อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ บทที่ 199 พ่อเก๊ สุขสันต์วันเกิด
“วันอะไร”
หยุนหว่านหนิงฝีเท้าชะงัก
สองแม่ลูกแหงนหน้ามองเขาอย่างใจตรงกัน ฉงนสนเท่ห์เหมือนกัน
“พวกเจ้าไม่รู้จริงหรือ”
ไฟโกรธในใจโม่เยว่เดือด ‘ปุดๆๆ’ ขึ้นหัวแล้ว เขากัดฟัน จ้องหยุนหว่านหนิงด้วยความโกรธ “เจ้าไม่รู้จริงหรือ!”
“ไม่รู้ก็คือไม่รู้ ไยต้องถามหลายรอบด้วย”
หยุนหว่านหนิงทำหน้าหงุดหงิด
โม่เยว่จึงได้แต่หันไปมองหยวนเป่า “หยวนเป่า เจ้าก็ไม่รู้หรือ”
กับหยวนเป่า เขาจะอ่อนโยนน่าเข้าหามากกว่า
แต่น่าเสียดาย หยวนเป่าทำหน้ารังเกียจ ท่าทางนั้นก็คือหยุนหว่านหนิงที่ย่อส่วน “ไม่รู้ก็คือไม่รู้ ไยต้องถามหลายรอบด้วย”
โม่เยว่ “…”
หรูอวี้ที่อยู่ข้างหลัง รู้สึกว่านายท่านตนน่าอนาถยิ่งนัก!
สอดส่องทั่วเมืองหลวง น่ากลัวว่านายบ้านเขาจะเป็นบุรุษที่มีชีวิตที่แย่ที่สุด
มีหน้ามีตาในราชสำนักมีประโยชน์อันใด
อยู่ที่บ้าน นายของเขาเป็นคนที่มีฐานะต่ำต้อยที่สุดเสมอ!
เมื่อเห็นดังนั้น หรูอวี้จึงกลั้นไม่อยู่จริงๆ ตอบแทนโม่เยว่ “พระชายา คุณชายน้อย พวกท่านลืมวันสำคัญเช่นนี้ไปได้อย่างไร”
“วันนี้คือวันเกิดของนายท่านบ้านข้า!”
หยุนหว่านหนิงตะลึงนิดๆ “วันนี้คือวันที่เจ้าออกจากไข่?”
“วันออกจากไข่?”
โม่เยว่ฉงนฉงาย
หยวนเป่าอธิบายอยู่ข้างๆ “ก็คือวันเกิดของท่านนั่นแหละ ทุกปีวันที่ข้าออกจากไข่ ท่านแม่จะทำเค้กวันเกิดให้ข้า”
“ท่านยังไม่เคยกินกระมัง เหอะๆ”
หัวคิ้วโม่เยว่ย่นยู่จนชิด “ข้าไม่ได้ฟักตัวออกมาจากไข่สักหน่อย วันออกจากไข่อะไร”
แล้วยังมีเค้กอะไรนั่นด้วย มีอะไรน่าอัศจรรย์นัก
เขาแสดงออกว่าไม่สนใจสักนิด
แต่ก็ยังถามหยวนเป่า “อะไรคือเค้ก”
“อร่อยมากเลยล่ะ! ท่านไม่เคยเห็น ไม่เคยกินกระมัง”
ใบหน้าเล็กหยวนเป่าได้ใจ
หรูอวี้เขยิบเข้ามา “คุณชายน้อย อร่อยขนาดนั้นจริงหรือขอรับ”
หรูโม่ทำหน้าเหยียด “ดูเจ้าสิ อย่างกับไม่เคยเห็นโลกอย่างนั้นแหละ!”
“เจ้าเคยเห็นหรือ เจ้ารู้ว่าอะไรคือเค้กหรือ”
หรูอวี้ไม่พอใจ
หรูโม่แค่นฮึทีหนึ่ง ไม่เปลืองน้ำลายกับเขามาก นั่งยองมองหยวนเป่า เอาหน้ากากออกก่อนจะถืออยู่ในมือ “คุณชายน้อย บอกพี่หรูโม่เถิด อะไรคือขนมเค้ก”
หรูอวี้ “เมื่อกี้ใครพูดกัน ว่าข้าไม่เคยเห็นโลกมาก่อน!”
“เจ้าบ้านนอก”
หรูโม่พ่นคำนี้ออกมาด้วยความดูถูก
(เจ้าบ้านนอก)หรูอวี้พองขนหนักกว่าเดิม “หรูโม่ ข้าจะสู้กับเจ้า!”
“สู้ก็สู้สิ ใครกลัวเจ้า”
หรูโม่พลันกระโดดไปที่โล่งกว้าง (เจ้าบ้านนอก)หรูอวี้ตามไปติดๆ แพล็บเดียวทั้งสองก็เริ่มต่อสู้กันขึ้นมา
เมื่อเห็นสองคนที่กำลังสู้ศึกกันอยู่ หยวนเป่าก็ส่ายหน้าราวกับผู้ใหญ่ “เฮ้อ ช่างไม่รู้ความจริงๆ เลย! เพื่อเค้กก็สู้กันเสียแล้ว”
ไม่เพียงแต่หรูโม่และหรูอวี้ที่ไม่เคยเห็นเค้ก
แม้แต่โม่เยว่ก็ไม่เคยเห็นและไม่เคยได้ยินมาก่อน!
(เจ้าบ้านนอก)โม่เยว่ขมวดคิ้วมุ่น “ในเมื่อตอนนี้ก็รู้แล้ว วันนี้คือวันเกิดของข้า หรือว่าพวกเจ้าจะไม่แสดงออกอะไรเลยหรือ”
“แสดงออก เจ้าอยากให้แสดงออกอย่างไร”
หยุนหว่านหนิงกอดอกเชิดหน้า ยื่นคอไปด้านหน้าเล็กน้อย “สุขสันต์วันเกิด?”
หยวนเป่าตบมือเริ่มร้องเพลงอย่างเริงร่าทันที “สุขสันต์วันเกิด สุขสันต์วันเกิด สุขสันต์วันเกิด สุขสันต์วันเกิด!”
โม่เยว่ “…พวกเจ้ายังจะง่ายกว่านี้ได้อีกไหม”
หยวนเป่าหัวเราะคิกๆ วิ่งเข้าไปหา กอดขาโม่เยว่ “พ่อเก๊ สุขสันต์วันเกิด! ขอให้ท่านแก่ขึ้นอีกปี!”
โม่เยว่ “…”
มีการอวยพรเช่นนี้ด้วยหรือ!
“พ่อเก๊ ขอให้ร่ำรวย อั่งเปามาๆ”
โม่เยว่ “…” อีกครั้ง
หยุนหว่านหนิงที่อยู่ด้านข้าง หัวเราะจนปากจะค้างอยู่แล้ว
เยี่ยมมากเจ้าหนู!
ได้เชื้อมาจากข้าจริงๆ!
“หยวนเป่า วันนี้คือวันเกิดของข้า เหตุใดจึงมิใช่เจ้ามอบของขวัญให้ข้า กลับกัน ยังจะยื่นมือมาเอาอั่งเปาจากข้าอีก”
โม่เยว่ย่อตัวลง ดีดหน้าผากเขาเบาๆ
สมัยก่อน ตอนที่หยุนธิงหลานมาครั้งแรก หยวนเป่าก็เคยเอาอั่งเปาจากนาง
ดังนั้นโม่เยว่ย่อมรู้ว่าอั่งเปาคือสิ่งใด
“มีอย่างที่ไหนมาเอาอั่งเปากับเด็ก พ่อเก๊ ท่านรู้สึกละอายบ้างหรือไม่”
หยวนเป่ามองเขาด้วยความรังเกียจ
คิด “แต่ในเมื่อวันนี้คือวันเกิดของท่าน อย่างนั้นข้าก็ควรมอบของขวัญวันเกิดให้ท่าน! ข้าจะเอา…หน้ากากลิงนี้มอบให้ท่านก็แล้วกัน!”
กล่าวจบ เขาก็ยื่นหน้ากากในมือออกไป
“เจ้าจะมอบให้ข้าจริงหรือ”
โม่เยว่รับหน้ากากมาด้วยความตื่นเต้น
ใจคิด เขาจะหาช่างทองมาชุบทองคำไว้บนนี้ แล้วใช้กล่องผ้าแพรเก็บรักษาอย่างดี!
นี่คือของขวัญชิ้นแรกที่บุตรชายมอบให้เขา!
ไหนเลยจะรู้ หน้ากากอยู่ในมือยังไม่ทันอุ่น หยวนเป่าก็เอามือน้อยๆ ใช้นิ้วชี้จิ้มเข้าหากัน ท่าทาง ‘น้อยใจ’
“พ่อเก๊ นี่คือหน้ากากที่ข้าชอบมากที่สุด! ในเมื่อข้าให้ท่าน…”
เขาเบะปาก “หน้าท่านใหญ่ออกปานนั้น ใส่ไม่ได้หรอก! ตอนนี้คืนข้าได้แล้วหรือยัง”
โม่เยว่ “…”
ของขวัญที่ส่งออกไป ถึงกับมีเหตุผลเอากลับมาด้วย
ที่แรกเขาไม่อยากคืนให้หยวนเป่า อย่างมากก็ซื้อให้เขาอีกอัน
แต่พอเห็นท่าทางน้อยใจจวนจะร้องไห้ของเจ้าเด็กนี่แล้ว ก็พลันรีบคืนหน้ากากให้เขา “ได้ๆ! ขอบใจหยวนเป่า หยวนเป่าของพวกเรากตัญญูเหลือเกิน!”
เมื่อนั้นหยวนเป่าจึงกอดหน้ากากไว้กับอกอย่างสุขสม
หยุนหว่านหนิงหัวเราะจนท้องจะแข็งอยู่แล้ว
“ช่างเถอะ! ตอนแรกข้ากับหยวนเป่าจะไปเดินเล่น ในเมื่อวันนี้เป็นวันเกิดของเจ้า อย่างนั้นเจ้าก็ไปเดินเล่นกับพวกเราเถอะ”
นางเชื้อเชิญโม่เยว่ “อย่างไรพวกเราสองแม่ลูก ก็ควรจะเตรียมของขวัญให้เจ้าชิ้นหนึ่งจึงจะถูก”
โม่เยว่ไม่อยากจะเชื่อ “จริงหรือ!”
“ถ้าเจ้าไม่ยินดี ก็ถือเสียว่าข้าไม่ได้พูดก็แล้วกัน”
หยุนหว่านหนิงยิ้มน้อยๆ จูงมือหยวนเป่าไป
“นายท่านของจวนอ๋องนั้นคือข้า พวกเจ้าจะไปเดินเล่นซื้อของ หากข้าไม่อยู่ด้วย ใครจะจ่ายเงินให้พวกเจ้า ข้าย่อมต้องไปด้วยอยู่แล้ว”
โม่เยว่คิดเองว่าหาเหตุผลได้ดีแล้ว ตามสองแม่ลูกออกจวนอย่างกระดี๊กระด๊า
แต่ ผู้ชายคนนี้ปากไม่ตรงกับใจจนเป็นนิสัยแล้ว
แม้ว่าในใจจะดีใจจนกระโดดโลดเต้น ทว่าใบหน้ากลับไม่ปรากฏออกมาให้เห็นแม้แต่น้อย
หยุนหว่านหนิงเหล่ตามองเขา เห็นรอยยิ้มตรงมุมปากที่เขายังไม่ทันกดลงพอดี
รวมถึง ริ้วรอยบางๆ ที่หางตา คล้ายกำลังซ่อนยิ้มอยู่
นางมีช่องว่างอยู่ในมือ ยังต้องให้เขาจ่ายเงินให้อีกหรือ!
แต่ ในเมื่อตาคนนี้ต้องการไปด้วย…มีคนช่วยถือของเพิ่มอีกคนพอดี!
หยุนหว่านหนิงยิ้มน้อยๆ ไม่พูด
นางไม่ได้เปิดโปงโม่เยว่ หนึ่งครอบครัวสามคนออกจากจวนด้วยอารมณ์เบิกบาน
ปกติ หยวนเป่าต้องนั่งรถไม้ไปกลับตระกูลกู้ อายุน้อยๆ ควรเป็นช่วงเวลาที่ได้ออกกำลัง ทุกครั้งที่ผ่านถนน เมื่อเห็นของเล่นแปลกประหลาดต่างๆ นานาและขนมที่ชวนน้ำลายสอ เขาก็ได้แต่มองเท่านั้น
เขาอยากมานานแล้ว อยากออกมาเที่ยวเล่นกับท่านแม่นานแล้ว
วันนี้ นับว่าสมปรารถนาสักที!
หยวนเป่าสวมหน้ากาก ราวกับผึ้งตัวน้อยที่สุขสันต์ จูงมือหยุนหว่านหนิงกระโดดโลดเต้นท่ามกลางฝูงชน
ทว่าจู่ๆ หยวนเป่าก็หยุดลง
เขาหันมามองหยุนหว่านหนิง “ท่านแม่ ข้าอยากได้ของสิ่งนี้!”
คือผลไม้เคลือบน้ำตาล
หยุนหว่านหนิงยังไม่ทันเอ่ยปาก โม่เยว่ก็โบกมือใหญ่ “ซื้อ!”
“เจ้าลูกชาย สิบไม้พอกินหรือไม่”
บทที่ 198 ตกรางวัล มอบเป็นมรดกตกทอด
บทที่ 200 ลูกชายของข้า
