หลังออกจากเรือนพักม้า เยี่ยนซูซูก็ตรงไปที่เรือนจ่างสื่อเพื่อไปพบกู้หยวนเหิง และบอกแผนการของนางให้กู้หยวนเหิงฟัง “…เมื่อถึงเวลานั้น ใต้เท้าจ่างสื่อ เยี่ยนจื่ออวี๋จะสูญเสียท่านเจ้าสำนักและพี่ชายทั้งสอง ไม่มีคนคอยปกป้อง นางทำได้เพียงต้องพึ่งพาท่านเท่านั้น!”
กู้หยวนเหิงกลับตําหนิอย่างโกรธจนหน้าเขียว “เจ้าบังอาจ! กำเริบเสิบสาน! ข้าจะทำร้ายน้องจื่ออวี๋ได้อย่างไร”
“บ่าวสมควรตาย! เยี่ยนซูซูรีบก้มหน้าโขกศีรษะ แต่ภายในใจกลับมั่นใจว่ากู้หยวนเหิงจะต้องเห็นด้วย! เพราะเวลานี้ในชาติก่อน เยี่ยนชิงผู้เป็นเจ้าสำนัก เยี่ยนจื่อเสาและเยี่ยนจื่อเยี่ยผู้อัญเชิญศักดิ์สิทธิ์อัจฉริยะทั้งสอง จะมีคำสั่งถูกตัดศีรษะจากราชสำนัก
เยี่ยนซูซูเชื่อเหลือเกิน! ไม่ว่ากู้หยวนเหิงจะชอบเยี่ยนจื่ออวี๋มากเพียงใด แต่ก็ไม่สามารถอดทนต่อเยี่ยนชิงได้ตลอด รวมถึงผู้ที่เป็นอุปสรรคอย่างเยี่ยนจื่อเสาและเยี่ยนจื่อเยี่ย โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่กู้หยวนเหิงถูกเยี่ยนชิงใช้ไม้กวาดไล่ตีออกจากสำนักต่อหน้าผู้คน
ดังนั้น แม้ว่าเยี่ยนซูซูจะกล่าวขออภัย แต่นางก็ยังคงพูดต่อไปว่า “บ่าวทราบดีว่าใต้เท้าจ่างสื่อรักคุณหนูใหญ่อย่างลึกซึ้ง แต่คุณหนูใหญ่ถูกตามใจจนเสียนิสัยแล้ว อีกประการหนึ่ง! นางมีส่วนพัวพันกับเรื่องเช่นนี้ เดิมทีก็มิอาจถอนตัวได้อยู่แล้ว แม้ว่านางจะมีพรสวรรค์ด้านการปรุงยา แต่โอสถแปรผันเปรียบเสมือนอาวุธลับที่สำนักหมอหลวงในราชสำนักกำลังศึกษาค้นคว้า! นางจะแก้ต่างได้หรือ นางเพียงแค่ก่อเรื่องวุ่นวายตามอำเภอใจเท่านั้น คิดว่าจะมีคนช่วยจัดการแก้ปัญหาให้ภายหลัง แต่กลับไม่รู้ว่าเรื่องนี้แก้ปัญหาไม่ได้! มีเพียงท่านเท่านั้นที่สามารถทําให้นางถอนตัวได้ แต่ต้องก่อนที่นางจะทําเรื่องใหญ่จนเสร็จสมบูรณ์ ดังนั้นท่านต้องลงมือแต่บัดนี้ เพื่อคุณหนูใหญ่นะเจ้าคะ!”
“…” กู้หยวนเหิงนิ่งเงียบอยู่นาน เขาย่อมหวั่นไหวเป็นธรรมดา เขาเองก็เบื่อหน่ายกับความไร้มารยาทของเยี่ยนชิง กอปรกับเรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องให้เขาลงมือเอง เขาเพียงแค่พูดไปตามความจริงในเวลาที่เหมาะสมเท่านั้น
เพียงแต่…
“มารหัวขนนั่น ข้าอยากให้ตายไปพร้อมกับเขา” กู้หยวนเหิงกล่าวอย่างช้าๆ เขาสามารถรับได้ที่น้องจื่ออวี๋ไม่ใช่สาวบริสุทธิ์ แต่เขาทนไม่ได้ที่จะเห็นมารหัวขนอยู่รกหูรกตา มันเป็นการย้ำเตือนตลอดว่าเขาถูกสวมเขา
“ย่อมเป็นไปตามที่ท่านต้องการเจ้าค่ะ!” เยี่ยนซูซูดีใจมาก แต่กลับแสดงสีหน้าท่าทางประหนึ่งว่ามีปณิธานอย่างแรงกล้าที่จะไปตายเอาดาบหน้า “เมื่อวาระนั้นมาถึง หวังให้ท่านช่วยส่งบ่าวกลับสำนักอย่างลับๆ ด้วยนะเจ้าคะ”
“อืม” กู้หยวนเหิงหลับตาลงและโบกมือให้เยี่ยนซูซูถอยออกไปอย่างเหนื่อยล้า แต่เขากลับไม่สงสัยในความสามารถของเยี่ยนซูซูที่จะทำให้เขา ‘ได้พบกับน้องจื่ออวี๋เพียงลำพัง’
เยี่ยนซูซูไม่ได้พูดอีก ถึงอย่างไรนางก็บรรลุเป้าหมายทั้งหมดแล้ว ส่วนเรื่องนี้จะทําได้สำเร็จหรือไม่! นางไม่ได้กังวลเลยแม้แต่น้อย นางเชื่อว่าด้วยความสามารถที่นางล่วงรู้เหตุการณ์มาก่อน ย่อมไม่มีปัญหาอย่างแน่นอน
……
ในอีกด้านหนึ่ง อินหลิวเฟิงที่เพิ่งจัดระบบความคิดที่พังไม่เป็นท่าของตัวเองเข้าทีนั้น ทันทีที่เขารู้สึกตัว ก็มองไปที่เยี่ยนอวี๋ด้วยสายตาซับซ้อน “เสร็จเรียบร้อยแล้ว?”
“ไอ้หนุ่ม วิญญาณกลับเข้าร่างเสียทีนะ!” เยี่ยนชิงแขวะอย่างไม่พอใจ “เรียกเจ้าอยู่นาน แต่กลับไม่รู้สึกตัวเลย”
อินหลิวเฟิงที่เพิ่งลุกขึ้นนั่งได้บ่นพึมพําในใจ กลัวว่าวิญญาณจะไม่ได้กลับเข้าร่างมาจริงๆ
“อะไรนะ” เยี่ยนชิงได้ยินไม่ชัดเจน
“ไม่มีอะไรขอรับ” อินหลิวเฟิงสูดลมหายใจ ก่อนจะหันกลับมามองกลควบคุมที่เยี่ยนอวี๋คัดลอกลงไปบนร่างกายของเยี่ยนจื่อเสาเรียบร้อยแล้ว ถามขึ้นว่า “ราบรื่นดีหรือไม่”
“ไม่แย่นัก ขอบคุณสําหรับความร่วมมือของเจ้า” เยี่ยนอวี๋ตบลงบนตัวของเยี่ยนจื่อเสาด้วยความพอใจ “พี่รอง ท่านลองดูว่าความเจ็บปวดลดลงบ้างหรือไม่”
เยี่ยนจื่อเสาพยักหน้าโดยไม่ลังเล “จริงด้วย! น้องเล็กเจ้าเก่งกาจมาก”
“อ้ะเนะเนะ…” เจ้าตัวน้อยตื่นแล้วและกำลังนั่งซนอยู่ ร้องขอให้ท่านท่านแม่คนงามของตนอุ้ม ไม่อยากให้ท่านตาที่อกแข็งมีแต่มัดกล้ามอุ้ม
“ตาอุ้มเจ้าไม่ดีหรือ” เยี่ยนชิงรู้สึกน้อยใจ
“อ้ะเนะเนะ…” เยี่ยนเสี่ยวเป่าแสดงออกอย่างตรงไปตรงมาว่าชอบให้ท่านแม่คนงามอุ้มมากกว่า
เยี่ยนอวี๋ชอบให้ลูกติดตัวเอง นางอุ้มเจ้าตัวน้อยมาแล้วถามว่า “เสี่ยวเป่าหิวหรือไม่”
“อ้ะ!” เยี่ยนเสี่ยวเป่าดูดปากตัวเอง หิวแล้วขอรับ!
“เมื่อเช้ากินไม่เท่าไหร่เอง จะหิวก็ไม่แปลก” เยี่ยนอวี๋ยืนขึ้นอย่างปกติและพูดว่า “นายน้อยอินกลับไปได้แล้ว ประเดี๋ยวข้าจัดระเบียบเคล็ดพิสดารของหัตถ์กสิกรรมเรียบร้อยแล้วจะให้เม่ยเอ๋อร์ส่งไปให้”
“หืม?” อินหลิวเฟิงรู้สึกเหมือนตัวเองโง่เขลา “ใช้งานเสร็จก็โยนทิ้งเลยหรือ” เขาไม่มีเสน่ห์ต่อสตรีเพศหรืออย่างไร
“หืม?” เยี่ยนอวี๋งง “มีตรงไหนที่ยังไม่เรียบร้อยหรือ”
อินหลิวเฟิงไม่สามารถอธิบายความซับซ้อนภายในใจออกมาเป็นคําพูดได้ เขาทำได้เพียงพูดว่า “เหมือนมีบางอย่างผิดปกติ ข้ารู้สึกว่าแน่นหน้าอก มันเป็นอาการข้างเคียงใช่หรือไม่”
“เป็นไปไม่ได้ที่จะมีอาการข้างเคียง” เยี่ยนอวี๋ยืนยัน
อินหลิวเฟิง “…”
กลยุทธ์ในการทำให้สตรีชื่นชอบ ดึงดูดความสนใจจากสตรี และสร้างช่องทางในการสานสัมพันธ์ มันใช้ไม่ได้เลยหรือนี่
ช่างเถิด!
ถ้าเช่นนั้นก็พูดอย่างตรงไปตรงมาเสียเลย!
“เอ่อ ข้าน้อยพอจะมีวาสนาได้กินข้าวกับแม่นางจื่ออวี๋หรือไม่” อินหลิวเฟิงแสดงจุดประสงค์อย่างตรงไปตรงมา “พาเสี่ยวเป่าไปด้วยก็ได้…”
