“ฉันเหรอ เรื่องราวที่ผ่านมาของฉันถ้าพูดแล้วคงยาว”
เซียวหยางยกแก้วไวน์ขึ้นมา แล้วดื่มจนหมดแก้ว “ฉันไม่เคยเจอพ่อแม่ของฉัน ตั้งแต่ฉันเริ่มจำความได้ ฉันก็อยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งหนึ่งในเมืองหยินโจว”
“สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไหน?”
“สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าสายรุ้งเมืองหยินโจว” เซียวหยางเอ่ยพูดเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ “แต่ตอนนี้ไม่มีแล้วล่ะ”
“ปิดไปแล้วเหรอ?”
เซียวหยางถอนหายใจเบา ๆ “ตอนฉันอายุสิบขวบ เกิดไฟไหม้ครั้งใหญ่ ทั้งสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไม่มีใครรอดชีวิต มีแค่ฉันที่หนีออกมาได้”
“นี่……ทำไมไม่เคยได้ยินนายพูดถึงมาก่อนเลย?” เย่หยุนซูรู้สึกช็อกเล็กน้อย
“ก็เธอไม่เคยถามฉันนี่นา!”
เย่หยุนซูเม้มปาก ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี ตัวเองรู้จักผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้น้อยเหลือเกิน ถึงแม้แต่งงานกันมาสามปีแล้ว แต่จู่ ๆ เธอก็รู้สึกว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้เหมือนคนแปลกหน้า
เป็นเพราะตัวเองไม่เคยเป็นฝ่ายพยายามไปทำความรู้จักเขา
เย่หยุนซูรู้สึกผิดขึ้นมา
ในใจของเธอ เซียวหยางเป็นเพียงคนไร้ประโยชน์คนหนึ่ง เป็นลูกเขยที่ไม่ได้เรื่อง เป็นอันธพาล เป็นผู้ชายที่ทำลายความสุขในครึ่งชีวิตที่เหลือของตัวเอง
ทั้งสองคนแต่งงานกันมานานขนาดนี้ แต่ไม่เคยนอนร่วมเตียงกันเลย
แต่ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ กลับไม่เคยตัดพ้อหรือตำหนิอะไรเลย
เมื่อคิดแบบนี้ เย่หยุนซูก็ดื่มไวน์จนหมดแก้ว แล้วถามต่อว่า “จากนั้นล่ะ นายเพิ่งสิบขวบ สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไม่มีแล้ว แล้วนายไปอยู่ที่ไหน?”
เซียวหยางพูดอย่างทอดถอนใจ “ก็เร่ร่อนไง มีครั้งหนึ่งเป็นฤดูหนาวที่แสนสาหัส หิมะตกหนักมาก ฉันไม่ได้กินอะไรเลยสามวัน สุดท้ายมีคนใจดีคนหนึ่งช่วยฉันไว้ ทำให้ฉันมีชีวิตอยู่ต่อไป”
เซียวหยางไม่ได้บอกว่าคนใจดีคนนั้นก็คือเย่หยุนซู!
และเพราะสาเหตุนี้ ทำให้เซียวหยางคอยปกป้องดูแลเย่หยุนซูอยู่ข้างกายโดยไม่คิดเสียดายอะไร
“ไม่พูดเรื่องฉันแล้ว พูดเรื่องเธอดีกว่า ตอนเด็กเธอใช้ชีวิตยังไง?” เซียวหยางรินไวน์ให้เย่หยุนซูหนึ่งแก้ว
“ฉันไม่มีอะไรน่าพูดถึงหรอก แม้ไม่ได้ลำบากเหมือนอย่างนาย แต่นายก็รู้ดี ว่าพวกเราเป็นตระกูลใหญ่ ลูกพี่ลูกน้องมีมากมาย ฉันถูกเปรียบเทียบกับพวกหล่อนมาตั้งแต่เด็ก”
“ครอบครัวของพวกเรามีสถานะต่ำสุดในตระกูล ฉะนั้นพ่อแม่จึงคาดหวังให้ฉันมีหน้ามีตาขึ้นมา ฉันเลยรู้สึกกดดันมากมาตั้งแต่เด็ก คาดหวังว่าจะทำได้ดีกว่าคนอื่น จนถึงตอนนี้ก็ยังเป็นแบบนั้น”
เซียวหยางพูดปลอบเย่หยุนซู “ที่จริงไม่จำเป็นต้องสนใจความคิดของคนอื่นหรอก ยังไงคนเราก็มีชีวิตเพื่อตัวเอง ไม่ใช่มีชีวิตอยู่เพื่อคนอื่น ถูกไหม”
“พูดมีเหตุผลนี่!”
เย่หยุนซูยกแก้วไวน์ขึ้นมา “มา ดื่มเพื่อตัวเอง!”
“ดื่มเพื่อตัวเอง!”
ไวน์สองสามแก้วถูกดื่มไป ทำให้เย่หยุนซูเริ่มมึนนิดหน่อย เซียวหยางจึงได้ประคองเธอกลับห้องพัก
เมื่อวางเย่หยุนซูลงบนเตียง เซียวหยางมองดูรูปร่างอรชรอ้อนแอ้นของเย่หยุนซู แล้วรู้สึกร้อนวูบวาบที่ท้องน้อยขึ้นมา
สวยไหม สวยจริง ๆ!
เย้ายวนใจไหม เย้ายวนใจจริง ๆ!
แต่เซียวหยางก็ได้แค่ลวนลามเธอด้วยสายตา ไม่ได้ทำอะไรเย่หยุนซูจริง ๆ
ให้รังแกผู้หญิงที่เมาคนหนึ่ง เซียวหยางไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้แน่นอน
เช้าวันถัดมา เย่หยุนซูตื่นค่อนข้างสาย หลังทานมื้อเช้า ก็ใกล้สิบโมงเข้าไปแล้ว
เมื่อคืนถึงแม้เย่หยุนซูดื่มค่อนข้างเยอะ แต่ยังคงมีสติอยู่ ที่จริงตอนที่เซียวหยางพาเธอกลับห้อง เธอยังคงจำได้
สุดท้ายเซียวหยางได้ห่มผ้าให้ แล้วไปนอนที่โซฟาในห้องรับแขก เรื่องนี้ค่อนข้างเหนือความคาดหมายของเย่หยุนซูทีเดียว
ไอ้หมอนี่ ปากชอบพูดเรื่องทะลึ่ง แต่ความเป็นจริงกลับขี้ขลาดซะงั้น
เย่หยุนซูมาเดินเล่นที่หาดส่วนตัวของโรงแรม บนชายหาดค่อนข้างร้อน เย่หยุนซูที่สวมชุดว่ายน้ำ ได้อ้าแขนทั้งสองข้างออก เหมือนกำลังโอบกอดหาดทรายและทะเลเอาไว้
ดูเหมือนจงใจให้เซียวหยางเห็นเป็นบุญตา ตอนนี้เธอเองก็ค่อนข้างปล่อยวางแล้ว และไม่แคร์ถ้าเซียวหยางจะจ้องมองเธอ
เซียวหยางที่นั่งอยู่ไม่ไกลนัก ดวงตาเป็นประกายขึ้นมาทันที แต่ขณะเดียวกันเขาก็พบว่า สายตาหื่น ๆ มากมายต่างจับจ้องมาทางนี้เช่นเดียวกัน
ในแววตาของคนพวกนี้ดูไม่บริสุทธิ์ใจเลยสักนิด แต่ช่วยไม่ได้ ใครให้เย่หยุนซูอยู่สวยขนาดนั้นล่ะ รูปร่างก็ดีจนเกินบรรยาย
เย่หยุนซูเดินไปเรื่อย ๆ ทันใดนั้น จู่ ๆ ก็รู้สึกว่าเท้าเหยียบโดนอะไรเข้าสักอย่าง กลม ๆ และค่อนข้างแข็ง
เมื่อเธอก้มหน้าดู เป็นเหมือนอะไรที่มีขนสีดำ พอดูอย่างละเอียด ก็พบว่าเป็นศีรษะคน
เสียงร้องกรี๊ดดังขึ้น!
เย่หยุนซูร้องกรี๊ดออกมา เจอศีรษะคนบนชายหาด เป็นใครก็ตกใจกันทั้งนั้น
ทันใดนั้น ศีรษะนั้นก็แหงนขึ้นมา เผยให้เห็นใบหน้าของผู้ชายคนหนึ่ง แล้วแสยะยิ้มให้กับเย่หยุนซู จากนั้นยื่นมือสองข้างออกมา แล้วผุดตัวออกมาจากหาดทราย
จากนั้นมือทั้งสองข้าง ก็จับเอวของเย่หยุนซูเอาไว้ แล้วยกเธอขึ้นพาดบนไหล่ พาวิ่งลงไปในทะเลอย่างรวดเร็ว
เซียวหยางที่กำลังนั่งไขว่ห้างจิบน้ำผลไม้ เมื่อได้ยินเสียงร้องกรี๊ดของเย่หยุนซู ก็รีบกระโดดพรวดขึ้นแล้วทิ้งแว่นตากันแดดทันที ทำให้เห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังจับตัวเย่หยุนซูแล้ววิ่งลงไปในทะเล
เย่หยุนซูชูมือร้องเรียกเซียวหยางที่อยู่บนฝั่ง “เซียวหยาง ช่วยฉันด้วย!”
ไอ้ฉิบหาย!
กล้าแตะต้องเมียกู!
เซียวหยางวิ่งไปทางทะเลอย่างบ้าคลั่งโดยไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย ตอนที่เย่หยุนซูเห็นร่างของเซียวหยางวิ่งมาอย่างบ้าคลั่ง ก็รู้สึกอุ่นใจขึ้นมาอย่างคิดไม่ถึง
ราวกับว่าขอแค่เซียวหยางลงมือ ก็ต้องช่วยตัวเองได้แน่นอน
ดวงตาทั้งสองข้างของเซียวหยางแผ่รังสีอำมหิตออกมาอย่างรุนแรง คิดไม่ถึงว่าศัตรูจะเจ้าเล่ห์ได้ถึงขนาดนี้ ถึงขั้นมุดตัวอยู่ในหาดทรายรอตะครุบเหยื่อโดยที่ไม่ลงทุนลงแรงเลย!
ครั้งนี้เซียวหยางประมาทไปจริง ๆ คิดว่าชายหาดเป็นที่สาธารณะ คงไม่มีนักฆ่าโผล่มา
ยังมีอีกคน!
ขณะนั้นเอง เซียวหยางรู้สึกได้ว่าหาดทรายด้านข้างมีการเคลื่อนไหว มีร่างคนคนหนึ่งพุ่งออกมา
เซียวหยางฟาดขาลงไปทันทีโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย และไม่ปรายตามองเลยสักนิด
ปัก!
ชายหนุ่มกล้ามแน่นสวมกางเกงชายหาดเปลือยท่อนบนคนหนึ่ง ที่ในมือถือมีดสั้นโผล่มาข้างตัวเซียวหยาง แต่ไม่รอให้เขาได้ลงมือ เซียวหยางก็ฟาดขาเตะเข้าที่ซี่โครงของเขา
เสียงดังกรอบแกรบ ซี่โครงแตกหัก ร่างของเขาลอยออกไปอย่างไร้การควบคุมทันที เท้าที่ฟาดลงทำให้กระดูกซี่โครงด้านซ้ายทั้งหมดของเขาแตกหัก
เซียวหยางไม่ออมมือ พลังฝ่าเท้าที่รุนแรงทะลุผ่านผิวหนัง ทำให้ซี่โครงแตกหัก บาดเจ็บถึงอวัยวะภายใน!
หนุ่มกล้ามแน่นล้มลงไปกองบนพื้น กระอักเลือดออกมา แล้วสลบเหมือดไปอย่างรวดเร็ว
นักฆ่าที่กำลังแบกเย่หยุนซูวิ่งไปอย่างรวดเร็ว เหลือบเห็นภาพฉากนี้ ก็ตกใจสุดขีด
ไอ้หนุ่มนี่ทำไมมันฝีมือเก่งกาจขนาดนี้ แค่กระบวนท่าเดียวสหายถึงกับรับไม่ไหวล้มลงไปกอง
ไม่มีเวลาให้ดูต่อแล้ว นักฆ่าแบกเย่หยุนซูวิ่งต่ออย่างรวดเร็ว ไม่ไกลนักก็ถึงเรือสปีดโบ๊ทที่มาจอดรอรับ ขอแค่ได้ขึ้นเรือ ก็ถือว่าภารกิจเบื้องต้นคราวนี้สำเร็จแล้ว
แต่สิ่งที่ทำให้เขาช็อกก็คือ เซียวหยางกำลังเหยียบอยู่บนผิวน้ำ เข้ามาใกล้ด้วยความรวดเร็ว ความเร็วนี่เร็วเกินไปแล้ว จนทำให้เขาแทบคลั่งเลยทีเดียว
แม่งเอ้ย ลอยล่องบนผิวน้ำ! นักฆ่าหวาดกลัวขึ้นมาทันที
เท้าของเซียวหยางเหยียบย่ำอยู่บนผิวน้ำ ทุกครั้งที่ก้าวออกไป มีระยะหลายเมตร เขย่งเท้าเล็กน้อย แล้วก้าวออกไปอีกหลายเมตร เพียงชั่วพริบตาก็ตามติดมาจนได้
และในตอนนี้เอง เสียงเรือสปีดโบ๊ทกระทบกับเกลียวคลื่นดังขึ้น แล่นเข้ามาอย่างรวดเร็ว ทำให้น้ำกระเพื่อมสาดกระเซ็นเป็นวงกว้าง
เมื่อละอองน้ำจางไป เซียวหยางก็พบว่าเย่หยุนซูถูกนักฆ่าโยนขึ้นไปในเรือสปีดโบ๊ทแล้ว เมื่อเสียงเครื่องยนต์ดังขึ้น เรือสปีดโบ๊ทก็แล่นออกจากฝั่งไปอย่างรวดเร็ว
นักฆ่าที่นั่งอยู่บนเรือสปีดโบ๊ทถอนหายใจออกมายาว ๆ แล้วหันไปมองเซียวหยางด้วยรอยยิ้มได้ใจที่ทำสำเร็จ พลางใช้มือทำท่าดูหมิ่นเหยียดหยาม
“หาเรื่องตาย!”
มองเรือสปีดโบ๊ทที่ค่อย ๆ ห่างออกไป เซียวหยางก็แผ่รังสีอำมหิตที่ไม่เคยเห็นมาก่อนออกมา!
ไม่สนว่าพวกแกเป็นใคร แต่คราวนี้……ต้องตายทั้งหมด!
กล้าแตะเกล็ดมังกร มันต้องเจอดี!
คิงดราก้อนโกรธ มหาสมุทรคลั่ง!
