อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ – บทที่ 173 คนเลว น่ารังเกียจ

อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ บทที่ 173 คนเลว น่ารังเกียจ

ที่แท้ วันนี้โม่เฟยเฟยมาเพื่อขอให้นางช่วย

หยุนหว่านหนิงดื่มชาหนึ่งคำ พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าพูดมา หากเป็นสิ่งที่ข้าสามารถช่วยได้ ข้าก็จะช่วยเจ้า”

“พี่สะใภ้เจ็ด เรื่องนี้มีเพียงเจ้าคนเดียวที่สามารถช่วยข้าได้”

ด้วยความร้อนใจ โม่เฟยเฟยคว้าจับมือหยุนหว่านหนิง….ถ้วยน้ำชาในมือของนางโอนเอน จนน้ำชาเกือบหกใส่หยุนหว่านหนิง

“ขออภัย พี่สะใภ้เจ็ด”

โม่เฟยเฟยรีบชักมือกลับ พร้อมพูดขึ้นด้วยลักษณะท่าทีทำตัวไม่ถูก “ข้าร้อนใจมากไปหน่อย”

“ไม่เป็นไร เจ้าค่อยๆ พูด”

หยุนหว่านหนิงวางแก้วน้ำชา อย่างไม่ถือสานาง

นางรู้จักนิสัยของโม่เฟยเฟย

เด็กคนนี้ ตั้งแต่เล็กจนโตมีโม่จงหรานกับเต๋อเฟยรักใคร่ ถึงแม้นิสัยจะเย่อหยิ่ง แต่ในใจลึกๆไม่ได้เลวร้าย

หากไม่ใช่เพราะนางไม่มีทางเลือก ก็จะไม่มาหานาง

“ข้า…..”

โม่เฟยเฟยพูดขึ้นด้วยสีหน้าย่ำแย่ว่า “ซุนตายิ่งคนนั้น ไม่ใช่คนดีอะไร”

“อยู่ดีดี ทำไมถึงพูดถึงซุนตายิ่ง?”

หยุนหว่านหนิงแปลกใจ

โม่เฟยเฟยค่อยกัดฟัน แล้วก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง

ที่แท้ ช่วงที่ผ่านมานี้ซุนตายิ่งเป็นที่โปรดปราน จึงไม่เห็นใครอยู่ในสายตา อาศัยในความรักใคร่ของโม่จงหราน พูดจาไม่สุภาพ เหน็บแนมเต๋อเฟยอยู่บ่อยครั้ง

“นางบอกว่าท่านแม่แก่เฒ่าก็ช่างเถอะ เพราะเป็นเพียงแค่คำพูด ข้าไม่สนใจเอาเรื่องนาง”

โม่เฟยเฟยกำแขนเสื้อไว้แน่น พร้อมพูดขึ้นด้วยสีหน้าไม่พอใจว่า “แต่เจ้ารู้ไหมว่านางยังคิดจะทำอะไร?”

“นางยังคิดที่จะให้ข้าแต่งงานกับลูกพี่ลูกน้องของนาง”

นางโกรธจนฟาดตบโต๊ะ

หยุนหว่านหนิงตกตะลึง พร้อมพูดขึ้นว่า “เป็นเรื่องจริงหรือ?”

“จริงแท้แน่นอน ไม่อย่างนั้นข้าก็คงไม่โกรธโมโหขนาดนี้”

โม่เฟยเฟยโกรธโมโหจนใบหน้าบูดเบี้ยว

หยุนหว่านหนิงมองดูนางอย่างครุ่นคิด พร้อมพูดขึ้นว่า “หากเป็นเช่นนี้ ซุนตายิ่งคนนี้…..ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงจริงๆ อาศัยที่เสด็จพ่อรักใคร่จริงหรือ?”

ครอบครัวซุนตายิ่งไม่ถือว่ายากจน แต่ก็ไม่ถือว่าเป็นขุนนางชั้นสูงในเมืองหลวง

พ่อของนางเป็นเพียงรองรองเสนาบดีกรมคลังคนหนึ่ง

เพราะต้องการเอาใจรองเสนาบดีกรมคลัง จึงยกลูกสาวคนหนึ่ง หน้าตางดงาม และก็กำลังอยู่ในวัยแรกสาว นั่นก็คือซุนตายิ่งให้กับรองเสนาบดีกรมคลัง แล้วรองเสนาบดีกรมคลังส่งเข้าวัง

ซุนตายิ่งคนนี้ อายุน้อยกว่าหยุนหว่านหนิงถึงสองปี

คำนวณดูแล้ว โตกว่าโม่เฟยเฟยเพียงหนึ่งขวบ

ช่วงนี้นางเป็นที่รักใคร่ พร้อมทั้งพ่อของนาง โม่จงหรานก็ให้ความสำคัญ เลื่อนตำแหน่งให้เขาหนึ่งขั้น

ดังนั้นซุนตายิ่งคนนี้ คิดว่าตนเองจะสามารถแทนที่เต๋อเฟย กลายเป็นคนโปรดของโม่จงหราน

“พี่ชายของนางซุนต้าเฉียง ตอนนี้อายุตั้งยี่สิบห้าแล้ว ยังหาภรรยาไม่ได้สักคน”

โม่เฟยเฟยหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา แล้วก็เช็ดน้ำตา

เพราะโกรธจัด นางบิดผ้าเช็ดหน้าในมือ จนผ้าเช็ดหน้าในมือเปลี่ยนรูป โม่เฟยเฟยพูดขึ้นมาอย่างดุดันว่า “ได้ยินมาว่า ที่จริงเมื่อก่อนซุนต้าเฉียง เคยมีภรรยามาแล้วหลายคน”

“แต่ล้วนถูกเขาทรมานจนตาย ซุนต้าเฉียงคนนี้ ยังเป็นผีพนัน”

“ปกตินอกจากไปบ่อนการพนันแล้ว ก็ไปยังโรงโสเภณี ช่ำชองในการกิน ดื่ม เล่นชู้และเล่นการพนัน ดื่มเหล้าจนเมามายทุกวัน…..”

“ปกติ ชื่อเสียงก็ไม่ดี ชอบแต่กินเกียจคร้านไม่ทำงาน อารมณ์รุนแรง ความสัมพันธ์ที่มีกับเพื่อนบ้านก็ไม่ดี”

หยุนหว่านหนิงขมวดคิ้ว

คนแบบนี้ แม้แต่สาวบริสุทธิ์ในครอบครัวคนธรรมดา ใครก็ไม่ยอมแต่งด้วยมั้ง?

ยิ่งไปกว่านั้น โม่เฟยเฟยเป็นถึงองค์หญิงสถานะสูงศักดิ์

โม่เฟยเฟยขมวดคิ้ว พร้อมพูดขึ้นว่า “พูดได้คำเดียวว่า ซุนต้าเฉียงคนนี้ เป็นคนเลวร้ายอย่างมาก เป็น เป็น……”

นางมองดูหยุนหว่านหนิงอย่างลำบากใจ

หยุนหว่านหนิงพูดแทนนางอย่างเข้าใจว่า “หนอนเหม็นตัวหนึ่งที่อยู่ในโถส้วม”

โม่เฟยเฟย พูดว่า “….ใช่”

นางอยากที่จะด่าออกมาแบบนี้ แต่สถานะของนางเป็นองค์หญิงแห่งราชวงศ์ ผ่านการอบรมสั่งสอนมาอย่างดี

นางได้รับการอบรมดีๆ มาตั้งแต่เด็ก รางไม่สามารถพูดสิ่งเลวร้ายเช่นนี้ได้

คิดอยากด่าคน แต่ก็หาคำมาสาธยายไม่ได้

“แล้วเสด็จพ่อตอบตกลงหรือยัง?”

หยุนหว่านหนิงรู้ว่า โม่จงหรานไม่มีทางตกลงกับการแต่งงานในครั้งนี้ แต่ดูจากลักษณะท่าทีของโม่เฟยเฟย จึงถามออกไปตามความคิดของนาง

“เสด็จพ่อกำลังพิจารณาอยู่”

“พิจารณา?”

คราวนี้ หยุนหว่านหนิงก็เดือดร้อนใจแล้ว พร้อมพูดขึ้นว่า “คนเลวทรามต่ำช้าแบบนี้ ยังจะต้องพิจารณาอะไร”

โม่เฟยเฟยมองดูนางอย่างตกตะลึงตาค้าง พร้อมพูดขึ้นว่า “พี่สะใภ้เจ็ด…..”

“สงบสติ มีอารยธรรม เจ้าเป็นกุลสตรี”

นางรู้แต่แรกอยู่แล้วว่าพี่สะใภ้ของตนเป็นคนเก่ง แม้แต่ท่านแม่ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนาง

แต่ยังไงก็คิดไม่ถึงว่า ความสามารถในการพูดจาหยาบคายของพี่สะใภ้ของตนเอง ตนเองห่างไกลกันกับนางอย่างมาก

หากพี่สะใภ้เจ็ดต่อสู้กับท่านแม่จริงๆ ต่อให้ท่านแม่ขี่ม้าเร็วพันลี้ก็ด่าสู้นางไม่ได้มั้ง?

พยายามใช้คำที่สุภาพที่สุด พร้อมพูดขึ้นว่า “ในหัวสมองของซุนตายิ่งคนนี้ ล้วนเต็มไปด้วยกากถั่วกับอุจจาระ

นางพูดขึ้นด้วยสีหน้ายิ้มแย้มว่า “ช่างไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงจริงๆ”

“ใช่ พี่สะใภ้เจ็ด ข้าจึงโกรธโมโหมาก แต่ก็ไม่รู้จะไปพูดกับใคร”

โม่เฟยเฟยหน้าเศร้า

ไปขอร้องโม่จงหราน แต่แม้แต่ประตูห้องทรงพระอักษรนางก็เข้าไปไม่ได้

ไปหาเต๋อเฟย นางก็บอกว่าช่วงนี้สุขภาพไม่ดี ไม่อยากเจอใครทั้งนั้น

พี่เจ็ดเป็นผู้ชาย ช่วงนี้ก็ยุ่งกับงานในค่ายเสินจี….เขาเป็นผู้ชาย หากรู้เรื่องนี้ คงจะตรงไปทำร้ายซุนตายิ่งกับซุนต้าเฉียงจนตาย

มีแต่จะได้ความซวยกลับมา

ส่วนฉินซื่อเสวีย ตอนนี้ถูกโม่เฟยเฟยลากเข้าบัญชีดำแล้ว

คิดไปคิดมา ก็จำต้องมาขอให้หยุนหว่านหนิงช่วย

“เฟยเฟยเจ้าไม่ต้องกลัว”

หยุนหว่านหนิงตบไหล่นางเบาๆ พร้อมพูดขึ้นว่า “เรื่องนี้ เสด็จพ่อไม่มีทางตอบตกลงแน่นอน”

“เจ้ามั่นใจขนาดนั้นได้อย่างไร?”

โม่เฟยเฟยพูดขึ้นมาอย่างไม่เชื่อว่า “ตอนนี้เสด็จพ่อรักใคร่ซุนตายิ่ง จนไม่ปฏิเสธคำร้องขอของนางโดยตรง ข้าเห็นว่า ข้าไม่คาดหวังให้เสด็จพ่อมาปกป้องข้าแล้ว”

พูดเสร็จ นางก็เริ่มร้องไห้

หยุนหว่านหนิงพูดขึ้นด้วยเสียงต่ำว่า “ไม่ว่ายังไง เจ้าเป็นองค์หญิงคนเล็กที่สุดของเสด็จพ่อ เห็นลูกสาวที่รักมากที่สุด”

“เสด็จพ่อไม่มีทางผลักเจ้าเข้าไปในกองไฟด้วยมือตนเองแน่”

“ยิ่งไปกว่านั้น องค์หญิงห้าก็ยังไม่แต่งงานไม่ใช่หรือ? จะถึงคิวของเจ้าก่อนได้อย่างไร?”

องค์หญิงห้าโม่โยวโยว อายุมากกว่าโม่เยว่หลายเดือน

ได้ยินว่านางกับองค์ชายหก โม่เยว่สามคน ล้วนเกิดในปีเดียวกัน แต่นางมีนิสัยสุขุมมาตั้งแต่เด็ก เล่นกับพี่น้องไม่ค่อยได้

ดังนั้นโม่เยว่กับองค์ชายหก มีความสัมพันธ์กันดีที่สุด

โม่เฟยเฟยเป็นลูกสาวคนเล็กสุดของโม่จงหราน นางเองก็มีโม่โยวโยวเป็นพี่สาวคนเดียว

ปกติ ความสัมพันธ์ของทั้งสองก็ไม่ค่อยใกล้ชิดกัน

อย่างแรก คนหนึ่งเป็นองค์หญิงห้าที่ไม่เป็นที่รักใคร่ นิสัยสุขุม ไม่ชอบพบปะผู้คน

อีกคนหนึ่งเกิดจากเต๋อเฟยที่เป็นคนโปรด ถึงโม่เฟยเฟยจะมีนิสัยสนุกสนาน แต่เมื่อสี่ปีก่อนหลังจากเกิดเรื่องนั้นแล้ว…..นางก็ขังตัวเองอยู่ไว้ในตำหนักเว่ยหยาง ออกมาน้อยครั้งมาก

และก็ไม่รู้ทำไม จนถึงตอนนี้โม่โยวโยวก็ยังไม่แต่งงาน

แต่อายุของนาง….เมื่อคำนวณดูแล้ว ก็ถือเป็นผู้หญิงอายุมากแล้วคนหนึ่ง

“พี่ห้า ได้ยินว่าจะแต่งงานกระชับมิตรแล้ว”

เมื่อได้ยินแบบนี้ หยุนหว่านหนิงตกตะลึง พร้อมพูดขึ้นว่า “แต่งงานกระชับมิตร?”

“อืม”

โม่เฟยเฟยพยักหัวอย่างหนักแน่น แต่ไม่ช้าก็เปลี่ยนสีหน้า พร้อมพูดขึ้นว่า “เรื่องนี้อีกหลายวันค่อยว่ากัน พี่สะใภ้เจ็ด เจ้าช่วยข้าคิดหาวิธีก่อน”

“ข้าไม่อยากแต่งงานกับหนอนตัวเหม็นตัวนั้น”

หยุนหว่านหนิงยับยั้งความตกตะลึงในใจ แล้วช่วยโม่เฟยเฟยคิดหาวิธีเอาตัวรอด

ดีที่นางฉลาดหลักแหลม

ไม่นาน ก็คิดหาวิธีได้แล้ว….