อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ – บทที่ 432 สองพี่น้องที่ทั้งรักทั้งแค้น

อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ บทที่432 สองพี่น้องที่ทั้งรักทั้งแค้น

ชายร่างใหญ่มีวิทยายุทธ์ล้ำเลิศ!

องครักษ์ลับหลายคนล้อมเขาไว้ แต่เขากลับหาช่องว่าง หนีออกไปได้!

“ตามไป!”

หรูโม่ออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา!

พวกองครักษ์ลับก็รีบตามไปทันที

เพื่อปกป้องความปลอดภัยของหยวนเป่า หรูโม่ไม่ได้ตามไป แต่รีบหยิบพลุสัญญาณที่เอวของเขาและยิงออกไปทันที จากนั้นพลุที่สวยงามก็ปรากฏขึ้นเหนือหัวของเขา

ความวุ่นวายเมื่อกี้ ทำเอาชาวประมงและชาวบ้านบนท่าเรือต่างก็ตกใจกรีดร้องหนีไป

ตอนนี้ ท่าเรือกลับระเกะระกะไปหมด

หรูโม่ก้มหน้ามองหยวนเป่าที่อยู่ในอ้อมกอดเขา และรู้สึกสบายใจมากๆ

หาเตี้ยนเซี่ยเจอก็ดีแล้ว ดีมากแล้ว

……

ขณะเดียวกัน โม่เยว่นำกำลังคนนั่งเรือไปที่แม่น้ำ อย่างช้าอีกชั่วโมงก็จะถึงท่าเรือเมืองเซียงแล้ว

และในตอนนี้เอง อีกด้านของเมืองเซียงจุดพลุดอกไม้ไฟสวย

หยุนหว่านหนิงยังไม่ตื่น

หรูอวี้ย้อนกลับมา พูดทั้งน้ำตา “นายท่าน หรูโม่ช่วยเตี้ยนเซี่ยไว้ได้แล้ว! องครักษ์ลับกำลังตามชายร่างใหญ่ไป ข้าน้อยตั้งใจกลับมาบอกข่าวให้นายท่านขอรับ!”

เขาติดตามเส้นทางที่หยวนเป่าทิ้งไว้ แล้วไล่ตามไปถึงบนเขา

มองเห็นไฟกองหนึ่ง เห็นหยวนเป่าวาดรูปช้างไว้ รวมไปถึงรังนกที่เขาพับเอาไว้……

แต่ไม่เจอหยวนเป่าเลย

จนกระทั่งหรูโม่จุดพลุ เขาก็ถึงรีบนำกำลังคนลงเขา

ก็เห็นหรูโม่กำลังอุ้มหยวนเป่ายืนอยู่บนท่าเรือ วินาทีนั่นหรูอวี้ก็ดีใจจนน้ำตาแทบไหล

หาเตี้ยนเซี่ยเจอสักที!

หรูโม่ไม่ต้องตายแล้ว!

รู้ว่าโม่เยว่กับหยุนหว่านหนิงเป็นห่วง หรูอวี้ก็รีบกลับมารายงานข่าวดีก่อน

“หยวนเป่าล่ะ?!”

โม่เยว่ตื่นเต้นจนปากสั่น

“อยู่กับหรูโม่ขอรับ!”

หรูอวี้ที่เป็นชายชาตรียังอดไม่ได้ร้องไห้ “ฮื่อๆๆ นายท่าน หาตัวเตี้ยนเซี่ยเจอสักทีนะขอรับ! คราวนี้พระชายาฟื้นขึ้นมาจะได้บอกข่าวดีแก่นาง ฮื่อๆๆ ข้าน้อยดี……”

ยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกโม่เยว่ถีบตกลงน้ำ “ร้องเป็นเด็กไปได้!”

หรูอวี้รีบว่ายขึ้นจากน้ำ “นายท่านเตะข้าน้อยทำไมกัน?!”

เขาแค่ดีใจจนร้องไห้เอง!

ทำไมนายท่านถึงเตะเขาตกน้ำแบบนี้ล่ะ?!

เมื่อกี้นายท่านยังดีใจจนร้องไห้เลย อย่าคิดว่าเตะเขาลงน้ำแล้ว เขาก็จะไม่เห็นนายท่านเช็ดน้ำตานะ……

นายท่านแค่เป็นคนปากแข็ง วางมาดอยู่ตลอดเวลา!

“เจ้าสมควรโดนไง”

โม่เยว่ก้มหน้ามองหยุนหว่านหนิงในอ้อมกอดอย่างอ่อนโยน “หนิงเอ๋อร์ เจอตัวลูกชายของเราแล้วนะ! เจ้าวางใจได้แล้ว!”

“หนิงเอ๋อร์ เจ้ารีบตื่นขึ้นมาเถอะ!”

หรูอวี้รีบขึ้นจากน้ำกระโดดขึ้นเรือ

ช่วงนี้นายท่านกับพระชายาอารมณ์ร้อนทั้งคู่ ต่างก็เป็นห่วงเตี้ยนเซี่ย ใบหน้าไม่มีรอยยิ้มเลย

ตอนนี้เตะเขาลงน้ำได้ เห็นได้ชัดว่านายท่านอารมณ์ดีแล้ว

เตะก็เตะเถอะ ขอแค่นายท่านอารมณ์ดีก็พอแล้ว

หรูอวี้บิดเสื้อผ้าให้แห้ง พายเรือไปสั่งองครักษ์ลับ “เร็วหน่อย พวกเจ้าพายเร็วหน่อย! ข้าหนาวจะตายอยู่แล้ว!”

เขาจะไม่รู้ได้ยังไง ตอนนี้นายท่านอยากเจอเตี้ยนเซี่ยมากแค่ไหน?!

เรือพายไปถึงฝั่งเร็วมาก

เห็นหรูโม่ยืนอยู่บนท่าเรือแต่ไกล กอดหยวนเป่าเอาไว้แน่น

โม่เยว่ขอบตาแดงก่ำ แต่ก็พยายามกลั้นน้ำตาไว้

เรือยังจอดไม่สนิท เขาก็รีบตะโกนว่า “หยวนเป่า?”

หรูโม่รีบบอกให้เขาเงียบหน่อย “นายท่าน เตี้ยนเซี่ยหลับแล้วขอรับ!”

หยวนเป่าบอกว่าจะรอท่านพ่อกับท่านแม่มารับเขา ดังนั้นก็เลยพยายามลืมตาไว้ไม่ให้หลับ หลายวันมานี้ เขาหวาดระแวงอยู่ตลอดเวลา ไม่กล้าหลับตาลง

อายุน้อยๆ อดทนมาถึงตอนนี้ค่อยหลับ ก็ถือว่าเก่งมากแล้วล่ะ!

ตอนนี้อยู่ในอ้อมกอดของหรูโม่แล้ว หลังจากได้ผ่อนคลาย……

หยวนเป่าก็ทนไม่ไหว หลับเร็วมาก

มองดูใบหน้าดำๆของหยวนเป่า โม่เยว่ก็รู้สึกเสียใจมาก

“ส่งจดหมายกลับไปในเมืองหลวง รายงานข่าวดีกับเสด็จพ่อแม่เสด็จแม่”

โม่เยว่จะอุ้มหยุนหว่านหนิงลงเรือ จึงต้องให้หรูโม่อุ้มหยวนเป่าไว้ต่อไป “หนิงเอ๋อร์กับหยวนเป่าเหนื่อยมากแล้ว พักผ่อนที่เมืองเซียงก่อนแล้วค่อยกลับเข้าเมืองก็ได้”

“ขอรับ นายท่าน”

หรูโม่กับหรูอวี้น้อมรับคำสั่ง

“โจรนั่นอยู่ไหน?”

โม่เยว่ถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

หรูโม่รีบตอบ “นายท่าน โจรนั่นมีวิทยายุทธ์ล้ำเลิศ! และหลบหนีเก่งมาก องครักษ์ลับตามไปแล้วขอรับ”

ถ้าสู้คนเดียว ชายร่างใหญ่อาจจะไม่ชนะก็ได้

แต่ไม่รู้ว่าเขาฝึกวิทยายุทธ์อะไร ท่าทางแปลกและเจ้าเล่ห์ หนีออกจากการล้อมขององครักษ์ลับได้!

หลายวันมานี้ที่ไล่ล่าชายร่างใหญ่ โม่เยว่ก็รู้แล้วว่าเขาจะต้องไม่ธรรมดาแน่

ก็เลยไม่ได้โทษที่องครักษ์ลับทำผิดพลาด แต่แค่เพิ่มกำลังคนค้นหา และพาหยุนหว่านหนิงกับหยวนเป่าเข้าเมือง และพักอยู่ในโรงเตี๊ยมที่ดีที่สุดของเมืองเซียง

หลังจากหาที่นอนให้หยุนหว่านหนิงกับหยวนเป่าได้แล้ว

โม่เยว่ก็เชิญหมอมาตรวจดู พวกเขาสองแม่ลูกไม่เป็นไรมาก ทุกคนก็ถึงโล่งใจ

เขาเช็ดคราบสกปรกบนใบหน้าของหยวนเป่า และเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขา

หยวนเป่ากับหยุนหว่านหนิงเหมือนกัน ต่างก็รักความสะอาดมากๆ

เขาไม่อยากจะคิดเลยว่า เด็กคนนี้อดทนมาได้ยังไง……

มองดูน้ำสีดำในกะละมัง โม่เยว่ก็รู้สึกเจ็บปวดจิตใจมาก

หรูอวี้ออกไปเทน้ำ หรูโม่คุกเข่าลงตรงหน้าโม่เยว่

“นายท่าน ข้าน้อยปกป้องเตี้ยนเซี่ยไม่ดีเอง ข้าน้อยขอยอมรับผิดด้วยความตาย!”

โม่เยว่มองเขาด้วยสายตาเข้มงวด “หรูโม่ ครั้งนี้เจ้าผิดพลาดจริง เจ้าติดตามข้ามานานหลายปี น่าจะเข้าใจข้าดีนะ”

“ไม่คิดว่าจะโดนคนหลอกเอาง่ายๆ สมควรตายยิ่งนักขอรับ!”

เพราะหยุนหว่านหนิงกับหยวนเป่ากำลังหลับอยู่ โม่เยว่กลัวพวกเขาจะตื่น ก็เลยข่มอารมณ์โกรธไว้

ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ น้ำเสียงของเขาก็มีความโกรธเคืองอยู่ดี!

หรูโม่ก้มหน้าลง “ข้าน้อยสมควรตายขอรับ! ครั้งนี้ยังดีที่เจอตัวเตี้ยนเซี่ย ไม่งั้นถึงข้าน้อยจะยอมรับผิดด้วยความตายก็ยากที่จะพ้นผิดได้!”

คืนที่หยวนเป่าหายตัวไป เขาก็ขอยอมรับผิดด้วยความตายไปแล้ว

แต่เรื่องนี้เกิดขึ้นเพราะเขา จะตายก็ต้องหาเตี้ยนเซี่ยให้เจอก่อนค่อยตาย!

หรูอวี้ยกกะละมังเข้าไป

เห็นโม่เยว่โมโห ก็รีบคุกเข่าอยู่ข้างหรูโม่ “นายท่าน หรูโม่สมควรโดนลงโทษ! แต่ครั้งนี้เขาหาเตี้ยนเซี่ยเจอ”

“ขอนายท่านเห็นแก่ที่หรูโม่ติดตามรับใช้นายท่านมาหลายปี ให้อภัยหรูโม่ครั้งนี้ด้วยเถิด!”

พวกเขาเป็นสองพี่น้อง ปกติก็กัดกันตลอด แต่พวกเขาก็ ‘ทั้งรักทั้งแค้น’ ต่อกัน

พอถึงเวลาสำคัญ ก็ยังเป็นห่วงซึ่งกันและกันอยู่เสมอ

เห็นหรูอวี้ขอร้องแทนหรูโม่ โม่เยว่ก็มองเขาด้วยสายตาเย็นชา “ทำไม เจ้าอยากตายกับเขาด้วยหรือไง?!”

หรูอวี้อึ้ง “นายท่านจะฆ่าข้าน้อยกับหรูโม่จริงเหรอ? ข้าน้อยคิดว่าท่านแค่โกรธอารมณืชั่ววูบ ดังนั้นก็เลยอยากฆ่าหรูโม่เป็นการลงโทษ……”

“นายท่าน ตอนนี้ข้าน้อยคงลุกช้าเกินไปแล้วสินะขอรับ?”

ปกติ สองพี่น้องทำผิด หรูอวี้พูดสอดแทรกมุกตลก เรื่องก็ผ่านไปแล้ว

แต่ครั้งนี้ เป็นเรื่องความปลอดภัยของหยวนเป่า!

หรูอวี้เพิ่งพูดออกไป ก็เห็นโม่เยว่มองเขาด้วยสายตาเย็นชา

สายตานั้น แทบจะเขมือบคนอยู่แล้ว!

หรูอวี้รีบหุบปาก ไม่กล้าพูดอะไรอีก

หรูโม่มองเขาแล้วยิ้มแห้ง “หรูอวี้ เจ้าลุกขึ้นเถอะ! เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้า เป็นความผิดของข้าเอง ข้าสมควรยอมรับโทษทั้งหมด”

“ข้าไม่”

ถึงแม้หรูอวี้จะปิดปากแน่น แต่ก็ส่ายหัวอย่างดื้อรั้นแล้วพูดออกมาอย่างไม่ชัดเจน

“ได้! ดูแล้ว พวกเจ้าสองคนคงจะพร้อมตายไปด้วยกันสินะ?!”

โม่เยว่โกรธจนดวงตาแดงก่ำ เพิ่งพูดออกไป ด้านหลังก็มีเสียงเรียกดังขึ้น “ท่านพ่อ……”