อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ บทที่ 209 จวนอ๋องหยิงมีข่าวดี
“พูด!”
โม่เยว่ไม่หันหน้า
“คุณชายน้อยบอกว่าคืนนี้จะพักอยู่ที่ตระกูลกู้ ไม่กลับจวนอ๋องขอรับ”
พอหรูอวี้พูดจบก็ปรี่ไปทันที
หยุนหว่านหนิง “…เจ้าเด็กนี่ กลัวว่ากลับมาแล้วข้าจะจัดการเขาล่ะสิ”
โม่เยว่กลั้นหัวเราะ “ไม่เป็นไร ข้าจะกลับไปตระกูลกู้อีกครั้งก็ได้ แต่บอกไว้ก่อนนะ ข้ารับหยวนเป่ากลับมาแล้ว เจ้าห้ามทำอะไรเขาล่ะ”
“ยังไม่ทันกลับมาก็ปกป้องเสียแล้ว?”
หยุนหว่านหนิงจนใจ
โม่เยว่ยิ้มออกประตู ไปรับหยวนเป่าที่ตระกูลกู้อีกครั้ง
หรูโม่และหรูเยียนที่ซ่อนตัวดูเรื่องสนุกอยู่หลังประตูมึนงงเป็นไก่ตาแตก “เมื่อกี้ยังตบตีกันอยู่เลยไม่ใช่หรือ ทำไมแพล็บเดียวนายท่านก็ยิ้มหน้าบานออกมาแล้วเล่า”
“ตอนนี้อารมณ์ของท่านอ๋องขึ้นอยู่กับพระชายาจริงๆ ด้วย”
หรูเยียนให้บทสรุป
เมื่อนั้นก็มีเสียงของหยุนหว่านหนิงดังมาจากในห้อง “หรูเยียน”
“เจ้าค่ะ พระชายา”
หรูเยียนรีบเข้าห้อง “พระชายามีอะไรจะสั่งหรือ”
หยุนหว่านหนิงฮึดกำลังใจ กลับมากระปรี้กระเปร่ามากขึ้นแล้ว “ข้าได้ยินว่าหยุนธิงหลานคิดจะมีลูกชายให้โม่หุยเฟิงคนหนึ่ง จะได้สร้างฐานะให้มั่นคง…”
เพื่อเข้าจวนอ๋องหยิง หยุนธิงหลานก็ทุ่มเทเสียจริงๆ
ไม่เพียงแต่จะมีบุตรให้โม่หุยเฟิงแบบท้องก่อนแต่ง ทั้งยังคิดจะได้บุตรชายในทีเดียว…
ถ้านางมีบุตรชาย ไม่ว่าจะถูกต้องตามจารีตประเพณีหรือไม่ อย่างไรก็ถือว่าเป็นพระนัดดาองค์โต แน่นอนว่าทั้งหมดนี้ ล้วนเป็นพวกหยุนธิงหลานนึกวาดฝันและคาดหวังไปเอง
พระนัดดาองค์โตที่แท้จริง มีมาตั้งนานแล้วต่างหาก!
ฝันหวานของหยุนธิงหลานกับโม่หุยเฟิง ถูกลิขิตให้ต้องสลาย
มุมปากของหยุนหว่านหนิงยกรอยยิ้มถากถาง “เจ้าเสาะโอกาส เอาเรื่องที่หยุนธิงหลานไม่สามารถมีลูกได้ส่งไปถึงหูของโม่หุยเฟิงกับฮองเฮา”
“ข้าก็อยากจะรู้นัก พอพวกเขารู้เรื่องนี้แล้วจะทำหน้าตาอย่างไร”
ฉินซื่อเสวียทำลายศัตรูโดยใช้วิธีที่ต้องเจ็บหนักทั้งสองฝ่าย ยอมทำลายตัวเอง ก็ต้องทำให้หยุนธิงหลานท้องไม่ได้
เรื่องนี้หยุนหว่านหนิงกับหรูเยียนรู้มานานแล้ว
“เจ้าค่ะ พระชายา”
หรูเยียนรับคำด้วยความเคารพนอบน้อม แต่ขณะกำลังจะออกไปก็ถูกหยุนหว่านหนิงเรียกหยุดอีก “เดี๋ยว”
“ข้าเปลี่ยนใจแล้ว…”
…
จวนอ๋องหยิง
เมื่อได้รับคำตอบจากฮองเฮาจ้าว หยุนธิงหลานก็ดีใจยกใหญ่ พักอยู่ที่จวนอ๋องหยิงในคืนวันนั้นเลย
การถูกกักตัวในช่วงนี้ โม่หุยเฟิงได้พักร่างกายดีแล้ว
หลังจากเสร็จภารกิจ หยุนธิงหลานก็พาดตัวอยู่บนอกของเขา พ่นลมหอม “ท่านอ๋อง ฮองเฮาเหนียงเหนียงอนุญาตให้ข้ามีลูกให้ท่าน ราตรียังอีกยาวไกล ครั้งเดียวไม่พอ พวกเรามาต่อกันเถอะ”
โม่หุยเฟิงหอบฮัก
“เจ้าเห็นข้าเป็นวัวหรือ!”
เขาเหนื่อยแล้ว ปัดมือแบบอิดโรย
พักผ่อนมาระยะหนึ่ง พลังอึดของเขาต่างจากเมื่อก่อนมาก…
แต่หยุนธิงหลานปีศาจยั่วยวนคนนี้ ครั้งเดียวเขาก็เจ็บเอวจะแย่อยู่แล้ว รู้สึกเหมือนร่างกายกลวงโบ๋ ยังจะต่ออีก!
จะเอาชีวิตของเขาหรือ!
“แต่หมอที่ให้ตำรับพื้นบ้านมา บอกว่าเพื่อความแน่นอน ต้องหลายๆ ครั้งถึงจะดี”
หยุนธิงหลานทอดสายตาหวาน “ข้ากลัวว่าครั้งเดียวจะไม่…”
โม่หุยเฟิงกลัวแล้วจริงๆ ผลักนางออกก่อนจะลงจากเตียงราวกับหนี “ข้าจะเข้าห้องน้ำ”
การเข้าห้องน้ำหนนี้ เนิ่นนานมาก
หยุนธิงหลานเรียกบ่าวไพร่เข้ามาสอบถาม ถึงได้รู้ว่าโม่หุยเฟิงเข้าไปหลบที่ห้องของฉินซื่อเสวียแล้ว
“น่าโมโหชะมัด!”
นางโกรธจนกัดฟันกรอด!
ยังไม่ทันได้เข้าจวนอ๋องหยิงก็เริ่มแย่งความรักแล้ว ถ้านางตั้งครรภ์จริงๆ ไม่สะดวกปรนนิบัติโม่หุยเฟิง เช่นนั้นจะไม่เป็นโอกาสให้ฉินซื่อเสวียหรือ!
หยุนธิงหลานใคร่ครวญ จากนั้นก็วางแผนกับหยุนธิงธิง
เช้าวันถัดมา นางดักหยุนเจิ้นซงที่กำลังจะไปประชุมเช้าตรงปากประตูจวนกั๋วกง
“ท่านพ่อ ข้ามีเรื่องจะพูดกับท่าน”
“ข้าไม่มีอะไรจะพูดกับเจ้า”
พอหยุนเจิ้นซงเห็นนางก็ปัดมือ “ข้าจะไปประชุมเช้าแล้ว รีบหลีกทางไป อย่าทำให้ข้าเสียเวลา”
แต่ไหนมาเขาเอ็นดูบุตรสาวคนรองเสมอ
แต่ระยะนี้โม่หุยเฟิงเกิดเรื่อง หยุนเจิ้นซงคิดจะหันไปพึ่งโม่เยว่ ให้หยุนธิงหลานตัดความสัมพันธ์กับโม่หุยเฟิงให้เด็ดขาด จะได้ไม่ทำให้จวนยิ่งกั๋วกงลำบาก
บัดนี้โม่เยว่กำลังโดดเด่น…
เขามีความคิดให้หยุนธิงหลานเข้าจวนอ๋องหมิงเป็นอนุภรรยา สองพี่น้องร่วมมีสามีคนเดียวกัน
ใครจะรู้ หยุนธิงหลานไม่เพียงแต่ปฏิเสธอย่างหนักแน่น ทั้งยังลอบติดต่อกับทางโม่หุยเฟิง มากกว่าเดิมอีก!
แม้แต่ฮองเฮาเหนียงเหนียงก็ทราบเรื่องนี้แล้ว
นี่จะให้หยุนเจิ้นซงเอาใบหน้าชราไปไว้ที่ไหน
เมื่อเห็นหยุนธิงหลานตอแยไม่ยอมเลิก หยุนเจิ้นซงก็ปวดหัวนวดขมับ “ตอนนี้ข้าเห็นเจ้าก็ปวดหัว! ก็โมโห!”
“ว่ามา มีเรื่องอะไรอีก”
“ท่านพ่อ สองวันก่อนข้าได้ตำรับยาพื้นบ้านช่วยให้มีลูกชายมามิใช่หรือ”
หยุนธิงหลานประหยัดเวลา รีบพูด “ถ้าข้าท้องลูกของท่านอ๋องจริงๆ ช่วงท้องสิบเดือนข้าจะปรนนิบัติท่านอ๋องไม่ได้”
“ข้ากลัวว่านังแพศยาฉินซื่อเสวียจะแย่งความรักไป ข้าคิดว่า…”
นางกล่าวพลางลอบสังเกตสีหน้าของหยุนเจิ้นซง “เรื่องแต่งงานของน้องสาม ยังไม่ได้บทสรุปมิใช่หรือ”
เมื่อได้ยินดังนั้น หนังตาของหยุนเจิ้นซงก็เริ่ม ‘ตุบๆ’
“เจ้าคิดจะทำอะไร! ข้าขอเตือน อย่าคิดจะใช้น้องสามของเจ้า!”
ยังไม่ต้องพูดถึงว่าเขารู้สึกผิดต่อหยุนธิงธิง
ระยะนี้กำลังชดเชยบุตรสาวคนเล็กอย่างสุดความสามารถอยู่
พูดถึงแต่ทางหยุนหว่านหนิงเถอะ…ตอนนี้นางเป็นเทพคุ้มครองของหยุนธิงธิง ถ้านางรู้เข้าว่าพวกเขาจะส่งหยุนธิงธิงไปบำเรอโม่หุยเฟิงที่จวนอ๋องหยิง…
น่ากลัวว่าหยุนหว่านหนิงจะรื้อจวนยิ่งกั๋วกงเสีย!
ตอนนี้นังเด็กนี่มีความกล้าเทียมฟ้า แม้แต่ตำหนักซีเยว่บอกจะรื้อก็รื้อ แถมฝ่าบาทก็ไม่ตำหนิสักคำ
ถ้ารื้อจวนยิ่งกั๋วกงจริง น่ากลัวว่าฝ่าบาทคงมีแต่ตบมือร้องดีกระมัง
หยุนเจิ้นซงมีความทุกข์ที่มิอาจเอื้อนเอ่ย
“ท่านพ่อ ข้ารู้ว่าท่านกลัวว่าพี่ใหญ่จะโกรธ”
หยุนธิงหลานมองเรื่องที่เขากังวลออก รีบพูด “ท่านวางใจเถอะ! เรื่องนี้ไว้ให้เป็นหน้าที่ข้าเอง ข้าจะไม่ให้นางรู้เด็ดขาด”
“พวกเราหาโอกาสก่อน ให้น้องสามเป็นคนของท่านอ๋องเสียเลย…”
“ถึงตอนนั้น ต่อให้พี่ใหญ่จะโกรธ แต่ข้าวสารก็กลายเป็นข้าวสุกแล้ว นางจะทำอะไรก็ไม่ได้!”
หยุนธิงหลานนึกว่าตนเองวางแผนไร้ช่องโหว่
แต่หยุนเจิ้นซงกลับวาวโรจน์โพล่งปากตำหนิ “สมองเจ้ามีอะไรอยู่! เจ้าวางแผนกับธิงธิงหลายต่อหลายครั้ง ทำไมเจ้าถึงใจร้ายอย่างนี้!”
“ยังจะข้าวสารเป็นข้าวสุกอีก ข้าว่าสมองเจ้านั่นแหละที่มีแต่ข้าวสุก!”
หยุนเจิ้นซงเดือดดาลคุมอารมณ์ไม่อยู่ โกรธจนใบหน้าชราซีดขาว
“เจ้าอยากทำเรื่องขายหน้า ข้าห้ามเจ้าไม่ได้แล้ว! แต่ข้าขอเตือนเจ้า เจ้าไปทำของเจ้าเอง อย่าคิดจะใช้ธิงธิง!”
เขาตวาด “หลีกไป!”
หยุนเจิ้นซงขึ้นรถม้า เข้าวังหลวงไปประชุม
หยุนธิงหลานยืนกระทืบเท้าอยู่ที่ปากประตู!
หยุนเจิ้นซงทางนี้เกลี้ยกล่อมไม่ได้ ตอนนี้หยุนธิงธิงก็หลบหน้านาง
ด้วยความจนปัญญา หยุนธิงหลานจึงได้แต่กลับจวนอ๋องหยิง
จะพึ่งใครใครก็ล้ม จะหาใครใครก็หนี
ดูท่าไม่ว่าเรื่องอะไรคงต้องพึ่งตัวเองแล้ว
หยุนธิงหลานอยากอยู่เหนือผู้คน อยากโค่นฉินซื่อเสวียเป็นพระชายา นอกจากจะหวังว่าท้องนี้จะเป็นดั่งหวังแล้ว ใครก็พึ่งพาไม่ได้!
โชคดีที่ผ่านไปหนึ่งเดือนเศษ จวนอ๋องหยิงก็มีข่าวดีแพร่ออกมา…
