อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ บทที่ 36 ฉินซื่อเสวียถูกลงโทษ
หนึ่งฉากนี้ โม่หุยเฟิงก็ไม่ได้ออมมือเลย
ฉินซื่อเสวียถูกตบจนเหมือนเห็นดวงดาวลอยอยู่ตรงหน้า ในหัวมีเสียงดังหึ่งๆ ความเจ็บปวดทำให้นางกรีดร้องออกมา ดิ้นรนอยากจะลงมาบนพื้น แต่กลับถูกเขาบีบคอเอาไว้อย่างแน่นหนา
ในชั่วพริบตานั้น ฉินซื่อเสวียเหมือนจะมองเห็นท่านพญายมกำลังกวักมือเรียกนางอยู่
เมื่อมองดูดีๆ ถึงได้สบตาเข้ากับดวงตาสีแดงเลือดของโม่หุยเฟิง
ในดวงตาของเขาเปล่งประกายไอสังหารที่รุนแรง เขาต้องการจะฆ่านางจริงๆ!
ความหวาดกลัวแผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างกายทันที
ฉินซื่อเสวียดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง ใช้มือตบไปยังสองมือของโม่หุยเฟิง เท้าทั้งสองข้างก็กระทืบอยู่บนเตียงอย่างแรงเช่นกัน
บรรดาบ่าวรับใช้ยืนมองดูอยู่หน้าประตูด้วยความหวาดกลัว แต่กลับไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เลย
เมื่อเห็นว่า ฉินซื่อเสวียเหมือนจะเริ่มตาเหลือกแล้ว เรี่ยวแรงในการดิ้นรนก็ค่อยๆน้อยลง จื่อซูถึงได้คุกเข่าลงบนพื้นอย่างเร่งรีบ “ท่านอ๋อง พระชายากำลังถูกท่านบีบคอตายแล้ว!”
“เห็นแก่จวิ้นจู่น้อยทั้งสองท่าน ขอท่านอ๋องโปรดปล่อยพระชายาไปเถอะ!”
ถึงแม้ว่า นางเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
แต่ตอนนี้ ก็ได้แต่อ้อนวอนขอร้องแทนฉินซื่อเสวีย
สติสัมปชัญญะของโม่หุยเฟิง ถึงได้กลับมาทีละนิด
เขาปล่อยมือออก จ้องมองดูฉินซื่อเสวียที่กำลังหายใจหอบอย่างมืดมน ซักถามเสียงเย็นชา “นังแพศยา เมื่อวานนี้เจ้าทำอะไรไปบ้าง!”
บนคอของฉินซื่อเสวียเต็มไปด้วยรอยแดง บนใบหน้าก็บวมแดงขึ้นมา
ได้ยินคำถามของโม่หุยเฟิง นางทั้งกลัวทั้งรู้สึกน้อยใจ ร้องไห้แล้วตอบแล้ว “ท่านอ๋อง เมื่อวานนี้ ข้าไม่ได้ทำอะไรเลยนะ!”
เสียงแหบแห้งเล็กน้อยแล้ว
“เจ้าส่งให้คน ส่งขนมไปที่จวนยิ่งกั๋วกงใช่ไหม?”
โม่หุยเฟิงจ้องมองนางอย่างดุดัน
ฉินซื่อเสวียตกอยู่ในภวังค์ไปชั่วครู่หนึ่ง
หลังจากที่ได้สติกลับมา นางรีบร้อนกล่าวขึ้นมาว่า “ท่านอ๋อง ข้ากับคุณหนูรองหยุนมีความสัมพันธ์ที่ดีตลอดมา เมื่อวานห้องครัวทำขนมรสชาติใหม่ ข้ากินแล้วรู้สึกว่าอร่อยมาก”
“ดังนั้น เลยส่งไปให้คุณหนูรองหยุนเล็กน้อยโดยเฉพาะ”
ความตั้งใจเดิมของนาง คืออยากแสดงเจตนารมณ์ในเรื่องนี้ เอาใจโม่หุยเฟิง
ที่ไหนได้ โม่หุยเฟิงกลับฉุนเฉียวสุดขีด!
เขาไม่ได้ลงมือต่อฉินซื่อเสวียอีก แต่กลับหันกลับมาถีบเก้าอี้ที่อยู่ตรงหน้าแทน!
“ดีมาก! ในเมื่อเจ้ายอมรับแล้ว ดูท่าเจ้าจะเป็นคนวางยาพิษหยุนติงหลานจริงๆ!”
เขาหันกลับมา เต็มไปด้วยไอสังหาร
ขนมรสชาติใหม่ที่ห้องครัวของจวนอ๋องทำขึ้น?
เมื่อเป็นเช่นนี้ หยุนติงหลานก็ไม่ได้โกหกจริงๆ ขนมนี่ข้างนอกหาซื้อไม่ได้ เมื่อครู่ตอนที่อยู่ในจวนกั๋วกง โม่หุยเฟิงก็เห็นแล้ว ขนมนั่นผิดปกติจริงๆ
“ท่านอ๋อง ท่านพูดอะไรน่ะ?”
ฉินซื่อเสวียเสียงสูงขึ้นมา กล่าวถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ “ข้าน้อย วางยาพิษหยุนติงหลานเมื่อไหร่กัน? !”
โม่หุยเฟิงไม่ได้ยอมรับความสัมพันธ์ของเขากับหยุนติงหลาน
เพียงแค่จ้องมองนางอย่างดุดัน “เจ้ารู้หรือไม่ว่า หยุนเจิ้นซงจิ้งจอกเฒ่านั่น ตอนนี้มีใจจะภักดีต่อข้า?”
“หากว่าเจ้าวางยาหยุนติงหลาน ล่วงเกินเขา ข้าจะต้องถูกเขาแทงข้างหลังอย่างแน่นอน!”
เขาใช้ข้ออ้างนี้ ระบายความโกรธให้หยุนติงหลาน
ฉินซื่อเสวียมีเป็นร้อยปากก็ไม่สามารถอธิบายให้ชัดเจนได้
ภายใต้ความโกรธอย่างมาก โม่หุยเฟิงกักบริเวณนางไปเลยโดยตรง มอบอำนาจทั้งหมดในบ้านให้กับพ่อบ้านในจวน และมีเจตนาให้พ่อบ้าน จัดการเตรียมการรับสนมให้เขา หรือไม่ก็……แต่งพระชายารอง
ฉินซื่อเสวียจิตใจด้านชา
นางคิดไม่ถึงเลยว่า เรื่องการกักบริเวณ จะมาตกอยู่บนตัวของนางได้!
นางไม่ได้เป็นคนวางยาพิษหยุนติงหลานแท้ๆ หรือควรบอกว่าตอนนี้ยังไม่มีแผนการดังกล่าว…
แต่โม่หุยเฟิงไม่ฟังคำอธิบายของนางเลย จับนางขังเอาไว้โดยตรง
เรื่องนี้ อึกทึกครึกโครมไม่น้อย
แม้แต่หยุนหว่านหนิง ก็ได้ยินแล้ว
โม่เยว่เพิ่งจะกลับมาจากประชุมเช้า เห็นหยุนหว่านหนิงกำลังคุยกับลุงเว่ย จึงเดินเข้าไปใกล้แล้วกล่าวถาม “กำลังคุยอะไรกันอยู่? ข้าได้ยิน พระชาอ๋องหยิงอะไร?”
“ท่านอ๋องช่างหูดีจริงๆ ว่องไวกว่าหูสุนัขเสียอีกแน่ะ”
หยุนหว่านหนิงเยาะเย้ยเขา “ขอเพียงเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับพระชายาหยิง ไม่ว่าไกลแค่ไหนท่านอ๋องก็สามารถได้ยิน”
“นี่เจ้าด่าข้าหรือ? หยุนหว่านหนิง เจ้าช่างใจกล้ามากจริงๆ!”
โม่เยว่ทำหน้าบึ้งตึ้ง เห็นว่าเขากำลังจะโกรธแล้ว หยุนหว่านหนิงดับความโกรธของเขาไปอย่างง่ายดายด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำ “ข้ากำลังชมท่านต่างหาก! ใช่แล้ว ท่านอ๋องหยิงส่งทองคำมาแล้ว”
“ตกลงกันแล้วว่าแบ่งกันครึ่งๆ ส่วนของท่านข้าสั่งให้หรูยี่ยกไปที่เรือนทิงจู๋แล้ว”
เอาเขาไปเปรียบเทียบกับสุนัข ยังบอกว่าไม่ได้ด่าเขาอีก?
แต่เพราะเห็นแก่ทองคำ โม่เยว่ก็ไม่ได้ถือสาหาความกับนางแล้ว
มองดูท่าทางที่ท่านอ๋องของตัวเองถูกบีบให้ยอมรับความพ่ายแพ้ ลุงเว่ยนึกขำในใจ รีบหันหลังจากไป
“ได้ยินมาว่าท่านอ๋องหยิงลงไม้ลงมือกับพระชายาหยิงอย่างรุนแรง แถมยังกักบริเวณนางแล้ว เมื่อครู่นี้ลุงเว่ยบอกว่า ท่านอ๋องหยิงจะมีเจตนาจะรับสนมหรือไม่ก็แต่งงานรับพระชายารอง สตรีที่แต่งเข้าบ้านแล้วก็ควบคุมการหุงหาอาหารในจวนอ๋องหยิง”
หยุนหว่านหนิงส่ายหน้า “นี่มันช่างเป็น โชคเข้าข้างหมุนเวียนสับเปลี่ยนจริงๆ!”
ฉินซื่อเสวียในวันนี้ ไหนเลยจะไม่ใช่นางในเมื่อวาน?
หยุนติงหลานก็โหดเกินไป ถึงกับกล้าเอาชีวิตของตัวเองมาเดิมพัน วางกับดักให้ฉินซื่อเสวีย
นางมองนางไม่ผิดไปจริงๆ!
แต่ว่า หากไม่ใช่เพราะเตรียมยาถอนพิษเอาไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ คิดว่าหยุนติงหลานก็คงไม่กล้าที่จะเสี่ยงเช่นนี้
นางกำลังคิดอยู่ ก็ได้ยินโม่เยว่กล่าวขึ้นมาด้วยท่าทีปกติ “กวาดแค่หิมะหน้าบ้านของตนเอง ไม่ต้องสนใจน้ำค้างหลังคาบ้านผู้อื่น”
“มีเวลามายุ่งกับเรื่องของคนอื่น ยังไม่สู้ลองคิดดูดีๆว่า อีกไม่กี่วันก็เป็นวันเกิดของพระมารดาแล้ว เจ้าจะมอบของขวัญอะไรให้กับพระมารดาดีกว่า!”
หยุนหว่านหนิงเลิกคิ้ว
“ข้าไม่ได้มีความคิดไร้สาระแบบนั้น”
ถึงแม้จะพูดเช่นนี้ แต่โม่เยว่กลับเบนสายตาออก ในดวงตาแฝงความร้อนตัวเล็กน้อย
“ฉินซื่อเสวียถูกกักบริเวณแล้วนะ! ไม่แน่ว่าไม่ช้าก็จะกลายเป็นแม่บ้านเต็มตัวแล้ว หรือว่าท่านก็ไม่สนใจเลย?”
หยุนหว่านหนิงเขย่งตัวขึ้นมา ต้องการมองตาสบตากับเขา
“หยุนหว่านหนิง เจ้ากลายเป็นคนปากเสียเช่นนี้ไปเมื่อไหร่กัน?”
โม่เยว่ถูกนางทำให้รำคาญแล้ว ขมวดคิ้วแล้วก็ผลักนางออกไปเบาๆ
“เดิมทีข้าก็ปากเสียอยู่แล้ว หรือว่าท่านอ๋องยังไม่รู้อีก?”
หยุนหว่านหนิงไม่ยอมลดละ “นี่ท่านถูกข้าพูดแทงใจดำ รู้สึกโกรธเพราะความอับอายใช่ไหม? ท่านรู้สึกอารมณ์เสียเพราะเรื่องนี้ใช่ไหม? นี่คือเวลาที่ดีที่สุดที่ท่านจะเอาชนะใจสาวงามอีกครั้งเชียวนะ!”
เอาชนะใจสาวงามอีกครั้ง?
เขาต้องการหัวใจของฉินซื่อเสวีย เมื่อไหร่กัน?
สีหน้าของโม่เยว่ขรึมลง “เป็นเพราะช่วงนี้ข้าตามใจเจ้ามากเกินไปใช่ไหม?”
ทำให้นางไม่มีระเบียบมากขึ้น ไม่มีความยำเกรงใดๆต่อหน้าเขามากขึ้นเรื่อยๆ!
เห็นเขาโกรธขึ้นมาจริงๆ หยุนหว่านหนิงรีบร้อนหยุดหัวข้อสนทนา “ใช่แล้ว ไหนท่านบอกว่าวันนี้จะมอบตัวโหยวเอ้อให้ข้าไง? ไหนละคน?”
เรื่องงานสำคัญกว่า
“อีกสักครู่หรูโม่ก็พามาถึงแล้ว กลับไปรอเถอะ”
โม่เยว่เดินไปทางห้องหนังสือ
ไม่เจอหนึ่งวัน ถึงกับคิดถึงเจ้าก้อนแป้งน้อยที่ไร้เดียงสาคนนั้นเล็กน้อยแล้ว……
เดินไปสองสามก้าว เขาก็เดินกลับมาอีก”หยุนหว่านหนิง ไม่ว่าเจ้าจะหาโหยวเอ้อทำไม ข้าขอเตือนเจ้าเอาไว้ อย่าวอนหาเรื่องอะไรขึ้นมาอีก! ข้าไม่อยากจะตามเช็ดก้นให้เจ้าแล้ว!”
หยุนหว่านหนิงกระดกก้นเล็กน้อย ใบหน้าแฝงรอยยิ้มซุกซน “ขอบคุณท่านอ๋องมากที่คอยตามเช็ดก้นให้ข้า”
“เจ้า……”
ติ่งหูของโม่เยว่แดงสดขึ้นมาเล็กน้อยอย่างเจตนา “ช่างไร้ยางอายเหลือทนจริงๆ!”
พูดจบก็เดินจากไปอย่างไม่หันกลับมามองเลย เหมือนกับว่าอยู่กับนางมากเกินหนึ่งวินาที ก็กลัวว่านางจะทำเรื่องที่ไร้ยางอายมาขึ้นมาอีก
“ขอบคุณท่านอ๋องสำหรับคำชม”
หยุนหว่านหนิงไม่คิดว่าน่าอายแต่กลับยิ้มอย่างออกมาอย่างสดใส มองดูแผ่นหลังที่จากไปอย่างเร่งรีบของโม่เยว่ แล้วก็กลับไปที่เรือนชิงหยิ่งอย่างอารมณ์ดี
เพิ่งจะเดินเข้าประตูไป หรูโม่ก็พาโหยวเอ้อที่ถูกมัดเอาไว้อย่างแน่นหนามา และโยนลงมาข้างเท้านาง
หยุนหว่านหนิงถูไม้ถูมือ เตรียมตัวจะแสดงความสามารถ บีบคั้นให้โหยวเอ้อสารภาพเรื่องในตอนนั้น!
