โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง – ตอนที่ 12 คนที่รังเกียจที่สุด

แต่สถาพของเธอตกอยู่ในสายตาของคนที่มีใจและกลายเป็นคนที่ไม่มีความเชื่อมั่น ข้างล่างเวทีเสียงเกรียวกราว

เสียงกระซิบยังคงแผ่วเบา ซึ่งเป็นการเยาะเย้ยความไร้สาระและความโลภของอันรัน ทุกอย่างกลายเป็นเรื่องตลก เพ้อเจ้อที่จะแต่งงานกับครอบครัวที่ร่ำรวย แม้แต่บ่าวสาวก็ทนไม่ได้อีกต่อไปฉากแต่งงานก็ไม่ต้องวุ่นวาย

อันรันทำเหมือนจะไม่ได้ยินอะไรเลย จ้องมองไปที่นักบวชอย่างน่าอาย จริงจัง พยักหน้า

ใบหน้าของหลี่รูยาในกลุ่มผู้ชมกลายเป็นสีดำเหมือนเปาบุ้นจิ้น และ กล่าวกับคนดูแลด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า : “บอกสื่อทุกคนในเมือง Z ว่าอย่าให้มีการตีพิมพ์ข่าวในหนังสือพิมพ์ มิฉะนั้นจะต้องรับผิดชอบเอง”

คนดูแล พยักหน้าอย่างรีบร้อน รีบหันไปโทรศัพท์จัดการ

ในงานแต่งงานทุกอย่างเรียบง่าย หลังจากเสร็จพิธี อันรันเห็นหลี่รูยา ตะโกน : “แม่” อย่างระมัดระวัง

เธอรู้ สถานการณ์ของเธอก่อนหน้านี้ ยังแต่งงานกับครอบครัวฮัวอย่างราบรื่น เพราะความยืนหยัดของหลี่รูยา พ่อแม่เสียชีวิตไปกี่ปีหลังจากเห็นปัญหามากมายและได้พบกับคนที่ดีกับเขา อันรันรู้สึกขอบคุณและหวงแหนอย่างมาก

รอยยิ้มเล็กๆ ปรากฏบนใบหน้าของหลี่รูยา เธอเชื่อว่าอันรันมีเหตุผล ตอนนี้เธอดูมีความสุขมากขึ้นเรื่อยๆ

เธอคิดว่าเธอได้พิจารณาทุกอย่างอย่างรอบคอบแล้ว แต่เธอพลาดจุดสำคัญที่สุดนั่นคือเทียนหลันไม่ชอบอันรัน……

คิดถึงลูกชายเหมือนไม่เป็นมงคล ในสายตาเต็มไปด้วยนักแสดงคนนั้น ทำให้หลี่รูยาเสียใจมากจนมีผมหงอกไม่รู้กี่เส้น

“ลูกที่ดี หลักจากนี้ก็เป็นภรรยาของครอบครัวฮัวเราแล้ว ถ้าเกิดเทียนหลันไม่ดีกับเธอ เธอก็บอกฉัน ฉันจะจัดการเขา! ” หลี่รูยาช่วยอันรันจัดทรงผมที่หลุดร่วงของเธอให้เป็นระเบียบเหมือนแม่และกอดอันรันอย่างรักใคร่

อันรันรู้สึกว่าที่หลี่รูยาดีกับเธอไม่ใช่เรื่องโกหก เธอเศร้าเสียใจ พูดไม่ออก ได้แค่พยักหน้า

จัดการแต่งเสร็จ อันรันก็ถูกส่งไปคฤหาสน์ครอบครัวฮัว จนถึงตอนกลางคืน ถึงเห็นหน้าฮัวเทียนหลัน

เขาเตะเปิดประตูห้องนอน ห้องใหญ่มาก อันรันได้กลิ่นแอลกอฮอล์หนักๆ ที่ตัวเขาเมื่อเขานั่งบนเตียง เธอรีบลุกขึ้นเพื่อช่วยฮัวเทียนหลัน แต่เขาผลักเธอออกไป

“ออกไป! ”

อันรันเดินเซถอยหลังไปสองสามก้าว มือที่ยื่นออกมาของเธอ ก็แข็งขึ้นในอากาศ

เมื่อความฝันที่จะแต่งงานกับเขากลายเป็นจริง เธอก็กลายเป็นคนที่เขาเกลียดที่สุด

…….

วันนี้ฮัวเทียนหลันอยู่แต่ที่โรสเฮาส์

แค่เพราะเมื่อตอนรุ่งเช้า มีสายเรียกเข้าของมู่เหว่ย

ในสาย เธออวยพรให้เขามีความสุขในงานแต่งงาน และบอกเขาว่รอหลังจากนี้ เธอจะถอยไปอย่างเงียบๆ ราวกับว่าทั้งสองไม่เคยรู้จักกัน เธอจะลืมทุกอย่างและเริ่มต้นใหม่

ได้ยินเสียงแหบแห้งและต่ำของเธอ แต่พยายามแสร้งทำเป็นว่าเป็นเสียงร่าเริงที่ออกมาจากโทรศัพท์ ฮัวเทียนหลันรู้สึกละอายใจเธอมากขึ้นและเกลียดอันรันมากยิ่งขึ้น

จัดการแล้ว ฮัวเส้าซู่ต้องการขัดขวาง ฮัวเทียนหลันรีบไปที่มู่เหว่ยอย่างไม่กลัว และปลอบเธอสักหน่อย

แต่โทรศัพท์ยังคงดังขึ้น เมื่อนึกถึงความวิตกกังวลของแม่ ฮัวเทียนหลันผู้กตัญญูกตเวทียังคงพร้อมที่จะจากไป กลับไปประพฤติตัวที่ดี

มู่เหว่ยเข้าใจมาก และไม่ขัดขวางเขา แค่หยิบแก้วไวน์แดงออกมา ถามว่าเวลายังเช้าอยู่ ดื่มกับฉันสักหน่อยได้ไหม

เมื่อมองไปที่ดวงตาสีแดงของมู่เหว่ยเหมือนกระต่ายตัวน้อย ฮัวเทียนหลันก็เลือกที่จะทำตามใจตัวเองสักครั้ง ปิดโทรศัพท์ และก็ทิ้งมันไป ตั้งอกตั้งใจดื่มกับมู่เหว่ย หลังจากเธอดื่มมากเกินไปเธอก็ระบายความในใจกับเขา

ฮัวเทียนหลันก็ดื่มไม่น้อย บรรยากาศเข้มข้นขึ้นเล็กน้อย มู่เหว่ยหลับตา เม้มริมฝีปากทีละนิด…….