ตอนที่ 44 พี่ติดกับแล้วจริงๆ
หนีหย่าจูนพูดอย่างดูอารมณ์ไม่ออก：“ตอนที่เจอปัญหาแล้วหาทางออกไม่ได้ก็ให้เราช่วย พอใช้เสร็จก็เตะเราออกไปเหรอ？”
จั๋วซีพูดแทรกอย่างกังวล：“คุณชายหนี คุณชายสี่ไม่ใช่แบบนั้น”
สาวน้อยนั่นเหมือนไม่ได้หลับลึก พอเริ่มได้สติในอ้อมกอดของหลิงเล่ ขมวดคิ้ว
หลิงเล่จ้องหล่อนอย่างอ่อนโยน มุมปากยกเบาๆ ：“ฉันจะไป หล่อนไม่ไป”
“อยู่ต่อหน้าพวกเราพี่ยังเสแสร้งอะไรอีก？หรือกลัวเราจะทำร้ายหล่อน？”เหมือนหนีหย่าจูนโกรธหน่อยๆ ：“ยายบอกว่าทำบัวลอยกับข้าวหมักที่พี่ชอบกินที่สุดให้ รู้ว่าทุกปีพี่จะกลับมาเวลานี้ ก็เตรียมข้าวหมักไว้แล้ว”
ในที่สุดหลิงเล่ก็เงยตามองเขาแล้วก็อธิบาย：“หล่อนน่าจะไม่อยู่กับฉันนาน ฉันไม่อยากกักขังหล่อน”
แล้วบรรยากาศก็เงียบ
หนีหย่าจูนมองดวงตาเขาอย่างลึกซึ้ง ในที่สุดก็ชัดเจน：“พี่ติดกับแล้วจริงๆ ”
มู่เทียนซิงเปลี่ยนเป็นชุดนอนผ้าไหมกระโปรงสีชมพูดอกบัว ร่างเล็กๆ อยู่บนเตียงใหญ่ๆ ดูอ่อนแอ ผ้าสีขาวห่มที่ตัวหล่อน ไหล่ของหล่อนยังสั่นไม่หยุด ดูน่าสงสารยิ่งนัก
ผ้าอุ่นๆ เช็ดอยู่ที่ใบหน้าเล็กๆ ของหล่อนเรื่อยๆ น้ำตากลับเหมือนไข่มุกที่แตกเป็นเสี่ยงๆ
ฉวีซือเหวินถอนหายใจไปก็รู้สึกผิดไป จนหลิงเล่เอื้อมมือไปหยิบผ้าขนหนูของหล่อน พูด：“เดี๋ยวผมเอง คุณออกไป”
“คุณชายสี่ ฉัน”ฉวีซือเหวินเสียใจมาก หล่อนไม่รู้ว่ามู่เทียนซิงจะหนีไปสถานที่อันตรายๆ แบบผับจนเมาและก็ไม่คิดว่าจะร้องไห้แบบนี้
หลิงเล่ขมวดคิ้วอย่างไม่ทนต่อไป：“ออกไป！”
แปปนึง ในห้องก็เหลืออยู่สองคน
มู่เทียนซิงสำลักในปากก็พึมพำอย่างเมาๆ ：“ฮือฮือ～คนน่ารำคาญ ฮือฮือ～เลวจริงๆ จู่ๆ ก็ไปหาผู้หญิงคนอื่นลับหลังฉัน ไอ้บ้า！”
ใบหน้าสีแดงสดใสดูมีเสน่ห์ ไม่ใช่เพราะแอลกอฮอลทั้งหมด เข้าไปใกล้ๆ ถึงเห็นว่าเป็นเพราะน้ำตาที่ไหลออกมาด้วย
เห็นว่า วันนี้หล่อนร้องไห้หนักมาก
ช่วงกึ่งหลับกึ่งตื่นนั้นเอง หล่อนส่ายหัวไปมาเหมือนสลัดความเจ็บบนแก้มไปไม่ได้ แต่แปปนึงก็มีอะไรเย็นๆ มาแปะลงบนแก้มหล่อนและยังมีนิ้วมืออุ่นๆ ที่ช่วยเช็ดออก
ความรู้สึกสบายและชุ่มชื่น ทำให้ความวิตกกังวลของหล่อนค่อยๆ จางหายไป
หล่อนหยุดร้องไห้ ดูเหมือนหลับแล้ว แต่แปปนึงก็สำลักอีกแล้วก็พูดความฝันที่เจ็บปวด
เปิดผ้าห่มอีกด้านของเตียงใหญ่ ร่างสูงใหญ่ก็เอนลงข้างๆ หล่อน แขนสองข้างที่แข็งแรงเอาร่างของหล่อนมาไว้ในอ้อมกอด
ริมฝีปากเขาอยู่ที่หน้าผากหล่อน
ทุกครั้งที่หล่อนเริ่มสำลัก เสียงอ่อนโยนที่คาดไม่ถึงของเขาก็เข้ามาขับไล่ความไม่สบายใจทั้งหมดของหล่อน
“ฮือฮือ～ฉันรำคาญลุง จู่ๆ ก็ไปหาสาวอื่น เลวจริงๆ ทำร้ายใจฉันมากเลย～”
“ไม่มี ไม่มีอะไร ไม่มีจริงๆ เด็กดี～！”
“ฮือฮือ～คุณมีผู้หญิงอื่น ผู้หญิงมากมายที่เคยอยู่กับเขา～ฮือฮือ～”
“แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยมีมาก่อนจริงๆ ต่อไปก็ไม่มี ไม่ร้องแล้ว เด็กดี～！”
ในเวลานานนั้นเอง หญิงสาวก็ร้องไห้ไม่หยุด น้อยใจ ฝ่ายชายก็ปลอบอย่างอ่อนโยน
มู่เทียนซิงค่อยๆ หยุดสะอื้น แล้วก็หลับไปอย่างฝันหวาน
ตอนที่หลิงเล่ปลอบประโลมหล่อน มือใหญ่ๆ ค่อยๆ เลื่อนไปตามแนวสันหลังของหล่อน ตบเบาๆ ริมฝีปากนุ่มๆ ประกบลงที่หน้าผากของหล่อนเบาๆ ไม่หยุดอย่างตั้งใจ
หลังจากฉวีซือเหวินทำความสะอาดร่างกายของหล่อนและเปลี่ยนชุดนอนให้ แต่ไม่ได้สวมเสื้อในให้
ตอนนี้หลิงเล่คลำตรงส่วนนี้ของร่างเล็กๆ ที่ทั้งนุ่มทั้งหอมอย่างสะดวกสุดๆ
เวลาผ่านไปอุณหภูมิของทั้งสองก็ยิ่งสูงขึ้น ริมฝีปากอุ่นๆ ของเขาค่อยๆ เร่าร้อน จากบริเวณหน้าฝากเลื่อนลงไปที่ริมฝีปาก กลัวว่าประสบการณ์ของตัวเองไม่เยอะพอจะไปกัดหล่อนอีก ครั้งนี้เขาเลยไม่เข้าไปในปากของหล่อน
จนกระทั่ง——
จู่ๆ หล่อนก็พูดออกมาว่า：“ฮือฮือ～รำคาญลุง พี่เสี่ยวหลงยังดีกว่าอีก～”
หลิงเล่หยุดการกระทำทุกอย่าง！
หล่อนพูดต่อ：“พี่ชายที่อุ้มฉันเมื่อกี้หล่อสุด！”
หลิงเล่：“．”
แล้วหล่อนก็ฮัมเพลง：“อือ อู้ว～ใครต่างก็ดีกว่าลุง！”
หลิงเล่：“．”
แล้วบรรยากาศก็เสียไปทันที เขาเลื่อนลงช้าๆ ลงมาจากร่างของหล่อน
ตอนที่จั๋วหรันกลับมา หันไปมองห้องนอนที่เปิดประตูอยู่ หลิงเล่เข็นรถเข็นออกไปด้วยตัวเอง
“คุณชายสี่！”
จั๋วหรันเข้าไป จั๋วซีกับฉวีซือเหวินก็ตามไป ทุกคนต่างรอคำสั่งอย่างระมัดระวัง
ใครจะรู้ หลิงเล่กลับหน้าหม่นลงเหมือนมีใครเอาทำให้เขาขาดทุนไปหนึ่งพันล้าน สายตาน่ากลัวนั่นเข็นรถเข็นออกไปที่ห้องทำงานแล้วปิดประตูไปดังๆ ！
พวกเขามองหน้ากัน ไม่กล้าพูดอะไรออกมา！
วันรุ่งขึ้น
พอมู่เทียนซิงตื่นมา ทั้งตัวก็เย็นไปหมด
ความเย็นในห้องค่อนข้างพอดี แต่ผ้าห่มที่ตัวหล่อนตกลงที่พื้น หล่อนสวมชุดนอนกระโปรงที่แปลกๆ อยู่บนเตียงใหญ่ ขยี้ตาอย่างน่าสงสาร มองไปรอบๆ อย่างงงๆ
ตอนที่หล่อนนึกออกมาได้ ทันใดนั้นก็กระโดขึ้นมา แต่กลับเห็นว่าห้องตรงหน้าดูคุ้นตา
ใช่แล้ว！
นี่เป็นห้องนอนในโรงแรมของหลิงเล่！
เมื่อคืนหล่อนลงจากเครื่องก็มาที่นี่！
หันไปมองกระดาษที่วางไว้ตรงหัวเตียง เป็นลายมือของหลิงเล่แน่ๆ ไม่มีผิด บนกระดาษเขียนไว้ว่า：หา
ของยาย！
ดวงตาของมู่เทียนซิงโกรธหน่อยๆ ！
หล่อนถูกคนของหลิงเล่พากลับมาอีกแล้ว！
มองเห็นกระเป๋าเดินทางสีชมพูไม่ไกลจากตัวเอง หล่อนเดินเข้าไป
แปปนึง หล่อนออกมาจากห้องน้ำด้วยความสดใส
ด้านบนคือเสื้อเชิ้ตแขนสั้นกลีบบัวสีขาว ด้านล่างคือกระโปรงยาวสีดำ ผมกระเซอะกระเซิง มองดูก็เหมือนสโนว์ไวท์ในนิยาย สวยน่ารัก
หล่อนเปิดประตู ฉวีซือเหวินรีบเข้ามา：“คุณหนูมู่จะทานข้าวเช้ายังคะ？”
มู่เทียนซิงหน้าราบเรียบ：“ฉันจะนั่งเครื่องกลับบ้าน！ฉันไม่อยากเห็นพวกคุณอีกแล้ว！”
เห็นกระเป๋าของตัวเองวางไว้บนโซฟา หล่อนก้าวเท้าใหญ่เข้าไป เปิดกระเป๋ามาดู หล่อนหน้าเสียพูดเสียงดัง：“เมื่อคืนกระเป๋าเงินฉันถูกขโมยที่ผับ！”
ทันใดนั้นห้องทำงานก็ถูกเปิดออก ผู้ชายที่รถเข็นมองมาที่หล่อนอย่างเย็นชา：“เอกสารกับโทรศัพท์ของคุณอยู่ที่ผม อดทนพักอีกสองวัน แล้วเราค่อยกลับบ้านด้วยกัน！”
