อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ บทที่ 428 หมอเฒ่าผู้ลึกลับ
“หนิงเอ๋อร์!”
โม่เยว่ตัวแข็งทื่อทันที จากนั้นก็อุ้มร่างกายของนางเอาไว้แล้วเขย่าอย่างแรง
ดูเหมือนการทำเช่นนี้ถึงจะสามารถปลุกนางให้ตื่นจากการหลับใหลได้
“หนิงเอ๋อร์ เจ้าตื่นขึ้นมา! หยุนหว่านหนิง! เจ้าตื่นขึ้นมาเลยนะ ตื่นขึ้นมาสิ!”
หยวนเป่าถูกลักพาตัว หยุนหว่านหนิงเป็นตายเท่ากัน สองอย่างนี้รวมกันขึ้นดูเหมือนหัวใจของโม่เยว่จะถูกควักออกไปแล้ว ในใจของเขาว่างเปล่า น้ำตาเม็ดใหญ่ร่วงหล่นลงมา
“หยุนหว่านหนิง เจ้าตื่นขึ้นมาสิ!”
โม่เยว่หันหน้ามองไปทางองครักษ์ลับที่อยู่ด้านหลังกะทันหัน ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำ “หมอล่ะ? !”
“ทำไมยังไม่มาอีก!”
องครักษ์ลับกำลังจะตอบ เห็นเพียงชายชราที่มีท่าทางเหมือนหมอเดินออกมาจากความมืด “ที่นี่มีคนป่วยใช่ไหม? ข้าเป็นหมอ!”
บอกว่าเป็นหมอ ลักษณะท่าทางการแต่งกายของเขาก็ดูแปลกประหลาดเล็กน้อย
แต่บอกว่าไม่ใช่หมอ……
เขาก็แบกกล่องยาเอาไว้อีก!
เวลานี้โม่เยว่ก็ไม่มีเวลามาสนใจแล้วว่าตกลงเขาเป็นหมอหรือไม่ คว้าตัวเขามาข้างกาย “รีบมาตรวจดูนางเร็วเข้า!”
“ท่านอย่าเพิ่งร้อนใจไปสิ! ข้าเป็นตาแก่ที่อายุเกินห้าสิบแล้ว กระดูกกระเดี้ยวแก่ๆนี่ถูกเจ้าลากจนโครงพังทลายไปจะทำอย่างไร?”
หมอเฒ่านั่งยองๆลงไปช้าๆ เริ่มจับชีพจรให้กับหยุนหว่านหนิง
โม่เยว่จ้องมองการกระทำของเขาอย่างไม่ละสายตา ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง
องครักษ์ลับที่อยู่ด้านหลัง มองหน้ากันไปมา
เมื่อครู่นี้มีองครักษ์ลับสองนาย กลับไปเชิญหมอที่เมืองอี้แล้ว
แต่เมืองอี้อยู่ห่างจากที่นี่……
อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาทั้งวัน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าต้องไปกลับ
ถึงแม้จะเชิญหมอมา อย่างไรก็ต้องเป็นพรุ่งนี้เช้า
หมอเฒ่าคนนี้ จู่ๆก็โผล่มาจากไหนกัน? !
“โอ๊ะ สถานการณ์ค่อนข้างร้ายแรงอยู่เหมือนกัน”
หมอเฒ่าเก็บมือกลับ “ทำไมถึงเป็นเช่นนี้? เจ้าให้นางกินอะไรไปหรือ? ชีพจรของนางเต้นผิดปกติ เห็นได้ชัดว่าเส้นประสาทได้รับบาดเจ็บสาหัส”
“เส้นเลือดหัวใจก็เสียหายอย่างหนักเช่นกัน ยังดีที่หมดสติไปตอนนี้ หากว่า……”
ยังไม่ทันได้พูดจบ ก็ได้ยินโม่เยว่กล่าวถามขึ้นมาอย่างประหม่า “หากว่าอะไร? !”
“หากไม่ได้หมดสติไป ฝืนยืนหยัดต่อไป เกรงว่าเส้นเลือดหัวใจจะได้รับความเสียหายมากกว่านี้!”
หมอเฒ่าตอบอย่างเอาจริงเอาจัง “ฝืนไปเช่นนี้ตลอด คิดว่าคงจะอยู่ได้ไม่เกินพรุ่งนี้”
ได้ยินคำพูด สีหน้าของโม่เยว่ซีดขาวทันที!
ร่างกายที่สูงใหญ่ของเขาโซเซไปครู่หนึ่ง กัดฟันกล่าวกับหมอเฒ่าด้วยเสียงที่สั่นเครือ “ท่านสามารถรักษานางได้หรือไม่? !”
“หากท่านสามารถรักษานางได้ ข้าสามารถให้ท่านได้ทุกอย่าง!”
น้ำเสียงของเขาเร่งรีบ
หมอเฒ่าเงยหน้าขึ้นมากวาดมองเขาครู่หนึ่ง สายตานั่นก็แปลกๆเช่นกัน ไม่เหมือนสายตาที่หมอเฒ่าควรจะมี……สรุปคือ ดูแล้วเขาไม่ได้รู้สึกเกรงกลัวโม่เยว่
“ท่านให้ข้าได้ทุกอย่างจริงหรือ?”
ความหมายนี้คือ ดูเหมือนจะสามารถรักษาได้
“ข้าพูดจริงทำจริง!”
สีหน้าท่าทางของโม่เยว่เคร่งขรึม “ขอเพียงท่านสามารถรักษานางให้หายได้!”
“ตกลง!”
หมอเฒ่าก็เป็นคนเด็ดขาดตรงไปตรงมา หยิบเม็ดยาสีดำออกมาจากแขนเสื้อทันที ทำท่าทางจะป้อนให้กับหยุนหว่านหนิง
แต่กลับถูกโม่เยว่ขวางเอาไว้ “นี่คือยาอะไร? นางกินแล้วไม่เป็นอันตรายต่อร่างกายใช่ไหม?”
ยาเม็ดนี้ดูแล้วดำปิ๊ดปี๋ แล้วก็เอาออกมาจากแขนเสื้อของหมอเฒ่าคนนี้โดยตรง แม้แต่ขวดเครื่องเคลือบ กระดาษห่อก็ไม่มี!
กินได้หรือ? !
“เจ้าอย่าเห็นว่ายาเม็ดของข้าไม่น่าดู นี่คือของดีที่สมชื่อจริงๆ!”
หมอเฒ่าฮึเสียงเบา เหล่ตามองเขาครู่หนึ่ง “ไม่รู้จักของดี!”
เขายัดเข้าไปในปากของหยุนหว่านหนิงโดยตรง แล้วก็ยื่นนิ้วออกไปกดจุดฝังเข็มของนางอย่างแรงหลายจุด
ประมาณครู่หนึ่ง เห็นเพียงหยุนหว่านหนิงตัวสั่นขึ้นมา จากนั้นก็กระอักเลือดออกมาคำใหญ่!
นางครางออกมาคำหนึ่ง แล้วก็หมดสติไปอีกครั้ง
“หนิงเอ๋อร์!”
โม่เยว่ก็ตกใจเช่นกัน รีบร้อนย่อตัวลงมา “นางเป็นอะไรไป? ทำยังไม่ได้สติอีก? เมื่อครู่กระอักเลือดออกมา เป็นสัญญาณอะไรที่ไม่ดีหรือเปล่า? !”
“ท่านอย่าเป็นกังกลไปสิ!”
หมอเฒ่าหมดคำพูด “ยาของข้าไม่ใช่ยาวิเศษสักหน่อย เพิ่งจะกินเข้าไปก็สามารถทำให้นางตื่นขึ้นมาได้”
ขณะที่พูดไป เขาก็เหล่ตามองโม่เยว่อีกครู่หนึ่ง “เจ้าเป็นสามีนางใช่ไหม? ใช่ว่าข้าจะว่าเจ้า เจ้าเป็นสามีของนางอย่างไร? ให้นางกินอะไรลงไป?”
โม่เยว่: “……”
เขาสาบานได้!
ตาแก่ที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ คือคนที่กวนประสาทที่สุดที่เขาเคยพบมาในหลายปีมานี้แล้ว!
ยังไม่พูดถึงเรื่องที่เขากล้าตำหนิเขา แค่สายตานั่นของเขา……
เขาเป็นถึงอ๋องหมิงผู้สูงส่ง เคยถูกคนใช้สายตาแบบนี้มองเมื่อไหร่กัน? !
ตาเฒ่าคนนี้ไม่เพียงเหล่ตามองเขา คืนนี้ยังเหล่มองเขาถึงสองครั้ง!
“ข้าไม่ได้ให้นางกินอะไรเลย”
โม่เยว่สูดลมหายใจเข้าลึกๆเฮือกหนึ่ง ถึงได้ระงับความไม่พอใจที่อยู่ในใจลงไป ขมวดคิ้วแล้วกล่าวขึ้นมา
“อะไรนะ?”
หมอเฒ่าตกใจขึ้นมาอีก “นี่มันเวลาไหนแล้ว? เจ้ายังไม่ให้นางกินอะไรเลย? นี่คือจะให้นางอดตาย? สามารถใช้ความคิดทำให้อิ่มท้องได้หรือว่าอะไร?”
โม่เยว่: “……ความหมายของข้าคือ ไม่ได้ให้นางกินอะไรที่ไม่ดีเลยต่างหาก”
วันละสามมื้อ ย่อมสามารถรับประกันได้ว่าไม่ให้นางหิวอยู่แล้ว
ถึงแม้หยวนเป่าถูกคนลักพาตัวไป หยุนหว่านหนิงจะไม่มีความอยากอาหารเลย
แต่โม่เยว่ก็จะบังคับให้นางกินอาหาร ป้องกันไม่ให้ร่างกายทนรับไม่ไหว
“เช่นนั้นก็น่าแปลกแล้ว! ตกลงนางกินอะไรเข้าไปกันแน่? ทำไมร่างกายถึงถูกทำร้ายขนาดนี้ได้?”
หมอเฒ่าก็ขมวดคิ้วครุ่นคิดเช่นกัน
เห็นโม่เยว่มองดูหยุนหว่านหนิงด้วยความเป็นห่วง ไม่เคยละสายตาออกไปจากร่างกายนาง……หมอเฒ่าถึงได้กล่าวว่า “ท่านไม่ต้องเป็นห่วง เมื่อครู่ที่นางกระอักเลือด คือการขับพิษที่ตกค้างอยู่ในร่างกายออกมา”
“ตอนนี้ไม่เป็นอะไรมากแล้ว! เพียงแต่ว่าร่างกายได้รับความเสียหายอย่างหนัก อาจจะต้องพรุ่งนี้ถึงจะสามารถตื่นขึ้นมาได้”
พิษตกค้าง?
สายตาของโม่เยว่ตกตะลึง “นี่มันเป็นไปได้อย่างไร? !”
ร่างกายของหยุนหว่านหนิง แทบจะสามารถต้านพิษได้เป็นร้อย เหตุใดในร่างกายถึงมีพิษตกค้างได้? !
“เจ้ายังไม่รู้ข้าจะรู้ได้อย่างไร?”
หมอเฒ่าไม่กลัวตาย เหล่ตามองเขาอีกครู่หนึ่ง “เจ้าต่างหากที่เป็นสามีของนาง ไม่ใช่ข้าสักหน่อย”
โม่เยว่: “……”
คืนนี้เขาถูกตาเฒ่าคนนี้ตอกกลับกี่ครั้งแล้ว? !
ตาเฒ่าคนนี้ไม่รู้ว่าเขาเป็นใครใช่ไหม? !
ช่างเถอะ!
เห็นแก่ที่เขาให้ความช่วยเหลือหยุนหว่านหนิง เขาอดทน!
โม่เยว่ทำหน้าเย็นชา “ท่านรับประกันได้จริงหรือว่า หนิงเอ๋อร์จะตื่นขึ้นมาในวันพรุ่งนี้ ตอนนี้นางไม่เป็นไรแล้ว?”
หมอเฒ่ายิ้มเย้ยหยัน “ประเด็นคือข้าลงมือแล้ว ไม่มีคนที่ไม่สามารถช่วยได้ หากท่านไม่ไว้ใจ ก็ไปหาคนมารักษาใหม่แล้วกัน!”
พูดจบ เขาก็ลุกขึ้นแล้วจากไป
พริบตาเดียว เงาร่างก็หายไปในเงามืด
โม่เยว่อุ้มหยุนหว่านหนิงเอาไว้ มองดูทิศทางที่หมอเฒ่าหายตัวไป หรี่ตาลงเล็กน้อย “เด็กๆ”
“ไล่ตามไปทันที! ดูว่าหมอเฒ่าคนนี้ มีความแปลกประหลาดอะไรกันแน่!”
น่าเสียดาย……ถึงแม้หมอเฒ่าจะเพิ่งจากไป องครักษ์ลับก็ไล่ตามหลังไปทันที ค้นหาอยู่หลายลี้ แต่กลับหาหมอเฒ่าผู้ลึกลับท่านนี้ไม่เจอ
องครักษ์ลับคาดเดาในทันที: หรือว่าหมอเฒ่าคนนี้จะเป็นภูตผีในภูเขากลายร่างเป็นคน? !
หรือว่า สวรรค์ทนดูต่อไปไม่ได้แล้ว เลยส่งเทพเทวดาลงมาช่วยรักษาพระชายาของพวกเขา? !
หลังจากที่องครักษ์ลับรายงานต่อโม่เยว่ เขาก็แสดงออกว่าไม่อยากจะเชื่อเช่นกัน
แต่ว่า เขาไม่เคยเชื่อเรื่องผีสางเทวดามาก่อนอยู่แล้ว
เพียงแต่กล่าวเสียงเย็นชา “ไม่ว่าจะเป็นคนหรือเป็นผี ขอเพียงช่วยหนิงเอ๋อร์เอาไว้ ข้าก็จะถือว่าเขาเป็นผู้มีพระคุณ!”
เขามองไปที่แม่น้ำครู่หนึ่ง กระแสน้ำลดลงไปแล้ว
หยุนหว่านหนิงพรุ่งนี้ถึงจะตื่น……
ตอนนี้โม่เยว่ลังเลเล็กน้อย ควรจะพาหยุนหว่านหนิงที่ยังไม่ได้สติเดินทางต่อไป โถมตัวเข้าไปในความมืดมิด ผิวน้ำที่มีอันตรายซ่อนอยู่รอบด้านหรือไม่กันแน่
หรือว่าจะสั่งให้คนส่งนางกลับไป เขาไล่ตามหยวนเป่าไปทันที? !
เขาก้มหน้ามองดูหยุนหว่านหนิงครู่หนึ่ง
แต่กลับพบว่าคนทั้งคนของนาง มีความเปลี่ยนแปลงอย่างน่าอัศจรรย์แล้ว……
