสิ้นในเวลาไม่นาน.. หลังจากนั้นใครจะเต็มใจมา? มันจะกลายเป็นเมืองปิดตายอย่างสมบูรณ์
