อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ บทที่ 316 มาอวดความรักหรือ
หยุนหว่านหนิงแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินคำว่า “หนิงเอ๋อร์” นางกล่าวคำพูดเมื่อครู่นี้ต่อจนจบ “ทำไมถึงกลายเป็นข้ายุแยงความสัมพันธ์ของเจ้ากับท่านอ๋องของเจ้าได้ล่ะ?”
“ความสัมพันธ์ของเจ้ากับท่านอ๋องของเจ้าเปราะบางขนาดนี้เลยหรือ?”
“คำพูดไม่กี่คำของข้า ก็สามารถยุแยงได้แล้วหรือ?”
หยุนหว่านหนิงถามด้วยมุมมองที่เข้าใจในคำถามอย่างลึกซึ้ง “ต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ หูที่รับฟังมากมายขนาดนี้ด้วย!”
“เจ้าเป็นคนเรียกโม่เยว่ของข้าว่า ‘ท่านพี่เยว่’ ก่อนใช่ไหม?”
“ท่านพี่เยว่” ที่เพิ่งเดินเข้ามา ขมวดคิ้วขึ้นมาทันที
หรูอวี้เข้ามาใกล้ กล่าวกระซิบเสียงเบา “นายท่าน ดูท่าพระชายาสามก็ยังไม่หลาบจำ! พระชายาค่อนข้างแค้นเคืองท่าน ก็ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผล!”
“นายท่านต้องฉวยโอกาสนี้ ขจัดความเข้าใจผิดที่พระชายามีต่อท่านไปให้สิ้นเชิง!”
“ข้ารู้”
ฝ่ามือของโม่เยว่ปิดไปบนใบหน้าของหรูอวี้ ในดวงตามีความเย็นชาเล็กน้อยแวบผ่านไป
เห็นเขามาแล้ว บรรดาแขกเหรื่อต่างก็ลุกขึ้นมาน้อมทักทาย
นี่ทำให้โม่หุยเฟิงที่ยืนอยู่บนแท่น สีหน้าไม่ค่อยน่าดูขึ้นมาทันที
วันนี้คืองานมงคลสมรสของเขา!
เขาเป็นถึงท่านอ๋องสามผู้สง่างาม!
ที่นี่คือจวนอ๋องของเขา!
แขกเหรื่อพวกนี้ เห็นเขาไม่น้อมทักทายก็ช่างมันเถอะ ตอนนี้พอเห็นโม่เยว่แล้ว ยังถึงกับคุกเข่าลงไปอย่างพร้อมเพรียงกัน ต่อหน้าเขาอีก? !
ไอ้พวกกอบโกยประโยชน์จากฝ่ายตนแต่กลับทุ่มเทให้กับอีกฝ่าย!
คายอาหารของจวนอ๋องสามของเขาที่กินเข้าไปเมื่อครู่นี้ออกมาให้หมดเลย!
แต่ไม่ช้า โม่หุยเฟิงก็จัดการต่ออารมณ์ของตัวเองลงมา
หยุนหว่านหนิงยังอยู่ด้วย!
ผู้หญิงคนนี้เป็นคนเข้าข้างคนของตัวเอง หากเขาแตกหักกับโม่เยว่ นางจะต้องทำให้เขาอับอายเดี๋ยวนั้นแน่นอน……
โม่หุยเฟิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆเฮือกหนึ่ง เข้าไปทักทายด้วยรอยยิ้ม “เจ้าเจ็ดมาแล้วหรือ? เราสองพี่น้องไม่ได้เจอกันนานพักใหญ่แล้ว เจ้าก็ยังคงเหมือนเดิมเลยนะ”
ไม่มีความก้าวหน้าเลยแม้แต่น้อย!
แค่มองก็เหมือนกับคนไร้ประโยชน์!
โม่หุยเฟิงพำพึมในใจ
“ขอบคุณพี่สามที่กล่าวชม”
เขาจะถือว่าเขาชมว่าเขาก็ยังหล่อเหลาเหมือนเดิมแล้วกัน!
โม่เยว่ไม่เปลี่ยนสีหน้า “ช่วงนี้พี่สามกลับดูอิดโรยไปไม่น้อย”
โม่หุยเฟิงเหมือนกับแมวที่ถูกเหยียบหาง ใบหน้าบิดกันเป็นก้อน รอยยิ้มก็เปลี่ยนเป็นแห้งเหือดขึ้นมา “เชิญด้านใน”
โม่เยว่สีหน้าเป็นปกติ พยักหน้าเล็กน้อย “ขอบคุณ”
ยกแรก โม่เยว่ชนะ!
ฉินซื่อเสวียเห็นโม่เยว่ ดวงตาคู่หนึ่งจับจ้องไปที่ร่างกายของเขา อย่างไรก็ไม่อาจละสายตา
หยุนหว่านหนิงเห็นดังนั้น ในใจรู้สึกอารมณ์เสียขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ถูก
นางก้าวเข้าไปข้างหน้าครึ่งก้าว ขวางอยู่ตรงหน้าของโม่เยว่ ปิดสายตาที่ไม่อำพรางซ่อนเร้นของฉินซื่อเสวียเอาไว้ “พระชายาสาม ท่านอ๋องของเจ้ายังอยู่ที่นี่นะ!”
ฉินซื่อเสวียได้สติกลับมา รีบร้อนหันกลับไป สบตาเข้าสายตาที่ไม่พอใจของโม่หุยเฟิงเข้าพอดี……
“ท่านอ๋อง ข้า……”
นางพยายามอธิบาย
เสียดาย ถูกหยุนหว่านหนิงชิงหัวข้อสนทนาไปอีกครั้ง “พระชายาสามก็แค่เห็นว่าโม่เยว่ของข้า หล่อเหลาหาที่เปรียบมิได้ เต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง เปล่งประกายสดใสงามล่มชาติล่มเมืองรูปโฉมงดงามมาแต่กำเนิด……”
นางใช้คำคุณศัพท์หลายคำติดต่อกัน
เพียงแต่ว่าคุณศัพท์พวกนี้ ดูเหมือนจะไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่
โม่เยว่กระแอมไอเบาๆ ยื่นมือไปโอบรอบเอวของหยุนหว่านหนิงเอาไว้ “หนิงเอ๋อร์ ในสายตาของเจ้า ข้าดีเช่นนี้จริงหรือ?”
หยุนหว่านหนิงหันกลับมา ใบหน้าแฝงรอยยิ้ม ยื่นมือไปลูบใบหน้าของโม่เยว่ครู่หนึ่ง
ดูแล้ว สองสามีภรรยาคู่นี้รักใคร่สนิทสนมกันอย่างยิ่ง
แต่ว่า หยุนหว่านหนิงกระซิบลอดไรฟันเสียงเบา “คำพูดรักษาหน้าไปตามสถานการณ์ เข้าใจไหม!”
เสียงของนางเบามากๆ เบาจนโม่เยว่ต้องพุ่งสมาธิจดจ่อ ตั้งอกตั้งใจฟังถึงจะได้ยินอย่างชัดเจน
ยิ่งไม่ต้องไปพูดถึงฉินซื่อเสวียและคนอื่นๆ
นางเห็นแค่เพียง หยุนหว่านหนิงกำลังเช็ดแก้มให้กับโม่เยว่อย่างสนิทสนมใกล้ชิด ทั้งสองยิ้มกันอย่างมีความสุข……
อ๊า! !
บาดตาเหลือเกิน!
ในใจของฉินซื่อเสวียได้รับความกระทบกระเทือนอย่างมาก อดกลั้นความขมขื่นในใจเอาไว้ ยิ้มแห้งๆพร้อมกล่าวว่า “ความสัมพันธ์ของอ๋องหมิงกับพระชายาหมิง ทำให้คนอิจฉาจริงๆ”
“สี่ปีก่อน ใครจะคิดว่าพวกท่านจะมีความสุขเช่นนี้?”
นางจงใจอยากจะเปิดเผยบาดแผลในใจของโม่เยว่กับหยุนหว่านหนิง
หารู้ไม่ว่า สองคนนี้ได้คุยเรื่องในตอนนั้นกันชัดเจนแล้ว
และก็รู้ด้วยว่า ตอนนั้นฉินซื่อเสวียเป็นคนเล่นเล่ห์เหลี่ยมอยู่เบื้องหลัง
มีเพียงนางคนเดียวเท่านั้น ที่ยังนึกว่าเรื่องในตอนนั้น นางทำได้อย่างสมบูรณ์แบบ
ตอนนี้แค่ยุแยงเล็กน้อย ก็สามารถทำให้โม่เยว่ทิ้งหยุนหว่านหนิงราวกับทิ้งรองเท้าอีกครั้ง
“อิจฉาหรือ?”
หยุนหว่านหนิงจับใบหน้าของโม่เยว่เอาไว้ โม่เยว่โอบเอวของนางเอาไว้ นางเป็นเหมือนหมีโคอาล่า เกาะติดอยู่บนตัวโม่เยว่เอาไว้แน่น จ้องมองฉินซื่อเสวียด้วยรอยยิ้ม “อิจฉาเจ้าก็สามารถทำกับท่านอ๋องของเจ้าเช่นนี้ได้เหมือนกัน”
ฉินซื่อเสวีย: “……”
ผู้หญิง ประเด็นไหนไม่ควรยกขึ้นมาพูดก็พูดประเด็นนั้นจริงๆ!
นางรู้อยู่แล้วว่า โม่หุยเฟิงไม่มีความรู้สึกใดๆต่อนางเลยแท้ๆ!
แต่ฉินซื่อเสวียทนยอมไม่ได้!
นางหันหลังกำลังจะเข้าไปใกล้โม่หุยเฟิง ก็ถูกหยุนธิงหลานชิงตัดหน้าเสียก่อน
เห็นเพียงนางพุ่งตัวเข้าไปในอ้อมแขนของโม่หุยเฟิง ร้องไห้ราวกับดอกสาลี่ต้องหยาดฝน “ฮือๆๆท่านอ๋อง วันนี้พระชายาปฏิบัติต่อข้าเช่นนี้ ในใจข้ารู้สึกน้อยใจนัก!”
โม่หุยเฟิงจนใจ
มองเห็นหยุนธิงหลานร้องไห้เสียใจจริงๆ
เขาได้แต่ยื่นมือออกไป ตบแผ่นหลังของนางเบาๆ “อย่าร้องไห้เลย”
ฉินซื่อเสวีย: “……”
คนอื่นเป็นคู่กันหมด มีแต่นางที่อยู่คนเดียวลำพัง!
นางก็คือส่วนเกินคนหนึ่ง!
ในอดีต ถึงแม้โม่หุยเฟิงจะไม่ชอบนาง……แต่ทั้งสองก็เป็นสามีภรรยาที่จริงๆจังๆ เมื่อนางเจอกับเรื่องน้อยใจและเศร้าเสียใจ ก็จะโผเข้าไปในร้องไห้เสียใจในอ้อมแขนของโม่หุยเฟิงเพื่อร้องขอการปลอบประโลม
ตอนนี้ดีเลย
อ้อมแขนที่เป็นของนาง สามีที่เป็นของนาง ล้วนถูกนังแพศยาหยุนธิงหลานแย่งไปหมดแล้ว!
ผู้ชายของนาง วันหน้าต้องใช้ร่วมกับหยุนธิงหลาน!
นางยืนอยู่ที่เดิมอย่างโดดเดี่ยว ราวกับหลอดไฟพันแปดร้อยวัตต์ ที่ส่องประกายแสงเจิดจ้า
ฉินซื่อเสวียน้อยใจ โกรธแค้น ริษยา ร้อนรน!
“อ๋องหมิงกับพระชายาหมิงมาอวดความรักงั้นหรือ?”
รอยยิ้มบนใบหน้าของนาง น่าเกลียดมากกว่าร้องไห้เสียอีก
“เจ้าเดาถูกแล้ว”
หยุนหว่านหนิงคล้องแขนของโม่เยว่เอาไว้ พิงศีรษะไว้บนไหล่ของเขา แล้วหัวเราะ “เอิ๊กอ๊าก” ขึ้นมา “พระชายาสาม ข้ากล่าวคำพูดไม่เข้าหูไว้ล่วงหน้าก่อน”
“เจ้าคือพระชายาสาม โม่เยว่ของข้าคือน้องเจ็ด”
“วันหน้า เจ้าไม่เรียกโม่เยว่ของข้าว่าอ๋องหมิง จะเรียกว่าน้องเจ็ดก็ไม่เป็นไร”
รอยยิ้มบนใบหน้าของนาง ค่อยๆเย็นยะเยือกลงมา “แต่หากข้าได้ยิน เจ้าเรียก ‘ท่านพี่เยว่’ ที่สร้างความวุ่นวายในลำดับอาวุโสเช่นนี้อีก……”
“ข้าก็จะเข้าวังไปถามเสด็จพ่อดู ที่แท้เจ้าสามจะเรียกน้องเจ็ดว่าพี่ชายแล้ว?”
“เช่นนั้นวันหน้า ท่านอ๋องสามกับพระชายาสาม เห็นข้าแล้วก็จะเรียกว่าพี่สะใภ้เจ็ดด้วยหรือไม่?”
ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา สีหน้าท่าทางของทุกคนเปลี่ยนไปมาอย่างคาดเดาไม่ได้!
สมกับที่เป็นพระชายาหมิง!
คำพูดที่อาจหาญเช่นนี้ ก็มีเพียงนางเท่านั้นที่กล้าพูดออกมา!
สีหน้าของโม่หุยเฟิงกับฉินซื่อเสวีย ก็ไม่น่าดูอย่างมากเช่นกัน
ไม่ให้โอกาสพวกเขาได้พูดออกมา หยุนหว่านหนิงก็กล่าวขึ้นมาอย่างไม่รีบร้อน “ข้ายังต้องถามท่านเฉิงเซี่ยงด้วยว่า สั่งสอนลูกสาวอย่างไร”
“เห็นผู้ชายที่ไหน ก็จะเรียกว่าท่านพี่ชายหรือ?”
“ที่แท้ท่านเฉินเซี่ยงมีความรักต่อมวลมนุษย์เช่นนี้ ชายหนุ่มทั่วทั้งเมืองหลวงล้วนเป็นพี่ชายของพระชายาสามหรือ?”
คำพูดของนาง น่าเกลียดมากขึ้นเรื่อยๆ!
จิตใจที่อ่อนแอดวงน้อยๆของฉินซื่อเสวีย ใกล้จะแบกรับไม่ไหวแล้ว……
หากเป็นเมื่อก่อน หยุนหว่านหนิงยังไว้หน้านางเล็กน้อย
แต่วันนี้ นางไม่ไว้หน้านางเลยแม้แต่น้อย!
ยกที่สอง หยุนหว่านหนิงชนะ!
ชัยชนะของนาง ทิ้งห่างจากฉินซื่อเสวียไปเจ็ดแปดสิบช่วงตึก!
ฉินซื่อเสวียหันหน้ามองไป บรรดาแขกเหรื่อล้วนมองดูนางอย่างไม่ก็เยาะเย้ย ไม่ก็ชมการแสดง ไม่ก็ขบขัน
นางครุ่นคิดในใจอย่างรวดเร็ว ควรจะจัดการต่อสถานการณ์ในตอนนี้อย่างไรดี
ฉินซื่อเสวียคิดในใจ ถ้าอย่างไรนางทำเป็นหมดสติ รับมือกับสถานการณ์ในตอนนี้ไปก่อน? !
กำลังคิดอยู่ นางเหลือกตาทั้งสองข้างก็คิดจะแสร้งทำเป็นหมดสติ
ใครจะรู้ว่าเวลานี้ หยุนหว่านหนิงกลับยิ้มเย้ยหยันออกมา กล่าวขึ้นมาอย่างไม่เกรงใจเลยแม้แต่น้อย “หากว่าข้าเดาไม่ผิด เวลานี้พระชายาสามวางแผนจะหมดสติไปใช่ไหม?”
