“เจ้า…” เยี่ยนอู้บันดาลโทสะจนตาแทบถลน แรงอาฆาตครุกรุ่นในร่างกาย
ผู้อาวุโสเก้ากลับพูดน้ำเสียงราบเรียบว่า “เยี่ยนชิง ข้าขอเตือนเจ้า อภัยคนได้ก็พึงให้อภัย อย่าทำอะไรเกินตัวมิเช่นนั้นเจ้าจะเสียใจ”
“หึ” เยี่ยนชิงยิ้มเย็นชา “ข้าก็ขอเตือนท่าน อย่าริอาจเป็นผู้อาวุโสแต่ไม่เจียมตัว”
“บังอาจ!” ผู้อาวุโสเก้าทำท่าเงื้อมมือจะตบเยี่ยนชิงอย่างโมโห
ผู้อาวุโสรองกลับดุว่า “ยังวุ่นวายไม่พออีกหรือ”
“หึ!” ผู้อาวุโสเก้าสะบัดแขนเสื้อ ทำท่าจะพาเยี่ยนอู้ออกจากวิหารปรุงยา
เยี่ยนชิงกลับสั่งขึ้นว่า “เหล่ายอดฝีมือ จับตัวเยี่ยนอู้ซะ”
“เจ้า…” ผู้อาวุโสเก้าโกรธจนหน้าดำหน้าแดง
เยี่ยนชิงไม่ยอมประนีประนอมแม้แต่น้อย
เยี่ยนอู้เดือดดาล “เยี่ยนชิง! เจ้าอย่าลืมว่าเจ้าเคยให้สัญญาไว้…”
“หุบปาก! ข้ามีลูกสาวเพียงคนเดียวที่เพียงแค่ฝึกฝนบำเพ็ญเพียรยังมิสามารถทำได้ แต่พวกเจ้ายังกระทำกับนางเช่นนี้ เห็นแก่ที่เป็นพี่น้องในสำนักเดียวกันข้าไม่ฉีกเจ้าเป็นชิ้นๆ ก็ดีมากแล้ว” สายตาดุดันเยี่ยงเสือของเยี่ยนชิงแดงฉาน
เมื่อคิดถึงเคราะห์กรรมที่เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์ได้รับเมื่อครึ่งปีก่อน…เยี่ยนชิงก็มิสามารถควบคุมอารมณ์ได้ เขาอยากจะสับพวกเขาให้แหลกละเอียดตั้งนานแล้ว เพราะการสังหารเยี่ยนอู้สองพ่อลูกนี้ในดาบเดียวไม่สามารถระบายความแค้นเคืองในใจเขาได้หมดจริงๆ
มิหนำซ้ำเขาต้องประพฤติตัวเป็นเจ้าสำนักที่ดี เป็นผู้นำที่แข็งแกร่งและมีอำนาจกว่าเดิม เพื่อจะปกป้องลูกสาวและหลานชายของตนได้
“เยี่ยนชิง! เจ้ากล้าดีนัก!” เมื่อผู้อาวุโสเก้าเห็นว่าไม่สามารถพาเยี่ยนอู้ออกไปได้ จึงทำได้เพียงทิ้งคำพูดไว้และสะบัดแขนเสื้อจากไป นัยน์ตาเต็มไปด้วยประกายของความโหดเหี้ยม
“ผู้อาวุโสเก้า…” เยี่ยนอู้พยายามดิ้นรน ทว่ายอดฝีมือของสำนักประมุขไม่ให้โอกาสเขาและจับกุมเขาเพื่อดำเนินตามกระบวนกฎระเบียบทันที
นอกจากนี้เยี่ยนชิงยังออกคำสั่งอย่างเลือดเย็นว่า “นำตัวลูกน้องที่อยู่ภายใต้เยี่ยนอู้เข้าคุก สอบสวนอย่างเข้มงวด! หากพบว่ามีส่วนเกี่ยวข้องกับสำนักเหยี่ยวให้โทษประหารสถานเดียว!”
“ไม่!” เหล่าผู้อาวุโส ผู้ดูแลและศิษย์ที่ติดตามเยี่ยนอู้ต่างตกใจเฮือก
ยอดฝีมือของสำนักประมุขก็เข้าจับกุมตัวไว้อย่างว่องไวทันที ทุกอย่างเป็นไปอย่างง่ายดายเพราะพวกเขาทุกคนอยู่ในวิหารปรุงยา
ผู้อาวุโสรองทำท่าจะพูดแต่ก็หยุดลง ท้ายที่สุดจึงทำได้เพียงถอนหายใจ ในเมื่อตอนนี้เยี่ยนชิงกุมอำนาจปกครองได้มากพอแล้ว แม้แต่หอราชทัณฑ์ก็มิกล้าคัดค้านที่เขาก้าวก่ายสิทธิ์ของตน
ศีรษะที่อาบเลือดของคนสำนักเหยี่ยวช่างมีพลังโจมตีมากนัก! พวกเขาเป็นมือสังหารที่ขึ้นชื่อในเรื่องของความโหดเหี้ยมทั้งสิ้น แต่กลับตายไปหมดแล้ว
ผ่านไปเพียงครู่เดียวคนในวิหารปรุงยาก็ลดลงไปมาก แสดงให้เห็นว่าเยี่ยนอู้มีอำนาจในสำนักเพียงน้อยนิด น่าเสียดายที่วิชาปรุงยาของเยี่ยนอวี๋วิเศษนัก ความสามารถที่เยี่ยนชิงแสดงให้เห็นก็เก่งกาจ พวกเขาจึงไม่กล้าขัดขืนเลย
“ฟ้าเปลี่ยนแล้ว…” ทุกคนที่เห็นเหตุการณ์ตรงหน้าย่อมรู้ว่าอำนาจการปกครองของสำนักชางอู๋ตกอยู่ในมือของเจ้าสำนักอีกครั้งแล้ว
ผู้อาวุโสรองก็ได้แต่ทอดถอนหายใจ พูดว่า “เยี่ยนชิง ในฐานะที่เจ้าเป็นเจ้าสำนัก เรื่องการรักษาสมดุลในสำนักเจ้าย่อมรู้อยู่แก่ใจ บัดนี้ข้าเองก็ชรามากแล้ว”
“ข้าน้อยเข้าใจดีขอรับ” เยี่ยนชิงขานตอบอย่างหนักแน่น ยังคงไม่เปลี่ยนแปลงความตั้งใจเดิม
ผู้อาวุโสรองไม่กล่าวมากความอีก เขากลับไปเก็บตัวในหอผู้อาวุโส
ผู้ดูแลและศิษย์คนอื่นๆ ที่อยู่ในวิหารปรุงยาทยอยแยกย้ายกันไปเหลือเพียงประมุขหอสองสามคน
เยี่ยนชิงกลับไม่สนใจพวกเขา เขาจูงมือเยี่ยนอวี๋ “เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์เรากลับบ้านกันเถอะ”
“เอ่อ…” ประมุขแห่งหอสัตว์บรรพกาลรีบพูดขึ้นว่า “ท่านเจ้าสำนัก คืนนี้ข้าไปหาท่านได้หรือไม่”
“ข้าน้อยด้วย!” ประมุขแห่งหอโอสถรีบเสนอตัวร่วมด้วย
ประมุขแห่งหอราชทัณฑ์กลับประสานมือพูดว่า “ที่ผ่านมาข้าน้อยปฏิบัติหน้าที่ตามกฎระเบียบตลอด หากผิดพลาดประการใดได้โปรดท่านเจ้าสำนักอภัยด้วย”
เมื่อกล่าวจบเขาจึงหันหลังเดินจากไปถือว่าเป็นการชี้แจงการปฏิบัติงานก่อนหน้านี้ของหอราชทัณฑ์
“อ้ะ?” เจ้าตัวน้อยไม่พอใจกับการที่จู่ๆ ผู้คนก็หายกันไปหมดเขายังเล่นไม่พอเลย
เยี่ยนชิงกลับเข้าใจผิด พูดขึ้นว่า “พวกเจ้าสองคนยังมีหน้ามารบกวนวันครอบครัวของข้าอีกรึ”
“…” ประมุขแห่งหอสัตว์บรรพกาลอยากตอบว่า ไม่มีอะไรต้องเกรงใจเสียหน่อย
ประมุขแห่งหอโอสถกล่าวอย่างมียางอายว่า “พวกข้าสองคนคิดไม่รอบคอบเอง เช่นนั้นข้าและประมุขจ่านจะหาเวลาอื่นไปเยี่ยมเยียน”
“ประมุขแห่งหอโอสถช่วยตรวจสอบให้แน่ชัดเสียก่อนดีกว่าว่ามือสังหารเมื่อครู่นี้กบดานอยู่ในหอโอสถของเจ้าได้อย่างไร” เยี่ยนชิงพูออย่างไม่เป็นมิตรนัก
ประมุขแห่งหอโอสถแสดงสีหน้าลำบากใจทำได้เพียงพยักหน้า ทั้งๆ ที่รู้ว่าเรื่องนี้ตรวจสอบยาก อีกทั้ง…
เยี่ยนชิงกลับไม่สนใจเขา “เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์เราไปกันเถอะ”
“อ้ะ!” เยี่ยนเสี่ยวเป่าดิ้น ต้องการบอกว่าเขาไม่อยากกลับไป ยังอยากเดินเล่นต่อ
ปฏิกิริยาโต้ตอบของเจ้าตัวเล็ก ทำให้เยี่ยนชิงรู้สึกอยากอุ้มเขาเข้ามาในอ้อมอก “ฮ่าๆๆๆ เหตุใดข้าจึงรู้สึกว่าเจ้าหมอนี่จะชอบท่านปู่คนนี้มากเลยล่ะ”
“ไม่ใช่หรอก” เยี่ยนอวี๋เอ่ยขึ้นไม่ให้เยี่ยนชิงอุ้ม “เสี่ยวเป่ายังอยากเล่นต่อเจ้าค่ะ”
“…” เยี่ยนชิงที่ถูกปฏิเสธลูบจมูกเล็กน้อยแล้วพูดอย่างหน้าด้านๆ ว่า “ข้าไม่สน! อย่างไรเสี่ยวเป่าก็ชอบข้า ลูก…ให้พ่ออุ้มเขาหน่อยเถอะ!”
“ท่านพ่อไหวแน่หรือ” เยี่ยนอวี๋กอดลูกชายสุดที่รักไว้แน่นกว่าเดิม
“พ่อไหว!” เยี่ยนชิงรีบตอบ “เมื่อครั้งเจ้ายังเป็นเด็กพ่อเป็นคนเช็ดปัสสาวะเช็ดอุจจาระให้เจ้าเชียวนะ! ไม่เคยให้ผู้ใดดูแลแทนเลย ไม่เชื่อเจ้าถามพวกเขาดูสิ!”
เยี่ยนชิงที่ภาคภูมิมองไปที่ลูกน้องของตนด้วยความน่าเกรงขาม
“…” เหล่ายอดฝีมือของสำนักประมุขหมดคำพูด พวกเขาอยากจะบอกว่านี่ไม่ใช่ภาพลักษณ์ที่น่าภาคภูมิใจมากนัก แต่พวกเขาก็ยังคงพยักหน้าอย่างจริงใจ
เยี่ยนอวี๋จึงถามสิ่งมีชีวิตตัวน้อยว่า “เสี่ยวเป่าอยากให้ตาอุ้มหรือไม่”
“อยากแน่นอน! อีกอย่างข้าคือปู่นะตาเตออะไรกันเล่า ลูกน้อยมีพ่อหรืออย่างไรกัน” เยี่ยนชิงกล่าว เขารู้สึกว่าเขาอยากเป็นปู่มากกว่า
“เนะ!” เยี่ยนตัวน้อยเบือนหน้าหนีให้เยี่ยนชิงเห็นเพียงแก้มตุ้ยนุ้ยของเขา
เยี่ยนชิง “?”
“เสี่ยวเป่าไม่ยอมเจ้าค่ะ” เยี่ยนอวี๋จึงอุ้มเจ้าตัวน้อยเดินนำออกจากหอประมุขไม่สนใจเยี่ยนชิงที่อ้ำอึ้งอยู่ตรงนั้น
ประมุขแห่งหอสัตว์บรรพกาลอยากหัวเราะนัก แต่เขาก็พูดเตือนขึ้นว่า “ท่านเจ้าสำนัก ท่านไปตรวจสอบก่อนดีหรือไม่ว่าหลินเมี่ยวตันของหอเจ้าสำนักมีป้ายอาญาสิทธิ์ของท่านได้อย่างไรกัน”
“หมายความว่าอะไร” เยี่ยนชิงขมวดคิ้วเป็นปม
ประมุขแห่งหอสัตว์บรรพกาลและประมุขแห่งหอโอสถเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง เยี่ยนชิงจึงได้อดกลั้นความต้องการเดินตามลูกสาวของตนไปไว้และตรงปรี่ไปหาถงเหล่าทันที
…
ในขณะเดียวกัน เยี่ยนซูซูน้องสาวของเยี่ยนซาซาศิษย์หญิงสำนักฝ่ายนอกเพียงหนึ่งเดียวที่ไม่ได้เข้าร่วมการประณามเยี่ยนจื่ออวี๋ นางเพิ่งได้รับกระดาษพร้อมด้วยข้อความสั้นๆ ว่า ‘นางปรุงยาสำเร็จแล้ว’
“เป็นไปได้อย่างไร” เยี่ยนซูซูตะลึงงัน แต่เดิมนางคิดว่าไม่ว่าอย่างไรก็ตามนางจะสามารถยุติความโชคดีของเยี่ยนจื่ออวี๋ได้ เพราะความสามารถการล่วงรู้เหตุการณ์ล่วงหน้าของนาง
ทว่ายังคงทำไม่ได้อย่างนั้นหรือ
“เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร หญ้าสมุนไพรเทียนหลิงตายหมดแล้ว แม้นางจะเก่งกาจเพียงใดก็เป็นไปไม่ได้ที่จะทำสำเร็จอยู่ดี” เยี่ยนซูซูไม่เข้าใจเลยจริงๆ
“ข้าผู้ได้รับโอกาสเกิดใหม่ควรเป็นราชินีแห่งโชคลาภ เพราะเป็นสตรีผู้ถูกเลือกมิใช่หรือ” เยี่ยนซูซูพึมพำ นางตกอยู่ในห้วงแห่งความคิด
เยี่ยนซูซูตื่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อสามเดือนก่อน นางเกิดใหม่หลังจากตายไปในชาติที่แล้วหรือนางอาจจะมีความทรงจำของชาติที่แล้วอยู่ เดิมทีนางเองก็ไม่เชื่อ แต่สามเดือนที่ผ่านมานางพบว่านอกจากความทรงจำเกี่ยวกับเยี่ยนจื่ออวี๋แล้วความทรงจำอื่นก็ถูกต้องทั้งหมด!
แต่แล้ว…
