กร๊อบๆ
เม่ยเอ๋อร์จะฟังผู้อาวุโสเก้าได้อย่างไร นางย่อมไม่สนใจอยู่แล้ว กระดูกสันหลังของเยี่ยนฉี่ซานถูกฝ่ามือกระแทกจนแตกหักในทันที เขาร้องเจ็บปวดจนแทบจะหายใจไม่ออก
ในที่สุดเม่ยเอ๋อร์ก็สังหารคนไปได้หนึ่งคนแล้ว นางเผยรอยยิ้มสาสมใจ ดีจริงๆ! ครั้งนี้ไม่ถูกผู้ใดมาขัดแข้งขัดขา เสียงแตก ‘กร๊อบๆ’ นั่นช่างเร้าใจเสียจริง
“อ้ะเนะเนะ…” เจ้าตัวน้อยกลับร้อนรน เพราะเขาได้ยินว่าไม่มียาแก้พิษ แล้วจะทำอย่างไรดีเล่า!
เยี่ยนอวี๋ลูบเด็กน้อยอย่างประหลาดใจ “เจ้าเป็นห่วงเขาหรือ รู้หรือว่าเขาคือใคร”
“อ้ะเนะนะ…” เจ้าตัวน้อยอยากจะพยักหน้า เขารู้สึกใกล้ชิดกับคนๆ นี้ เหมือนกับท่านปู่ หรือว่าเขาคือท่านตาอีกคนหนึ่งนะ “อ้ะเนะเนะ…” ต้องช่วยเขา!
“อื้ม” เยี่ยนอวี๋ย่อมต้องช่วยเขาอยู่แล้ว และในที่สุดนางก็คิดออกแล้วว่าจะช่วยอย่างไร ในเมื่อไม่มียาแก้พิษ นางก็ต้องลงมือเอง เยี่ยนจื่อเสาอาจต้องทนทรมานเสียเล็กน้อยแล้ว
ครั้นเมื่อเยี่ยนอวี๋ที่อุ้มเด็กน้อยไว้กำลังจะลงจากรถคุมนักโทษ ผู้อาวุโสก็คำรามขึ้นอย่างโกรธกริ้ว “ยอดฝีมือ! จับตัวเยี่ยนจื่ออวี๋ และสาวใช้ชุดดำคนนี้ซะ”
“ใครกล้าดี!” เยี่ยนชิงประกาศกร้าวอย่างเย็นชา “ข้าเองก็อยากรู้เช่นกัน ว่าผู้ใดบังอาจไม่ฟังคำของเจ้าสำนัก แล้วทำตามคำบัญชาของผู้อาวุโสรุ่นเก่า”
“เจ้า…” ผู้อาวุโสเก้าตำหนิด้วยใบหน้าโหดเหี้ยม “เยี่ยนชิง! เจ้าปกป้องลูกสาวของเจ้าที่เข่นฆ่าพี่น้องสำนักเดียวกันอย่างนั้นหรือ”
“ข้ารู้เพียงว่า เยี่ยนฉี่ซานทำร้ายลูกชายของข้า และลูกชายของข้าเป็นผู้อัญเชิญวิญญาณแห่งความภาคภูมิของสำนัก ทั้งยังมีพรสวรรค์ชั้นยอดอีกด้วย” เยี่ยนชิงโต้ตอบทันควัน
ฮ่าๆๆ ผู้อาวุโสเก้าหัวเราะ “เช่นนั้น สัตว์ร้ายที่มีสายเลือดมนุษย์วานรหวาไหวคนนี้ก็คือลูกชายของเจ้าจริงๆ ในฐานะที่เจ้าเป็นเจ้าสำนัก แต่กลับมีส่วนเกี่ยวโยงกับสัตว์ร้ายหวาไหว เจ้าสมควรตาย!”
หมู่คนที่ยืนอยู่ข้างหลังผู้อาวุโสเก้าก็ปล่อยพลังอำมหิตออกมาอย่างบ้าคลั่ง ได้โอกาสตะโกนขึ้นว่า “ฆ่าหวาไหว! ฆ่าผู้ทรยศ!”
“พูดจาเหลวไหล!” เหล่ายอดฝีมือที่ตามท่านเจ้าสำนักมาก็ไม่ยอมเช่นกัน พลังความอาฆาตของพวกเขาแล่นพลุ่งพล่าน พลังอันน่ากลัวของเหล่าผู้ฝึกฌานปกคลุมไปทั่วทั้งถนน
เหล่าประชาที่มุงดูก่อนหน้านี้ก็ไม่กล้ายืนดูอยู่ที่เดิมต่อไป พวกเขาวิ่งแจ้นออกไปที่ที่ไกลแสนไกล เพื่อมุงดูต่อ
ร้านค้าสองข้างทางก็ทยอยกันปิดประตู กลัวว่าช้างสารชนกัน หญ้าแพรกจะแหลกลาญ จึงรีบซ่อนตัวแอบมองอยู่ในห้อง ข้างนอกนั้นอันตรายเกินไปแล้ว
นอกเหนือจากหน้าต่างบานเดียวที่ก่อนหน้านี้นายท่านเหอกระโดดออกมา ยังคงเปิดทิ้งไว้ ข้างในมีคุณชายน้อยกำลังจิบชาอย่างสบายใจ ราวกับไม่รู้สึกรู้สาอะไร องครักษ์ชุดดำข้างกายเขากลับหรี่ตามองสถานการณ์ข้างล่างที่พร้อมปะทุได้ทุกเมื่ออย่างระแวดระวัง
เม่ยเอ๋อร์กวาดตามองสองคนนี้ในทันที องครักษ์ถูกสายตาคู่นั้นกวาดมองจนตัวเกร็ง “นายน้อย…” พวกเราหยุดดูกันดีหรือไม่ขอรับ
“จะสู้กันจริงๆ หรือ” คุณชายน้อยวางฝาแก้วน้ำชาลง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ แล้วมองลงไปจากทางหน้าต่าง
จากนั้น หญิงสาวที่อุ้มเด็กน้อยที่ยืนอยู่บนรถคุมนักโทษก็ดึงดูดสายตาของเขา ดวงตาดำขลับคู่นั้นพลันฉายแววทึ่งตะลึงเป็นประกายอย่างไม่รู้ตัว
แต่สายตาของเขากลับไม่ได้หยุดอยู่ที่เยี่ยนอวี๋ เขาเคลื่อนสายตามองไปที่เยี่ยนจื่อเสาที่อยู่ในรถคุมนักโทษอย่างรวดเร็ว แววตาปรากฏความเสียดาย พึมพำว่า “แม้ยาถอนพิษจะช่วยแก้พิษได้ แต่ร่างกายของเยี่ยนจื่อเสาก็ถูกทำลายแล้ว เช่นนี้ตายเสียยังดีกว่า”
“นายน้อย…” องครักษ์ชุดดำที่ถูกเม่ยเอ๋อร์จ้องเขม็งทำท่าจะพูดว่า ท่านอย่าสงสารคนอื่นเลย ข้าคิดว่าสาวใช้ชุดดำข้างล่างคนนั้นกำลังจะขึ้นมาจัดการเราสองคนแล้ว!
ทว่า แม้เม่ยเอ๋อร์อยากจะทำเช่นนั้น แต่เยี่ยนอวี๋กลับเอ่ยขึ้นว่า “เม่ยเอ๋อร์ ขอยืมมือเจ้าหน่อย”
“เจ้าค่ะ” เม่ยเอ๋อร์จึงเก็บสายตาดุร้ายปานเสือคู่นั้น และเดินไปทางเยี่ยนอวี๋
เฮ้อ… องครักษ์ชุดดำถอนหายใจโล่งอกเฮือกใหญ่
เม่ยเอ๋อร์รับเยี่ยนเสี่ยวเป่าที่เยี่ยนอวี๋ส่งให้นาง เสี่ยวเป่าก็เชื่อฟังแต่โดยดี เขารู้ว่าท่านแม่คนงามของเขามีภารกิจต้องทำ
“!” เยี่ยนชิงมองเม่ยเอ๋อร์ด้วยความอิจฉา เขาคิดว่าหน้าที่ที่ต้องอุ้มเยี่ยนเสี่ยวเป่าควรจะเป็นหน้าที่ของท่านตาอย่างเขาจึงจะถูกต้อง!
ท่านตาเช่นเขาช่างน่าสงสารนัก ยังไม่เคยได้อุ้มหลานชายดีๆ สักครั้งเลย ก่อนหน้านี้ก็ได้อุ้มเพียงครู่เดียว แต่เพราะเป็นห่วงเสี่ยวอวี๋เอ๋อร์เกินไป เขาจึงยังไม่ทันได้ดื่มด่ำกับความรู้สึกนั้น เด็กน้อยก็ถูกแย่งกลับไปเสียแล้ว ฮือ…
เยี่ยนชิงรู้สึกน้อยใจ แต่เขาไม่ได้พูดออกมา เขาทำได้เพียงจ้องผู้อาวุโสเก้าอย่างโหดเหี้ยม “ผู้อาวุโสเก้า หากจะลงมือจริงๆ จงคิดให้ดี หากขัดขืนคำบัญชาของเจ้าสำนักอย่างข้า จะมีบทลงโทษอย่างไร”
ผู้อาวุโสเก้าไม่กลัวเรื่องเหล่านี้อยู่แล้ว ในเมื่อเขาออกโรงด้วยตนเองแล้ว ย่อมไม่เกรงกลัวคำข่มขู่ เพียงแต่ว่าพลังที่เยี่ยนชิงกดร่างกายของเขาไว้ แข็งแกร่งจนทำให้ใจของเขาสั่นระริก ทำให้เขารับรู้ได้ว่า พลังของเยี่ยนชิงแข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิมไม่น้อย
“เจ้าเลื่อนขั้นถึงขั้นสุวรรณชาดแล้วหรือ” ผู้อาวุโสเก้ารู้สึกเหลือเชื่อ เพราะเขาเองเป็นยอดฝีมือขั้นสุวรรณชาด แต่เท่าที่เขาทราบ เยี่ยนชิงมีวิญญาณยุทธ์อยู่ในระดับสูงสุดของขั้นปฐมภูมิเท่านั้น! ถึงแม้จะกระตุ้นพลังโลหิตและสมบัติลับของประมุขแล้ว จะมีวิญญาณยุทธ์ขั้นสุวรรณชาด ทว่า…
วิญญาณยุทธ์แท้จริงของเยี่ยนชิง ควรอยู่ระดับสูงสุดของขั้นปฐมภูมิจึงจะถูก! แล้วเหตุใดจึงทำให้ยอดฝีมือขั้นสุวรรณชาดอย่างเขาต้องรู้สึกถึงแรงกดดันด้วยเล่า
แต่แล้วเยี่ยนชิงก็ขานตอบว่า “เจ้าเดาถูกแล้ว”
“!” ดวงตาของผู้อาวุโสเก้าแทบจะถลนออกมา “ตอนที่อยู่ในวิหารปรุงยา เจ้าแอบฝึกฝนหรือ” ช่วงเวลาสำคัญเช่นนั้น เยี่ยนชิงผู้เป็นบิดาของลูกสาวสุดที่รัก จะมีจิตใจทำเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไรกัน
“ขออภัย ข้าเลื่อนขั้นหลังจากฆ่ามือสังหารแล้วน่ะ” เยี่ยนชิงเหลือบตามอง พูดอย่างเหยียดหยามว่า “ในจังหวะที่ข้าร้อนรน ก็เอาชนะอุปสรรคเหล่านั้นมาได้ แม้ยังไม่ทันได้เก็บตัวจัดการให้เข้าที่เข้าทาง ทว่าตอนนี้ข้าเป็นยอดฝีมือขั้นสุวรรณชาดแล้วจริงๆ”
ผู้อาวุโสเก้า “…”
ขอสายฟ้าผ่าเขาให้ตายเสียให้รู้แล้วรู้รอดดีกว่า!
กลั่นแกล้งคนเช่นนี้ได้อย่างไรกัน!
มีการเลื่อนขั้นเช่นนี้ด้วยหรือ?!
มารดามันเถอะ…
ผู้อาวุโสเก้ามิสามารถสงบสติอารมณ์ไว้ได้อีกแล้ว แต่สิ่งที่ทำให้เขามิสามารถสงบสติอารมณ์ได้ยิ่งกว่าคือ คำพูดของเยี่ยนอวี๋ในยามนี้ “ใครกล่าวหาว่าพี่รองของข้ามีสายเลือดมนุษย์วานรหวาไหว ผู้นั้นต่างหากที่เป็นมนุษย์วานรหวาไหว”
ผู้อาวุโสเก้าโมโหเป็นฟืนเป็นไฟ “นังหนูตัวดี! เจ้าอย่าพูดจาเหลวไหล! ใครจะดูไม่ออกว่าสัตว์นรกตัวนี้เกี่ยวโยงกับมนุษย์วานรหวาไหว นอกจากมีสายเลือดของมันแล้ว ยังหน้าตาเหมือนมันอีก?!”
“คนที่ถูกวางยาแปรสภาพ” เยี่ยนอวี๋หยิบเข็มสีเงินขนาดใหญ่เล่มหนึ่งออกมาอย่างไม่รีบไม่ร้อน รูเข็มแท่งนั้นใหญ่ขนาดเท่านิ้วหัวแม่มือ! ทำเอาผู้คนตื่นตกใจ
จากนั้น เยี่ยนอวี๋ผู้จับเข็มสีเงินเล่มใหญ่ ไม่สิ! ต้องเรียกว่าท่อสีเงินจึงจะถูก นางก็ปักเข็มลงไปบริเวณกระดูกสันหลังส่วนบนของเยี่ยนจื่อเสาอย่างคล่องแคล่วทันที! จากนั้น…
อ้าก!
เยี่ยนจื่อเสาผู้น่าสงสารก็ร้องอย่างเจ็บปวดอีกครั้ง ถึงแม้เสียงของเขาจะแหบแห้งเพียงใด เขาก็แหกปากร้องออกมาอย่างไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ก่อนจะมีสติขึ้นอีกครั้ง หลังจากสลบไป
เยี่ยนชิง “…”
เขารู้สึกสงสารลูกชายคนนี้เหลือเกิน
มือเรียวงามดั่งหยกของเยี่ยนอวี๋ โบกไปทางท้องฟ้าเล็กน้อย “มา”
