อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ บทที่308 หยุนหว่านหนิง ข้าจะฆ่าเจ้า
“นั่งลงแล้วพูดกัน”
หยุนหว่านหนิงมองดูหยุนธิงหลานตั้งแต่หัวจรดเท้า
นางแต่งหน้าเจ้าสาว งานมงคล ใบหน้าสวยงามเปล่งปลั่ง
แต่ยังคงสวมชุดเก่า ไม่ได้เปลี่ยนชุดแต่งงานสีชมพู
“พี่ใหญ่ พี่ว่าข้าทำผิดเหรอ?”
หยุนธิงหลานเกาะแขนของนางไว้แน่น แล้วพูดร้องห่มร้องไห้ว่า “ถึงแม้ข้าจะเป็นพระชายารองของท่านอ๋อง แต่มีรับสั่งมา ข้าก็เป็นตัวแทนของจวนอ๋องสามเหมือนกัน”
“ฉินซื่อเสวียทำแบบนี้ นี่มันรังแกคนเกินไปแล้ว?”
นางจับมือของหยุนหว่านหนิงไว้แน่น
หยุนหว่านหนิงรู้สึกแค่ว่า มือของนางเต็มไปด้วยเหงื่อ เหนียวเหนอะหนะไปหมด
นางชักมือกลับมาอย่างรังเกียจ “น้องรอง เจ้าคงไม่ได้กลัวหรอกนะ?”
“ข้าจะกลัวทำไม? ข้าอยากไปตบหน้าฉินซื่อเสวียเสียตอนนี้เลย!”
หยุนธิงหลานพูดอย่างโมโห “นางไม่ยอมถอย อยากให้ข้าอับอาย งั้นข้าก็จะรอต่อไป! ข้าจะดูสิว่า สุดท้ายคนที่แพ้จะเป็นใคร!”
งานแต่งนี้เป็นคำสั่งของฮ่องเต้
ถึงแม้หยุนธิงหลานจะโกรธและไม่อยากแต่งมากแค่ไหน
จวนอ๋องสามไม่พอใจมากแค่ไหน แต่ก็จำเป็นต้องแต่งงาน
ดังนั้น ถึงแม้วันนี้หยุนธิงหลานกับฉินซื่อเสวียจะเถียงกันทั้งวัน สุดท้ายเรื่องนี้ก็ต้องจบลงอยู่ดี
หยุนหว่านหนิงมือเท้าคาง “ดี! ข้าชอบ!”
หยุนธิงหลานเม้มริมฝีปาก “แต่พี่ใหญ่ ท่านอ๋องไม่ยอมมารับข้าเอง งั้นก็หมายความว่าในใจของเขาไม่มีข้าแล้ว ถ้าข้าแต่งเข้าไป ข้าจะใช้ชีวิตอยู่ในนั้นยังไง?”
นางรู้สึกไม่สบายใจ
“ไม่หรอก?”
หยุนหว่านหนิง ‘ปลอบใจ’ นาง “เจ้าอย่าคิดมากเลยนะ!”
“ถึงแม้โม่หุยเฟิงจะไม่พอใจเจ้า ก็เป็นแค่ช่วงเวลาเดียวเท่านั้น ก่อนหน้านั้นพวกเจ้ายังรักกันมาก เจ้าลองไปพูดออดอ้อนให้เขานึกถึงความหลังของพวกเจ้าก็ได้แล้ว!!”
นางโน้มน้าวหยุนธิงหลานเหมือนคนที่อาบน้ำร้อนมาก่อน
“จริงเหรอ?”
หยุนธิงหลานสงสัย “ดังนั้น เจ้ากับอ๋องหมิงเป็นแบบนี้เหรอ?”
หยุนหว่านหนิง: “……”
อยู่ดีๆ มาพูดถึงนางทำไม?
นางกับโม่เยว่ จะเหมือนกับพวกเขาได้ยังไง?!
หยุนธิงหลานกับโม่หุยเฟิงถึงแม้จะน่าโมโห แต่ทั้งสองก็เคยรักกันจริงๆ
นางกับโม่เยว่……
พูดมาแล้วก็หน้าแดงเหมือนกันนะ
แต่เจ้าของร่างเดิมแอบรักโม่เยว่ข้างเดียว รักจนโงหัวไม่ขึ้น รักจนถึงขั้นตายแทนกันได้
แต่โม่เหว่สำหรับนางแล้ว เกลียดเข้ากระดูกดำเลยล่ะ เกลียดถึงขั้นฆ่าแกงกันได้เลย!
ตอนนี้ถึงแม้จะดีขึ้นมาบ้าง
แต่หยุนหว่านหนิงก็ยังสับสน จะจับมือคืนดีกับโม่เยว่ดีหรือเปล่า
ตั้งแต่ที่นางก้าวเข้าไปในเรือนชิงหยิ่ง ภายนอกคืนดีกับโม่เยว่ แสดงเป็นสามีภรรยาที่ดีต่อหน้าคนนอก ทั้งหมดนี้ก็เพื่อลูกชาย แต่ไม่ใช่เพื่อตัวนางเอง
แต่ในใจของนางก็ยังมีเส้นคั่นระหว่างกลางอยู่ดี
กระจกที่แตกแล้วจะกลับมาเหมือนเดิมได้ยังไง?
ถึงแม้จะติดใหม่ ก็ยังมีรอยร้าวหลงเหลืออยู่!
โม่เยว่ดีกับนางขึ้นเรื่อยๆ
หยุนหว่านหนิงรู้สึกสับสนมากขึ้นเรื่อยๆ
น่าโมโห!
มันช่างน่าโมโหยิ่งนัก!
นางส่ายหน้า และชักสีหน้ากับหยุนธิงหลานทันที “หยุนธิงหลาน ถ้าเจ้าพูดเรื่องโม่เยว่ต่อหน้าข้าอีก ข้าจะบีบคอเจ้าให้ตายเลย! เข้าใจหรือยัง?”
หยุนธิงหลานไม่เข้าใจ ทำไมนางถึงพลิกหน้าเร็วขนาดนี้?
แต่พอรู้ว่านางจะทำจริงๆ นางก็ไม่กล้าว่าอะไรหยุนหว่านหนิงแล้ว
วันนี้นางแต่งงาน ก็ยืนฝั่งตรงข้ามกับฉินซื่อเสวียแล้ว
ถ้าหยุนหว่านหนิงต่อกรนางด้วย นางคงได้ยุ่งหัวหมุนแน่!
หยุนธิงหลานกำลังจะพูด หยุนธิงธิงก็ยกชายกระโปรงเดินมาอย่างรวดเร็ว “พี่ใหญ่ๆ ด้านนอกทะเลาะกันแล้วเจ้าค่ะ!”
“ทะเลาะกัน? เจ้าจะเรียกข้าทำไม เจ้าควรเรียกพี่รองของเจ้าสิ”
หยุนหว่านหนิงทำตัวสบายๆ “วันนี้ข้าเป็นแขกนะ”
“ถึงจะมีคนมาจุดไฟเผาจวนกั๋วกง ก็ไม่เกี่ยวกับข้า”
หยุนธิงหลาน: “……เจ้านี่มันจิตใจโหดเหี้ยมนัก!”
หยุนธิงธิง: “……พี่ใหญ่สุดยอดไปเลย!”
พี่น้องสองคน คนหนึ่งขมวดคิ้วสับสน คนหนึ่งมองหยุนหว่านหนิงด้วยสีหน้ายกย่อง
หยุนธิงหลานตบไปแรงๆ “หยุนธิงธิงในหัวเจ้าใส่อะไรไว้? สุดยอดอะไรกัน? เจ้าอย่าลืมล่ะ เจ้าก็เป็นคุณหนูในตระกูลหยุนเหมือนกัน!”
หยุนธิงธิงรีบไปหลบอยู่หลังหยุนหว่านหนิง “พี่ใหญ่ พวกเราออกไปดูกันเถอะ!”
หยุนธิงหลานโกรธจนควันออกหู
สูดหายใจหลายครั้ง นางก็ถึงข่มอารมณ์โกรธไว้ได้ “น้องสาม ด้านนอกทะเลาะกันทำไมเหรอ?”
“ก็เพราะพี่ไง สองฝ่ายไม่มีใครยอมใครเลย!”
หยุนธิงธิงซบหน้าลงบนไหล่หยุนหว่านหนิง “พี่รอง พี่จะจัดการยังไง?”
หยุนธิงหลานลังเล
นางจะรู้ได้ยังไงว่าจะจัดการยังไง?!
เมื่อวานฟังที่หยุนหว่าหนิงพูด ก็รีบจัดการทันที
ดังนั้น นางจึงรีบถามว่า “พี่ใหญ่ ต่อไปข้าควรทำยังไงดี?”
“เจ้าถามข้าทำไม?”
มือที่ยกชาของหยุนหว่านหนิงก็ชะงัก เงยหน้าขึ้นมองนางอย่างสงสัย “เจ้าจะแต่งงานนี่? ไม่ใช่ข้าเสียหน่อย!”
“แต่ว่า แต่เมื่อวานพี่ให้คำแนะนำข้านะ!”
หยุนธิงหลานงุนงง
ผู้หญิงคนนี้ คิดจะทิ้งนางไว้กลางทางงั้นเหรอ?!
“ข้าให้คำแนะนำเจ้าเมื่อไหร่กัน?”
หยุนหว่านหนิงดีใจ
นางไม่ดื่มชาแล้ว วางแก้วชาลง “หยุนธิงหลาน ข้าว่าสมองเจ้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลยนะ”
“ข้าบอกว่า เรื่องนี้ถ้าเป็นข้า ข้าจะทำแบบนี้! แต่เจ้าสาวไม่ใช่ข้า คนที่จะแต่งงานเป็นเจ้า คนที่มีปัญหาคือตัวเจ้าเอง!”
นางพูดอย่างจริงจังว่า “ข้าไม่ได้ให้คำแนะนำอะไรเจ้าเลยนะ”
หยุนธิงหลานชะงักจนแทบหายใจไม่ออก เกือบขาดอากาศหายใจตาย
“ถ้าเจ้าตายไปแบบนี้ วันนี้คงได้จัดทั้งงานแต่งและงานศพแน่!”
หยุนหว่านหนิงพูดแบบนี้ หยุนธิงหลานก็ชะงักจนหงายหลังล้มลงไป!
“วันนี้เจ้าแต่งงาน จวนกั๋วกงอาจจะจัดงานมงคลให้เจ้า จวนอ๋องสามอาจจะจัดงานศพให้เจ้า! เพราะยังไงถึงเจ้าจะตาย ก็ต้องยกเข้าจวนอ๋องสามเหมือนกัน”
“ถึงเวลาทั้งเมืองก็จะแตกตื่น! โม่หุยเฟิงแต่งงานกับศพ?!”
หยุนธิงธิงตะลึง!
นางรู้ว่าพี่ใหญ่ตัวเองเก่ง
แต่นี่เป็นครั้งแรกที่นางพูดจนคนคนหนึ่งโกรธจนเป็นลมได้!
ไม่สิ นี่เป็นครั้งที่สองแล้ว!
ครั้งแรกคือนางทำให้นางเฉินโกรธจนสลบไป!
ความสามารถนี้ นางนับถือจากใจจริง!
หยุนธิงธิงดวงตาเป็นประกาย มองนางด้วยสายตานับถือมากกว่าเดิม
หยุนธิงหลานล้มลงไปบนพื้น แทบเป็นลมชัก
ลู่โย่วรีบเข้าไปช้อนตัวนางขึ้นมา “คุณหนู คุณหนูเป็นอะไรไหมเจ้าคะ? คุณหนูฟื้นสิเจ้าคะ วันนี้เป็นวันมงคลของคุณหนูนะเจ้าคะ!”
นางใช้แรงเขย่าร่างหยุนธิงหลาน
ถึงแม้จะโกรธหยุนหว่านหนิงมากแค่ไหน แต่ลู่โย่วก็แค่โกรธแต่ไม่กล้าพูดอะไรมาก!
คุณหนูของนางไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหยุนหว่านหนิง ยิ่งไปกว่านั้นนางก็เป็นแค่ข้ารับใช้ตัวเล็กๆ?!
“หยุด! เดี๋ยวข้าก็ได้เป็นลมจริงๆหรอก!”
หยุนธิงหลานรีบผลักลู่โย่วออก ลุกขึ้นอย่างโซเซ รู้สึกหยุนหว่านหนิงตรงหน้าส่ายไปมา จนเกิดเงาสองสามคน
นางสะบัดหัวแรงๆ ภาพตรงหน้าก็ถึงชัดเจนขึ้น
“หยุนหว่านหนิง!”
หยุนธิงหลานใจเย็นลง กำหมัดแน่น กัดฟันพุ่งเข้าไป “ข้าจะฆ่าเจ้า!”
