บทที่ 575 คาดไม่ถึง
เมื่อไม่มีเสาขวางไว้แล้ว ร่างของหยวนเซิงลอยออกไปนอกสังเวียนทันที ร่วงลงบนพื้นเสียงดังตุ้บ แล้วไม่ขยับอีกเลย ทำได้เพียงฟังสวี่อี้ประกาศผลตาปริบๆ
แหวนหงส์เพลิงสีแดงในมือหล่นกลิ้งไปบนพื้น ราวกับคำเยาะเย้ยที่ไม่มีรูปร่าง…
ไม่มีใครในที่นั้นคาดคิดเลยว่าตำแหน่งหัวหน้าใหญ่จะตกเป็นของเจ้าติดอ่างที่ไร้ตัวตน
“บ้า…บ้าไปแล้ว! ตำแหน่งหัวหน้าใหญ่ตัดสินแบบนี้เหรอ แบบนี้ก็ได้!”
“ไม่ใช่สืออี ไม่ใช่หลิวอิ่ง ยิ่งไม่ใช่ม้ามืดอย่างหยวนเซิง กลับเป็นเจ้าติดอ่างคนนี้? นับถือจริงๆ!”
ถึงอย่างไรก่อนหน้านี้คนส่วนใหญ่ก็แทบไม่รู้เลยว่าเขาเป็นใคร
ทุกคนในทีมบอดี้การ์ดย่อย 1 ต่างเข้ามาห้อมล้อมเจ้าติดอ่าง สีหน้าทุกคนดีใจกันมาก
“ฮ่าๆๆ…เจ้าติดอ่าง! เด็กนี่ใช้ได้! คิดไม่ถึงเลยจริงๆ!”
“หน้าไม่อายจริงๆ แต่ฉันชอบว่ะ!”
“ทำได้ดีมาก! ต้องต่อกรกับคนชั่วไร้ยางอายอย่างหยวนเซิงแบบนี้แหละ! ไม่อย่างนั้นจะดูถูกเขาเกินไป!”
เจ้าติดอ่างปรับสีหน้าให้เคร่งขรึม “เรียก…เรียกชั้นเฟิงเสวียนอี้…แล้ว…แล้วก็…ฉันไม่…ไม่ได้หน้าไม่อาย…คนที่หน้าไม่อาย…คือเขา…เขา…เขาสู้กับผู้หญิง! หัวหน้า…หัวหน้าสืออี อย่า…เศร้าไปเลย….ผมแก้แค้น…แก้แค้นให้คุณแล้ว…”
“วะฮ่าฮ่า…” คำพูดของเจ้าติดอ่างทำให้ทุกคนขำกันใหญ่
แม้แต่สืออีที่ใบหน้าตึงเครียดยังผ่อนคลายลงมาไม่น้อย
“แต่เมื่อกี้ที่สะใจกว่าคือคุณหนูหวันหวั่นของพวกเราสู้จนเลือดท่วมต่างหาก!”
“ใช่ๆๆ! มันสะใจเหลือเกิน! หมัดที่ชกออกไปดูแล้วสะใจสุด ๆ!”
“เมื่อกี้พวกนายเห็นหรือเปล่า เจ้าโง่หยวนเซิงนั่นยังทำเท่อยู่บนสังเวียนอีก เลยโดนคุณหนูหวันหวั่นถีบกระเด็นไปเลย! การประลองชี้เป็นชี้ตายในสนามใครจะมานั่งวาดลวดลายอะไรด้วย แน่นอนว่าต้องเข้าไปอัดเลย!”
เยี่ยหวันหวั่นที่อยู่อีกด้านมองเจ้าติดอ่างวิ่งตึงๆๆ ขึ้นไปตาปริบๆ ตัวเองก็งงงันอยู่ไม่น้อย
ทว่า ลักษณะการลงมือของเจ้าติดอ่างกลับถูกใจเธอมาก
คนอื่นทำยังไงก็ทำแบบนั้นตอบกลับ นายหน้าด้าน? ถ้าอย่างนั้นฉันจะหน้าด้านยิ่งกว่า
สีหน้าหยวนเซิงตอนที่เจ้าติดอ่างอยู่บนเวทีเมื่อกี้ ดูน่าสลดยิ่งกว่าตอนถูกเธอชกร้อยรอบเสียอีก
เวลานี้ บอดี้การ์ดลับคนอื่นต่างวิพากษ์วิจารณ์กัน หลังจากงานประลองท้าชิงวันนี้ สายตาที่ทุกคนมองเยี่ยหวันหวั่นเห็นได้ชัดว่าเปลี่ยนไปอย่างมาก
“คิดไม่ถึงเลยจริงๆ …ผู้หญิงคนนั้นมีความสามารถจริงด้วย! หยวนเซิงถูกอัดจนเละเทะเลย!”
“ไม่ใช่อย่างนั้นเหรอไง แม้แต่หลิวอิ่งยังแพ้ให้หยวนเซิงเลย ปรากฏว่าหยวนเซิงไม่มีโอกาสได้โต้กลับผู้หญิงคนนี้สักนิด ความสามารถของผู้หญิงคนนั้นแค่คิดดูก็รู้ได้แล้ว…ไม่น่านายท่านถึงวางใจขนาดบอกว่าให้ทำตามกฎไปเลย…”
“ดูอ่อนโยนแบบบางแท้ๆ แต่นี่ก็เหี้ยมมากเกินไปล่ะมั้ง? รสนิยมของเจ้านายนี่เดาไม่ถูกเลย!”
“แค่ก แบบนี้มัน…เร้าใจกว่าหน่อยนี่นา…”
…..
“คุณหนู…คุณหนูรั่วซี…ผม…” หยวนเซิงพยายามพูด
ฉินรั่วซียกมือเรียกให้คนมาหามหยวนเซิงไปรักษาบาดแผล จากนั้นสายตามองไปทางเยี่ยหวันหวั่นและคนอื่นๆ ที่อยู่ไม่ไกล ก้นบึ้งนัยน์ตาดำมืด
ครั้งนี้ ถึงแม้ว่าสืออีจะรักษาตำแหน่งหัวหน้าทีมใหญ่ไว้ไม่ได้ แต่เขาก็ยังเป็นหัวหน้าบอดี้การ์ดทีมย่อย 1 ตำแหน่งหัวหน้าใหญ่กลับตกไปอยู่ที่เฟิงเสวียนอี้แทน
หยวนเซิงแพ้เจ้าติดอ่าง เลยตกลงมาอยู่ตำแหน่งหัวหน้าบอดี้การ์ดทีมย่อย 4
ส่วนหลิวอิ่งแพ้หยวนเซิง แม้แต่ตำแหน่งหัวหน้าทีมย่อยก็ไม่มีแล้ว กลายเป็นแค่บอดี้การ์ดธรรมดา…
………………………………………………………………
บทที่ 576 ยอดฝีมือขั้นเทพ
เป็นไปได้ยังไง…
ทำไมเรื่องถึงกลายเป็นแบบนี้ได้…
งานท้าประลองชิงตำแหน่งบอดี้การ์ดลับจบลงแล้ว คนที่อยู่ตรงนั้นต่างแยกย้ายทยอยกันออกไป
หลิวอิ่งที่เดิมทีพูดเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะแย่งตำแหน่งหัวหน้าทีมใหญ่มาให้ได้มองดูทีมบอดี้การ์ดลับ 1 ร้องเฮฮากัน มองหยวนเซิงที่โดนบอดี้การ์ดลับทีมย่อย 4 หลายคนเข้าไปห้อมล้อมยกตัวออกไป ส่วนเขายืนนิ่งเหม่ออยู่นอกฝูงชน
จนถึงตอนนี้ เขายังคงไม่อยากเชื่อว่าผลการท้าประลองจะออกมาเป็นแบบนี้
คิดไม่ถึงว่าเขาจะแพ้หยวนเซิง…
และยิ่งคิดไม่ถึงว่าพละกำลังของเยี่ยหวันหวั่นจะดีถึงขั้นนี้ได้…
เขาเหยียดหยามเธอมาตลอดว่าเป็นพวก ‘บอบบางอ่อนแอ ไร้เรี่ยวแรง’ ดูถูกว่าเธอเป็นภาระ ตอนนี้ดูแล้ว เขายิ่งเหมือนเป็นตัวตลกเข้าไปใหญ่…
เป็นตัวตลกตั้งแต่ต้นจนจบ…
แม้แต่หยวนเซิงเขายังเอาชนะไม่ได้ ไม่ต้องพูดถึงเยี่ยหวันหวั่นเลย
เขาเกิดมาในตระกูลฝึกการต่อสู้ คิดว่าวิชาการต่อสู้ของตัวเองล้ำเลิศกว่าคนอื่น ไม่เคยเห็นใครในสายตา แต่เวลาเพียงหนึ่งวันสั้นๆ เขาแทบจะล้มไม่เป็นท่า
ตอนนี้เขาเพิ่งเข้าใจถ่องแท้ ว่าอะไรคือเหนือฟ้ายังมีฟ้า
ข้างขาเขามีเสียงฝีเท้าที่นุ่มนวลดังมา ฉินรั่วซีพูดปลอบด้วยน้ำเสียงอบอุ่นอ่อนโยน “หลิวอิ่ง อย่าเพิ่งท้อแท้ เธอยังหนุ่มอยู่ ยังมีพื้นที่เหลือให้พัฒนาการต่อสู้อีกมาก แพ้ครั้งสองครั้งไม่เห็นเป็นไรเลย”
หลิวอิ่งก้มหน้าลง “ผมแค่…รู้สึกว่าตัวเองน่าตลก…ก่อนหน้านี้ผมดูถูกเยี่ยหวันหวั่นมาตลอด…แต่สุดท้ายกลับพบว่า… ผมไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเธอเลย…กระทั่ง… บางทีแม้แต่กระบวนท่าเดียวของเธอก็อาจจะไม่รอดแล้ว…”
ความจริงข้อนี้เพียงพอที่จะบดขยี้เขาได้แล้ว
ฉินรั่วซีตบๆ บ่าหลิวอิ่ง “เรื่องแบบนี้เอามาเทียบกันไม่ได้ คุณหนูเยี่ยมีพรสวรรค์ด้านการต่อสู้ อีกอย่างบางทีคุณชายเก้าอาจจะอยากให้เธอมีวิชาป้องกันตัว เลยจ้างอาจารย์ชื่อดังมาสอนเธอ ความสามารถย่อมพัฒนาไปไกลกว่าอยู่แล้ว ส่วนหยวนเซิงก็เป็นเพราะช่วงนี้เขาผ่านทางตันมาได้”
ไม่รู้เพราะอะไร เวลานี้ หลิวอิ่งมองผู้หญิงตรงหน้า ในหัวมีคำพูดของหยวนเซิงก่อนหน้านี้ลอยขึ้นมา ‘นี่ก็เป็นความต้องการของคุณหนูรั่วซีด้วย’
หรือว่าคุณหนูรั่วซีจงใจฝึกฝนหยวนเซิง อยากจะให้เจ้านั่นได้นั่งตำแหน่งหัวหน้าทีมใหญ่?
เขารู้ว่าตัวเองด้อยกว่า ในเมื่อเป็นแบบนี้ก็ไม่ควรจะบ่นอะไร แต่การคาดเดานี้กลับทำให้เขาเจ็บปวดใจ…
ห้องพยาบาล
เมื่อเห็นฉินรั่วซีเดินเข้ามา หยวนเซิงรีบกระเสือกกระสนจะลุกขึ้น “คุณหนูรั่วซี!”
“ไม่ต้องลุกขึ้นมาหรอก นอนไปเถอะ เธอบาดเจ็บหนักอยู่” ฉินรั่วซีบอก
ใบหน้าหยวนเซิงย่ำแย่มาก ก่อนหน้านี้หน้าบวมจมูกช้ำอยู่แล้ว ตอนนี้มองไปสภาพยิ่งดูน่ากลัวมาก “บัดซบ! คุณหนูรั่วซี เห็นๆ อยู่ว่าตำแหน่งหัวหน้าทีมใหญ่เป็นของผม! เป็นเพราะผู้หญิงคนนั้นเข้ามาแทรกแซงก่อเรื่อง แหกกฎ! คุณหนูต้องออกหน้าให้ผมนะครับ!”
หยวนเซิงพูดไป นัยน์ตาก็ฉายประกายขึ้นมา พูดต่อว่า “ฮึ เยี่ยหวันหวั่นนั่นเก่งขนาดไหน ยังไงก็ไม่มีทางเทียบคุณหนูรั่วซีได้หรอก คุณหนูรั่วซีคุณต่างหากที่มีความสามารถที่แท้จริง มีพรสวรรค์เหนือคนอื่น ฝึกฝนวิชาต่อสู้มาตั้งแต่เด็ก จู่โจมคาดเดาไม่ได้ ถึงจะเป็นยอดฝีมือขั้นเทพก็ยังต้องกลัว
หยวนเซิงเองก็ได้รับคำชี้แนะจากคุณถึงข้ามมาอีกขั้นได้ คุณหนูรั่วซี ผมเป็นถึงคนที่คุณหนูชุบเลี้ยงมา เธอมาตบหน้าผมแบบนี้ หมายความว่าเธอกำลังหาเรื่องคุณนะครับ!”
ฉินรั่วซีรู้ความหมายที่แฝงในคำพูดของหยวนเซิงอยู่แล้ว จึงเหลือบมองเขาเรียบๆ “เอาละ ห้ามพูดถึงเรื่องนี้อีก เรื่องเป็นแบบนี้แล้ว ตอนนั้นคุณเก้าก็ไม่ได้ห้าม ยิ่งหมายความว่าเรื่องนี้ไม่มีที่เหลือให้แก้ไขแล้ว”
สีหน้าหยวนเซิงเต็มไปด้วยความไม่พอใจ “นายท่านเลอะเลือนไปแล้ว ยอมให้ผู้หญิงคนนั้นเขามาแทรกแซงเรื่องงานตระกูลซือ ถึงกับใช้เงินซื้อใจคน แต่คุณหนูรั่วซีคุณวางใจได้ ผมไม่เหมือนไอ้โง่หลิวอิ่งที่จงรักภักดีกับคุณชายเก้าคนเดียวหรอก วันข้างหน้าถ้ามีข่าวคราวอะไรเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้ ผมจะรีบมารายงานคุณทันที ไม่ให้เธอได้มีโอกาสอะไรทั้งนั้น…”
………………………………………………………………
