อันหรันใจคอไม่ดี และปิดหน้าจอมือถือทันทีโดยไม่รู้ตัว
พอเงยหน้าขึ้นมา ก็เห็นฮั่วเทียนหลันกำลังก้มหน้ามองมาที่มือถือของเธอ
“คุณฮั่ว….”
อันหรันพูดเสียงสั่น เธอไม่รู้ว่าฮั่วเทียนหลันเห็นลั่นลาน หรือไม่ ซึ่งเด็กหญิงคนนั้นคล้ายกับเด็กคนที่เขาเห็นที่เมืองW
แม้จะไม่แน่ใจ แต่เธอก็ยังมีความหวังเล็กน้อย
ฮั่วเทียนหลันมองอันหรันอย่างพินิจพิจารณา เขามองอันหรันด้วยสายตาเคลือบแคลงสงสัย
อันหรันมีสีหน้าตื่นเต้น ซีดเซียวเล็กน้อย เขาจึงเอ่ยขึ้น “เธอกังวลอะไร？”
“ไม่ ไม่ค่ะ……” อันหรันพยายามตอบโดยใช้น้ำเสียงปกติ แต่เมื่อเธออ้าปากพูด ก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
“อ่อ”ฮั่วเทียนหลันตอบกลับ อันหรันจึงวางใจไปเปลาะหนึ่ง สักพักฮั่วเทียนหลันจึงถามขึ้นว่า “เด็กหญิงคนนั้นหน้าตาคุ้นจัง”
ฮั่วเทียนหลันยังไม่ลืมแม้เห็นผ่านๆตา เขารู้สึกว่าตัวเองต้องเคยเจอเด็กหญิงคนนั้นแน่ๆ แต่เจอกันที่ไหน เขาก็นึกไม่ออกเช่นกัน
อันหรันรู้สึกกลับมาตื่นเต้นอีกครั้ง เธอตอบเสียงสั่นๆ “เด็กคนนั้น……น่าจะเห็นในtiktokนะคะ”
เธอพยาตอบสนองให้ไวที่สุด แล้วรีบเปิดคลิปวีดีโอเพื่อปกปิดความลับของตัวเธอเอง
ฮั่วเทียนหลันไม่ได้ซอกแซกอะไร เขาเดินไปนั่งที่โซฟามองไปที่อันหรันแล้วพูดว่า“เธอชอบเด็กเหรอ？”
อันหรันได้ยินดังนั้นจึงรีบพยักหน้าตอบรับ
“ก็ชอบนะคะ ถ้าเป็นลูกคนอื่น แต่ถ้าเป็นของตัวเองล่ะก็ ปวดหัวแย่” อันหรันตอบแบบกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
ฮั่วเทียนหลันจึงพูดขึ้นว่า“งั้นเรามีลูกสักคนดีไหม！”
“มีลูก？！”อันหรันอุทานด้วยความตกใจ
ฮั่วเทียนหลันยิ้มอย่างมีเลศนัยแล้วมองไปที่อันหรัน ทำให้เธอมีสีหน้าแดงก่ำ
แต่ว่าฮั่วเทียนหลันก็ไม่ได้สนทนาเรื่องนี้ต่อไป เขาถามขึ้นว่า “วันนั้นมู่เหว่ยมาหาเธอทำไมเหรอ？”
อันหรันมองด้วยความประหลาดใจ และมองประสานสายตากับฮั่วเทียนหลัน แล้วค่อยๆปลีกตัวเดินออกมา
“ไม่ค่ะ ไม่มีอะไร ก็แค่……”
อันหรัน อยากอธิบาย แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไร
แต่ก่อนตัวเองเคยอธิบายอะไรให้เขาฟัง เขาก็มองแต่ในสิ่งที่เขาเห็นและรู้สึก แล้วตัวเธอเองจะไปพูดเพื่อทำร้ายมู่เหว่ยทำไมกัน
แม้ว่าเขาจะพยายามยับยั้งใจตัวเองไม่ให้ถามอะไรต่อ แต่เมื่อหวนคิดถึงเรื่องนี้ ก็คิดว่ามันต้องเป็นเรื่องที่ทำให้ต้องอับอายขายหน้าแน่ๆ
ฮั่วเทียนหลันที่จริงกำลังรอคำตอบของอันหรัน แต่อันหรันก็มีทีท่าเหมือนพูดจบแล้ว
เขาขมวดคิ้ว แล้วซักกลับ “ก็อะไร？”
ท่าทางของเขาแบบนี้ ยิ่งกลับทำให้อันหรันไม่รู้จะอธิบายยังไง
เธอส่ายหน้า แล้วตอบว่า “ไม่มีอะไร……”
อันหรันในใจรู้ดีว่า ยิ่งพูดมาก ยิ่งทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างฮั่วเทียนหลันกับมู่เหว่ยมีแย่ลง สู้ไม่พูดเสียดีกว่า
“ฉันบอกให้เธอพูดความจริง!”
ฮั่วเทียนหลันลุกขึ้น ก้าวมาด้านหน้า แล้วจับคางของอันหรันยกขึ้น
เขาค่อยๆบีบแน่นขึ้น ทำให้อันหรันรู้สึกเจ็บ
ป้าDing เห็นทั้งคู่เริ่มมีปากเสียงกัน ก็จะเข้ามาห้าม
แต่เธอเดินมาเพียงไม่กี่ก้าว ฮั่วเทียนหลันก็พูดขึ้นว่า“ป้าDing ไปพักผ่อนเถอะครับ！”
ป้าDingอ้าปากพะงาบ รู้อยู่แล้วว่าควรจะทำอะไร บางเรื่องก็ไม่ควรมายุ่ง
แต่เมื่อเธอมาถึงที่ห้องรับแขก ก็พลันนึกขึ้นได้ หรือว่าจะโทรหาหลี่รูยาดี
ฮั่วเทียนหลันในใจอยากว่าอันหรันทำผิดหรือมีเหตุผลอะไร เขาเขย่าตัวเธออยู่หลายครั้ง
ถึงอย่างไรเขาก็รู้จักเธอเป็นอย่างดี รู้ว่าอันหรันคงมีแผนการอะไรบางอย่าง
ตอนนี้นั้นฮัวเส้าซู่เข้าใจมากขึ้น ในใจเขารู้ดีว่าอันหรันเป็นผู้ที่ไม่ได้รับความเป็นธรรมจริงๆ
“เรื่องจริงก็คือ ฉันถูกใส่ร้ายค่ะคุณฮั่ว！”
อันหรันยื่นมือออกไป แล้วดึงมือของฮั่วเทียนหลันออก แล้วค่อยๆพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
ถึงแม้อันหรันจะเป็นคนที่ดูมีจิตใจแข็งแกร่งเพียงไร แต่คนเราทุกคนย่อมมีจุดเดือด
“เธอมาวันนั้น เธอบอกว่าให้ฉันส่งมอบตำแหน่งภรรยานี้ให้เธอ ฉันไม่ยอม เธอจึงพยายามคุกคามฉัน ตอนที่ฉันไปส่งเธอกลับ เธอก็บอกว่าแล้วเธอจะเสียใจ เรื่องราวหลังจากนั้น คุณก็เห็นนี่คะ เธอโถมตัวมาจะหาเรื่องฉัน ทั้งๆที่มันไม่น่าเป็นเรื่องได้！”
เรื่องราวเหล่านี้มันเก็บอยู่ในใจอันหรันมานานแล้ว ในที่สุดเธอก็ระบายมันออกมา เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่โกรธจัด
เธอไม่ได้ใส่ใจแล้วว่าฮั่วเทียนหลันจะเชื่อหรือไม่เชื่อ เธอระบายความรู้นี้ออกมาจนหมด
ถ้าเธอหนีไปได้ ตอนนี้เธออยากจะนั่งเครื่องบินกลับไปที่เมืองW
เมืองzเป็นเมืองที่ทำให้เธอทุกข์ใจ จนคิดว่าทั้งชีวิตจะไม่หวนกลับมาอีก
ตอนนี้ เธอกับฮั่วเทียนหลัน ก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรใดๆแล้ว
“อย่างนี้เองเหรอ？”ฮั่วเทียนหลันมีสายตาเป็นประกาย ในใจก็เชื่อในคำพูดของอันหรัน
แต่น้ำเสียงในประโยคเมื่อสักครู่ กลับทำร้ายจิตใจของเธอ เธอพูดด้วยเสียงเย็นชา“คุณฮั่ว คุณจะเชื่อหรือไม่เชื่อฉันก็ไม่เป็นไร ฉันรู้ว่าคุณกับเขามีความสัมพันธ์กันแบบไหน ถ้าอะไรหายไปมันก็ย่อมสามารถมีอะไรมาแทนที่ได้ตลอด ฉันรู้ตัวดีตลอด ว่าไม่สามารถสานต่อความสัมพันธ์กับคุณได้ ตอนนี้ฉันก็ได้แต่หวังว่า สัญญาที่เราทำกันไว้ จะสามารถยกเลิกได้ ฉันจะไปจากเมืองzทันที โดยที่ไม่กลับมาสร้างปัญหาให้คุณอีกตลอดไป”
ดวงตาของอันหรันแดงก่ำ กลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลออกมา
ในที่สุดเธอก็พูดสิ่งที่อยู่ในใจทั้งหมดออกมา แม้ว่าเธอจะไม่อยากพูดก็ตาม
แต่ถ้าไม่ทำอย่างนี้มันก็จะเจ็บปวดต่อไป แล้วจะต้องมาทรมานกับมันทำไมกัน
ฮั่วเทียนหลันมีสีหน้าแดงระเรื่อ น้อยครั้งที่เธอจะโกรธเขา แต่ครั้งนี้ทำให้เธอดูโกรธจริงๆ
เธอพูดออกมาว่าไม่มีความรู้สึกใดๆ หรือว่าที่ผ่านมา เธอเสแส้งแกล้งทำทั้งหมดเลยเหรอ
สาวจอมวางแผนคนนี้ คนที่ฮั่วเทียนหลันคอยแต่จะย่ำยีเธอ แต่วันนี้กลับอยากที่จะให้เธอยกโทษให้
“อันหรัน ในที่สุดเธอก็กล้าพูดออกมา ”
น้ำเสียงของฮั่วเทียนหลันเย็นยะเยือก เหมือนกับกำลังสะกดผู้คนรอบข้าง
“อันที่จริงฉันไม่กล้าหรอกค่ะ คุณฮั่ว แต่ที่ฉันเปิดใจพูดทั้งหมด ทั้งๆที่คุณปกติหาว่าฉันหยาบช้าก็ดี หรือเป็นผู้หญิงไม่ดีก็ดี ฉันก็ยอมรับมัน ไม่งั้น ตั้งแต่ตอนแรกที่ฉันโดนครอบครัวอันบังคับให้แต่งงานกับคุณ ฉันก็คงเลือก เลือกที่จะใช้ชีวิตไปคนเดียวตลอดชีวิต ไม่อยากแม้แต่จะเห็นหน้าคุณ”
