อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ บทที่ 386 พระนัดดาองค์โตเสด็จแล้ว
ร่างของโม่จงหรานมาถึงหน้าประตูทางเข้าแล้ว
เขาสวมชุดสีเหลืองสดใส ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ข้างๆ ยังจูงเจ้าเด็กน้อยคนหนึ่งอยู่ด้วย!
ซูปิ่งซ่านยังคงตะโกนเสียงดังต่อไป “พระนัดดาองค์โตเสด็จแล้ว!”
เพียงแค่หนึ่งประโยคเท่านั้น ทุกคนต่างเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจ มองไปที่หน้าประตูอย่างไม่อยากจะเชื่อ……และเต๋อเฟย เพราะว่าตกใจเกินไปถึงกับต้องลุกขึ้นยืน และศอกได้กระแทกกับแก้วไวน์ข้างๆ มือจนร่วงลงมา
เสียงดัง”เพล้ง” ดังก้องอยู่ในตำหนักไท่เหอเป็นเวลานาน
หยุนหว่านหนิงกล่าวรำพันว่า “ขอให้มีความสุข ขอให้มีความสุข”
ปฏิกิริยานี้ของเต๋อเฟย นางพึงพอใจจริงๆ!
หยุนหว่านหนิงกับโม่เยว่มองหน้ากัน ทั้งสองคนแอบมีความสุข
โม่จงหรานจูงมือหยวนเป่าเข้าไปที่ตำหนักไท่เหอ เต๋อเฟยไม่สนใจความสูงของขั้นบันได ไม่สนใจชุดกระโปรงยาว กระทั่งไม่ต้องใช้หลี่หมัวมัวประคอง ก็ลงบันไดมาทีละสองสามขั้นเลย
โม่จงหรานจูงมือหยวนเป่า เดินผ่านหน้าคนทั้งหลายไปทีละคนๆ
ซูปิ่งซ่านเดินตามหลังมาพร้อมน้ำตาแห่งความตื่นเต้นดีใจ เดินไปพลางปาดน้ำตาไปด้วย
ใบหน้าเล็กๆ ของหยวนเป่ามองตรงและขึงตึง ท่าทางที่สูงส่งเย็นชาราวกับว่า”อย่าแตะต้องฉัน”
ในขณะนี้ ดูเหมือนหยุนหว่านหนิงจะสามารถเห็นได้ว่าเมื่อโตขึ้นเขาจะมีหน้าตาอย่างไร……
น้ำตาของนางเปียกชื้นที่เบ้าตา
โม่เยว่สังเกตเห็นอารมณ์ที่แปรเปลี่ยนไปของนาง จึงจับมือของนางอย่างเงียบๆ เพื่อเป็นการปลอบโยน
ในใจของหยุนหว่านหนิงยุ่งเหยิงอย่างมาก
เมื่อก่อนหยวนเป่าถูกซ่อนตัวอยู่ในจวนอ๋อง เป็นบุตรของนางเพียงผู้เดียว แต่หลังจากวันนี้ไป บุตรชายจะเป็นของหนานจวิ้นทั้งหมด และจะไม่ใช่สุดที่รักของนางเพียงผู้เดียวอีกแล้ว!
ความรู้สึกนี้ ทำให้นางไม่สบายใจอย่างมาก
นางไม่รู้ว่าการตัดสินใจในวันนี้ ถูกต้องหรือไม่
แต่ถ้าบุตรชายมีความสุข นางก็จะพยายามปกป้องเขาอย่างเต็มที่!
หยวนเป่าเดินผ่านหยุนหว่านหนิงและโม่เยว่ จึงยิ้มอย่างมีความสุข และโบกมือให้พวกเขาทั้งสองคน “ไฮ! ท่านแม่! ไฮ! ท่านพ่อ!”
เสียงเรียก”ท่านพ่อ”นี้ โม่เยว่ตื่นเต้นจนแทบจะล้มลงไป!
เขารอนานขนาดนี้ ในที่สุดเขาก็รอบุตรชายเพื่อมา”แก้ไขนามให้ถูกต้อง”!
โม่เยว่ตื่นเต้นยิ่งกว่าหยุนหว่านหนิง มองหยวนเป่าด้วยน้ำตาคลอเบ้า อดไม่ได้ทาจะโบกมือเพื่อแสดงว่า ไฮ ลูกชาย!”
ทุกๆ คนต่างตื่นตกใจ!
หยวนเป่ายังโบกมือให้โม่เฟยเฟยอีกด้วย “ไฮ ท่านอา!”
“ไฮ สุดที่รัก!”
โม่เฟยเฟยโบกมืออย่างตื่นเต้น และแทบจะกระโดดออกมาจากด้านหลังโต๊ะ!
สายตาของหยวนเป่ามองหาท่ามกลางฝูงชน แต่ไม่เห็นกู้ป๋อจ้งกับกู้หมิง ท้ายที่สุดก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย
ด้วยเหตุนี้ เขาจึงมองไปยังโม่ฮั่นอี่ว์และโจวหยิงหยิง “ไฮ ท่านลุงรอง ท่านป้ารอง!”
โม่ฮั่นอี่ว์กับโจวหยิงหยิงมองเขาอน่างตกตะลึง ครู่หนึ่งโม่ฮั่นอี่ว์จึงกลืนน้ำลาย โบกมือให้เหมือนกับซอมบี้ “ไฮ……”
ถึงแม้เขาจะไม่รู้ว่า ท้ายที่สุดแล้ว”ไฮ”คำนี้หมายความว่าอย่างไร
โดยสรุปแล้ว ก็ทำตามไปด้วยกันกับพวกโม่เฟยเฟยไปก็พอ!
ก็เป็นเช่นนี้ หยวนเป้าพูด”ไฮ”ไปตลอดทางจนมาถึงตรงหน้าเต๋อเฟย เหมือนกับ”ผู้นำ”ท่านหนึ่งที่ไปตรวจราชการลับ
“ไฮ เสด็จย่าเต๋อเฟย!”
หยวนเป่าตะโกนด้วยเสียงสดใสไพเราะ
เต๋อเฟยกำลังยกเท้าลงบันไดขั้นสุดท้าย ได้ยินเขาเรียก”เสด็จย่าเต๋อเฟย”เช่นนี้ ก็ตกใจจนเกือบจะเหยียบบันไดพลาดและล้มลงไป
หลี่หมัวมัวไปประคองนางอย่างคล่องแคล่วว่องไว “เหนียงเหนียงไม่เป็นอะไรใช่ไหมเพคะ? !”
“ข้าไม่เป็นอะไร!”
เต๋อเฟยผลักหลี่หมัวมัว มองพินิจพิเคราะห์หยวนเป่า เป็นเวลาครู่หนึ่งจึงถามว่า “เจ้า เจ้าคือหยวนเป่าหรือ? !”
“เสด็จย่าเต๋อเฟยจำข้าไม่ได้แล้วหรือ?”
หยวนเป่ามองนางอย่างยิ้มกริ่ม “ข้าคือนักรบตัวน้อยของท่านอย่างไรล่ะ!”
เพียงแค่ประโยคเดียว ทำให้เต๋อเฟยน้ำตาไหล!
นางก็ไม่รู้ว่าท้ายที่สุดแล้วที่นางน้ำตาไหลเต็มใบหน้าเป็นเพราะความตื่นเต้น หรือน้ำตาไหลเพราะดีใจ หรือน้ำตาไหลเพราะตกใจจนเกินไป……
แต่น้ำตาของนางทำไมถึงหยุดไหลไม่ได้ล่ะ!
“ข้าไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?”
นางมองหยวนเป่าอย่างเหม่อลอย
หยวนเป่ายื่นมือออกไปทันที เพื่อหยิกนางเล็กน้อย เต๋อเฟยเจ็บจึงได้สติกลับมา “ไม่ได้ฝันไป ข้าไม่ได้ฝันไปใช่ไหม? !”
นางนั่งลงต่อหน้าหยวนเป่า เงยหน้ามองโม่จงหราน “โม่จงหราน ท่านกำลังทำบ้าอะไรอยู่? !”
ทุกๆ คนต่างสูดหายใจเข้า!
นี่เต๋อเฟยเกรงว่าตนเองจะอายุยืนเกินไปหรือ อยากถูกตัดศีรษะในวันเกิดครบรอบ 50 พรรษาในวันนี้หรืออย่างไร? คาดไม่ถึงว่าจะกล้าเรียกชื่อของฝ่าบาทโดยตรง? !
แต่ที่ยิ่งทำให้คนตกใจก็คือ……
โม่จงหรานไม่เพียงแต่ไม่โกรธ แต่ยังยิ้มและกล่าวว่า “สนมรัก ของขวัญวันเกิดชิ้นนี้เจ้าชื่นชอบหรือไม่?”
ทุกๆ คนไม่อยากจะเชื่อ!
ทราบมาก่อนแล้วว่าเต๋อเฟยไม่มีกฎเกณฑ์เมื่ออยู่ต่อหน้าฝ่าบาท แต่คาดไม่ถึงว่าจะเรียกชื่อของฝ่าบาทตอนอยู่ต่อหน้าทุกคน และฝ่าบาทก็ไม่ได้โกรธเคือง ที่จะไต่ถามการลงโทษจากนาง? !
ผู้หญิงคนนี้มีความสุขมาก!
ที่ถูกฝ่าบาทโปรดปรานมาหลายปี!
ผู้หญิงไม่น้อยมองเต๋อเฟยอย่างอิจฉา
“ของขวัญวันเกิดหรือ?”
เต๋อเฟยตกตะลึง และรู้สึกว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในวันนี้ เป็นเหมือนกับความฝัน
โม่จงหรานพยักหน้า กล่าวอย่างไม่ละอายว่า “ถูกต้อง! นี่เป็นของขวัญที่จ้าเตรียมไว้ให้เจ้า เจ้าชอบหรือไม่? รู้สึกประหลาดใจหรือไม่?”
คำพูดนี้ออกมา หยุนหว่านหนิงก็อดมองบนไม่ได้
นางกระแอมไอเบาๆ เพื่อใช้เสียงไอนี้เตือนโม่งจงหรานว่า : คนบางคน ก็ไร้ยางอายให้มันน้อยๆ หน่อย!
โม่จงหรานหัวเราะขึ้นมาเบาๆ “ข้าล้อเจ้าเล่นนะ! ข้าได้เตรียมของขวัญวันเกิดชิ้นอื่นไว้ให้เจ้าแล้ว ของขวัญวันเกิดชิ้นนี้เป็นของเยว่เอ๋อร์กับหว่านหนิงที่เตรียมเอาไว้ให้เจ้าต่างหาก”
หยวนเป่าเดินเข้าไปใกล้ๆ และโอบกอดคอเต๋อเฟยด้วยตนเอง ใบหน้าเล็กๆ ถูไปมา “เสด็จย่าเต๋อเฟย”
เขายังพูดด้วยน้ำเสียงแบบเด็กๆ อีกว่า “เดิมทีท่านแม่ของข้าคิดที่จะนำข้าใส่กล่องแล้วยกเข้ามาที่ตำหนัก ห่ออย่างประณีตสวยงามและมอบให้เสด็จย่าเต๋อเฟย”
“แต่ท่านพ่อของข้าบอกว่า กลัวหัวใจของเสด็จย่าเต๋อเฟยจะรับไม่ไหว ตกใจจนเป็นลมไป……ดังนั้นจึงส่งข้าไปที่ห้องทรงพระอักษร เพื่อมอบให้เสด็จปู่แทน”
อายุยังน้อย แต่การพูดนั้นเฉลียวฉลาด
ทุกคนยังไม่หายจากอาการตกตะลึงเมื่อครู่นี้
โม่จงหรานไม่ได้บอกให้พวกเขานั่งลง ใครจะกล้านั่งลงล่ะ? !
ทุกคนจ้องมองหยวนเป่าอย่างตกตะลึงตาค้าง
เมื่อครู่นี้หยวนเป่าเรียกหยุนหว่านหนิงว่า”ท่านแม่” เรียกโม่เยว่ว่า”เสด็จพ่อ”
ไม่จำเป็นต้องพูดมาก เขาเป็นลูกของพวกเขาทั้งสองคน!
แต่สิ่งที่ทำให้ทุกคนประหลาดใจก็คือ สองคนนี้มีลูกตั้งแต่เมื่อไหร่? ท่านอ๋องหลายๆ ท่านก็พยายามที่จะให้กำเนิดพระนัดดาองค์โต เพื่อตนเองจะได้มีตำแหน่งที่มั่นคงแข็งแกร่ง……
แต่ไม่คิดว่า บุตรชายของอ๋องหมิงและพระชายาหมิงจะโตขนาดนี้แล้ว? !
พระนัดดาองค์โตมีอยู่แล้วหรือ? !
สองคนนี้มีนิสัยอดทน คาดไม่ถึงว่าจะปิดบังทุกคน และเลี้ยงดูพระนัดดาองค์โตจนเติบโตขนาดนี้? !
คนที่แปลกใจที่สุดหนึ่งในนั้น คือโม่หุยเหยียนกับหนานกงเยว่ ยังมีฉินซื่อเสวียอีกด้วย
โม่ฮั่นอี่ว์กับโจวหยิงหยิงเคยเจอหยวนเป่ามาก่อนแล้ว แต่กลับคิดมาตลอดว่าเป็นบุตรบุญธรรมของหยุนหว่านหนิง……
จนกระทั่งเมื่อครู่นี้ จึงพบว่าพวกเขาทั้งสองคนนั้นโง่เขลา
แต่เมื่อหวนคิดดูแล้ว มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพวกเขาเลย
ในทางกลับกันปกติแล้วหยวนเป่าเป็นเด็กน่าเอ็นดูทำให้คนรักใคร่ และยังเป็นเพื่อนที่ดีของโจวเถียนเถียนด้วย สรุปแล้วโจวหยิงหยิงที่มีต่อหยวนเป่า ก็รู้สึกชื่นชอบอยู่ในใจ…..
นางหันไปมองหนานกงเยว่ และมองฉินซื่อเสวีย หัวเราะขึ้นมาเบาๆ
สองคนนี้ เกรงว่าจะอยากตายกันแล้วใช่หรือไม่? !
เต๋อเฟยนำหยวนเป่ามากอด นางตื่นเต้นดีใจจนพูดไม่ออก “ชอบสิ ข้าชอบอย่างยิ่ง!”
“ประหลาดใจจริงๆ ประหลาดใจจริงๆ!”
น้ำเสียงของเต๋อเฟย ค่อยๆ ดึงความรู้สึกนึกคิดของโม่หุยเหยียนกลับมา
เขาขมวดคิ้วมองหยวนเป่า สองมือที่วางข้างกายกำแน่นจนเป็นหมัด และเอ่ยถามโม่เยว่ว่า “น้องเจ็ด นี่คือบุตรชายของเจ้าหรือ? !”
