อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ บทที่ 260 แต่งตั้งเยว่เอ๋อร์เป็นไท่จื่อ
“โอ๊ย! ”
ยังพูดไม่ทันจบ ซูปิ่งซ่านก็ลื่นล้มลงบนพื้น!
ผู้ที่ทำร้ายเขาจนล้มลงบนพื้น คือก้อนหินที่เต็มไปพื้นที่โม่จงหรานและหยวนเป่าสองปู่หลาน เป็นเอามาก……เล่นหนังสติ๊กตลอดทั้งบ่าย !
ซูปิ่งซ่านล้มลงอย่างเกียจคราน และไม่ได้ลุกขึ้นอยู่นาน!
หยวนเป่าก้าวไปข้างหน้าอย่างชาญฉลาด และช่วยพยุงเขาขึ้นมา “ซูกงกง ท่านไม่เป็นไรใช่หรือไม่?”
“ขอบคุณพระนัดดาองค์ โตพ่ะย่ะค่ะ”
ใบหน้าชราของซูปิ่งซ่านขมวดเป็นปม คนทั้งคนตกตะลึง!
ฟันปลอมในปากแทบจะหลุดออกมา!
อมิตตาพุทธ ในวันเกิดของเขาเมื่อไม่กี่วันก่อน พระชายาหมิงเพิ่งมอบฟันปลอมนั้นให้เขา!
ซูปิ่งซ่านขยับฟันของเขาราวกับเป็นของล้ำค่า เมื่อเห็นว่าฟันปลอมยังคงที่อยู่ในปาก เขาก็รู้สึกโล่งใจ ประคองเอวและมองไปที่ก้อนหินทั่วพื้น……
“ข้าขอโทษซูกงกง นี่เป็นข้ากับเสด็จปู่เล่นหนังสติ๊กกัน”
หยวนเป่ากะพริบตาด้วยใบหน้าที่ไร้เดียงสา
ซูปิ่งซ่านอยากจะร้องไห้ แต่ไม่มีน้ำตา “……บ่าวไม่เป็นไรพ่ะย่ะค่ะ พระนัดดาองค์ โตทรงไม่ต้องกังวลพระทัย! ”
โม่จงหรานหมดความอดทนแล้ว
เขาขมวดคิ้วและถามอย่างกระวนกระวาย “จดหมายจากในวังว่าอย่างไร?! ”
“ฝ่าบาท”
ซูปิ่งซ่านจึงปัดฝุ่น และตอบกลับอย่างรวดเร็วว่า “จดหมายจากในวังบอกว่าฮองเฮาเหนียงเหนียงทรงประชวร! ตอนนี้ดูเหมือนว่าพระอาการกำลังแย่ จึงต้องการให้ฝ่าบาทเสด็จกลับวังพ่ะย่ะค่ะ!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หยุนหว่านหนิงและคนอื่นๆ ก็สีหน้าเปลี่ยน
“ซูกงกง เมื่อครู่ท่านว่าอย่างไรนะ?”
หยุนหว่านหนิงมองไปที่ซูปิ่งซ่านอย่างขบขัน “เสด็จแม่ทรงพระอาการแย่?”
“ว่ากันว่าคนชั่วอยู่เป็นพันปีมิใช่หรือ? เสด็จแม่เพิ่งจะอายุเท่าใด? ทำไมจะไม่ไหวแล้ว?”
คำพูดเหล่านี้ห้าวหาญไม่กลัวแม้แต่เทวดาฟ้าดิน ผิดครรลองครองธรรม!
แต่ในเวลานี้ ไม่มีใครสืบสวนคำพูดที่ห้าวหาญของนาง
ไทเฮากู้ถามด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ซูปิ่งซ่าน มันเกิดอะไรขึ้น?”
“ไทเฮาเหนียงเหนียง บ่าวก็ไม่รู้แน่ชัดพ่ะย่ะค่ะ! แต่คนส่งจดหมายเป็นคนของท่านอ๋องหมิง ดังนั้นต้องไม่ใช่ข่าวเท็จ! เกรงว่าฮองเฮาเหนียงเหนียงคงจะ……”
ซูปิ่งซ่านส่ายหัวเบาๆ และไม่ได้พูดต่อไป
โม่จงหรานกะพริบตา ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
หยุนหว่านหนิงชำเลืองมองเขา “เสด็จพ่อ เช่นนั้นพระองค์รีบกลับวังเถอะเพคะ! ”
“หากเสด็จกลับช้า เกรงว่าจะไม่ได้พบหน้าฮองเฮาเป็นครั้งสุดท้าย!”
“ข้าไม่กลับไป”
โม่จงหรานราวกับเด็กอายุสามขวบ เขานั่งลงบนพื้นเป็นเพื่อนหยวนเป่า หยิบก้อนหินรอบๆ ขึ้นมาแล้วส่งให้หยวนเป่า
หยวนเป่ากำลังเล่นหนังสติ๊ก
“ใครจะรู้ว่าฮองเฮาพระอาการแย่จริงๆ หรือแค่เสแสร้ง?”
เขาตะคอกอย่างเย็นชา “ข้ายังใช้เวลากับหยวนเป่าหลานรักของไม่มากพอ ข้าไม่ไป”
ฮองเฮาจ้าวหญิงผู้นั้น
พวกเขาเป็นสามีภรรยากันมาหลายปี เขาจะไม่รู้จักนิสัยของฮองเฮาจ้าวได้อย่างไร? !
ใครจะไปรู้ว่าหญิงผู้นี้กำลังใช้แผนสกปรกอะไรกันแน่ จงใจหลอกให้เขากลับไ หรือว่าป่วยจริงๆ?
“อีกอย่างแม้ว่าเจ้าจะป่วยหนักจริงๆ ในวังก็มีหมอหลวงมากมาย หรือว่าข้ากลับไปแล้วจะรักษานางได้อย่างนั้นหรือ?!”
“เสด็จพ่อ หากเสด็จแม่ทรงพระอาการแย่จริงๆ แล้วพระองค์ไม่เสด็จกลับไป อาจจะถูกคำครหานินทา!”
หยุนหว่านหนิงเกลี้ยกล่อมอย่างจริงจัง
“ข้ายังต้องกลัวคำครหานินทาด้วยหรือ?”
เห็นได้ชัดว่าโม่จงหรานไม่กลัว
เมื่อครู่แม้แต่ตอนที่ซูปิ่งซ่านล้มลงจนลุกไม่ขึ้น เขาก็ถามอย่างกระวนกระวาย โดยไม่รอให้เขาลุกขึ้นมา
ในเวลานี้เขาหยิบก้อนหินขึ้นมาให้หยวนเป่าเล่นหนังสติ๊ก แต่เขาก็อดทนมาก
หยวนเป่าดีดก้อนหินในมือและหยิบมันขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง……
โม่จงหรานไม่รู้สึกว่าเป็นการรบกวน และหยิบหินขึ้นมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า
จนกระทั่งเขาเหนื่อยจนเดินไม่ไหวและเอวแทบหัก จึงสั่งให้เหล่าคนรับใช้ไปช่วยเก็บก้อนหินที่หยวนเป่าดีดออกไปกลับมา
“หากเหล่าหมอหลวงรักษาฮองเฮาไม่ได้ ข้าจะตัดหัวสุนัขของพวกเขาเสีย!”
“พระองค์ทรงเป็นทรราช”
หยุนหว่านหนิงเดาะลิ้น “โรงหมอหลวงทุกระดับชั้น มีหมอหลวงหลายสิบคน! หรือว่าเสด็จพ่อจะทรงกวาดล้างโรงหมอหลวงทั้งหมด?”
“เช่นนั้นแล้วอย่างไร?”
โม่จงหรานตะคอกอย่างเย็นชา
เมื่อพูดเช่นนั้น หยุนหว่านหนิงก็รู้ว่าตอนนี้เขากำลังหยิ่งผยอง
หลังจากกลับวัง เขาจะต้องไม่โหดเหี้ยมเช่นนี้อย่างแน่นอน!
“เสด็จพ่อ ด้วยชื่อทรราช พระองค์ทรงไม่กลัวว่า ‘ชื่อเสียงจะเลื่องลือไปเป็นร้อยๆ ปี’ หรือเพคะ?”
“เจ้าหมายความว่านักประวัติศาสตร์เหล่านั้นจะบันทึกความโหดเหี้ยมของข้าอย่างนั้นหรือ?”
โม่จงหรานเลียมุมปาก และแววตาเป็นประกายอย่างรุนแรง “เป็นไปไม่ได้ หากพวกเขากล้าบันทึกซี้ซั้ว ข้าจะตัดหัวสุนัขของพวกเขาเสีย! ”
หยุนหว่านหนิง “……”
ในที่สุดนางก็รู้แล้วว่าเหตุใดโม่เยว่ถึงโหดเหี้ยมเช่นนี้
เอะอะอะไรก็จะตัดแขนตัดขา และตัดหัวของผู้คน
ที่แท้นี่ก็เป็นการสืบทอดทางสายเลือด!
นางกลัวว่าต่อไปบุตรชายอันเป็นที่รักของนางก็จะโหดเหี้ยมเช่นนี้…..
ในขณะคิด ไทเฮากู้ก็ตบหัวของโม่จงหราน “ฝ่าบาท เจ้ามั่วพูดไร้สาระอะไรอยู่? รีบไปเก็บหอผ้า แล้วกลับไปเมืองหลวงในทันที! ”
โม่จงหรานผู้ซึ่งจะตัดหัวสุนัข จู่ๆ ก็อาการปวดหัว
“เสด็จแม่! ข้าแก่ขนาดนี้แล้ว เหตุใดท่านถึงยังตบหัวข้าอยู่อีก! ”
โม่จงหรานจ้องมองนางอย่างขุ่นเคือง “หว่านหนิงยังอยู่ที่นี่! และหลานชายตัวน้อยของข้าก็อยู่ที่นี่ด้วย เสด็จแม่ทรงไว้หน้าข้าหน่อยได้หรือไม่?! ”
วันนี้เจ้าเด็กโสโครกหยุนหว่านหนิงได้เห็นเขาไร้หน้าตาเช่นนี้……
เกรงว่าต่อไปหลังจากกลับวัง เจ้าเด็กคนนี้จะยิ่งกำเริบเสิบสาน และใช้อำนาจบาตรใหญ่ขี่หัวของเขา!
“ข้าทำให้เจ้าได้สติ”
ไทเฮากู้ตะคอกอย่างเย็นชา “ไม่ว่าฮองเฮาจะพระอาการแย่หรือไม่ก็ตาม ฮ่องเต้ผู้สูงส่งเช่นเจ้าออกจากวังหลังมาหลายวันแล้ว ใช้ไม่ได้เลยจริงๆ”
หากข้าราชบริพารต่างรู้ก็คงจะดี
แต่นี่ราชสำนักและวังหลัง ต่างไม่มีใครรู้ว่าโม่จงหรานไปที่ใด!
“อืม เสด็จพ่อหนีออกจากวัง”
หยุนหว่านหนิงพยักหน้าอย่างจริงจัง
“เจ้าหุบปากเดี๋ยวนี้”
โม่จงหรานเหลือบมองนาง “เสด็จแม่ ลูกทำงานหนักมาหลายปี หลบมาอยู่เงียบๆ เพียงแค่ไม่กี่วันมิได้หรือพ่ะย่ะค่ะ? เพียงแค่อยากอยู่กับหยวนเป่าอันเป็นที่รักมิได้หรือ?”
“ย่อมได้! ”
เมื่อเห็นใบหน้าที่เศร้าโศกของเขา ไทเฮากู้ก็รู้สึกขบขัน “เจ้าอยากจะหลบมาอยู่เงียบๆ และอยู่กับหยวนเป่า”
“แล้วเยว่เอ๋อร์ไม่อยากหลบมาอยู่เงียบๆ หรือ? เยว่เอ๋อร์ไม่อยากอยู่กับหยวนเป่าหรือ? ”
นางถาม
“ข้า……”
โม่จงหรานเกาหัว
“หากเจ้าต้องการให้เยว่เอ๋อร์แบกภาระหนักบนบ่าของเจ้า เจ้าก็ต้องให้ ‘ค่าตอบแทน’ ที่เขาสมควรได้รับ! มิเช่นนั้นจะไม่เป็นการบีบคั้นเยว่เอ๋อร์ให้เป็นกรรมกรหรือ?”
ไทเฮากู้กล่าวอย่างจริงจัง
ส่วนจะให้ค่าตอบแทนแก่โม่เยว่อย่างไร……
โม่จงหรานย่อมรู้ดีอยู่แก่ใจ
ตัวอย่างเช่นแต่งตั้งเยว่เอ๋อร์เป็นไท่จื่อ หรือไปก็มอบบัลลังก์ให้เยว่เอ๋อร์โดยตรง……
ไทเฮากู้หรี่ตาและแสงสว่างปรากฏขึ้นในดวงตา
โม่จงหรานเข้าใจว่านางหมายถึงอะไร และเงียบในทันที
เมื่อเห็นบรรยากาศที่น่าอึดอัดใจ หยุนหว่านหนิงก็ยิ้มและจับแขนของไทเฮากู้ “เสด็จย่าทรงยอดเยี่ยมที่สุดเพคะ! ตรัสเพียงไม่กี่คำก็ทำให้เสด็จพ่อพูดไม่ออก! ”
“ปกติแล้วเสด็จพ่อเก่งเถียงมาก! เถียงจนข้าอยากเอาหัวโขกกำแพงตาย!”
นางยกนิ้วหัวแม่มือให้และเริ่มประจบสอพลอ “เสด็จย่า ผู้อาวุโสย่อมแก้ปัญหาได้อย่างรวดเร็วเสมอ! ”
ไทเฮากู้มองนางด้วยความเอ็นดู “ต่อไปหากเสด็จพ่อของเจ้าไม่เชื่อฟัง เจ้าก็มาบอกข้า! เต๋อเฟยกับเยว่เอ๋อร์สองแม่ลูกรังแกเจ้า เจ้าก็แค่มาหาข้า! ”
นางเป็นที่พึ่งพิงที่แข็งแกร่งที่สุดของหยุนหว่านหนิง และแข็งแกร่งยิ่งกว่าโม่จงหราน!
