ทันใดนั้น เย่หยุนซูก็คิดถึงเรื่อง 18+ ขึ้นมา จนใบหน้างาม ๆ นั้นแดงแจ๋ขึ้นมา
เซียวหยางยังคงพูดอย่างคล่องแคล่วชำนาญการ :
“หยุนซู ไปกับฉันเธอวางใจได้เลย เสื้อผ้า อาหาร ที่พัก การเดินทาง ฉันจะจัดการให้เธอทั้งหมด ตั๋วเครื่องบินและโรงแรมฉันจะจองเอง เธอคิดว่าสองวันนี้จะไปกันเมื่อไหร่ดี”
ไม่รอให้เย่หยุนซูตอบ เซียวหยางก็พิมพ์คีย์บอร์ดต๊อกแต๊ก ๆ อยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดว่า : “พรุ่งนี้หรือมะรืนนี้อากาศไม่เลวเลย เหมาะกับการเดินทาง”
เย่หยุนซูรู้สึกหมดคำพูด ไอ้หมอนี่อยากให้ตัวเองออกไปเที่ยวมากขนาดไหนเนี่ย
เธอเปิดดูตารางงานในช่วงนี้สักครู่ แล้วพูดว่า : “งั้นก็วันมะรืนแล้วกัน พรุ่งนี้เตรียมตัวกันสักหน่อย วันมะรืนไปซานย่ากัน”
“เย้!”
เซียวหยางกระโดดโลดเต้นขึ้นมาทันที ดีอกดีใจเหมือนเด็กไม่มีผิด
ถ้าพี่ใหญ่พวกนั้นของสำนักดราก้อนมาเห็นฉากนี้เข้า ต้องตกใจกันมากแน่ ๆ คิงดราก้อนผู้สูงศักดิ์ ก็ทำเรื่องน่าอายแบบนี้ด้วยเหรอ?
อีกอย่างก็แค่เรื่องออกไปท่องเที่ยวกับผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้น ต้องออกนอกหน้าขนาดนี้เลยเหรอ
ส่วนเย่หยุนซู ก็ไม่ได้คิดอะไรมากขนาดนั้น ถึงแม้รู้ว่าการท่องเที่ยวครั้งนี้ เซียวหยางต้องมีแผนชั่วแน่นอน แต่ขอแค่อย่าทำอะไรที่มันเกินเลยมากไป เธอก็จะไม่โกรธเขาจริง ๆ หรอก
ที่สำคัญคือเธอไม่ได้ออกไปเที่ยวนานมากแล้วจริง ๆ แค่คิดถึงภาพวิวทะเลที่น่าหลงใหลของซานย่า ตรงหน้าเธอก็เหมือนมีภาพชายหาดที่กว้างสุดลูกหูลูกตาปรากฏขึ้น รู้สึกเหมือนมีคลื่นทะเลซัดมาเป็นระลอก……
เซียวหยางฮัมเพลงกลับไปยังฝ่ายขาย อดไม่ได้ที่จะชื่นชมตัวเองที่คว้าโอกาสครั้งนี้ไว้ได้อย่างอยู่หมัด
ด้านหนึ่งเป็นเพราะเย่หยุนซูเพิ่งถูกนักฆ่าจู่โจมทำร้าย จำเป็นต้องผ่อนคลายสักหน่อย ส่วนอีกด้านหนึ่ง คือเพิ่งเจรจาความร่วมมือโครงการใหญ่สำเร็จ จำเป็นต้องฉลองกันหน่อย ทั้งสองเรื่องนี้เป็นเหตุผลที่เย่หยุนซูยอมตอบตกลงไปท่องเที่ยว
ไม่ได้สิ เวลากระชั้นชิด วันมะรืนก็เดินทางแล้ว ต้องจองตั๋วเครื่องบินก่อน แล้วค่อยจองโรงแรม
……
เมื่อเลิกงานแล้วกลับถึงบ้าน เซียวหยางก็ได้ทำกับข้าวที่ถูกปากเย่หยุนซูให้เธอเหมือนอย่างเคย
หลังทานข้าวเสร็จเซียวก็ไปเก็บของที่ห้องตัวเอง เมื่อเขาเก็บของเสร็จแล้วออกมาดู ก็เห็นเย่หยุนซูยังคงเอนหลังเคลียร์อีเมล์ของพนักงานอยู่ที่โซฟา
“หยุนซู ดึกแล้วนะ”
“อืม ฉันรู้แล้ว อีกเดี๋ยวก็ไปนอน”
“ไม่ใช่ ฉันหมายความว่าเหลือเวลาไม่มากแล้ว ทำไมเธอยังไปเก็บของอีกล่ะ มะรืนนี้ก็ต้องเดินทางแล้วนะ”
เย่หยุนซูคลายมือออก จนแท็บเล็ตเกือบจะทิ่มโดนจมูกโด่ง ๆ ของเธอ
“ฉันจะไปท่องเที่ยว ไม่จำเป็นต้องมอบหมายงานให้เสร็จหรือไง? ท่าทางรีบร้อนของนาย ทำให้ฉันอดสงสัยไม่ได้ว่านายมีจุดประสงค์ไม่ดีแอบแฝง”
เซียวหยางยิ้มออกมาอย่างกระดากใจแล้วเอ่ยพูด : “ก็ออกไปเที่ยวแค่ไม่กี่วันเอง ต้องมอบหมายด้วยเหรอ งั้นเอางี้ไหม เธอจัดการงานให้เสร็จ เดี๋ยวฉันไปช่วยเธอเก็บของเอง?”
“ไม่จำเป็นย่ะ ไม่อนุญาตให้นายเข้าไปในห้องของฉัน!” เย่หยุนซูกำหมัดเล็ก ๆ ขึ้นมา แล้วพูดพลางทำท่าทางข่มขู่
เซียวหยางหมดคำพูดทันที แล้วเดินกลับไปยังห้องเล็ก ๆ ของตัวเองด้วยท่าทางเศร้าสลด พอจะปิดประตู จู่ ๆ ก็หันหน้ามาพูดอีกประโยคว่า “คือว่า อย่าลืมเอาชุดว่ายน้ำไปด้วยนะ!”
เย่หยุนซูหยิบหมอนอิงขึ้นมา แล้วขว้างออกไปอย่างแรง
เซียวหยางหัวเราะแหะแหะ แล้วปิดประตูดังปัง
“ไอ้หมอนี่ น่าเกลียดจริง ๆ”
แต่ว่าพูดถึงชุดว่ายน้ำ เธอยังไม่เคยใส่มาก่อนเลย และไม่รู้ด้วยว่าต้องไปซื้อที่ไหน คิด ๆ แล้วก็ปวดหัว
ช่างเถอะ พรุ่งนี้ไปบริษัทแล้วค่อยคิดแล้วกัน จัดการเรื่องมอบหมายงานให้เสร็จก่อน
เซียวหยางกลับเข้ามาในห้อง ก็ไม่ได้เริ่มฝึกวิชาทันที แต่โทรศัพท์ไปหากาเบรียล
“กาเบรียล ซื้อตั๋วเครื่องบินไปซานย่าหนึ่งใบ พรุ่งนี้ออกเดินทาง”
“ลูกพี่ ให้ผมไปซานย่าทำภารกิจเหรอ ครั้งนี้ต้องการฆ่าใครครับ?”
เซียวหยางด่าไปหนึ่งคำ “ฆ่าน้องแกสิ ฉันจะไปเที่ยวที่ซานย่ากับพี่สะใภ้ของแก แกไปดูลาดเลาก่อน ฉันอยู่ที่สว่าง แกอยู่ในที่มืด ป้องกันภัยสองชั้นจะปลอดภัยกว่า ฉันกลัวว่าคนพวกนั้นจะก่อเรื่องอะไรขึ้นมาอีก”
กาเบรียลยิ้มอย่างมีเลศนัยออกมา “ฮ่าฮ่า ลูกพี่ ดูท่าทางความสัมพันธ์ของพี่กับพี่สะใภ้จะคืบหน้าไปเร็วจังเลยนะ ถึงขั้นไปเที่ยวซานย่ากันแล้ว ตำแหน่งลูกเขยสวะคงจะได้ปลดออกเร็ว ๆ นี้แล้วล่ะมั้ง”
เมื่อเซียวหยางวางสาย ก็ล้มตัวลงบนเตียงไม่มีอารมณ์ฝึกวิชาอีกแล้ว ในหัวมีแต่ภาพที่เขากับเย่หยุนซูอยู่ด้วยกันผุดขึ้นมาไม่หยุด
ถ้าเย่หยุนซูใส่บิกินี่ล่ะก็ ว้าว หุ่นที่ด้านหน้านูนด้านหลังเด้ง เอวที่อ่อนนุ่มราวกับไม่มีกระดูกนั่น อย่าเซ็กซี่ร้อนแรงมากเกินไปเลยนะ
ตอนเช้า เซียวหยางตื่นนอนมาพร้อมกับใต้ตาที่ดำคล้ำทั้งสองข้าง
เพิ่งมาถึงบริษัท เมื่อถึงฝ่ายขาย เซียวหยางก็ฟุบลงบนโต๊ะเริ่มนอนชดเชยที่อดหลับอดนอนทันที
ที่จริงคนแบบเซียวหยาง ไม่จำเป็นต้องนอนหลับให้ครบเจ็ดแปดชั่วโมงเหมือนคนปกติทั่วไปหรอก
วิธีการนอนหลับของเซียวหยางมีประสิทธิภาพสูงมาก รักษาจังหวะการหายใจแบบพิเศษ ทำให้สมองเข้าสู่สภาวะว่างเปล่า ใช้เวลาเพียงแค่หนึ่งถึงสองชั่วโมง ก็สามารถเติมพลังมีชีวิตชีวาได้เหมือนกับคนปกติที่นอนแปดชั่วโมง
หลังจากที่เย่หยุนซูมาถึงห้องทำงาน ก็รู้สึกกดดันคิดจนหัวหมุน ไม่ใช่เพราะเรื่องมอบหมายงานหรอกนะ แต่เป็นเพราะเรื่องชุดว่ายน้ำต่างหาก
ที่หยินโจวเธอไม่มีเพื่อนสนิทที่เป็นผู้หญิงเลย ญาติในตระกูลเย่ที่ค่อนข้างดีกับเธอก็มีเพียงไม่กี่คน
เธอจะไปหาเย่เสี่ยวหวั่นก็ไม่ได้ เพราะสองคนไปซื้อชุดว่ายน้ำด้วยกันมันรู้สึกแปลก ๆ นิดหนึ่ง
ครุ่นคิดไปมา เธอก็โทรศัพท์ไปหาเลขาโจวฉิงจวน
ในฐานะที่เป็นเลขาของเย่หยุนซู โจวฉิงจวนกับเย่หยุนซูจึงใกล้ชิดกันมากที่สุด ในบริษัท เย่หยุนซูสนิทกับเธอมากที่สุดแล้ว
“ฉิงจวน ว่างไหม มาที่ห้องทำงานฉันหน่อย”
ยังไงซะก็ไม่ใช่เรื่องงาน น้ำเสียงที่เย่หยุนซูพูดฟังดูเหมือนจะปรึกษาอะไร น้อยครั้งที่เธอจะใช้น้ำเสียงแบบนี้พูดกับลูกน้อง
โจวฉิงจวนมาถึงที่ห้องทำงาน วันนี้เธอสวมชุดยูนิฟอร์มสีดำทั้งชุด รองเท้าส้นสูงสีดำ ไม่ได้ใส่ถุงน่อง ที่คอเสื้อติดโบว์หูกระต่าย ดูเฉลียวฉลาดมากความสามารถและดูเป็นผู้ดี
“ประธานเย่ เรียกฉันมามีธุระอะไรเหรอคะ?”
เห็นสีหน้าเย่หยุนซูดูทุกข์ใจ ฉิงจวนก็ประหลาดใจเล็กน้อย เพิ่งเจรจาโครงการใหญ่สำเร็จ ทำไมท่านประธานถึงได้ดูกลัดกลุ้มอย่างนี้ล่ะ
ท่านประธานคงคาดหวังกับตัวเองสูงเกินไปมั้ง
เย่หยุนซูเห็นโจวฉิงจวนเข้ามาแล้ว ก็กวักมือเรียกเธอ แล้วพูดว่า : “ฉิงจวน เธอมานี่หน่อย ฉันมีอะไรจะพูดกับเธอ”
“นั่งสิ ไม่ต้องเกร็ง”
โจวฉิงจวนนั่งลง แล้วเริ่มสังเกตท่านประธานอย่างละเอียด เห็นว่าใบหน้าที่งดงามนั้นเริ่มแดงระเรื่อ ใบหน้ามีรอยยิ้มที่ดูคลุมเครือ หน้าตาแบบนี้ ดูสวยมากเหลือเกิน
เป็นผู้หญิงเหมือนกัน โจวฉิงจวนก็รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจตัวเองขึ้นมาเล็กน้อย
ไม่เสียแรงที่เป็นถึงประธานสาวสวยอันดับหนึ่งแห่งเมืองหยินโจว สมคำร่ำลือจริง ๆ เขยที่แต่งเข้าบ้านฝ่ายหญิงคนนั้นช่างโชคดีมากเหลือเกิน
“แค่กแค่ก คือว่าเรื่องเป็นอย่างนี้……”
เย่หยุนซูมีสีหน้าท่าทางลำบากใจไม่น้อย แต่ไหนแต่ไรเธอเป็นคนที่มีนิสัยเย็นชา ทำอะไรเด็ดขาด ไม่เวิ่นเว้ออืดอาด แต่เรื่องวันนี้ กลับทำให้เธอยากที่จะเอ่ยปากพูด ไม่เข้ากับนิสัยเย็นชาของเธอเลยสักนิด!
เห็นท่านประธานพูดแล้วหยุดไป โจวฉิงจวนก็เริ่มสงสัยขึ้นมา
“ท่านประธานคะ มีเรื่องอะไรเหรอ คุณพูดมาเถอะค่ะ ถ้าฉันทำได้ฉันต้องทำแน่นอน”
“ไม่ใช่เรื่องงานหรอก เป็นเรื่องส่วนตัวของฉัน” เย่หยุนซูเอ่ยพูดด้วยความเขินอาย
เรื่องส่วนตัว?
อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ อยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดเย่หยุนซูก็ดูเหมือนจะตัดสินใจได้ จึงเอ่ยถามว่า :
“ฉิงจวน เธอช่วยฉันซื้อชุดว่ายน้ำสักชุดได้ไหม?”
