“ท่านเจ้าสำนักปิดบังอะไรไว้กันแน่” ประมุขแห่งหอราชทัณฑ์สีหน้าตื่นตกใจขนหัวลุกซู่
“ใครจะไปรู้เล่า!” ประมุขแห่งหอสัตว์บรรพกาลก่นด่าท่านเจ้าสำนักในใจพันล้านรอบ ต้นกล้าเลิศเลอเช่นนี้ เหตุใดจึงไม่เปิดเผยเสียเล็กน้อยเลย
เมื่อคิดถึงตรงนี้เขาก็ปาดเหงื่อพลางมองไปที่นังหนูที่อยู่ในนั้นต่อไป พบว่าเจ้าตัวน้อยที่อยู่ในอ้อมอกของนังหนูดิ้นออกจากผ้าห่อตัวเผยให้เห็นศีรษะโล้นน้อยๆ ของเขา “อ้ะ! เนะเนะ…”
“เจ้าตัวน้อย!” ประมุขแห่งหอสัตว์บรรพกาลกุมขมับกลัวว่าเจ้าตัวน้อยนั่นจะทำให้นังหนูอวี๋วอกแวก จึงทำท่าจะขึ้นไปอุ้มเด็กน้อยคนนั้นมา
เม่ยเอ๋อร์กลับกดไหล่ของท่านประมุขแห่งหอสัตว์บรรพกาลไว้ “คุณหนูใหญ่จัดการเองได้เจ้าค่ะ”
“จัดการเองได้อย่างไรเล่า” ประมุขแห่งหอสัตว์บรรพกาลร้อนรน “ยาตัวนี้เป็นยาที่พนันด้วยครอบครัวของเจ้าสำนักเชียวนะ!” หากเกิดปัญหาอะไรขึ้นสำนักชางอู๋จะแบกรับความสูญเสียนี้ได้อย่างไร
เม่ยเอ๋อร์นิ่งไม่ขยับ แม้ท่านประมุขแห่งหอสัตว์บรรพกาลจะแข็งแกร่งเพียงใด แต่แรงมหาศาลของนางก็กดเขาไว้จนเขามิสามารถขยับตัวได้
“อ้ะ!” เจ้าตัวน้อยสะบัดผ้าห่อตัวที่เกะกะออกภายใต้สายตาทุกคู่ที่กำลังจับจ้อง เขาเอื้อมมือไปทำท่าจะจับหม้อยาที่อยู่ไม่ไกลออกไป ทำเอาผู้คนจำนวนไม่น้อยใจหายใจคว่ำ
ทว่ามือของเจ้าตัวน้อยก็ถูกมารดาคนงามของเขาปัดออกและยังหยิกมือน้อยๆ อวบอ้วนดั่งรากบัวของเขา แล้วพูดขึ้นว่า “ซุกซนเสียจริง”
“อ้ะ!” เยี่ยนเสี่ยวเป่าแสดงความไม่พอใจ เขาจะจับมัน!
เยี่ยนอวี๋ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ชอบไฟมากเลยอย่างนั้นหรือ”
“อ้ะ!” เยี่ยนเสี่ยวเป่าอยากพยักหน้า แต่คอของเขายังไม่มีแรงนักจึงพยักหน้าไม่ได้ อย่าว่าแต่พยักหน้าเลย ตอนนี้เพียงแค่ยกมือขึ้นยังต้องใช้กำลังมหาศาลเลย
แต่เยี่ยนอวี๋ก็เข้าใจเขาดี นางจึงนำเพลิงไฟช่อหนึ่งมาหยอกเล่นตรงหน้าเขา แต่เจ้าตัวน้อยไม่แม้แต่จะมอง
“อ้ะ!” จะจับๆ เยอะๆ!
เยี่ยนอวี๋ไร้หนทางได้แต่อุ้มเจ้าตัวน้อยเข้าไปใกล้หม้อยามากกว่าเดิม
“เอิ่ม…”
ทุกคนในนั้นอึ้งแล้วอึ้งอีก ไม่รู้ว่าจะบรรยายความรู้สึกภายในใจอย่างไร เพราะพวกเขาพบว่าเยี่ยนอวี๋ที่วอกแวกไปเล่นกับเด็กน้อยยังคงสามารถควบคุมยาที่อยู่ในหม้อได้เป็นอย่างดี
แล้ว…
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!
ถามจริง!
“เอ่อ เยี่ยน เยี่ยนอวี๋คนนั้นน่ะหลานสาวของเจ้าปีนี้อายุเท่าไรอย่างนั้นหรือ” จู่ๆ ประมุขแห่งหอสัตว์บรรพกาลก็ถามขึ้น เยี่ยนอู้ถลนตาใส่
ประมุขแห่งหอสัตว์บรรพกาลพูดด้วยความใสซื่อ “นางเป็นหลานสาวของเจ้า เจ้าไม่รู้อายุของนางหรือ ข้าจำได้ว่านางน่าจะอายุสิบแปดนะ”
“ใช่แล้ว!” เยี่ยนอู้กัดฟันพูดเล็กน้อย เขาจะไม่รู้ได้อย่างไร เจ้าเศษขยะที่อ่อนกว่าลูกสาวของเขาเพียงแค่หนึ่งเดือนคนนี้
“สิบแปด…” ประมุขแห่งหอสัตว์บรรพกาลพลันกระจ่าง “ปรมาจารย์หมอหญิงอายุสิบแปด แม่เจ้า… สำนักหมอหลวงยังไม่เคยมีบันทึกที่โหดกว่านี้ใช่หรือไม่”
“ใช่ ยังไม่มี” ประมุขแห่งหอสัตว์บรรพกาลตอบอย่างเฉียบขาด
เยี่ยนอู้อยากจะกระอักเลือดเสียให้รู้แล้วรู้รอด ถึงแม้เขาจะไม่อยากเชื่อ แต่นี่คือเรื่องจริง
เยี่ยนชิง!
เยี่ยนอู้ฉีกเยี่ยนชิงเป็นชิ้นๆ อยู่ในใจนับครั้งไม่ถ้วน เขาเชื่อว่าท่านเจ้าสำนัก…พี่ใหญ่คนนั้นของเขาต้องปิดบังเขาไว้แน่ๆ จึงทำให้เขาถูกหลอกลวงเช่นนี้
อย่างที่ทุกคนทราบ ท่านเจ้าสำนักคนหนึ่งที่ถูกเขาลอบสาปแช่งด้วยความแค้นคนนั้นกำลังเร่งรุดกลับมาอย่างสุดความสามารถเพราะความเป็นห่วงลูกสาวสุดที่รัก ฟ้าร้องดังครืนราวกับฟ้าจะถล่มทลายในทุกที่ที่เขาเดินผ่าน
“เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์ รอพ่อก่อนนะ พ่อกำลังไปแล้ว” เยี่ยนชิงในตอนนี้กระวนกระวายใจนัก อยากจะใช้วิชาหายตัวไปอยู่ข้างกายลูกสาวในทันที เพื่อปกป้องลูกสาวตัวน้อยที่ทำอะไรไม่เป็นของเขา
“เร็วเข้า!”
“รีบตามท่านเจ้าสำนักไป!” เหล่ายอดฝีมือของสำนักหอประมุขต่างเป็นกังวล หวังเพียงว่าคุณหนูใหญ่ของพวกเขาจะปลอดภัยดีมิเช่นนั้นท่านเจ้าสำนักต้องคลุ้มคลั่งแน่ๆ
…
“รวม” ฝ่ามือเรียวงามที่อยู่ตรงหน้าหม้อยาของเยี่ยนอวี๋กำมือเป็นกำปั้น ยาน้ำที่ถูกกลั่นจนบริสุทธิ์ในหม้อยามโหฬารใบนั้นก็หลอมรวมเป็นกลุ่มก้อนเดียวกันอย่างง่ายดาย
หัวใจของทุกคนราวกับถูกบีบจนหยุดหายใจ ต่างมองทุกอากัปกิริยาของเยี่ยนอวี๋อย่างตั้งใจ
แซดๆ เสียงของแหลมคมกระทบกันแสดงให้เห็นถึงความยากลำบากของการหลอมยาในครั้งนี้
สมุนไพรและแร่ธาตุหายากแต่ละชนิดมีคุณสมบัติที่แตกต่างกันลิบลับ เสียงเสียดสีรุนแรงดังขึ้นอย่างต่อเนื่องทำเอาวิหารปรุงยาสว่างไสวไปด้วยหลากแสงสี
เมื่อเห็นดังนี้ เยี่ยนอู้ก็คิดอย่างโล่งใจ หึ นังหนูไม่รอดอยู่ดี! โชคดีที่เขาวางแผนจัดการหญ้าสมุนไพรเทียนหลิงไปหมดสิ้นตั้งแต่แรก!
“ไม่!” ประมุขแห่งหอโอสถพูดอย่างเด็ดเดี่ยวว่า “พวกเจ้าไม่เข้าใจ พวกเจ้าไม่เข้าใจเลย! พวกเจ้าไม่เข้าใจ…”
“มีอันใดรึ” เยี่ยนอู้รู้สึกไม่สบายใจ
ประมุขแห่งหอสัตว์บรรพกาลกระวนกระวาย “พวกเราไม่เข้าใจ เช่นนั้นเจ้าก็อธิบายสิ!”
“ไม่ใช่เพราะนางไม่ไหว แต่นางกำลังใช้พลังของหญ้าสมุนไพรเทียนหลิงกระตุ้นคุณสมบัติทางยาของพลังธาตุที่ประกอบเป็นยาพยัคฆ์! เป็นไปได้อย่างไร เป็นไปได้อย่างไร นางทำได้อย่างไรกัน” ประมุขแห่งหอโอสถตื่นเต้นจนแทบจะหยุดหายใจ
เพราะเขาสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่ายาธาตุแต่ละชนิดที่ถูกกระตุ้นเป็นยาพยัคฆ์แล้ว สรรพคุณของมันจะเพิ่มขึ้นมากกว่าสิบเท่าจากสรรพคุณเดิมที่มีอยู่! นี่มัน…ไม่ใช่การรักษาคุณสมบัติของยาธรรมดาๆ แล้ว!
“มิน่าพลังยาพยัคฆ์เม็ดนั้นจึงสะเทือนถึงปรมาจารย์วิญญาณได้!” น้ำตาแห่งความตื้นตันคลอเต็มเบ้าตาของประมุขแห่งหอโอสถ! มิน่าเชื่อเลยจริงๆ! สวรรค์!
ประมุขแห่งหอโอสถในตอนนี้กลับไม่ได้ยินเสียงอลหม่านที่เกิดขึ้นเพราะคำพูดของเขา
ตู้ม!
หม้อยาที่อยู่ตรงหน้าเยี่ยนอวี๋เกิดเสียงดังระเบิดในหม้อขึ้นและมีกลิ่นยาหอมโชยตลบอบอวลจนทำให้ผู้คนหลงใหล
พรึ่บ!
ผู้อาวุโสและประมุขหอจำนวนไม่น้อยลุกขึ้นตัวสั่นระริก
ทุกคนย่อมรู้ดีว่าการปรุงยาพยัคฆ์สำเร็จหมายถึงอะไร มันไม่ใช่เพียงการพิสูจน์ความสามารถของเยี่ยนจื่ออวี๋เท่านั้น แต่ยังหมายถึงความรุ่งโรจน์ของสำนักชางอู๋ในวันข้างหน้าอีกด้วย!
