อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ บทที่ 359 ความบาดหมางนี้ ผูกเอาไว้แล้ว
แจกันมรกตสีเขียวจักรพรรดิใบนี้ อย่าว่าแต่หยุนหว่านหนิงเห็นแล้วน้ำลายไหลเลย แม้แต่พี่ใหญ่ช่องว่างก็เริ่มตื่นเต้นแล้ว
กำไลข้อมือสั่นเทาเล็กน้อย เริ่มร้อนขึ้นมา
แต่การเริ่มร้อนในครั้งนี้ ไม่ใช่การเตือนว่านางตกอยู่ในอันตราย
มันส่งสัญญาณให้หยุนหว่านหนิงอย่างต่อเนื่อง: ยึดมาเป็นของตัวเอง เร็วเข้า! ข้าอยากได้แจกันมรกตสีเขียวจักรพรรดิใบนี้!
หยุนหว่านหนิง: “……”
พี่ใหญ่ ท่านกำลังคิดอะไร ตื่นเต้นอะไรอยู่?
ท่านเป็นเพียงกำไลข้อมือเท่านั้นนะ!
ถึงแม้จะยึดแจกันมรกตสีเขียวจักรพรรดิใบนี้มาเป็นของตัวเอง ท่านสามารถทำอะไรได้?
ก็ได้แต่เก็บสะสมเอาไว้ในช่องว่างเท่านั้นนี่นา……
แต่ว่าอยู่กับพี่ใหญ่ช่องว่างมานานขนาดนี้ ดีร้ายมันก็ช่วยนางแก้ปัญหาหลายครั้งหลายหน ตอนนี้หาได้ยากที่พี่ใหญ่ช่องว่างจะตื่นเต้นสักครั้ง หยุนหว่านหนิงย่อมต้องทำให้มันสมปรารถนาอยู่แล้ว
หมอหลวงหยางยังเขียนใบสั่งยาให้หนานกงเยว่อยู่
โม่หุยเหยียนเห็นหยุนหว่านหนิงยืนอยู่ข้างโต๊ะ สายตาจับจ้องไปที่แจกันใบนั้น
ไม่ได้เข้าไป จับชีพจรทำการรักษาให้หนานกงเยว่
ทันใดนั้น เขาก็เริ่มปวดหัวขึ้นมาอีกครั้ง “ภรรยาเจ้าเจ็ด……”
“อ๋องฉู่ แจกันของท่านสวยมากเลย! แจกันที่มีสีแบบนี้ ข้าเพิ่งจะเคยเห็นครั้งแรก! ซื้อที่ไหนหรือ? ราคาเท่าไหร่?”
ถึงแม้จะพูดเช่นนี้ แต่ดวงตาที่เปล่งประกายคู่นั้นของหยุนหว่านหนิง กำลังบอกโม่หุยเหยียนอยู่ชัดๆ: ข้าชอบแจกันของท่านเข้าแล้ว!
โม่หุยเหยียนเหงื่อแตกพลั่ก: “ถ้าหากเจ้าชอบ ข้าก็จะมอบให้เจ้า”
หยุนหว่านหนิงแสร้งยิ้มทำเป็นปฏิเสธ “นี่มันไม่ดีมั้ง?”
วินาทีต่อมาก็หยิบแจกันขึ้นมา ใช้แขนเสื้อเช็ดถูนับครั้งไม่ถ้วน ถึงได้ยื่นให้กับหรูเยียน “ต้องระวังให้ดีนะ อย่าไปชนอะไรเข้าล่ะ ข้าชอบแจกันใบนี้มาก!”
“ขอบคุณอ๋องฉู่!”
โม่หุยเหยียน: “……ตอนนี้จะตรวจเยว่เอ๋อร์ได้หรือยัง?”
เขาถามอย่างระมัดระวัง
กลัวแต่ว่าแม่เจ้าประคูนทูนหัวคนนี้จะเปลี่ยนใจกะทันหัน จู่ๆก็ล้มเลิกขึ้นมา
หยุนหว่านหนิงเดินไปข้างเตียง
โม่หุยเหยียนโล่งใจไปเปลาะหนึ่ง รีบตามไปข้างเตียง
หมอหลวงหยางยื่นใบสั่งยาให้กับหยุนหว่านหนิง “พระชายาหมิง ท่านช่วยดูหน่อยว่าในใบสั่งยาของกระหม่อม ยาพวกนี้เหมาะสมหรือไม่? ยังมีอะไรต้องเพิ่มเติมอีกไหม?”
หยุนหว่านหนิงรับมา กวาดตามองครู่หนึ่งแล้วคืนให้เขา “ได้แล้ว”
สีหน้าของหนานกงเยว่เหลืองเหมือนเทียนไข เห็นได้ชัดว่าเป็นชี่พร่อง
หมอหลวงหยางไม่เคยสังเกตถึงข้อนี้ ไม่ได้สั่งยาที่เสริมชี่บำรุงชี่ หยุนหว่านหนิงก็ไม่ได้คิดจะเตือนสติ
นางยื่นหน้าไปมอง
หนานกงเยว่ไม่มีเลือดออกแล้ว คนทั้งคนนอนอยู่บนเตียงเงียบๆ เหมือนนอนหลับไปแล้ว
ถึงแม้ลมหายใจจะอ่อนแรง แต่ก็ถือว่าราบรื่น
หยุนหว่านหนิงหันกลับมามองดูโม่หุยเหยียนที่สีหน้าประหม่า กังวล และกระวนกระวาย รู้ว่าเขากำลังกังวลอะไรอยู่ ไม่มีอะไรมากไปกว่ากลัวว่าจะไม่สามารถรักษาลูกในครรภ์ของหนานกงเยว่เอาไว้ได้……
นางยิ้มเย้ยหยันในใจ
“อ๋องฉู่ ท่านได้สั่งให้บ่าวรับใช้ส่งเงินค่ารักษาไปที่จวนอ๋องหมิงหรือยัง?”
“ส่งแล้วส่งแล้ว”
โม่หุยเหยียนรีบตอบ “ส่งไปเรียบร้อยแล้ว”
“ดีมาก!”
หยุนหว่านหนิงถึงได้พยักหน้า เดินเอามือไพล่หลังออกไป “พี่สะใภ้คนโตกับลูกไม่เป็นไร แค่นี้แหละ”
เห็นนางเดินไปถึงหน้าประตู โม่หุยเหยียนถึงเหมือนตื่นจากความฝัน “หยุนหว่านหนิง เจ้าหยุดเลยนะ!”
หยุนหว่านหนิงหยุดฝีเท้าลง “อ๋องฉู่ยังมีธุระอีกหรือ?”
“เจ้าจะไปเช่นนี้เลยหรือ?”
โม่หุยเหยียนพุ่งเข้ามา จ้องมองนางอย่างตกตะลึง “เจ้าไม่จับชีพจรหรือตรวจอะไรให้เยว่เอ๋อร์หน่อยหรือ? เจ้าแค่มองดูครู่หนึ่งก็จะไปแล้ว? !”
ถึงแม้จะทำแบบขอไปที ดีร้ายก็น่าจะเปิดเปลือกตา จับท้องอะไรทำนองนั้นใช่ไหม?
หยุนหว่านหนิงถึงกับมองเช่นนี้ครู่เดียว สะบัดแขนเสื้อก็จะจากไปเลย? !
โม่หุยเหยียนตกตะลึง “เจ้าลืมไปแล้วหรือว่า เมื่อครู่นี้เจ้าเพิ่งจะรับเงินค่ารักษาของข้าไปห้าหมื่นตำลึง! ยังมีแจกกันมรกตราคาแพงอีกหนึ่งใบ!”
“ใช่ไง แล้วมันเป็นอย่างไร?”
หยุนหว่านหนิงกะพริบตา “เงินค่ารักษาห้าหมื่นตำลึงท่านเป็นคนให้เอง แจกันมรกตข้าก็ไม่ได้ขอ ท่านเป็นคนมอบให้ข้าเองเช่นกัน”
“หรือว่าท่านจะกลับคำ? อยากจะทวงกลับไป?”
นางปกป้องแจกันที่อยู่ในอ้อมแขนของหรูเยียนราวกับปกป้องลูกวัว “อ๋องฉู่ ท่านเป็นถึงผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่แล้ว คงจะไม่กลับคำไปมาหรอกใช่ไหม!”
ของที่จะมอบให้พี่ใหญ่ช่องว่าง นางต้องรักษาเอาไว้ให้ดี!
โม่หุยเหยียน: “……ไม่ใช่ ของที่ข้าให้ไปแล้ว ย่อมไม่กลับคำอยู่แล้ว”
“เพียงแต่ว่าเจ้ามาแบบขอไปทีเช่นนี้ ดีร้ายก็ต้องให้คู่ควรกับค่ารักษาห้าหมื่นตำลึงนั่นใช่ไหม? อีกอย่างเจ้าอย่าลืมนะว่า ข้าเชิญเจ้ามาที่นี่ตามพระบัญชาของเสด็จพ่อ!”
หยุนหว่านหนิงจนใจอย่างมาก “ข้าก็เชื่อฟังพระบัญชาเสด็จพ่อแล้วนี่นา!”
พระบัญชาของโม่จงหราน คือให้นางมาตรวจดูหนานกงเยว่
ไม่ได้บอกว่าให้นางมารักษาหนานกงเยว่
นางก็ตรวจดูแล้วจริงๆ!
เห็นนางแกะความหมายตามคำพูด โม่หุยเหยียนเกือบจะถูกทำให้โกรธจนพ่ายแพ้ยับเยิน!
ได้ยินมานานแล้วว่าโม่หุยเฟิงและคนอื่นๆเกลียดหยุนหว่านหนิงจนขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน บอกว่าผู้หญิงที่น่ารังเกียจคนนี้ช่างพูดช่างเจรจา สามารถพูดให้คนโกรธจนจะตายมิตายแหล่
เดิมทีโม่หุยเหยียนยังไม่เชื่อ
อย่างไรเสียเขากับหยุนหว่านหนิงก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกัน หนานกงเยว่กับนางก็ถือว่ามีความสัมพันธ์ที่ดีเช่นกัน
ใครจะรู้ว่าตอนนี้ถูกนางยั่วโมโหเช่นนี้ ถึงได้รู้ว่ามันรู้สึกอย่างไร……
แทบจะถึงชีวิตจริงๆ!
“หากอ๋องฉู่ไม่มีธุระอะไรแล้ว ข้าก็ขอตัวกลับก่อน”
หยุนหว่านหนิงกล่าว “ข้าไม่สบายอยู่ ยังต้องกลับไปนอนต่อ”
โม่หุยเหยียนยืนตะลึงแข็งทื่ออยู่กับที่ราวกับหุ่นไก่
นางไม่สบาย?
พลังการต่อสู้เช่นนี้ เหมือนคนไม่สบายหรือ? !
หากวันนี้นางไม่สบาย ก็สามารถทำให้เขาโกรธขนาดนี้แล้ว พรุ่งนี้นางดีขึ้นมา จะไม่ใช่ทันทีที่เอ่ยปาก ก็สามารถทำให้เขาอกแตกตายโดยตรงเลยหรือ? !
เหงื่อบนหน้าผากของโม่หุยเหยียน ไหลออกมาอย่างรื่นเริงมากยิ่งขึ้น
แต่เมื่อเห็นหยุนหว่านหนิงเดินออกจากประตูห้องไปแล้ว เขาก็รีบไล่ตามไปทันที “หยุดนะ!”
“หยุนหว่านหนิง เจ้ากลับมารักษาให้เยว่เอ๋อร์เลยนะ!”
“อ๋องฉู่นี่คือเซ้าซี้ไม่มีเหตุผลหรือ?”
หยุนหว่านหนิงหันกลับมา กอดอกมองดูเขาอย่างตั้งมั่นท่ามกลางสถานการณ์ที่ตึงเครียด “หมอหลวงหยางอยู่ข้างในแล้ว ท่านจะให้ข้าไปตรวจดูให้ได้ เพราะไม่มั่นใจในทักษะทางการแพทย์ของหมอหลวงหยางหรือ?”
ถึงแม้หมอหลวงหยางอายุจะมากแล้ว แต่ว่าหูก็ยังค่อนข้างดีมาก
สามารถได้ยินคำพูดของหยุนหว่านหนิง ผ่านประตูห้องเช่นกัน
กระแอมไอออกมาเบาๆทันที ยื่นใบสั่งยาให้สาวใช้ของหนานกงเยว่ด้วยความโกรธ “นำใบสั่งยาไปซื้อยาเถอะ!”
ในใบสั่งยายังมียาอีกสองตัว เขาก็ไม่คิดจะเพิ่มเข้าไปแล้ว
ถึงอย่างไรสถานการณ์ของหนานกงเยว่ก็ไม่ได้เป็นอะไรมากแล้ว วันหน้าพักฟื้นอย่างดีก็ได้ ไม่จำเป็นต้องใช้ยาสองตัวนั้นให้ได้ เพียงแต่ว่าเพิ่มเข้าไปแล้ว จะทำให้หายเร็วขึ้นอีกหน่อยเท่านั้น
หมอหลวงหยางเป็นตาเฒ่าที่เจ้าคิดเจ้าแค้นคนหนึ่ง
เขาแบกกล่องยาเอาไว้ เดินผ่านโม่หุยเหยียนไปอย่างโกรธเคือง ถึงขั้นไม่กล่าวลาเขาเลยด้วยซ้ำ
โม่หุยเหยียนรู้สึกแปลกประหลาดไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
อยู่ดีๆ ทำไมหมอหลวงหยางถึงทำเป็นมองไม่เห็นเขา? !
หยุนหว่านหนิงยิ้มออกมาอย่างร่าเริง “อ๋องฉู่ท่านจบเห่แล้ว ล่วงเกินหมอหลวงหยางไปแล้ว! ใครบ้างไม่รู้ว่า ตาเฒ่าคนนี้เจ้าคิดเจ้าแค้นที่สุด?”
“วันหน้า อย่าหวังว่าหมอหลวงหยางจะมาที่จวนอ๋องฉู่ของพวกท่านอีกเลย!”
โม่หุยเหยียนสับสนงุนงง เขาไปล่วงเกินหมอหลวงหยางที่ไหนอีก? !”
หยุนหว่านหนิงบรรลุเป้าหมายแล้ว ก็ไม่พูดอะไรกับเขาอีก หันหลังก็จากไปเลย “ตาเฒ่าหยาง รอข้าด้วย!”
มองดูฝีเท้าที่กระฉับกระเฉง และแผ่นหลังที่ค่อยๆไกลออกไปของนาง โม่หุยเหยียนถึงได้ตอบสนองกลับมา
ไม่สบายอะไรกัน? !
เห็นได้ชัดว่าเป็นข้ออ้างต่างหาก!
หมัดของเขาชกไปบนเสาอย่างแรง เค้นคำออกมาจากไรฟันสองสามคำอย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน “หยุน!”หว่าน!”หนิง!”
ความบาดหมางกับหยุนหว่านหนิงในวันนี้ ถือว่าได้ผูกเอาไว้แล้ว!
