“อะไรนะ!” ประมุขแห่งหอสัตว์บรรพกาลร้องเสียงหลง
“เป็นไปได้อย่างไร!” ผู้อาวุโสรองและเยี่ยนอู้ต่างตกใจ ไม่มีผู้ใดคาดคิดว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้
ทุกคนทราบดีว่าหญ้าสมุนไพรเทียนหลิงเป็นสารหล่อลื่นที่จำเป็นสำหรับการปรุงยา เพื่อช่วยคงคุณสมบัติทางยาของสมุนไพรแต่ละชนิด เรียกได้ว่าเป็นตัวยานำพาสำคัญของสมุนไพรแต่ละชนิดเลยก็ว่าได้
แต่หญ้าสมุนไพรเทียนหลิงต้องเก็บเกี่ยวและใช้ทันทีมิสามารถเก็บไว้ได้ โชคดีที่หญ้าสมุนไพรเทียนหลิงเพาะปลูกได้ง่าย ใช้เวลาเพียงสามถึงห้าวันก็เก็บเกี่ยวได้แล้ว แต่หอโอสถกลับไม่เหลือเลยสักต้น แม้มันจะเพาะปลูกได้ง่ายเพียงใดก็ตาม อีกทั้ง…
ผู้อาวุโสรองที่คิดลึกซึ้งกว่านั้นก็ขมวดคิ้วเป็นปม น้ำเสียงเคร่งขรึมกว่าเดิม “หอโอสถคือหัวใจสำคัญของเหล่าชีวิตในสำนัก แต่กลับไม่สามารถดูแลสมุนไพรสำคัญอย่างเทียนหลิงได้ แล้วจะมั่นใจได้อย่างไรว่ายาทาและยาเม็ดอื่นๆ จะมีครบถ้วน!”
พลุบ ประมุขแห่งหอโอสถคุกเข่าขอโทษด้วยสีหน้าซีดเผือดในทันที “ข้าผิดไปแล้ว!”
“ท่านประมุข!” บรรดาผู้ดูแลหอโอสถที่ติดตามประมุขแห่งหอโอสถมาต้อนรับเหล่าผู้อาวุโสก็คุกเข่าลงเช่นกัน
ชายหนุ่มผู้ดูแลคนหนึ่งทนไม่ไหว พูดขึ้นว่า “รายงานท่านผู้อาวุโสรอง เรื่องนี้จะโทษท่านประมุขหอมิได้จริงๆ ขอรับ หอโอสถของเราไม่มีผู้ใดคาดคิดว่าถงเหล่าจะทำลายหญ้าสมุนไพรเทียนหลิงได้ขอรับ!”
“ว่าอย่างไรนะ!” ผู้อาวุโสรองหนังตากระตุก พูดด้วยน้ำเสียงดุดันว่า “ถงเหล่า ผู้พิทักษ์หอโอสถอย่างนั้นหรือ”
แม้ชายหนุ่มผู้ดูแลหอโอสถจะตกใจกลัวจนเหงื่อตก แต่ก็ยังยืนยันด้วยความแน่วแน่ว่า “ใช่ขอรับ ข้าน้อยมิบังอาจพูดปด”
เมื่อได้ยินดังนั้น ทุกคนก็เงียบกริบ…
ชายหนุ่มผู้ดูแลคนนี้รายงานต่อไปอีกว่า “ก่อนที่ถงเหล่าคนนั้นจะลงมือ หลินตันเมี่ยวศิษย์ของสำนักประมุขก็ได้ถือป้ายอาญาสิทธิ์เจ้าสำนักเข้ามาขอพบถงเหล่าด้วยขอรับ!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ทุกคนต่างเงียบกว่าเดิม!
ทุกคนนึกถึงกิริยาสำรวยและความงี่เง่าก่อนหน้านี้ของเยี่ยนจื่ออวี๋ อดคิดไม่ได้ว่าสิ่งที่นางทำวันนี้ คงไม่ได้แสร้งทำเพื่อตบตาคนหรอกนะ?!
ต้องทราบเสียก่อนว่านางผู้ไม่กลัวฟ้ากลัวดินคนนี้เคยทำเรื่องลักษณะคล้ายเช่นนี้มาก่อน ในอดีตเพราะทุกคนเห็นแก่ท่านเจ้าสำนักจึงยอมหลับหูหลับตา แต่นั่นก็เป็นเพียงเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น
บัดนี้…
“นังหนูอวี๋! เจ้ามีอะไรจะพูดอีกหรือไม่” เยี่ยนอู้รู้ว่าหลานสาวคนนี้ของเขาเป็นนักลวงโลกอันดับหนึ่ง เมื่อครู่นี้เขากลับเป็นห่วงว่านังหนูคนนี้จะแสดงมายากลได้ แต่เขาคงมองนางสูงเกินไป สันดอนขุดง่าย สันดานขุดยากจริงๆ
เรื่องถึงตรงนี้แล้ว แม้ผู้อาวุโสรองจะคาดเดาไว้แล้ว แต่เขาก็อดคิดไม่ได้ว่าหรือว่าเขาคิดมากไปเอง รถม้าคันนั้นอาจจะเป็นของปลอมก็ได้!
แต่แล้วเยี่ยนอวี๋ผู้ถูกถามและถูก ‘ปอกลอก’ กลับขมวดคิ้วเล็กน้อย พูดว่า “มาปรุงยามิใช่หรือ” จะบ่นมากมายทำไมกัน
ทุกคนได้ยินดังนั้น สมองพลันว่างเปล่าไม่เข้าใจเลยว่าคำพูดของนังหนูน้อยหมายถึงอะไร
มีเพียงประมุขแห่งหอสัตว์บรรพกาลที่ไหวตัวทัน “นังหนูอวี๋ เจ้าหมายความว่า แม้จะไม่มีหญ้าสมุนไพรเทียนหลิงก็ไม่เป็นปัญหาต่อการปรุงยาพยัคฆ์ของเจ้าอย่างนั้นหรือ”
“ใช่”
“เป็นไปไม่ได้!” เยี่ยนอู้ค้านขึ้นทันที “หญ้าสมุนไพรเทียนหลิงเป็นตัวตั้งต้นตัวเดียวที่ใช้ปรุงยาพยัคฆ์ หากไม่มีเจ้ามิสามารถปรุงยาพยัคฆ์ออกมาได้เป็นแน่”
“นั่นมันสำหรับคนทั่วไป” เยี่ยนอวี๋ตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ
ผู้ดูแลหอโอสถที่เป็น ‘คนทั่วไป’ ต่างยิ้มเย็นชา “อวดดีนัก!”
เยี่ยนอวี๋เริ่มรำคาญ “แล้วจะให้ปรุงหรือไม่”
ผู้อาวุโสรองที่เดิมทีจะเอ่ยปฏิเสธเพื่อยุติเรื่องเหลวไหลไว้เพียงเท่านี้ แต่เมื่อเขารู้สึกถึงสายตาที่มองมาของเยี่ยนอวี๋ รังสีรอบตัวของเขาก็แผ่ซ่านออกมา
ตู้ม!
พลังตึงเครียดอันรุนแรงระเบิดออกมาจากตัวของผู้อาวุโสรองราวกับอยู่เหนือการควบคุมของเขา ทำให้เขาเสียวสันหลังวาบ หัวใจเต้นเร็วกว่าเดิม
ทุกคนในนั้นขวัญกระเจิงรีบหลบหลีกจากผู้อาวุโสรองแล้วมองเขาอย่างงุนงงและตกใจ “ผู้อาวุโส…” เหตุใดจู่ๆ ท่านอยากระเบิดก็ระเบิดออกมากันเล่า
พวกเขางุนงง แต่ผู้อาวุโสรองงุนงงยิ่งกว่า เขารู้เพียงว่าในชั่วขณะนั้นเขารู้สึกถึงพลังอำนาจที่ไม่เคยพบเจอมาก่อน เมื่อเขาตั้งสติได้ ความรู้สึกนั้นก็เหมือนกับหายไป แต่เขามั่นใจว่านั่นไม่ใช่ภาพหลอนของเขาอย่างแน่นอน!
ในขณะที่ผู้อาวุโสรองใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว สายตาของเขาก็จับจ้องไปที่ผู้เป็นนายและบ่าวรับใช้ทั้งสามที่ยังยืนอยู่ตำแหน่งเดิมไม่เคลื่อนตัวแม้เพียงครึ่งก้าวและพูดอย่างเด็ดเดี่ยวว่า “ย่อมต้องปรุงอย่างแน่นอน”
ยิ่งไปกว่านั้นตาเฒ่าคนนั้นยังบัญชาประมุขแห่งหอราชทัณฑ์ว่า “เฉาเฟิง เรียกเหล่าผู้อาวุโสและประมุขมารวมตัวกัน เพื่อดูการแสดงด้วย”
