บทที่81 ทำไมนายถึงขนลุก?
มู่เทียนซิงลงจากรถ
ถ้าเทียบกับครั้งที่แล้วที่กระโดดโลดเต้นกลับบ้านตระกูลมู่ ครั้งนี้ มู่เทียนซิงเดินไปได้สามก้าวก็หันกลับมามอง ดวงตาเล็กๆ ดูเหมือนไม่อยากจะจากไป หลิงเล่ที่มองดูอยู่ก็รู้สึกปวดใจขึ้นมา
เธอยังไม่ทันจะเดินเข้าไปในลานบ้าน หลิงเล่ก็โทรเข้ามา
เธอยืนอยู่ท่ามกลางแสงอาทิตย์อย่างงงวยแล้วรับสาย “ฮัลโหล”
“เด็กดี ไม่ต้องเสียใจนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะรีบมารับ! ”
“อืม! ฉันจะรอ ห้ามไม่มา ห้ามโกหกฉัน แล้วก็ห้ามไม่ต้องการฉันแล้ว! ”
“เด็กดี ฉันไม่มีวันไม่มาหรอก ไม่มีวันโกหกเธอ และก็ไม่มีวันไม่ต้องการเธอด้วย! ”
“ถ้าเกิดว่าคืนนี้ฉันคิดถึงนายจะทำยังไง? ”
“โทรหาฉันเมื่อไหร่ก็ได้ พวกเราวิดีโอคอลกันได้ด้วย ฉันเองก็จะคิดถึงเธอ คิดถึงมากๆ คิดถึงจนทนไม่ไหว”
ตอนนั้นเองผ้าม่านก็ได้เปิดขึ้น น้องชายของจั๋วหรันไม่เพียงแค่ได้ยินการพูดคุยนั้น แต่ยังได้เห็นการกระทำนั้นทั้งหมด!
สีหน้าที่ดูสับสนของหลิงเล่ และก็คำพูดเลี่ยนๆ พวกนั้น ทำให้จั๋วซีรู้สึกแทบจะทนไม่ไหวแล้ว!
เขากอดแขนตัวเอง แล้วพูดด้วยเสียงเบา “ฉันขนลุกขนพองไปหมดแล้ว”
หลิงเล่มองหน้าเขาอย่างดุร้าย “นายจะขนลุกทำไม? ”
จั๋วซี：“……”
จั๋วหรันกลั้นหัวเราะ แล้วก็พูดต่อ “ซือซ่าว ด้านนอกอากาศตั้ง39องศา ปล่อยให้คุณหนูมู่รีบเข้าไปเถอะ อย่าให้ตากแดดนานเลย”
หลิงเล่มองไปที่เจ้าตัวเล็กนอกหน้าต่าง ตอนที่กำลังอยากจะพูดอะไรนั้น ก็ได้ยินเธอพูดออกมาก่อน “คุณอา ฉันเสียใจแล้ว ฉันควรจะอยู่กินอาหารเย็นที่คฤหาสน์จื่อเวยก่อน หรือว่าให้ฉันกลับไปกับนายก่อน กินข้าวเสร็จแล้วค่อยกลับมาใหม่! ”
มือของหลิงเล่กำลังจะจับที่ประตูรถ วินาทีที่กำลังจะเปิดประตูนั้น สายตาก็เห็นผู้หญิงที่ตัวเองรักห่างตัวเองไกลไปเรื่อยๆ และเรื่อย!
“จั๋วหรัน！”
เขาคำรามออกมา
จั๋วหรันไม่ได้หันหน้ากลับมา เพราะว่ากำลังขับรถอยู่!
แต่ว่า เขาก็พูดออกมาอย่างตรงไปตรงมาและใจเย็น “ซือซ่าว คุณพาคุณหนูมู่กลับไปด้วยไม่ได้ ต่อไปคุณไม่มีเวลาอยู่เป็นเพื่อนเธอแล้ว”
พอได้ยินดังนั้น ความดุร้ายของหลิงเล่ก็ค่อยๆ สลายไป
ไม่ผิด ต่อไปเขามีเรื่องหลายอย่างให้ต้องจัดการ และมันก็ล้วนสำคัญทั้งหมดเลย
รถค่อยๆ แล่นห่างออกจากเขตของตระกูลมู่ หลิงเล่พูดออกมาอย่างทุกข์ใจเล็กน้อย “เด็กดี ช่วงนี้ฉันมีเรื่องให้ต้องจัดการ จำเป็นต้องไปก่อน เธออยู่ให้ดีๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะมารับ”
—— ฉันคือคนที่มู่เทียนซิงรักมากขึ้นเรื่อยๆ ——
มู่เทียนซิงกลับเข้ามาในบ้าน เมิ่งเสี่ยวหลงก็รีบลุกขึ้นมาจากโซฟา แล้วก็วิ่งเข้ามาหาเธอด้วยความรวดเร็ว “เป็นอะไรรึเปล่า? ”
เด็กคนนี้ตาแดง ถ้าไม่พึ่งร้องไห้มา ก็แสดงว่ากำลังจะร้องไห้
ริมฝีปากของเธอ เห็นว่าริมฝีปากของเธอมีรอยเสียหายเล็กน้อย ดูก็รู้ว่าน่าจะพึ่งโดนผู้ชายกระทำมาด้วยความรัก
เมิ่งเสี่ยวหลงวิตกกังวลจนเท้าไม่สามารถสัมผัสพื้นได้เลย เขากระโดด แล้วก็พูดอย่างรีบร้อน “ซือซ่าวรังแกเธอหรอ? หรือว่าคุณชายหนี？”
มู่เทียนซิงอึ้งอยู่สักพัก แล้วก็เข้าใจว่าเขาพูดถึงอะไร
เธอยกมือขึ้นมาลูบปากของตัวเองอย่างอัตโนมัติ แล้วก็ปล่อย มู่เทียนซิงขมวดคิ้วแล้วหันไปด้านข้าง อยากจะเดินอ้อมเมิ่งเสี่ยวหลงขึ้นไปชั้นบน “ฉันเหนื่อยแล้ว ของีบสักหน่อย เดี๋ยวฉันลงมาอีกรอบตอนมื้อเย็น! ”
เมิ่งเสี่ยวหลงไม่ได้ห้ามเธอ
แต่ว่ากลับรีบเดินตามเธอขึ้นไปชั้นบนอย่างรีบร้อน!
มู่เทียนซิงเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว แต่ว่าตอนที่กำลังจะปิดประตูนั้น มือข้างหนึ่งของเมิ่งเสี่ยวหลงก็ยื่นมากันประตูไว้ ส่วนมืออีกข้างหนึ่งก็ดึงแขนของเธอ แล้วร่างสูงก็เบียดเข้าไปในประตูนั้น!
ประตูปิดลง คู่รักในวัยเด็กก็อยู่ด้วยกันสองคนในห้อง!
เมิ่งเสี่ยวหลงยกมือขึ้นทั้งสองข้าง จับใบหน้าเล็กๆ ของมู่เทียนซิงไว้ แต่ว่ามือของเขานั้นปิดอยู่ที่หูของเธอ
“ เทียนซิง บอกฉันมา ว่าเขาจูบเธอ โดยที่เธอไม่ได้ยินยอม ใช่มั้ย? ”
ในห้องเงียบมาก
มู่เทียนซิงที่นิ่งเงียบได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นอย่างชัดเจน
เธอพยักหน้า “ใช่ ฉันไม่ได้ยินยอม”
เมิ่งเสี่ยวหลงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ถึงแม้ว่าจูบแรกของเธอจะไม่มีแล้ว เขาก็ไม่สนใจ ขอแค่เธอไม่ได้ยินยอมก็พอแล้ว!
แต่ว่าอยู่ดีๆ มู่เทียนซิงก็เปลี่ยนหัวข้อ แล้วพูดว่า “แต่ว่าตอนที่เขาจูบฉัน ฉันก็ไม่ได้ต่อต้าน และก็ไม่ได้รู้สึกไม่พอใจด้วย”
เมิ่งเสี่ยวหลง：“……”
มู่เทียนซิงพูดอีกครั้ง “หลังจากนั้น ฉันก็จูบเขา ฉันชอบเขา! ”
เมิ่งเสี่ยวหลง：“……”
เขาไม่มีวันยอมรับผลลัพธ์แบบนี้ได้ เมื่อเช้าตอนที่เธอพูดว่าเธอชอบหลิงเล่ เขาก็ไม่แคร์ เพราะว่าต่อให้เธอชอบหรือไม่ชอบก็ไม่สามารถเปลี่ยนความจริงที่เธอต้องเป็นเจ้าสาวของเขาได้!
อนาคตยังอีกยาวไกล เขาจะทำให้เธอรักเขาให้ได้
แต่ว่าตอนนี้ แค่จูบเดียว ก็ทำให้เขาเป็นทุกข์ขนาดนี้แล้ว!
มันปวดใจมาก!
เธอบีบไหล่ของเธอไว้อย่างบ้าคลั่ง แล้วเขย่าอย่างรุนแรง เหมือนกับว่าอยากจะทำให้เธอได้สติมากยิ่งขึ้น
“ลูกหมู เธอลืมเรื่องหลายปีที่ผ่านมาไปแล้วหรอ ที่เธอแอบรักฉัน? และฉันก็ดูแลเธอดีมาตลอด เพราะฉันกลัวที่เธอเด็กเกินไป กลัวว่าจะทำร้ายเธอ ทุกครั้งที่อยากจะจูบเธอก็พยายามอดทนแล้วจูบหน้าผากของเธอแทน! ฉันกลัวว่าถ้าจูบมากเกินไปจะทำให้เธอกลัว! ฉันแม้แต่พยายามอย่างมากที่จะควบคุมไม่ให้จูบหน้าผากเธอมากเกินไป! แต่ว่าตอนนี้ เธอกลับให้ผู้ชายคนอื่นได้จูบปากของเธองั้นหรอ? ”
เมิ่งเสี่ยวหลงรู้สึกเหมือนจะเป็นบ้า เขามองรอยบนริมฝีปากสีแดงของเธอ เห็นว่าเธอไม่ตอบ เขาก็ยิ่งโกรธมากกว่าเดิม!
เขาลากร่างกายเล็กๆ ของเธอไปที่ห้องน้ำ!
“โอ้ย ～！ปล่อยนะ จะทำอะไร? ”
มู่เทียนซิงทนไม่ไหวอีกต่อไป ร่างเล็กๆ อยู่ในมือของเขาเหมือนกับลูกนก!
เขาลากเธอไปที่อ่างล้างหน้า แล้วก็หยิบแปรงสีฟันของเธอขึ้นมาพร้อมกับบีบยาสีฟันลงไป เติมน้ำลงไป แล้วส่งให้เธอ “แปรงฟัน! เร็ว! ลบรสชาติของเขาออกไปให้หมด! เร็ว! ”
มู่เทียนซิงไม่เคยเห็นเมิ่งเสี่ยวหลงดุขนาดนี้มาก่อน
เธอคิด ว่าตอนนี้พ่อกับแม่ไม่อยู่ที่บ้าน ด้านบนก็มีแค่เธอคนเดียว ถ้าเกิดว่าเมิ่งเสี่ยวหลงจะทำร้ายตัวเองอย่างบ้าคลั่งหรือว่าบังคับอะไรตัวเอง ก็คงจะไม่มีใครมาช่วยเธอ เพราะฉะนั้นไม่ไปยั่วยุเขาน่าจะดีกว่า
เมื่อตกอยู่ในที่นั่งลำบาก ต้องยอมถอยเพื่อไม่ให้เป็นเบื้องล่าง!
เธอกลืนน้ำลงไป แอบรู้สึกกลัวในใจ หยิบถ้วยและแปรงสีฟันในมือของเขาอย่างระมัดระวัง แล้วก็แปรงฟันต่อหน้าเขา!
เธอแปรงฟันช้ามาก เมิ่งเสี่ยวหลงก็ไม่ได้ไปเร่งเธอ
เหมือนกับว่ายิ่งเธอแปรงสะอาดแค่ไหน เขายิ่งรู้สึกพอใจมากแค่นั้น!
แต่ว่า เมื่อมองผ่านกระจก มู่เทียนซิงก็เห็นว่า สายตาที่เมิ่งเสี่ยวหลงมองหน้าเธออยู่นั้นเต็มไปด้วยประกายไฟ เต็มไปด้วยความใคร่ที่ป่าเถื่อน
เธอรู้สึกกลัวมากกว่าเดิม ตอนนี้พึ่ง4โมงเย็น ยังเร็วกว่าเวลาที่พ่อแม่จะเลิกงานแล้วกลับบ้าน!
ถึงแม้ว่าเมิ่งเสี่ยวหลงต้องการเธอจริงๆ ต่อให้เธอร้องไห้จนตาย พ่อแม่ก็คงจะพูดแค่ว่า ก็แต่งงานกับเขาไปเถอะ ยังไงก็จะแต่งอยู่แล้วนิ
ทำยังไงดี?
เธอหรี่ตาไม่ได้มองหน้าเขาอีกต่อไป แต่ว่ายังคงสามารถสัมผัสได้ถึงสายตาที่ร้อนแรง จ้องอยู่ที่ร่างกายของเธอ
“เกือบเสร็จแล้ว” เมิ่งเสี่ยวหลงอยู่ดีๆ ก็พูดออกมา น้ำเสียงแสบพร่า พอได้ยินดังนั้นมู่เทียนซิงก็รู้สึกชา “บ้วนฟองในปากออกซะ แล้วก็บ้วนน้ำ! ”
“อืม” เธอตอบรับอย่างเชื่อฟัง
มือเล็กๆ เอื้อมไปที่ก๊อก และเปิดน้ำออก ทันใดนั้นอยู่ดีๆ เขาก็ก้าวขึ้นมา มือหนาวางลงบนไหล่ของเธอ แล้วอีกมือหนึ่งก็กุมมือของเธอที่จับอยู่บนก๊อก แม้แต่หน้าอกของเขาก็อยู่ชิดกับหลังของเธอมาก แล้วพูดกับเธอว่า “เดี๋ยวฉันช่วยเปิด”
