มู่เหว่ยพูดสิ่งนี้ ดวงตาที่เต็มไปด้วยการแสดงออกที่น่าสงสาร
ฮั่วเทียนหลันรู้สึกซาบซึ้งในใจเล็กน้อย และในที่สุดก็พยักหน้าตกลง
มู่เหว่ยกระโดดด้วยความดีใจ ยื่นมือไปกอดฮั่วเทียนหลัน จิกหน้าเขาและพูดอย่างมีความสุข : “งั้นฉันจะไปจองที่นั่งตอนนี้เลย คืนนี้เรามามีช่วงเวลาโรแมนติกกันเถอะ”
หลังจากที่มู่เหว่ยออกไป ฮั่วเทียนหลันก็หยิบโทรศัพท์มือถือวางไว้บนโต๊ะและลังเลว่าควรโทรหาอันรันหรือไม่ และบอกว่าคืนนี้เขาจะไม่กลับไป
นิ้วถูกกดลงบนการโทรของอันรันแล้ว แต่หลังจากไปๆมาๆ สุดท้ายเขาก็วางโทรศัพท์ลง
ไม่น่าจะมีอะไรผิดปกติ ในวันนี้ถ้าไม่กลับ ก็ไม่กลับ!
ในช่วงเย็น ที่ร้านอาหารแอฟริกาเหนือ ดนตรีไพเราะดังไปทั่วคลับเฮาส์
ฮั่วเทียนหลันและมู่เหว่ยนั่งตรงข้ามกัน เมื่อมู่เหว่ยสั่งอาหาร ก็ดื่มไวน์แดงหนึ่งแก้วกับฮั่วเทียนหลัน
มู่เหว่ยดื่มจนขึ้นหน้า แต่ใบหน้าของเธอไม่ได้หมายความว่าเธอเมา
เธอใช้แรงจากไวน์ ทำให้ตัวเองรู้สึกไม่มีความสุขหลังจากดื่มมากเกินไป และพูดว่า : “เทียนหลัน คุณไม่ชอบฉันแล้วใช่ไหม? ”
เมื่อมู่เหว่ยพูดเช่นนี้ ดวงตาที่งดงามของเธอก็มีความน่าสงสาร
ฮั่วเทียนหลันวางมีดและส้อมลงในมือลง ถอนหายใจและพูดด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างเสียใจ : “ฉันขอโทษเสี่ยวเหว่ย ช่วงนี้ฉันไม่ดี ฉันไม่ได้ไปกับคุณ คุณน่ารู้รายละเอียด ฉันสัญญา ว่าจะชดเชยให้คุณ”
ชดเชย? หัวใจของมู่เหว่ยสั่น และจากนั้นเธอก็หยิ่งยโสเล็กน้อย
ชดเชยที่ฮั่วเทียนหลันต้องมอบให้นั้น มีมาหลายปีแล้ว และมู่เหว่ยไม่เห็นแม้แต่เงา
ฮั่วเทียนหลันรู้ว่าเขาต้องการอะไร แต่เขาไม่สามารถให้ได้อีกแล้ว นี่มันนับว่าเป็นชดเชยอะไร?
แต่เธอคิดเช่นนั้นในใจ เธอพูดด้วยความเศร้าเล็กน้อยที่ริมฝีปากของเธอ : “เทียนหลัน ฉันไม่ต้องการสิ่งตอบแทนใดๆ ตราบเท่าที่คุณสามารถอยู่เคียงข้างฉันได้ตลอดไป ชีวิตนี้พวกเราก็จะดีตลอดไป? ”
คำพูดสุดท้ายของมู่เหว่ย เป็นประโยคคำถามซึ่งทำให้หัวใจของฮั่วเทียนหลันสะดุ้ง
เงาของอันรันปรากฏขึ้นในความคิดของเขา และทันใดนั้นเขาก็อยากจะพูดอะไรดีๆโดยไม่รู้ตัว เขาก็ไม่สามารถพูดออกมาได้อย่างขมขื่น
เมื่อเขาหยุด หัวใจของมู่เหว่ยก็จมดิ่งลงสู่ในกระดูก
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารค่อนข้างอึดอัดชั่วขณะ แล้วโทรศัพท์มือถือของฮั่วเทียนหลันก็ดังขึ้น
ฮั่วเทียนหลันมองดู มันขึ้นคำว่าอันรัน
ฮั่วเทียนหลันมองเห็น และมู่เหว่ยก็มองเห็นโดยธรรมชาติ
ฮั่วเทียนหลันมองไปที่มู่เหว่ยและพูดว่า : “ฉัน รับโทรศัพท์”
มู่เหว่ยเหมือนมีเลือดออกในใจ แต่เธอทำได้เพียงหัวแข็งและพูดว่า: “อื้ม”
ฮั่วเทียนหลันลุกขึ้นหยิบโทรศัพท์ ไปที่ริมทะเลสาบ แล้วรับสาย
อันรันอยู่ในห้องน้ำเป็นเวลานาน เธอใช้ข้ออ้างในการถักเสื้อไหมพรมเพื่อถ่วงเวลาป้า Ding ไม่ให้ทำอาหาร ต่อมาเธออยากจะพาคุณแม่ฮัวไประบายสี จากนั้นเธอก็บอกว่าจะดูหนัง
แต่หลังจากนั้นเวลาก็ผ่านไปไม่นาน ตอนนี้เป็นเวลาหนึ่งทุ่มแล้ว เธอมาที่ห้องน้ำด้วยเหตุผลเร่งด่วน เธอจึงรีบโทรหาฮั่วเทียนหลันและให้เขากลับมาโดยเร็ว
เมื่อเห็นว่ามีคนรับสายเธอก็รีบพูดว่า : “คุณฮัว คุณกลับบ้านเร็ว แม่อยู่ที่นี่”
ฮั่วเทียนหลันผงะไปชั่วครู่ แม่ ทำไมถึงมาตอนนี้?
เขายังอยากจะถามอะไรอีก แต่เมื่ออันรันลดเสียงลงและเร่งเขาอีกครั้ง ก็วางสายโทรศัพท์
ฮัวเทียนหลันมองดูเวลา ตอนนี้ก็เกือบสองทุ่มแล้ว
เขากลับไปที่โต๊ะ กระแอมคอและกล่าวขอโทษเล็กน้อย : “เสี่ยวเหว่ย ฉันมีอะไรต้องทำ ฉันต้องไปก่อน คุณกินช้าๆ ฉันจะให้คนขับรถมารับคุณกลับ”
มู่เหว่ยนั่งรถของฮั่วเทียนหลันมา เธอขมวดคิ้ว ใบหน้าของเธอแสดงความไม่เต็มใจและพูดว่า : “เทียนหลัน เรื่องสำคัญอะไร เวลาที่คุณสามารถทานอาหารกับฉันแทบจะไม่มีอีกแล้ว? ”
ฮั่วเทียนหลันขมวดคิ้วเล็กน้อย เดิมทีเขาไม่ต้องการพูดอะไร
แต่รู้ว่าสำหรับมู่เหว่ย เขาต้องมีเหตุผลที่สมเหตุสมผล
“แม่ของฉันมา ตอนนี้รอฉันอยู่ที่บ้าน สายเมื่อกี้โทรมาให้ฉันกลับไปกินข้าวเย็นที่บ้าน” ฮั่วเทียนหลันอธิบายอย่างอดทน
มู่เหว่ยถอนหายใจโบกมืออย่างอ่อนแรงและหยุดพูด
ฮัวเทียนหลันตกตะลึงตลอดทาง และเขากลับมาภายใน 25 นาที แถมรถยังติด หลังจากเดิมทีเดินทาง 40 นาที
เขาเหลือบมองเวลาที่เขาลงจากรถ คือสองทุ่มสิบห้า
เขาเกือบจะนึกถึงแม่ของเขาด้วยใบหน้าที่เศร้าหมองนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นรอให้เธอกลับบ้าน
เขาเหลือบมองเวลาที่เขาลงจากรถคือสองทุ่มสิบห้า
นับตั้งแต่แม่ของเขาหมกมุ่นอยู่กับการแทรกแซงความสัมพันธ์ของเขากับอันรัน ฮัวเทียนหลันรู้สึกว่าเขาเริ่มหวาดกลัวที่จะเห็นเธอบ่อยๆ
ประธานฮัวผู้สง่างามที่ถูกแม่ของเขาดึงเหมือนเด็กๆ อยู่เสมอ ดูเหมือนจะไม่ค่อยสบายนัก
เขาเปิดประตู เข้าไปข้างใน
เห็นอันรันกำลังรินน้ำให้แม่ ขณะที่แม่นั่งอยู่บนโซฟาถือรีโมทคอนโทรลไว้ในมือ เปลี่ยนช่องและเอามืออีกข้างเคาะที่เท้าแขนของโซฟา
เสียงเครื่องดูดควันและการปรุงอาหารดังมาจากในครัว ป้า Ding กำลังทำอาหารอยู่ มีกลิ่นอาหารเล็กน้อยซึ่งจะกระจายไปตามบ้านพร้อมกับอาหารบนโต๊ะ
หลังจากที่เห็นฮั่วเทียนหลันเข้ามา อันรันก็ทำได้เพียงแค่มองเท่านั้น
เธอก้าวไปข้างหน้าและกำลังจะถอดเสื้อสูทของฮั่วเทียนหลัน เมื่อเธอได้ยินแม่ฮัวที่อยู่ข้างหลังเธอพูดอย่างเย็นชา : “เทียนหลันสามารถถอดได้เอง”
มือที่ยื่นออกไปของอันรัน อยู่กลางอากาศ จากนั้นก็หดกลับ
ฮั่วเทียนหลันยิ้มกว้าง ก้าวแรกที่ยากลำบากนี้ได้เริ่มขึ้นแล้ว
หลังจากที่เขาแขวนเสื้อผ้าแล้ว เขาก็เดินไปที่ขอบโซฟา พร้อมที่จะนั่งลง
แต่ก่อนที่เธอจะนั่งลง ก็ได้ยินเสียงแม่ตบแขนโซฟาอย่างดุเดือดและพูดว่า : “ยังมีหน้าจะนั่งลง ยืนตัวตรง! ดึกแล้ว ไปไหนมา?”
อันรันเห็นว่าแม่และลูกชายกำลังต่อสู้กัน จึงรีบออกมาเพื่อสร้างสันติภาพและพูดว่า : “แม่ อย่าโกรธเลย เทียนหลันไม่ใช่เพราะมุ่งเน้นไปที่การงาน ทำงานหรอ! ”
หลี่รูยาหัวเราะเยาะและพูดว่า : “จริงเหรอ? เทียนหลัน แกพบภรรยาที่ดี แกไม่กลับบ้านในเวลากลางคืนเพื่อไปเกลือกกลั้วอยู่ข้างนอก และลูกสะใภ้ก็คุ้มครองแก ฉันถามโจวหยวนแล้วตอนหกโมงเย็น โจวหยวนบอกว่าแกไปกับนักแสดงคนนั้นหลังเลิกงาน! ”
ฮั่วเทียนหลันก้มศีรษะลง และไม่พูดอะไร
ยังไงก็ตามแม่ก็ดุด่าทั้งหน้าและหลัง ผ่านไปก็จบแล้ว
สำหรับโจวหยวน ตอนนี้ฮั่วเทียนหลันรู้สึกเกลียดชังในใจ เขาคิดว่าจะต้องคุยกับเขาเรื่องระหว่างผู้ชายหลังจากที่เขาไปทำงานในวันพรุ่งนี้
เห็นได้ชัดว่าเป็นผู้ช่วยพิเศษของเขา แต่ตอนนี้มันเป็นเหมือนสายลับของแม่ของเขามากกว่า
เมื่อเห็นฮัวเทียนหลันไม่พูด หลี่รูยาก็โกรธมากขึ้น เธอเกือบจะตบใบหน้าของฮัวเทียนหลัน เมื่อเธอยืนขึ้นและด่า : “อันรันเกือบจะเสียชีวิตของเธอเพื่อช่วยแก แกก็ดี เธอเพิ่งหายดี หลังจากนั้นไม่นานแกก็เริ่มออกไปเกลือกกลั้วข้างนอกกับนักแสดงคนนั้น มันวางยาเสน่ห์กับแกหรือเปล่า? ”
ฮั่วเทียนหลันขมวดคิ้วเล็กน้อย และกล่าวว่า :”แม่ มันไม่ใช่แบบนี้”
“ไม่ใช่แบบนี้แล้วมันแบบไหนได้อีก? แกจะทิ้งครอบครัวของแก เพื่อความรับผิดชอบสิ่งที่ไร้สาระอย่างนั้นหรอ? ”
