เยี่ยนชิงพาเด็กๆ ไปอย่าง ‘หลบๆ ซ่อนๆ’ เมื่อเดินตาม ‘ถนนเส้นเล็ก’ เข้าไปในเขตหวงห้ามของสำนักชางอู๋ จู่ๆ เจ้าตัวน้อยก็ ‘สะดุ้งตื่นจากความฝัน’ ดวงตาทั้งคู่ ‘สอดส่าย’ สายตามองเข้าไปด้านในส่วนที่สว่างที่สุด “อ้ะเนะเนะ!”
“เสี่ยวเป่า?” เยี่ยนอวี๋มองลูกที่ดูคึกคักราวกับถูกฉีดเลือดไก่เข้าเส้นด้วยความประหลาดใจ
“อ้ะเนะเนะ อ้ะเนะเนะ!…” เยี่ยนเสี่ยวเป่ารู้สึกตื่นเต้นมากจริงๆ และเขายังสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายอันคล้ายคลึงกับมารดาของเขา เขาอยากเข้าไป!
“เสี่ยวเป่า…” เยี่ยนชิงตกใจจนเหงื่อไหลซึม แต่เขาก็รู้ว่ามันสายไปแล้ว เห็นๆ อยู่ว่าเจ้าเด็กน้อยกำลังนอนหลับสบาย แล้วจู่ๆ เขาก็ตื่นขึ้นมาได้อย่างไร
“อ้ะเนะเนะ! อ้ะเนะเนะ…” เยี่ยนเสี่ยวเป่าไม่สนใจอะไรแล้ว เขารู้แค่ว่าต้องไปถึงให้เร็วที่สุด! เขายังพยายามดิ้นรน เอื้อมมือเล็กอันอวบอ้วนชี้บอกทางให้ท่านแม่คนงามของตน
“ใคร!” น้ำเสียงที่เยี่ยนชิงคุ้นเคยส่งเสียงดังขึ้น และก็เป็นอย่างที่เขาคาดไว้ ว่าจะมีคนมาขวางหน้าพวกเขา นั่นเป็นเหตุทําให้เขาคอตก “ท่านอาจารย์ ศิษย์เองขอรับ”
“เจ้ามาที่นี่เพื่ออะไร” ชายชราชุดสีฟ้าเดินออกจากเขตหวงห้าม มองไปที่เยี่ยนชิงด้วยความรู้สึกอันยากที่จะบรรยายได้ถูก จากนั้นก็มองไปยังเยี่ยนจื่อเสาและน้องสาว สุดท้ายมาหยุดสายตาที่เจ้าตัวน้อย
“อ้ะเนะเนะ!” เยี่ยนเสี่ยวเป่าก็บังเอิญมองไปที่ชายชรา แต่เขาโบกมือเล็กอันอวบอ้วนไปทางชายชรา บอกเป็นความหมายว่าอย่ามาขวางทาง
ชายชราในชุดเสื้อคลุมสีฟ้า “…”
เหตุใดเจ้าตัวน้อยนี้ถึงได้น่ารักเพียงนี้! เขาอยากให้ข้าอุ้มเขางั้นหรือ
“ท่านอาจารย์ อะแฮ่มๆๆ ศิษย์ต้องการพาพวกจื่อเสาเข้าไปดูข้างในขอรับ” เยี่ยนชิงตอบคำถามของอาจารย์อย่างแข็งขันและห้าวหาญ
ชายชราเสื้อคลุมสีฟ้า ผู้ซึ่งมีฐานะเป็นบรรพบุรุษของผู้อาวุโสสูงสุด เขามีสีหน้ากระด้าง เตรียมชักสีหน้าสั่งสอน ไม่หันไปมองดวงตาแป๋วของเจ้าตัวน้อยที่กำลังจ้องมองเขาอยู่
แต่ทว่า…
“อ้ะเนะเนะ!” เยี่ยนเสี่ยวเป่าโบกมืออีกครั้ง ‘หลีกทางหน่อย! หลีกทางหน่อยนะๆ!’
“…” ผู้อาวุโสสูงสุดของสูงสุดแห่งสำนักชางอู๋ท่านนี้ เขาจึง…จึงกล่าวด้วยสีหน้าแข็งกระด้าง “นี่คือหลานชายของเจ้าหรือ” ถึงกับใช้เด็กน้อยน่ารักมาติดสินบนเขาเชียวหรือ ไร้ยางอายสิ้นดี
“ใช่ ใช่ขอรับ เขายังเด็กนัก อยู่ห่างแม่ไม่ได้” เยี่ยนชิงจำต้องพูดอย่างหน้าไม่อาย
“จื่อเสาคารวะท่านอาจารย์ปู่” เยี่ยนจื่อเสาดึงน้องสาวไปคารวะ ‘บรรพบุรุษ’
“อ้ะเนะเนะ!” เยี่ยนเสี่ยวเป่าเร่งรัดขึ้น
ผู้อาวุโสสูงสุดแห่งสำนักชางอู๋เช็ดไม้เช็ดมือ สีหน้ายุ่งยาก ทำให้เยี่ยนชิงหดคอโดยไม่รู้ตัว แต่เขายังไม่คิดที่จะถอยหลังกลับ “ท่านอาจารย์ให้เราเข้าไปได้อย่างนั้นหรือขอรับ”
“อ้ะเนะเนะ!” เยี่ยนเสี่ยวเป่าโบกมืออีกครั้ง บ่งบอกว่ารีบปล่อยให้พวกเราเข้าไปเร็ว!
“เจ้าเป็นเจ้าสำนักมานานหลายปีแล้ว แต่ยังไร้ยางอายเช่นนี้” ผู้อาวุโสสูงสุดแห่งสำนักชางอู๋ถอนหายใจและพูดกับเจ้าตัวน้อยที่พยายามโบกไม้โบกมืออยู่ว่า “เอาเถอะ ข้าจะอุ้มเจ้าตัวน้อยนี้เข้าไปเอง”
“หืม?” เยี่ยนชิงตกตะลึงชั่วขณะ
เยี่ยนเสี่ยวเป่ามองมืออันแก่ชรานิ่งๆ นึกปฏิเสธอยู่ในใจ แต่เขาเข้าใจความหมายของท่านตา จึงฝืนใจยื่นมือเล็กๆ ไปหาเขา ตาเฒ่าจะได้พาเขาเข้าไปเสียที
ผู้อาวุโสสูงสุดแห่งสำนักชางอู๋เบิกบานใจ แต่ยังคงไว้ซึ่งสีหน้าอันแข็งกระด้าง รับเจ้าเด็กผู้น่ารักนี้มา พลางคิดในใจว่าตัวเล็กแค่นี้ก็รู้จักชอบชายชราอย่างตนด้วย ดูท่าคงอดทนรอไม่ไหวสินะ
ผู้อาวุโสสูงสุดชายชราที่รู้สึกพึงพอใจ ทันทีที่อุ้มเจ้าตัวนุ่มนิ่มและฉลาดปราดเปรื่องไว้ในอ้อมอก หัวใจอันแก่ชราพลันตกเป็นเชลยของเด็กน้อย เสียดายที่เขาเพิ่งจะมีโอกาสได้อุ้มเด็กน้อยเข้าเขตหวงห้าม
“อ้ะเนะเนะ!” เจ้าตัวน้อยที่หลอกใช้เสร็จแล้วได้เอื้อมมือไปหาท่านแม่คนงาม อยากกลับไปสู่อ้อมแขนของท่านแม่
ผู้อาวุโสสูงสุด “…”
อะแฮ่มๆ เยี่ยนชิงที่พอจะรู้สาเหตุรีบบอกกับเสี่ยวเป่าว่า “เสี่ยวเป่าอาจจะรู้สึกว่าบรรยากาศไม่คุ้นเคย จึงหวาดกลัวไปบ้าง แต่ว่าเสี่ยวเป่าไม่ต้องกลัวนะ ผู้ที่อุ้มเจ้าก็คือท่านอาจารย์ทวดของเจ้าอย่างไรล่ะ เขาเก่งกาจทีเดียว!”
“อ๋า?” เยี่ยนเสี่ยวเป่ากะพริบตาปริบๆ
เยี่ยนชิงรีบส่งสายตากับเจ้าตัวน้อย บอกให้เขาฉลาดหน่อย! จะได้ไม่ถูกโยนออกไป
“เนะ” เยี่ยนเสี่ยวเป่าแสดงออกว่าเข้าใจ เขาเม้มริมฝีปากเล็กๆ ยอมให้ผู้อาวุโสสูงสุดอุ้มแต่โดยดี
ผู้อาวุโสและรอบรู้อย่างหยางชีซานนึกไม่ถึงเลยว่าทารกที่ยังเด็กขนาดนี้จะสามารถเข้าใจความหมายโดยนัยที่เยี่ยนชิงลอบสื่อสารได้ ดังนั้นเขาจึงเชื่อจริงๆ ว่าเด็กน้อยคนนี้เพียงแค่รู้สึกหวาดกลัวเท่านั้น เมื่อสักครู่ที่ให้เขาอุ้มโดยไม่สนใจอะไรก็เป็นเพราะว่าชอบชายชราเช่นเขา ตอนนี้พอรู้สึกตัวแล้ว จึงอยากให้มารดาอุ้มเป็นธรรมดา ถึงจะรู้สึกปลอดภัย แต่ดูเหมือนตอนนี้เจ้าเด็กนี่เหมือนจะไม่อยากไปจากเขาแล้ว
อืม…
หยางชีซานประมวลผลในสมองเสร็จสรรพ เขายิ่งเอ็นดูเจ้าตัวน้อยที่ฉลาดและว่านอนสอนง่ายคนนี้ เขายังตบหลังปลอบโยนเบาๆ “เสี่ยวเป่าไม่กลัวนะ”
“อ้ะ!” เยี่ยนเสี่ยวเป่าบอกว่าเขาไม่กลัวเลยสักนิด เหมือนเขาจะอยากรีบเข้าไปด้านในมากกว่า! ดังนั้นเขาจึงตื่นเต้นอีกครั้ง และโบกไม้โบกมือไปยังส่วนลึกของเขตหวงห้าม
“อืม” หยางฉีซานลูบเคราขาวด้วยรอยยิ้ม และพาครอบครัวของเยี่ยนชิงเดินไปที่ส่วนลึกของเขตหวงห้าม
“อ้ะเนะเนะ! อ้ะเนะเนะ…” เยี่ยนเสี่ยวเป่าตื่นเต้นยิ่งขึ้น! ระดับความตื่นเต้นนั้นถึงกับทำให้เยี่ยนอวี๋ประหลาดใจ นางไม่นึกว่าลูกจะชอบไฟมากเพียงนี้
“เด็กน้อย เจ้าช่างร่าเริงจริงๆ” หยางฉีซานรู้สึกว่านี่เป็นเด็กที่ร่าเริงที่สุดเท่าที่เขาเคยพบมา ทั้งแขนและขาก็ค่อนข้างแข็งแรง
และในเวลาเดียวกัน บริเวณกลางเขตหวงห้ามของสำนักชางอู๋…
