อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ บทที่434 ชายชาตรีน้อย
“ข้ากำลังหัวเราะ ทำไมลูกชายของข้าฉลาดขนาดนั้น”
โม่เยว่กวาดตามองหรูอวี้ “ไม่เหมือนเจ้า อายุยี่สิบกว่าแล้ว ยังโง่เหมือนหมูอีก”
หรูอวี้: “……นายท่าน นี่ท่านกำลังเหยียดข้าอยู่นะ!”
“เจ้าไม่พอใจหรือไง?”
โม่เยว่เหลือบตามองเขา
“ไม่ขอรับๆ ข้าน้อยมิบังอาจขอรับ”
หรูอวี้หุบปากอย่างน้อยใจ
หรูโม่ก็ถึงมองไปยังประตูห้องที่ปิดสนิท เขาถามด้วยสีหน้าเป็นกังวล “นายท่าน เตี้ยนเซี่ย……ยังสบายดีไหมขอรับ?”
“ถ้าไม่สบาย เจ้าคิดว่าจะยืนพูดอยู่ตรงนี้ได้เหรอ?”
โม่เยว่ ‘หึ’ อย่างเย็นชาในลำคอ
เงียบไปสักพัก ใบหน้าเขาก็เริ่มเข้าสู่โหมดเข้มงวดและเย็นชา “ให้เวลาพวกเจ้าหนึ่งวัน ไปนำตัวโม่หุยเฟิงมาหาข้า!”
ชายร่างใหญ่นั่นจับตัวยาก องครักษ์ลับกำลังไล่ตามอยู่
แต่โม่หุยเฟิงน่ะเหรอ……
อยู่ที่เขาซีเซียงดีๆ
ไม่แน่ตอนนี้ ยังรอชายร่างใหญ่พาหยวนเป่าไปหาเขาอยู่
การจับตัวโม่หุยเฟิงนั้นง่ายมากกว่าอีก!
“ข้าจะ ‘รำลึกความหลัง’ กับพี่สามสักหน่อย!”
โม่เยว่แสยะยิ้มเย็นชา สายตาเย็นยะเยือก
ขณะเดียวกัน หรูอวี้กับหรูโม่ก็รู้แล้วว่า นายท่านจะเริ่มแก้แค้นแล้ว……
ทั้งสองรับคำสั่งแล้วจากไป
……
ในตอนฟ้ามืด หยุนหว่านหนิงก็ถึงตื่นขึ้นมาช้าๆ
หยวนเป่าที่ซบอยู่บนตัวนาง ก็พึมพำเสียงเบาว่า “ท่านแม่ ถ้าท่านแม่ไม่ตื่นอีก ข้าจะจั๊กจี้ท่านแม่แล้วนะ! ข้ารู้ว่าท่านแม่ไม่กลัวเจ็บ แต่กลัวจั๊กจี้ที่สุด!”
หยุนหว่านหนิง: “……”
เพิ่งตื่นขึ้นมา ก็ได้ยินว่าลูกชายตัวเองจะจั๊กจี้นาง?!
“เจ้าเด็กคนนี้ คิดจะขู่แม่ตัวเองงั้นเหรอ?”
น้ำเสียงของนางแหบแห้ง
พอพูดออกไป หยวนเป่ากับหยุนหว่านหนิงสองแม่ลูกก็อึ้ง
อันแรกอึ้งที่ท่านแม่ตื่นขึ้นมาแล้ว อันหลังเป็นเพราะ……
“หยวนเป่า?!”
หยุนหว่านหนิงรีบลุกขึ้นนั่ง มองดูเด็กน้อยที่เบิกตาโพลงอย่างตกตะลึง “เจ้า เจ้าคือหยวนเป่า? เจ้าเป็นลูกชายของข้า?! เจ้ากลับมาแล้วเหรอ?!”
นางหยิกตัวเองแรงๆ
นี่ไม่ใช่ฝันสินะ?!
หยุนหว่านหนิงเจ็บ แล้วมองหยวนเป่าด้วยดวงตาเป็นประกาย “เป็นลูกชายของข้าจริงๆ! ข้าไม่ได้ฝันไป!”
นางกอดหยวนเป่าไว้แน่น ร้องไห้ดีใจทั้งน้ำตา
หยวนเป่าถูกนางรัดจนหายใจไม่ออก ใบหน้าแดงก่ำ “ท่านแม่ปล่อยข้าก่อน! ข้าหายใจไม่ออก!”
หยุนหว่านหนิงก็ถึงใจเย็นลง รีบปล่อยหยวนเป่าออก สังเกตดูเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า “ใช่ เป็นลูกชายของข้าจริงด้วย นี่เป็นลูกชายของข้าจริงๆ!”
“ข้าจะเป็นตัวปลอมได้เหรอ?”
หยวนเป่าเป็นเด็กแก่แดด “ท่านแม่ ใครจะปลอมตัวเป็นข้าได้? ข้าออกจะหล่อขนาดนี้……”
หยุนหว่านหนิงหัวเราะกับมุกของเขา ‘ฮ่าๆๆ’ นางหัวเราะเสียงดัง “ใช่ๆๆ หยวนเป่าของแม่หล่อที่สุดแล้ว!”
ว่าแล้ว นางก็กอดหยวนเป่าไว้แน่น ‘ฮื่อๆๆ’ ร้องไห้ออกมา
มองดูเหมือนนางกำลังกอดหยวนเป่า แต่ความจริงแล้วหยวนเป่ากำลังกอดนางอยู่
หยุนหว่านหนิงซบไหล่น้อยๆของหยวนเป่า ร้องไห้สะอื้น
หยวนเป่าอย่างกับชายชาตรี ตบไหล่ของนางเบาๆ แล้วพูดปลอบใจนางว่า “ท่านแม่ ไม่ร้องได้นะ! ถ้าร้องอีกเดี๋ยวตาก็เป็นหมีแพนด้าหรอก!”
“ข้าก็กลับมาแล้วนี่ไง? คนที่โดนลักพาตัวเป็นข้าไม่ใช่ท่านแม่ ท่านแม่จะร้องไห้ทำไมกัน?”
หยุนหว่านหนิงเช็ดน้ำตา เงยหน้ามองเขาทั้งน้ำตา
“ไอ้หยา!”
หยวนเป่าปิดตา “ท่านแม่อย่ามองข้าสิ ข้าไม่อยากให้ท่านแม่เห็นข้าในสภาพแบบนี้”
“ฮื่อๆๆ เจ้าเด็กบ้า เจ้ามีจิตสำนึกหน่อยได้ไหม? แม่ทำเพื่อใครกัน? ห่างกันนานขนาดนี้ เจ้าไม่คิดถึงแม่บ้างเลยหรือไง?”
หยุนหว่านหนิงสูดน้ำมูก
เมื่อกี้ตอนที่นางยังไม่ตื่น หยวนเป่าก็นอนออดอ้อนอยู่บนตัวของนาง
แต่ใครจะรู้ว่าพอนางตื่นแล้ว เจ้าเด็กคนนี้จะกลายเป็น ‘ชายชาตรีน้อย’
“เอาล่ะ ทำอะไรเจ้าไม่ได้เลยจริงๆ”
เห็นหยุนหว่านหนิงร้องไห้เสียใจ หยวนเป่าก็เลยต้องยื่นมือ ยื่นแขนเสื้อตัวเองให้นาง “ข้าไม่โอ๋ท่านแม่ ใครจะโอ๋ท่านแม่อีกล่ะ?”
เขาเหมือนผู้ใหญ่ตัวน้อย ถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ
เห็นแบบนั้นแล้ว หยุนหว่านหนิงก็หัวเราะออกมา
หยวนเป่าในตอนนี้ หน้าตากลับมาเป็นปกติแล้ว
นางดึงแขนเสื้อของหยวนเป่ามาเช็ดน้ำตา พูดอย่างน้อยใจว่า “หยวนเป่า ถ้าไม่มีเจ้า แม่คงไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว!”
หยวนเป่าถอนหายใจเบาๆ “ข้าก็กลับมาแล้วนี่ไง?”
“เจ้ากินดีไหม? นอนหลับสบายหรือเปล่า?”
หยุนหว่านหนิงดึงมือของเขามาดู แล้วจับใบหน้าของเขา น้ำตาก็ไหลทะลักออกมาเรื่อยๆ “คนร้ายนั่นได้รังแกเจ้าหรือเปล่า? เจ้าโดนทุบตีไหม?”
“ไม่เลย”
รู้ว่าหยุนหว่านหนิงเป็นห่วงเขา หยวนเป่าส่ายหน้าเบาๆ
เขาไม่ได้พูดอะไร หลายวันมานี้เพราะคิดถึงนาง หลายครั้งเขาเสียใจจนกินข้าวไม่ลง ทุกคืนเอาแต่นอนไปด้วยความหิว
“ท่านแม่ ข้ากินดีอยู่ดีขอรับ!”
หยวนเป่าพูดต่อว่า “ลุงคนชั่วบอกว่า ถ้าข้าไม่ดื้อเขาก็จะไม่ตีข้า! ขอแค่ข้าไม่ดื้อ เขาก็จะให้ของกินอร่อยๆกับข้า”
“ดังนั้นตลอดทั้งทาง ข้าก็เลยไม่ดื้อไม่ซนเลย!”
ระหว่างที่พูด หยุนหว่านหนิงก็หันไปเห็นเท้าเปล่าของเขา
ตลอดทั้งทางเขาเดินเองคนเดียว เท้าถลอกไปหมด
ตอนนี้ นิ้วเท้าบวมแดงและถลอกเป็นแผล
ถึงแม้จะไปหาหมอทายาแล้ว แต่หยุนหว่านหนิงเห็นเท้าของเขา น้ำตาก็ไหลออกมาอีกครั้ง
นางจับเท้านุ่มนิ่มของหยวนเป่าแล้วเป่าเบาๆ ถามเสียงสะอื้นว่า “ลูกเจ็บไหม? ลูก ลูกเดินคนเดียวตลอดทั้งทางเลยเหรอ?”
“อืม”
หยวนเป่าพยักหน้าเบาๆ แล้วก็ส่ายหน้าอีกครั้ง “ท่านแม่ ข้าไม่เป็นไร! ข้าไม่เจ็บนานแล้ว”
ถึงแม้จะพูดเช่นนี้ หยุนหว่านหนิงก็ยังเจ็บปวดจนหายใจไม่ออก
ไม่เจ็บ?
นิ้วเชื่อมหัวใจ ไม่เพียงแค่นิ้วมือเท่านั้น แต่ยังเป็นนิ้วเท้าด้วย!
ถ้าเท้าของนางถลอกเป็นแผลก็เจ็บจนเดินไม่ได้เหมือนกัน ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นหยวนเป่าอีก เขาเป็นแค่เด็กน้อยอายุสี่ขวบเท่านั้นเอง!
เขาถูกบังคับให้เดินเองไกลขนาดนั้น แถมยังต้องอดทนกับความเจ็บอีก……
บาดแผลอยู่บนตัว แต่เจ็บที่หัวใจของแม่!
หยุนหว่านหนิงร้องไห้อย่างหนัก อยากจะจับตัวชายร่างใหญ่ให้ได้โดยเร็ว สับนิ้วเท้าของเขาออกมาทั้งหมด แล้วตัดขาสองข้างของมันซะ!
เกลียดโม่หุยเฟิงเข้าไส้มากกว่าเดิม!
“ท่านแม่ ข้าไม่เป็นไรจริงๆ”
หยวนเป่าลดเท้าลง เช็ดน้ำตาให้หยุนหว่านหนิงเบาๆ สายตาเต็มไปด้วยความหวัง “ท่านแม่ เห็นเบาะแสที่ข้าทิ้งไว้ให้ท่านแม่ไหม?”
“เห็นแล้วล่ะ”
หยุนหว่านหนิงเอาก้อนหินเล็กๆออกมาจากช่องว่าง “หยวนเป่าของแม่วาดสวยมากเลยนะ!”
มองดูหินพวกนั้น หยวนเป่าก็หัวเราะแล้วพูดว่า “ท่านแม่ต้องเก็บไว้ให้ดีนะ! พวกนี้เป็นประสบการณ์ที่หายาก ต้องรักษาไว้ให้ดี!”
“เดี๋ยววันหลังเอาออกมาดู จะได้รำลึกถึงความหลัง!”
ต้องขอยอมรับเลยว่า ผ่านเรื่องครั้งนี้ไป หยวนเป่าเหมือนจะโตขึ้นแล้ว
คำพูดที่พูดออกมา เหมือนผู้ใหญ่ที่อยู่ในร่างเด็ก
หยุนหว่านหนิงเจ็บปวดจิตใจมาก
นางยอมกักบริเวณหยวนเป่าอยู่ที่เรือนชิงหยิ่ง เด็กน้อยสามขวบที่ไม่ต้องกังวลอะไรและเอาแต่วิ่งเล่นไปทั่ว!
แต่ไม่ใช่พระนัดดาองค์โตผู้สูงศักดิ์เหมือนอย่างตอนนี้!
หยวนเป่าที่อายุน้อยๆ แบกรับความเจ็บปวดและความกดดันที่อายุของเขาไม่ควรได้รับ……
ตอนนั้นนางที่นางเลือกให้เขาเจอกับโม่จงหรานพวกเขา เป็นการตัดสินใจที่ผิดหรือเปล่านะ?
หยุนหว่านหนิงหันหลังปิดหน้า ร้องไห้เสียงเบา
และตอนนี้เอง ประตูห้องก็ถูกผลักออกเบาๆ
