อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ บทที่ 376 เสด็จแม่เต๋อเฟยทำได้ดีมาก
เห็นสีหน้าท่าทางยวนยังตื่นตระหนก ฮองเฮาจ้าวรีบร้อนลุกขึ้นมานั่ง สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นกังวลขึ้นมา
โม่เฟยเฟยกล่าวถามด้วยความสงสัย “ยวนยัง เกิดอะไรขึ้น?”
“เหนียงเหนียง องค์หญิงห้า องค์หญิงเก้า”
ยวนยังโค้งคำนับ กล่าวตอบอย่างร้อนใจ “เหนียงเหนียง จางหมัวมัวถูกพระชายาหมิงกักตัวเอาไว้ที่จวนอ๋องหมิงแล้ว! บอกว่าจะรอให้เหนียงเหนียงไปไถ่คนกลับมาเอง!”
ไถ่คน?
ฮองเฮาจ้าวโกรธจนหน้ามืด
หยุนหว่านหนิงคนนี้ พูดจาวางมาดใหญ่โตเหลือเกิน!
สองวันก่อนเพิ่งจะได้เงินของนางไปหนึ่งแสนตำลึง วันนี้ยังกล้าให้นางไปไถ่คนอีก? !
โม่โยวโยวมองดูฮองเฮาจ้าวครู่หนึ่ง กล่าวถามขึ้นมาอย่างใจเย็น “ยวนยัง นี่มันเรื่องอะไรอีก?”
นางไม่ใช่คนสอดรู้สอดเห็น ดังนั้นจึงยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
ไม่รอให้ยวนยังอธิบาย ฮองเฮาจ้าวก็คว้าถ้วยชาที่อยู่ด้านข้างขึ้นมาแล้วขว้างลงบนพื้น “ปัง” เสียงดังคมชัดดังขึ้นมา ยวนยังตกใจจนถอยหลังไปหลายก้าว
นางทำใจกล้ากล่าวขึ้นมาอย่างระมัดระวังอีก “เหนียงเหนียง ยังไม่เพียงเท่านี้!”
“หลี่หมัวมัวที่อยู่ข้างเต๋อเฟยเหนียงเหนียง ส่งคนไปที่จวนอ๋องฉู่และจวนอ๋องสาม ส่งสาวงามไปแห่งละสามคน……”
สายตาของฮองเฮาจ้าวตกตะลึง มองไปทางยวนยังด้วยความประหลาดใจ แล้วก็มองไปทางโม่เฟยเฟยด้วยความโกรธเคือง
โม่เฟยเฟยรีบร้อนลุกขึ้นมา “หม่อมฉันไม่ทราบเรื่องนี้เพคะ”
“แต่หม่อมฉันรู้สึกว่าเสด็จแม่เต๋อเฟยทำได้ดีมาก! ตอนนี้พี่สะใภ้คนโตกำลังตั้งครรภ์ จวนอ๋องฉู่ก็ไม่มีสนมสักคน เสด็จแม่เต๋อเฟยส่งคนเข้าไปก็สามารถปรนนิบัติพี่ใหญ่ได้พอดีไม่ใช่หรือ?”
นางทำหน้าไร้เดียงสา “ส่วนจวนอ๋องสาม……”
“ถึงแม้พี่สามจะไม่อยู่ แต่พี่สะใภ้สามได้รับบาดเจ็บที่ขา จื่อซูก็ไม่อยู่รับใช้ข้างกาย”
“ผู้หญิงสองสามคนนั้นก็จะได้รับใช้พี่สะใภ้สามพอดีใช่ไหม!”
ฮองเฮาจ้าว: “……”
นางอยากจะให้โม่เฟยเฟยไสหัวออกไปมาก น่าเสียดายที่นางเป็นใบ้
นางสูดลมหายใจเข้าลึกๆเฮือกหนึ่ง ระงับเลือดลมที่พลุ่งพล่านในใจเอาไว้
โม่โยวโยวมองดูโม่เฟยเฟยเงียบๆครู่หนึ่ง กล่าวถามยวนยังด้วยเสียงอ่อนโยน “ยวนยัง นี่มีอะไรที่มันไม่ดี? ฟังการวิเคราะห์ของเฟยเฟยก็ดูสมเหตุสมผลดี”
พูดจบ นางก็หันหน้ามองไปทางฮองเฮาจ้าว “เสด็จแม่ ท่านคิดว่าอย่างไร?”
ฮองเฮาจ้าวหมดคำพูด
นางคิดว่าสมเหตุสมผลกับผีอะไร!
เต๋อเฟยล้างแค้นระบายความโกรธชัดๆ!
นางส่งล่ายซื่อไปที่จวนอ๋องหมิง เต๋อเฟยก็ส่งผู้หญิงหกคนไปที่จวนอ๋องฉู่กับจวนอ๋องสาม……หากว่านางหวังดีจริงๆ ทำไมถึงไม่ส่งคนไปที่จวนอ๋องฮั่นกับจวนอ๋องโจวด้วย? !
ฮองเฮาจ้าวมองดูโม่โยวโยวอย่างไม่พอใจครู่หนึ่ง
เมื่อก่อนยังคิดว่านางเป็นเด็กดีเชื่อฟัง วันนี้ดูแล้วก็เป็นคนเลอะเทอะที่ไม่เข้าใจสถานการณ์คนหนึ่งเช่นกัน!
“องค์หญิงห้า องค์หญิงเก้า ไม่ว่าจะสมเหตุสมผลหรือไม่……”
ยวนยังกัดฟันเอาไว้ กล่าวขึ้นมาเบาๆ “ผู้หญิงที่เต๋อเฟยเหนียงเหนียงส่งไปพวกนั้น มันก็ มันก็อัปลักษณ์เกินไปหน่อย!”
โม่เฟยเฟยอดกลั้นความอยากหัวเราะเอาไว้ “อัปลักษณ์ขนาดไหน?”
……
จวนอ๋องฉู่
มองดูหญิงสาวสามท่านที่ยืนตัวตรงอยู่ตรงหน้า โม่หุยเหยียนรู้สึกแค่ว่าอาหารค้างคืนของเมื่อคืนก็ใกล้จะอาเจียนออกมาแล้ว
เขาอดกลั้นความรู้สึกไม่สบายที่อยู่ในใจเอาไว้ มองดูทั้งสามคนพร้อมกับขมวดคิ้วแน่น
ยอดเยี่ยมมาก!
นั่นล้วนเป็นคนรูปลักษณ์อัปลักษณ์อะไรบ้างเนี่ย!
มองจากซ้ายไปขวาแล้ว คนแรกรูปร่างค่อนข้างสูง แต่ว่าผอมแห้ง ใบหน้าแห้งเหี่ยวโหนกแก้มสูงมาก ฟันก็เหยิน แถมฟันยังเหลืองอีกด้วย……
ทันทีที่เอ่ยปากก็แยกไม่ออกระหว่าง “เฟิ่น” “ฮุน”
คนที่สองรูปร่างไม่สูงไม่เตี้ย แต่บนใบหน้าเต็มไปด้วยกระดำ ตาเหล่
คิ้วทั้งหนาทั้งดำเหมือนกับผู้ชาย ทันทีที่เอ่ยปากก็มีเสียงแหบแห้งเหมือนเป็ดตัวผู้ แต่นางดันทำท่าทางฉอเลาะว่า “ข้างดงามนุ่มนวลมาก”
คนที่สามทั้งเตี้ยทั้งอ้วน ตัวสูงแค่หน้าอกโม่หุยเหยียน
รูปร่างของนางอ้วนกลม เสื้อผ้าดูเหมือนจะปริแตกออกจากกัน
อ้วนขนาดนี้ แต่เส้นผมที่อยู่บนศีรษะมีเพียงประปรายเท่านั้น บริเวณหน้าผากล้านเป็นแถบ เส้นผมที่น้อยจนน่าสงสารติดอยู่บนหนังศีรษะอย่างแน่นหนา ดูแล้วมันเยิ้มเงางาม
หน้าผากนี่สว่างไสวอย่างมาก ในตอนกลางคืนหากไม่เปิดไฟเกรงว่าคงสามารถใช้เป็นโคมไฟได้!
พวกนางล้วนแต่งหน้าหนาเตอะ ยืนอยู่ตรงหน้าโม่หุยเหยียนด้วยความเอียงอายอย่างมาก ส่งสายตาหวานมาให้เขาไม่หยุด “ท่านอ๋อง! จากนี้ไปพวกเราพี่น้องทั้งหลายก็คือคนของท่านแล้ว!”
ภาพนั้นทนมองดูตรงๆไม่ได้เลย!
โม่หุยเหยียนรีบร้อนก้มหน้าลง
ถึงได้เห็นเท้าที่ใหญ่โตของคนที่สาม ไม่เข้ากันกับรูปร่างที่อ้วนเตี้ยของนางเลยสักนิด!
ยอดเยี่ยมจริงๆ!
โม่หุยเหยียนทอดถอนใจว่ายอดเยี่ยมจริงๆในใจอีกครั้ง
หลี่หมัวมัวจากไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงสามคนนี้เอาไว้ในจวนอ๋องฉู่ ความเร็วในการจากไปของนางรวดเร็วมาก สองขาวิ่งได้อย่างคล่องแคล่ว ท่าทางนั่นอย่างไรก็ไม่เหมือนกับหญิงสูงวัยที่อายุมากแล้วเลย
โม่หุยเหยียนก็ยังไล่ตามไม่ทัน!
มองดูสามคนนี้ เขาทำหน้าลำบากใจ
พ่อบ้านยืนอยู่ด้านหลัง กล่าวถามอย่างระมัดระวัง “ท่านอ๋อง แล้วคนพวกนี้จะจัดการอย่างไร?”
โม่หุยเหยียนแหงนหน้ามองฟ้าอย่างหมดคำพูด: “……เจ้าถามข้าแล้วข้าถามใคร”
ในใจของเขารู้สึกต่อต้านตัวอัปลักษณ์สองสามคนนี้มาก แต่เป็นคนที่เต๋อเฟยส่งมา……
เขารู้จักความห้าวหาญและดุร้ายของเต๋อเฟยเป็นอย่างดี และก็รู้การให้ท้ายที่เสด็จพ่อมีต่อเต๋อเฟยเช่นกัน
คนที่นางส่งมา เขายังจะส่งกลับไปอีกหรือ?
“ข้ารู้สึกสงสัยมาก เสด็จแม่เต๋อเฟยหาคนหน้าตาอัปลักษณ์พวกนี้มาจากไหน”
เสด็จแม่เพิ่งจะส่งตัวล่ายซื่อไปที่จวนอ๋องหมิง ใครจะรู้ว่าเต๋อเฟยก็ส่ง “คนหน้าตาอัปลักษณ์” พวกนี้มาที่จวนอ๋องฉู่เลย การตอบสนองนี่มันจะเร็วไปหน่อยไหม? !
พวกเขาค้นหาล่ายซื่อ ยังตามหากันไปหลายวันเต็มๆ
อย่างไรเสียการจะตามหาหญิงสาวที่หน้าตาคล้ายคลึงกับฉินซื่อเสวีย ไม่ได้ง่ายดายเลย
พวกเขาตามหาล่ายซื่อ เพื่อให้ตรงกับตรรกะ
ถึงเวลาถึงแม้จะโวยวายไปถึงหน้าโม่จงหราน พวกเขาก็สามารถกล่าวหาโม่เยว่ว่า “ไม่ลืมความรักครั้งเก่าที่มีต่อฉินซื่อเสวีย” หลังจากที่ดื่มสุราแล้ว ถึงได้พรอดรักกับล่ายซื่อ
เป็นผลให้มีบุตรนอกสมรส แต่เพราะดื่มจนเมาจึงลืมเรื่องที่ระเริงรักคืนเดียวกับล่ายซื่อไป
กลัวว่าหยุนหว่านหนิงจะก่อเรื่อง ถึงได้ไม่ยอมรับการดำรงอยู่ล่ายซื่อเช่นนี้
หมากที่พวกเขาวางกระดานนี้ ยังคงทำด้วยความอุสาหะ
ไหนเลยจะรู้ว่าเต๋อเฟยจะไม่ปฏิบัติตามกฎยุทธภพ ส่งคนหน้าตาอัปลักษณ์สองสามคนนี้มาโดยตรง?
ยังบอกว่าคนหน้าตาอัปลักษณ์สองสามคนนี้หน้าตาเหมือนกับหนานกงเยว่ ให้พวกนางปรนนิบัติโม่หุยเหยียนแทนหนานกงเยว่……
โม่หุยเหยียนรวบรวมความกล้าแล้วมองไปที่พวกนางอีกครั้ง: “อุ๊บ”
เขาทนต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว ก้มลงไปขย้อนทันที
คนหน้าตาอัปลักษณ์พวกนี้ หน้าตาเหมือนกับหนานกงเยว่แม้เพียงนิดเดียวล้วนถือว่าเขาแพ้!
“พวกเจ้าออกไปก่อนเถอะ”
พ่อบ้านโบกมือ ไล่คนหน้าตาอัปลักษณ์สองสามนี้ไปเหมือนกับไล่แมลงวัน
ไหนเลยจะรู้ว่าคนหน้าตาอัปลักษณ์สองสามคนนี้ก็ไม่ใช่ว่าจะยั่วยุได้ง่ายๆ
พวกนางได้รับคำสั่งของเต๋อเฟย ย่อมต้องทำเรื่องต่างๆให้เสร็จอยู่แล้ว——ทั้งสามคนผลักพ่อบ้านออกไป บุกเข้าไปพร้อมกันด้วยรอยยิ้มออดอ้อน “ท่านอ๋อง ให้พวกเราพี่น้องปรนนิบัติท่านเถอะ!”
“ท่านอ๋องเป็นอะไรไป รู้สึกไม่สบายใช่ไหม?”
“ข้ารินน้ำชาให้กับท่านอ๋อง……”
โม่หุยเหยียนถูกพวกนางโอบล้อมเอาไว้ ยื่นมือไปทางพ่อบ้าน: “ช่วย……”
ยังไม่ทันได้พูดจบ ก็ถูกคนหน้าตาอัปลักษณ์สองสามคนนี้กดเอาไว้บนเก้าอี้ และเริ่มกรอกน้ำชาให้เขา
ใบหน้าแก่ๆของพ่อบ้านย่นกันเป็นก้อน
ท่านอ๋องผู้น่าสงสาร!
เขาพยายามเข้าไปช่วยเหลือโม่หุยเหยียน แต่กลับถูกคนหน้าตาอัปลักษณ์ขวางเอาไว้อีก จ้องมองเขาอย่างดุดัน “พวกเราคือคนที่เต๋อเฟยส่งมาให้ท่านอ๋อง ตาแก่อย่างเจ้าอิจฉาริษยาในวาสนาของท่านอ๋องใช่ไหม?”
นี่แม่งเรียกว่าวาสนาหรือ?
เขายอมแล้วจริงๆ!
พ่อบ้านขย้อนอยู่สักพักหนึ่ง
ทำอย่างไรได้พวกนางคือคนที่เต๋อเฟยส่งมา จงใจยกเต๋อเฟยมาข่มเขา พ่อบ้านได้แต่ถอยออกไป
มองดูบ่าวรับใช้ที่ยืดคอดูความครึกครื้นอยู่หน้าประตู เขาสั่งการด้วยความประหม่า “ห้ามไม่ให้เรื่องนี้ไปถึงหูพระชายาเด็ดขาด!”
น่าเสียดาย ที่มันสายไปแล้ว……
